รักที่ใจเฝ้าตามหา

สวัสดีค่ะนักอ่านนิยายผู้หลงเข้ามาในโลกของภคินทร์เข้าแล้ว555

นิยายเรื่องนี้แต่งเป็นเรื่องแรก  อาจจะถูกใจใครบ้างไม่ถูกใจใครบ้าง

นิยายเรื่องนี้อาจจะไม่ค่อยได้อัพนะคะเพราะติดเรียน  เรียนหนักหน่อยน๊าาาาาา ขอโทษที 

      ก็เนอะบ่นใส่ซะเลย...ขาโหด555(อยากให้รีดเดอร์อ่านทุกบรรทัดนะคะมันมีความหมายมาก)

เรื่องย่อๆ

            เด็กที่ถูกทิ้งจากแม่แท้ๆ  หลังจากที่คลอดได้2-3วันก็ถูกนำมาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งแล้วเธอก็หายตัวไปตลอดกาล  ชีวิตต่อจากนี้ทำให้เขาจากเด็กกำพร้ามาสู่วงการหน้ากากและพยายามหาสิ่งมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตของเขาหนึ่งในนั้นคือ....ความรัก

แนะนำตัวละครพอหอมปากหอมคอ555

ภคินทร์  อินธรนุสรณ์

ผมหล่อ  ผมรวยและผมเป็นผู้ชายที่แสนดี!!!!

"หัวใจของผมมันมีค่าพอสำหรับคุณบ้างมั๊ย"

                     ด้วยความสามารถที่เกินตัวทำให้ภคินทร์ก้าวขึ้นมาอยู่ตำแหน่งCEOของบริษัทนี้แทนคุณพ่อที่เสียไปเมื่อปีก่อนได้อย่างง่ายดายด้วยอายุแค่  35  ปี  ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรตั้งแต่ได้เจอเธอผมก็เริ่มเปลี่ยนไป  หน้ากากที่สร้างไว้เพื่อปกปิดสิ่งที่ผมเป็นกลับกำลังจะถูกถอดออกเป็นไปได้ไงทั้งๆที่ผมเจอผู้หญิงคนอื่นกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

เธอเล่นมนต์ดำใส่ฉันแน่เลย....ปลายฟ้า

ปลายฟ้า  มีดาว

"ตอนเช้าๆ  บนท้องฟ้าก็มีดวงดาวนะแค่เรามองไม่เห็นเท่านั้นเอง"

ปลายฟ้าหรือเรียกสั้นๆว่าฟ้า  เธอเป็นคนที่น่ารัก  พูดเก่ง  ใครได้รู้จักก็รักเธอทุกคน

แล้วมีหรือว่าภคินทร์จะไม่รู้สึกอะไร  หลังจากที่เรียนจบมาหมาดๆจากคณะบัญชีก็ถึงเวลาที่เธอต้องหาสมัครงานทำแล้วแหละนะ  แต่ดูเหมือนว่าบริษัทที่มาสมัครนี่หัวหน้าแผนกหล่อเนอะขนาดหัวหน้าแผนกยังหล่อขนาดนี้แล้วCEOล่ะจะขนาดไหนแค่คิดก็หัวใจเต้นแรงแล้วล่ะ

พิช พิชยะ ดารานิกุล

"เธอเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า คนที่หน้าด้านคือเธอต่างหาก อ้อ!!!แล้วก็อย่าลืมเอา          กระดาษทรายมาขัดหน้าบ้างนะ  หน้าจะได้บางลงไปบ้าง"

                    ดาราดังในวงการมายาอดีตแฟนของภคินทร์เธอคือนางร้ายในวงการแต่ในใจภคินทร์เธอคือนางฟ้าสิ่งที่สำคัญในตัวพิชคือเธอมีเล่ห์เหลี่ยมที่ดูจะพอสมควรก็ว่าได้ตามเนื้อเรื่องของละครที่เธอแสดง  เป็นผู้หญิงที่น่ากลัวคนหนึ่งเลยก็ว่าได้นี่ถือว่าเป็นข้อดีของพิชข้อเสียคือปากเสียไปหน่อย555

เฟย  ปกรณ์ ภาษิตนุภงษ์

"เป็นถึงผู้บริหารระดับสูงแต่กลับไม่กล้าบอกรักผู้หญิง...โถ่โว๊ยยยยยย!!!!"

