LORD LEVIEL เขาหาว่าข้าเป็นจอมอสูร

นามของข้าคือ ‘ลีเวียล’ บุตรชายคนที่สี่ของเมียคนที่สิบสอง

พ่อข้าเป็นหัวหน้าชนเผ่ายิปซีทะเลทรายเร่ร่อนมีเมียด้วยกันทั้งสิ้นสิบเจ็ดคน แต่ทว่ามีบุตรชายเพียงสี่คนรวมทั้งตัวข้า

พูดตามจริงแล้วข้าคิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะโดยแท้

หากถามว่าอัจฉริยะด้านไหนนะหรือ?

แน่นอนว่าต้องเป็นทุกด้าน

          คิดดูเถิดว่าพอข้าเกิด ชนเผ่าก็พบที่อยู่แห่งใหม่อันอุดมสมบูรณ์ราวกับได้รับปาฏิหาริย์กลางทะเลทราย

พอข้าอายุขวบครึ่งก็มีผู้ที่เต็มใจเป็นเพื่อนเล่นกับข้านับไม่ถ้วนแล้ว

แม้ว่าพ่อข้าและยายเฒ่าในเผ่าจะตกอกตกใจจนแทบลมจับเมื่อเห็นว่าข้าส่งเสียงหัวเราะสนุกสนานและถูกห้อมล้อมด้วยฝูงงูพิษทั้งหลาย แต่พวกมันกลับไม่คิดทำร้ายข้าแม้แต่น้อย ข้าจึงเดาว่ามันคงอยากมีเพื่อนแก้เหงา ที่สำคัญนับแต่นั้นยังไม่เคยมีผู้ใดในเผ่าถูกงูกัดแม้แต่คนเดียว

อายุได้ห้าขวบข้าก็สอนน้องสาวทั้งสองเล่นกับงู นางยิ้มแย้มส่งเสียงหัวเราะร่าคล้ายชมว่าข้าเก่ง แม้แต่คนอื่นที่ได้เห็นก็มองข้าด้วยความชื่นชมตกใจจนตาเหลือกค้าง

อายุได้เจ็ดขวบข้าได้ช่วยชีวิตพี่สามไว้ ตอนนั้นมีหมาป่าหิวโซผอมแห้งใกล้ตายตัวหนึ่งหลงทางมา ข้าเห็นพี่สามย่อตัวนั่งลงแล้วพยายามพูดกล่อมมัน แต่ข้าที่ยืนมองดูอยู่ห่างๆ กลับรู้สึกไม่ไว้ใจกลัวว่าเขาจะได้รับอันตราย

ข้าจึงหยิบกิ่งไม้แล้วพุ่งกระโจนฟาดหมาป่าตัวนั้นด้วยความกล้าอย่างไม่ยั้งมือ ไม่คิดว่าพี่ชายข้านั้นทั้งโง่เง่าและแสนซื่อบื้อ เอาตัวเองไปปกป้องกำบังหมาป่าชั่วร้ายตัวนั้นเสียได้ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ปลอดภัยเพราะเจ้าหมาป่านั่นถูกพี่ข้าล้มทับจนขาดใจตายในช่วงชุลมุน เห็นมั้ยละว่าข้าเก่งแค่ไหนที่ได้ช่วยชีวิตเขาไว้แม้หัวเขาจะปูดโนด้วยลูกมะนาวสองสามลูกก็เถอะ

#ขอบคุณทุกคอมเม้น ขอบคุณทุกกำลังใจ และทุกคนที่แอดFvr. #ขอบคุณที่รักกันจ้า
*ผลออกมาแล้วนะจ้า เรื่องนี้ไม่เข้ารอบการประกวดเรื่องสั้น WFcontest
หัวข้อ ล่าอาหารในโลกแฟนตาซีจ้า อาจเพราะพล็อตหรือสำนวนอาจไม่ถึงขั้น
แต่ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าเรามาแต่งต่อกันเป็นเรื่องยาวละกัน ตามสไตล์รั่วๆ ของคนแต่ง
อาจจะลุ่มๆ ดอนๆ ก็กระดึ๊บๆ กันไปเนอะ การอัพอาจช้าบ้าง เพราะขอแต่งแบบเรื่อยๆ นะจ้า