My friend - นิยาย My friend : Dek-D.com - Writer
×

    My friend

    คนเราถ้ามีควาเราก็จะทำให้โลกกลายเป็นสีชมพูและคนเราถ้ามีความรักก็จะสามารถทำได้ทุกสิ่งเหมือนกัน

    ผู้เข้าชมรวม

    134

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    11

    ผู้เข้าชมรวม


    134

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    0
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  11 ม.ค. 58 / 08:40 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    คาบเรียนที่ 1 วันเปิดเรียน


    สวัดดีครับผมชื่อว่าโบโซ่ครับเป็นเด็กนักเรียนชั้นป.
    6วันนั้นเป็นวันที่ปิดภาคเรียนป.6เทอม2 ในวันผมจำได้ว่ามันเป็นที่13.3 ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งที่ผมได้ไปสมัคเรียที่นั้น ตอนนั้นเองผมได้เจอเด็กคนหนึ่งซึ่งน่ารักอย่างมากเลยละผมก็เลยผั้งปากไปว่า
    "เธอนั้นใช่เลย"
    ด้วยความตกใจว่าพูดไปได้อย่างไรตอนนั้นผมคิดว่าพอมองน่าเธอแล้วก็มีความสุขและเหมือนกับถูกต้องหมนสะกำใว้ ตนอนั้นผมยืนค้างไปสองถึงสามนาทีเลยจนครูทักว่า
    ''นายสุรสิทธิ์ นายสุรสิทธิ์ มาที่ช่อง3ค่ะ"
    แล้วครูก็พูดถึงสามครั้งก็ไม่หั้นไปหาจนครั้งสุดท้ายผมหันกลับไปพร้องความตกใจพร้อมพูดว่า
    "ขอโทษนะครับคุณครู"
    "มีอะไรให้ละทะเบียนใหม่ครับ"
    ครู:ไม่มีแล้วค่ะลูกกลับได้เลยค่ะ
       :ต่อไปเลยค่ะ
    พอหันหลังกลับไปก็หายไปละก็เลยกลับดีกว่าแล้วก็ทำหน้าเสียใจนิดๆนะครับ
    พอกลับถึงบ้านก็ได้แต่คิดถึงใบหน้าของเธอผู้นั้น
    พอกินข้าวก้คิดถึงเธอผู้นั้น
    ยามนอนก็คิดถึงเธอผู้นั้น
    แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ไปที่ไปโรงเรียนผมได้อยู่ห้องเดียวกันกับเด็กคนนั้นวันนั้ผมดีใจเป็นอย่างมากเหมือนทำให้ผมตัวลอยไปเลยละผมก็เลยใช้จังหวะนี่ไปพูดกับเธอว่า
    โบโซ่:เธอชื่อไรออ

    เธอคนนั้น:อืมเราชื่อว่าฟลุ๊ก
                 :แล้วนายละ
    โบโซ่:เราชื่อโบโซ่นะ
    ฟลุ๊ก:โบโซออ
    โบโซ่:ไม่ไช่นะเราชื่อว่าโบโซ่นะ
    ฟลุ๊ก:อ่อ แต่มันเรียกยากนะ เอาอย่างนี้นะเราเรียกนายว่าโบละกันนะ
    โบโซ่:งั้นเราขอนั้งด้วยคนนะ
    ฟลุ๊ก: อ่อ 
          : งั้นก็ได้นั้งสิที่นี่เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะ
    โบโซ่:อืมเราเป้นเพื่อนเธอแล้วนะฟลุ๊ก

    ตอนนั้นผมก็พูดตามปรกติแต่ลึกข้างในผมคิดไปใกล้แล้วผมได้แต่จองมองหน้าของเข้าพร้อมยิมไปด้วยจนเข้าถามว่า
    ฟลุ๊ก:เป็นไรออนายจองหน้าฉันทำใมออมีไรติดอยู่ที่หน้าฉันออ
    ด้วยความเขินอายก็ตอบกลับอย่างไม่รีรอ
    โบโซ่:ไม่เป็นไรหลอ
    ฟลุ๊ก:หน้าแดงมาจังเลย
    โบโซ่:ไม่มีไรหลอก
           :อืมถ้างั้นไม่ถามก็ใด้ ถ้าจะเป็นความลับน่า
    แล้วเสียงออดของโรงก็ดังขึ้มาในตอนนั้นผมคิดว่าไม่อยากไปใหยเลยอยากหยุดอยู่ตรงนี้ตลอดไป แล้วตอนนั้นเธอก็ได้ชวนผมกลับบ้านเป็นครั้งแรกผมมความรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากผมก็เลยช่วนเข้าไปเทียวก็พูดกับเพื่อนเป็นครั้งแรก
    ความคิดของผม:ต้องพูดกับเพื่อนคนนี้อย่างไงดีนะ
                         :
    รู้แล้ว
    โบโซ่:นี้ฟลุ๊ก

    ฟลุ๊ก:มีไรออนาย
    โบโซ่:เราไปเที่ยวที่เซ็นทรัลกันใหม
    ฟลุ๊ก:ไม่อ่ะ
    โบโซ่:ทำไมอะ
    ฟลุ๊ก:ก็วันนี้มีคนมาที่บ้านเรานะงั้นเอาอย่างงี้นะถ้าว่างเมื่อไรเราจะโทรหานะโบ
    ด้วยความดีใจในความคิดและมโนไปเองที่จะได้เบอร์สาวน้อยคนนี้ ผมก็รีบหยิบโทรศัพท์อย่างรุกรี้รุกรนจนทำโทรศัพท์ตกลงในถังขยะที่รอรถหน้า 7-11 แล้วฟลุ๊กก็ถามว่า

    ฟลุ๊ก:นายเป็นไรวันนี้ทั้งวันดูไม่ได้เลยนะ
          : แต่ก็ตลกดีนะ
     
    ในตอนนั้นยังหยิบโทรศัพท์ไม่ได้แต่เธอใวกว่าผม
    ในตอนนั้นผมเห็นเขาได้หยิดสมุดจดขึ้นมาพร้อมเขียนอย่าเร็มากแล้วยืนให้ผมแล้วเข้าก็พูดว่า

    ฟลุ๊ก:อะนี้เบอร์เรานะ
          :ไปละนะรถมาละเดียวจะไม่ทันนะ ไปละ
          :บาย         

          :แล้วโทรหาเราด้วยนะ
    แล้วกระผมก็ตอบอย่างไม่รีรอ
    โบโซ่:อืมแล้วเราจะโทรไปหานะ
    แล้วผมก็เดินกลับบ้านด้วยความดีใจที่ได้เบอร์ของคนที่ผมชอบพร้อมมโนไปเลยๆๆว่าเธอ(เป็นแฟนผมแล้ว55555)แล้วผมก็เดินขึ้นรถจนถึงก็บอกป้าว่า

    โบโซ่:วันนี้ผมไม่กินข้าวเย็นนะครับ
    แล้วผมก็เหนือแล้วก็จนหลับไปแล้วก็จบไปอีกวันหนึ่งนะ
    ความคิดของโบโซ่:จะได้เจอกันอีกแน่นอนเรางั้นเรานอนดีกว่า
                                                                                   END

     

    http://www.dek-d.com/my.id/20578/

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น