                  ด้วยอายุที่อยู่เลขสามต้นๆก็อยากจะรักกับใครซักคนและหัวใจที่แข็งยิ่งกว่าหินผาก็ต้องถูกพังทลายลงจากเด็กคนนึงตั้งแต่แรกเจอแต่ก็ต้องเก็บซ่อนไว้แล้วสุดท้ายก็    ต้องเสียใจในภายหลังเพราะไม่กล้าจนสุดท้ายก็ต้องก่อกำแพงขึ้นมาใหม่และให้หนากว่าเดิมแล้วใครกันล่ะที่จะมาพังทลายกำแพงนี้..."เธอหายไปไหนเด็กน้อยฉันคิดถึงเธอ"

ไอย  ไอริน  ภัณฑ์พิศ

   "ฉันแค่มาเที่ยวกับเพื่อนเองนะคะคุณไม่ใช่พ่ออย่ามาสั่งและจะบอก

อีกอย่างฉันอายุ  19  แล้วด้วย"

         ผู้หญิงห้าวๆกวนๆแต่ก็ดูน่ารักในสายตาใครหลายคนบางทีก็ดูก้าวร้าวแต่เชื่อเถอะเธอเป็นคนที่รักครอบครัวมากทำตามสั่งพ่อหมดทุกอย่างแต่ครั้งนี้มันอดไม่ไหวจริงครั้งแรกที่อุตส่าห์หนีออกจากบ้านมาเที่ยวกับเพื่อนได้ก็กลับเจอลุงที่ไหนก็ไม่รู้มาสั่งนู่นสั่งนี่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันโตแล้วไม่ต้องมาสั่งฮึ่ยยยยย!!!!

                    

               เง้อออออออออออ!!!!เค้าแนะนำไว้พอเรียกน้ำย่อยก่อนเนอะเดี๋ยวถ้าเรียกมากไปกระเพาะอาหารอักเสบนี่ไม่รู้ด้วยนะไม่เกี่ยวกับไรท์ด้วยนะคะ  อิอิ

               เอ้อ...เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับนายภคินทร์สุดหล่อของเรานะไม่รู้ว่าจะถูกใจคนอ่านหรือเปล่าแต่เค้าก็จะตั้งใจนะเค้าอยากให้คนที่ได้อ่านแล้วมีความสุขกับนิยายที่เค้าเขียนนะคะ

              ก็สุดท้ายนี้ขอฝากข้อความเล็กๆน้อยๆนะคะสำหรับคนที่มีความเชื่อในความดีและในความหวัง  "มันไม่ใช่เรื่องที่แปลกเลยที่บางคนจะท้อแท้  ดูเหมือนจะหมดหวังเราก็เป็นหนึ่งในนั้นที่หมดกำลังใจ  เรียนก็หนัก  เวลาว่างก็ไม่ค่อยมีเหมือนใครเขา เรียนไม่เก่งนะ  เวลาชอบใครก็มักจะอกหักทุกทีแต่ก็ยึดความคิดที่ว่าบอกดีกว่าเขาไม่รู้  555  นอกเรื่องซะงั้น  คือว่าบางครั้งเราก็ต้องคิดว่าอุปสรรคนั้นเป็นเพียงบททดสอบว่าเราจะผ่ามันไปได้มั๊ยแค่นั้นเอง  บางเรื่องที่ทำให้เราทุกข์ก็ปล่อยมันไปแต่บางความทุกข์ถ้าไม่มีก็คงทำให้เราไม่รู้จักความสุขหรอกนะ  ต้องขอบคุณมันแล้วแหละ  sarunsarunเชื่อนะคะว่าการที่เราทำอะไรมันไม่ได้ทำร้ายใคร  การที่เราทำเพื่อคนอื่นเราทำดีแม้จะไม่มีใครเห็น  บางครั้งเมื่อเรารู้สึกอะไรที่ไม่ดีเมื่อเราไม่แสดงออกทางสีหน้าก็จะอึดอัดใช่มั๊ยคะแต่บางครั้งเราก็ต้องลองนึกถึงคนอื่นนะเพราะเขาอาจจะรู้สึกไม่ดีด้วยก็ได้  บางครั้งเราก็ต้องพยายามเอาความรู้สึกที่อยู่ลึกๆมาซ่อนสิ่งที่เรากำลังเป็นนะ เพื่อให้คนอื่นมีความสุข  sarunsarunเชื่อนะว่าที่เราทำน่ะไม่เปล่าประโยชน์sarunsarunเชื่อ เชื่อมากๆเลยแหละว่า"สักวันเราต้องได้ดี"  สู้ๆ  สู้ต่อไปทาเคชิ555 สู้ไปด้วยกันเนอะ เราก็จะตั้งใจเรียนเพราะการดูแลคนอื่นนี่ก็ยากมากเลยล่ะ

555กลับไปอ่านที่ตัวเองพิมพ์แล้วก็งงคือเราจะสื่อถึงอะไร(ไม่ต้องคิดมากถือซะว่าเราบ่นก็แล้วกันเนอะๆๆๆ)

รักในอุดมคติของคุณเป็นอย่างไรแต่รักของผมคือคุณ

"แล้วเจอกันกับรักที่ใจเฝ้าตามหา" MY LOVE