คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : EP.16 – ฝังใจ
EP.16 – ฝังใจ
“ทำไมพวกนั้นต้องหลอกฟ้าด้วยคะพี่จิน…” น้ำเสียงสั่นเครือถามขึ้นขณะเราสองคนกำลังนั่งคุยกันในห้องรับแขกของคอนโดฉันเอง หลังจากฉันเดินกลับมาที่โต๊ะก็พบกับอิงฟ้าที่ถูกพวกเพื่อนตัวร้ายของเธอทิ้งไว้ที่นั่น ฉันเลยพาเธอกลับมาพร้อมกันด้วย ปล่อยให้อาโปรับหน้าที่ไปส่งซินเทียร์แทน
“ไม่เห็นต้องสนใจเพื่อนเลว ๆ พรรค์นั้น” ฉันว่าพลางยื่นแก้วน้ำให้อิงฟ้ารับไปถือ
ความจริงฉันไป ๆ มา ๆ ระหว่างคอนโดกับบ้านคุณตาน่ะ บ้านหลังใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยผู้ชายหลายสิบชีวิตนั่นแหละ คุณตาไม่อยากให้ฉันอยู่คอนโดสักเท่าไหร่ด้วยเพราะท่านเป็นห่วงและกลัวว่าฉันจะไม่ปลอดภัย ทั้งที่ฉันก็ย้ายออกมาอยู่คนเดียวสามปีกว่าแล้วนะ
แต่ก็อย่างว่าละนะ… ท่านเหลือฉันเพียงคนเดียว เหมือนกับที่ฉันมีท่านเพียงคนเดียวที่เรียกได้เต็มปากว่าครอบครัว
“พวกนั้นไม่เคยเห็นฟ้าเป็นเพื่อนเลย… ถึงขนาดหลอกให้ฟ้าไปที่นั่นแถมยังหลอกให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาฉุดฟ้าไปทำเรื่อง… ฮึก”
อิงฟ้าหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะสะอื้นออกมา ฉันนั่งลงด้านข้างเธอพลางโอบไหล่เล็กเบา ๆ เพื่อปลอบใจ ฉันก็เป็นพวกปลอบใจคนไม่เก่งซะด้วยสิ ให้พูดอะไรมากก็ไม่เป็น ใช้การกระทำแทนแล้วกัน
“ขอบคุณพี่จินมากนะคะ ถ้าพี่ไม่เข้ามาช่วยฟ้าไว้ตอนนั้น ป่านนี้ฟ้าจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้…”
หลังจากร้องไห้ออกมาพักใหญ่อิงฟ้าก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน ดวงตาแดงก่ำของเธอจ้องมองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ จนฉันคาดเดาอารมณ์เธอไม่ถูก
“ไม่เป็นไรหรอก คราวหลังก็ระวังตัวเองหน่อยแล้วกันนะ ผู้ชายสมัยนี้มีแต่เลว ๆ ทั้งนั้น ขึ้นชื่อว่าผู้ชายน่ะ…ไว้ใจไม่ได้สักคน” ฉันบอกพลางลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เป็นจังหวะที่อิงฟ้าดึงมือฉันไปจับแล้วกุมเอาไว้หลวม ๆ
“พี่จินอย่าโกรธฟ้านะคะ แต่ฟ้ามีเรื่องหนึ่งที่สงสัยมานานแล้ว”
“อืม… ว่ามาสิ” ฉันนั่งลงที่เดิมพลางใช้สายตาเรียบนิ่งมองเธอ อิงฟ้าหลุบตาหนีเหมือนไม่ค่อยกล้าถามสักเท่าไหร่ ฉันจึงคลายมือออกจากการจับกุมของเธอ ก่อนจะใช้มือข้างนั้นลูบผมเธอแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู อิงฟ้าเป็นเด็กน่ารัก นิสัยดี แถมยังบอบบางและไร้เดียงสา ตอนที่เธอมาเป็นน้องรหัสกับฉันน่ะ เธอทำท่าหวาดกลัวฉันมากเลยนะ แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเราก็เริ่มสนิทกัน ฉันน่ะสนิทกับคนยากนะ
และที่สำคัญคือ… ไว้ใจคนยากสุด ๆ เลยล่ะ!
