อลาดาเลีย

"ไม่มีเวลาแล้ว! มาเร็ว" รอนด้าตะโกนเรียกเมเบล เธอจับมือกับไรอันแน่นและสาบานว่าจะไม่มีวันปล่อยไปไหนอีก

"ฉันยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าฉันจะไป แม่ต้องตามหาฉันแน่ๆ" เมเบลตะโกนแข่งกับเสียงพายุที่เธอคิดว่าผุดมาจากผู้ชายที่ชื่อไรอัน ถึงเขาจะย้ำหนักหนาว่ามันเป็นแค่ประตูมิติที่จะพาเธอไปที่ปลอดภัย แต่การกระโดดเข้าไปในพายุแค่คิดก็ปลอดภัยแล้ว ว้าว..

CR.SHL

"มันมาแล้วเธอต้องรีบตัดสินใจ" อีริคพูดไม่ขาดคำเมเบลก็ได้ยินเสียงใบมีดกรีดลงกำแพง เธอตัวสั่นเมื่อนึกถึงสัตว์ประหลาดสูงสองเมตรไหล่กว้างหน้าตาชวนนึกถึงแมงมุมยักษ์ จุดเด่นคงไม่พ้นนิ้วที่มาในรูปใบมีดคมกริบ

"เมเบล ฉันบอกให้เธอเข้ามา เราจะหาทางติดต่อเคทแล้วบอกว่าเธอมาเที่ยวกะทันหันกับครอบครัวฉัน" รอนด้าตะโกนด้วยเสียงทรงอำนาจทำให้เมเบลอดทำตามอย่างไม่ได้ เธอวิ่งเข้ามาจับมืออีกข้างของรอนด้าก่อนพายุจะหมุนวนรอบตัวพวกเธอจนสุดท้ายพวกเธอเข้ามาอยู่ในพายุ

"เอ่อ ทางที่ดีฉันว่าหลับตาเถอะ" เมเบลทำตามคำแนะนำของอีริคเธอหลับตาแน่น ไม่ถึงหนึ่งนาทีความรู้สึกมึนในท้องก็หายไปแทนที่ด้วยกลิ่นร้านเบเกอรี่เย้ายวน เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

"ถึงแล้ว.. อลาดาเลีย"

...................

แนะนำตัวค่านักเขียนเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนะคะ ไม่ดียังไงติชมเต็มที่ค่ะ ถ้าเห็นใช้คำตรงไหนผิดรบกวนนักอ่านเม้นต์บอกด้วยนะคะเรื่องอาจดูมึนๆนิดนึงขออภัยด้วยค่ะ ข้างบนเป็นตัวอย่างบทสนทนาตัดมาบางส่วนนะคะติชมตามจริงเลยค่า

ปล.อาจขัดตานะคะเพราะชอบใช้นักเขียนนักอ่านมากกว่าไรเตอร์รีดเดอร์ฮ่าๆ