Record the messenger of death บันทึกยมทูต [Yaoi]

นี่เป็นนิยาเรื่องแรกที่ล็อตขึ้นระหว่างไปงานศพค่ะ เป็นชายรักชายนะคะติชมหน่อยนะเออ

เปิดบันทึก หน้าแรกของไดอารี่ย่อมมีเพียงความว่างเปล่า

                เมฆสีดำทะมึนทึนเคลื่อนเข้ามาบดบังแสงอบอุ่นจากดวงอาทิตย์เจิดจ้า เม็ดฝนใสโปรยตัวลงมาจากฟากฟ้ากว้างด้วยกฎของการกลั่นตัวเป็นหยดน้ำของเมฆเมื่อมีน้ำหนักมากขึ้น บรรยากาศเย็นเยียบค่อยๆ โอบล้อมบริเวณรอบลานสุสานกว้าง พื้นหินสีขาวหม่นมีเก้าอี้และโต๊ะเรียงรายอยู่เป็นจำนวนมากถูกจับจองโดยผู้คนต่างเพศต่างวัยจำนวนหลายสิบคน พวกเขาต่างพากันใส่ชุดสีดำเพื่อไว้อาลัยให้แก่ผู้ตาย…

                บาทหลวงในชุดสีดำยาวยืนอย่างสงบนิ่ง อยู่หน้าโลงศพที่มีชายคนหนึ่งนอนอย่างสงบนิ่งจนดูเหมือนเขาอยู่ในห้วงนิทรา เพียงแต่ไร้ซึ่งลมหายใจเท่านั้นเอง! เสียงเอื้อนเอ่ยคำสวดที่ใช้ในพิธีอวมงคลดังมาจากชายชุดดำ

                ครืน...

                เสียงท้องฟ้าครางราวกับรู้หน้าที่สร้างความโศกเศร้าให้เพิ่มพูน ฝนที่เคยตกโปรยปรายกลับยิ่งตกหนักขึ้น สายลมม้วนวนหอบเอาความหนาวเหน็บเข้ามาหาลานหินกว้าง ร่มสีดำหลายคันถูกกางออกเพื่อป้องกันการเปียกจากฝนที่ตกลงมา จนมองจากข้างบนดูเหมือนจุดด่างดำบนผืนผ้าสีเขียวที่ทำจากต้นหญ้าและพันธุ์ไม้

                “อาเมน...”

                สิ้นคำภาวนาจากบาทหลวงผู้ทำพิธี ท้องฟ้าก็ครืนครางราวเย้ยหยัน ที่ป้ายหลุมศพเก่าหักร้างไร้การดูแลใกล้กับที่ประกอบพิธี ปรากฏชายหนุ่มรูปร่างสูงหนาสวมเสื้อผ้าสีดำแดงประดุจมันเป็นสีประจำตัวของเขา ดวงตาสีแดงก่ำราวกับเลือดไล่ไปตามตัวอักษรที่ปรากฏอยู่บนหนังสือสีน้ำตาลเก่า จมูกโด่งเชิดรั้น เข้ากันกับริมฝีปากสีชมพูสด ใบหน้าเรียวได้รูปราวอิสตรีล้อมกรอบด้วยเส้นผมยาวเท่าคางสีดำ ไม่สิ! หากพิจารณาดูดีๆ แล้วมันกลับเป็นสีแดงเลือดเข้มจนกลายเป็นสีดำ

                ชายหนุ่มละสายตาออกจากหนังสือในมือมาสนใจสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่จ้องมองเขาอยู่ เรือนผมสีทองสลวยเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน ดวงตากลมโตสีน้ำทะเลใสแจ๋วที่มองมามันช่าง...

                “คุณเป็นใครหรอฮะ” เสียงไร้เดียงสาเอ่ย

                “ยมทูต” ชายหนุ่มตอบ แววตาอึ้งๆ ของยมทูตหนุ่มปรากฏชั่วครู่ก่อนจะเลือนหายไป “ทำไมนาย ทำไมนายไม่ร้องไห้ไม่เสียใจเหรอที่...” เด็กน้อยส่ายหน้า

                “ไม่หรอกถึงจะเสียใจแต่ก็ร้องไห้ไม่ได้หรอกฮะ” เด็กชายก้มหน้าก่อนจะพึมพำประโยคเบาหวิวแฝงด้วยความเศร้าเมื่อต้องเอ่ยถึงผู้ที่นอนสงบอยู่ในโลงศพ “ก็ผมสัญญากับคุณตาไว้แล้วนี่ฮะ...”

                ยมทูตหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะสังเกตสภาวะของคนตรงหน้า แก้มมีสีเลือดฝาดบวกกับลมหายใจที่เป็นไอบ่งบอกว่าเด็กน้อยกำลังหนาว ชายหนุ่มกระโดดลงมาจากป้ายหลุมศพ แล้วยืนเต็มความสูงยืนเต็มความสูง

                “หนาวเหรอ”

                มีเพียงแววตาแปลกใจของเด็กน้อย และหน้าที่พยักขึ้นลงเป็นคำตอบ ลำแขนแข็งแกร่งของชายหนุ่มโอบกอดเด็กน้อยกลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งก่อนจะปะทะกับจมูกโด่งของเด็กชายตัวน้อยแม้หลายคนที่ได้กลิ่นจะแทบอาเจียน แต่กับร่างบางตรงหน้ามันกลับให้ความรู้สึกอบอุ่น และพึ่งพาได้ ...แล้วเด็กน้อยก็หลับไปในอ้อมแขนกว้าง ...หลับไปเพราะความง่วงงุนและน้ำตา...

จบบันทึก

ผู้บันทึก:ไม่ปรากฏนาม

เอามาแก้ค่ะ บุคลิกของตัวละครอาจเปลี่ยนได้นะคะ แต่ที่เรากังวลคือไม่มีคนอ่านนี่สิคะ T0T (ทำใจกับยอดวิวอันหนาวเหน็บ และตอนที่สั้นเกินบรรยาย)