“ทำไมพี่จินถึงเกลียดผู้ชายเหรอคะ?”
ฉันชะงักฝ่ามือที่ยังลูบผมสีน้ำตาลอ่อนของอิงฟ้าค้างเอาไว้พลางใช้สายตาเย็นชามองทอดออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้มืดมิดมีเพียงแสงพระจันทร์สาดส่องเข้ามา ภายในหัวสมองก็คิดทบทวนคำถามของร่างเล็กข้างกายซ้ำ ๆ ว่าทำไมฉันถึงเกลียดผู้ชาย
ถ้าคุณกำลังคิดว่าการที่ฉันเย็นชาและเกลียดผู้ชายเป็นเพราะว่าฉันเคยโดนหักอกมาล่ะก็… คุณคิดผิดแล้วล่ะ! ฉันเกลียดผู้ชายเพราะฉันเกลียดความรักต่างหากล่ะ! ความรักจากพวกผู้ชายน่ะ…มันน่ารังเกียจ!
แม่ฉันต้องตายเพราะความรักของผู้ชายที่ฉันเคยเรียกว่าพ่อ!!
คุณตาบอกว่าพ่อคือคนที่ทำให้แม่ต้องตาย เขาใช้ความรักน่ารังเกียจนั่นมาลวงหลอกแม่ให้เชื่อใจแล้วก็ทำร้ายท่านอย่างเลือดเย็น แม่ฉัน… ต้องสังเวยชีวิตเพียงเพราะท่านเชื่อในความรักของผู้ชายคนนั้น!
ฉันถึงได้จำฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ ฉันเกลียด… เกลียดความรักน่ารังเกียจนั่น!!
“พี่จินคะ? พี่… ไม่ต้องตอบฟ้าก็ได้ค่ะ...”
“...” ฉันหันกลับมาตามเสียงเรียกของอิงฟ้า สีหน้าเธอกังวลอย่างเห็นได้ชัด นี่ฉันแสดงออกทางสีหน้ามากไปหรือไงกันนะ เธอถึงได้ทำหน้าแบบนั้น
“ฟ้ากลับบ้านก่อนนะคะ ขอบคุณพี่จินอีกครั้งนะที่ช่วยฟ้า” อิงฟ้าพูดขณะลุกขึ้นยืน ฉันจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามเธอไปทางหน้าประตูห้อง
“ให้พี่ขับรถไปส่งไหม?”
“ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวฟ้าโทรเรียกคนขับรถมาเองค่ะ ไว้เจอกันที่มหาลัยนะคะ” เธอยิ้มตอบพลางโบกมือลา ฉันพยักหน้ารับรู้แล้วยืนพิงกรอบประตูพลางมองตามอิงฟ้าที่กำลังยืนรอลิฟต์ เธอหันกลับมาโบกมือให้ฉันอีกรอบก่อนจะเข้าลิฟต์ไป
ฉันถอนหายใจแผ่วเบาขับไล่ความคิดในอดีตเมื่อครู่ออกจากหัวสมองขณะปิดประตูแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องอันเงียบสงบของตัวเอง สายตาก็มองกวาดไปทั่วทั้งห้องราวกับกำลังมองหาใครสักคน…
หากทว่ามันก็ไม่เคยมี…
ฉันชินแล้วล่ะ กับความอ้างว้างภายในห้องกว้างใหญ่ มองไปทางไหนก็เจอแต่ตัวเอง ความอบอุ่นที่เรียกว่าครอบครัวมันเป็นยังไง ฉันน่ะ… ไม่เคยสัมผัสถึงมันหรอกนะ แม้คุณตาจะมอบความรักและความอบอุ่นให้ฉันอย่างเต็มที่ แต่มันก็ไม่สามารถแทนที่ความรักของแม่ที่ฉันโหยหามาโดยตลอดได้
ฉันน่ะ… เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นเลยนะว่าไหม?
ความคิดเห็น