คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EPISODE 15 [มอมเมา] HOT+
H CONDO
‘อ่า.. .ระ ร้อน...’ เสียหวานพึมพำอีรอบเมื่อแผ่นหลับาสัมผัสวามนุ่มอที่นอน ผมยืัวึ้นเพื่อะถอเสื้อออ ทว่ามือเล็ลับเอื้อมว้ารอบอแล้วโน้มใบหน้าผมลไปใล้ ‘ะ.. ่วย้วย.. มานอึอา.. อึ’
ผมเลื่อนัวร่อมเธอไว้ใ้ร่าพลาปลเปลื้อเสื้อผ้าัวเออออย่ารวเร็ว ในะที่พันเ้าเหลือแ่ระโปรยีนัวเล็ับบราเียสีำสนิท เศษเสื้อในมืออเธอถูโยนทิ้้าเีย มือบายึ้นลูบลำแผอเปลือยเปล่าอผม้วยวามร้อนรน วามร้อนาฝ่ามือเล็เรียวามปวหนึบลาายที่อนนี้ยายัวเ็มที่
‘อ่า ใเย็น ๆ ยัยัวี... ืนนี้ันัหนัให้เธอแน่!’
‘อื้ออ’ สิ้นเสียระิบ่ำผมึูบปิปาเย้ายวนอพันเ้าอย่ารวเร็ว ริมฝีปาบาเปิรับปลายลิ้นร้อนให้เ้าไปสำรววามหวานในโพรปาอย่าล้ำลึ ผมเปลี่ยนอศาใบหน้าให้สะว่อารมอบูบุันนร่าเล็ราอื้ออึแผ่วเบา มือหนาระาบราเียัวิ๋วพ้นสายา่อนบีบย้ำลูบไล้ทรวออิ่มเ็มมือ้วยวามเมามัน
‘อ๊า...’ เสียหวานรารับสัมผัสาปลายลิ้นที่ลาไล้ทั่วลำอาว ลิ่นายหอมหวานไร้น้ำหอมปรุแ่มอมเมาสิผมนพร่าเบลอ ‘อ๊ะ!’
ริมฝีปาร้อนอผมรอบรอยออสีระเรื่ออย่าุัน บเม้มูึเรียเสียราหวานไม่หยุ ผมลาปลายลิ้นรัวเร็วบนเนินอิ่มอเธอ้ำ ๆ นร่าบาผวาฮือแอ่นายรับสัมผัสยั่วยวน
ผมลาไล้ริมฝีปาร้อน่ำลมาที่หน้าท้อเรียบแบน บเม้มย้ำ ๆ นร่าบาเร็หน้าท้อหนี มือหนาปลระโปรยีนออพร้อมรูลนสุปลายเท้า อันเอร์เวย์ัวน้อยปปิเรือนายเย้ายวนถูร่นออ้วยริมฝีปาอผม
‘นะ... หนาวั อ๊า’ เสียหวานพึมพำแผ่วเบาไม่ไ้เรียวามสนใาผมให้ละไปาวามอ่อนหวานรหน้าเลยสันิ ปลายนิ้วร้อนอผมแะสะิลบนุอ่อนไหวส่ผลให้ร่าบาสะุ้ฮือ ‘อ๊ะ... แฮ่’
นิ้วเรียวลาไล้หยอเย้ารุนแร พันเ้าหลับาแน่นพลาสะบัหน้าไปมา ผิวาวนวลเวลานี้แระเรื่อไปทั่วทั้ัวนอไม่ไ้้อ้มูบบเม้มสร้าร่อรอยสีุหลาบบนเรือนร่าบา
‘อื้ออเ็บ’ ทันทีที่นิ้วเรียวลในส่วนลึับแน่น เสียหวานราประท้วพร้อมมือเล็ที่เอื้อมมาิเล็บลบนไหล่อผม วามับแน่นบีบรัปลายนิ้วนรู้สึปวร้าวลาลำัว เมื่อยับปลายนิ้วผม็รับรู้ไ้ถึเยื่อบาอย่าท่ามลาวามับแน่น ‘อ๊า...เ็บ..’
‘เี๋ยว็ไม่เ็บแล้ว’
ไม่รู้อะไรลใทำให้ผมูบปลอบโยนนใ้ร่า เพราะวามับแน่น เพราะอารม์พาไปหรือเพราะเวอร์ิ้น ทุอย่าเลยว่ะแม่!
‘อ๊า... อ๊ะ’ แรยับเร่ึ้นามอารม์ิบสุะยับยั้อผม ร่าบาสะท้านายบิเร้าับสัมผัสวาบหวามที่ผมมอบให้ ริมฝีปาูเม้มลาปลายลิ้นลบนยออรัวเร็ว ส่วนอีมือ็บีบย้ำเร่เร้าเรียมวามพร้อมให้เธอ
เสียฝ่ามือระทบน้ำหวานัเาะแะแ่ับเสียรวราปานะาใอพันเ้า ใบหน้าสวยื้นเหื่อสะบัไปมา ริมฝีปาสวยเผยอออเปล่เสียร้อล้ายำลัละเมอ แรอรันิ้วเรียวทำให้รู้ว่าพันเ้าำลัะพานพบับวามรู้สึแปลใหม่สำหรับเธอ ผมใ้ปลายนิ้วอี้าบยี้ยอเสรระรัวเร็วเรียเสียหวานราลั่น ใบหน้าสวยสะบัไปมา หน้าท้อแบนราบหเร็ ทรวออิ่มระเพื่อมึ้นลามอัราารหายใถี่ระั้น
ปลายนิ้วเลื่อนไหวไม่ผ่อนแรในัหวะ้ำ ๆ นร่าบาหวีร้อ่อนระุเร็สะท้านไปทั้เรือนายในเวลา่อมา นิ้วเรียวถูแรอรันัวนอผมปวหนึบล้ายร่ำร้อะสอใส่ ผมถอถอนนิ้วเรียวออาอไม้ามพลา้มลพรมูบทั่วลำอและเนินอาว แรระเพื่อมึ้นลบอให้รู้ว่านใ้ร่าเหนื่อยหอบแ่ไหน
‘อื้มมม’ ไ้ยินเสียัวเอราออมาอย่าพอใเมื่อวัปลายลิ้นูึยอทรวสีสวย้วยวามรุนแร มือหนาเลื่อนลับัวนที่ำลัยายัวเ็มที่พลายับเบา ๆ เรียมวามพร้อม ‘ถึราวันบ้าละนะ’
‘อ๊า...’ พันเ้าิเล็บลบนแผ่นหลัอผมแน่นเมื่อัวนอุ่นร้อนถูไถุอ่อนไหวอเธอ ผม่อย ๆ ล่อทาับแน่นอย่าแผ่วเบา แ่ร่าเล็เร็ัวแน่นสอาเบิว้าร่าายผมเ็บร้าวาแรบีบรัอเธอ ‘อึ เ็บ! มะ..ไม่เอาแล้ว โอ๊ย!’
‘อย่าเร็สิ.. เธอทำันเ็บไป้วย’ ผมัฟันระิบเสียแผ่วแล้วูบลบนริมฝีปาบา ยิ่พยายามลเธอ็ยิ่เร็แน่น ทั้ปวร้าวัวนทั้เ็บแสบแผ่นหลัที่โนปลายเล็บิอยู่ ‘บอว่าอย่าเร็ไวะ’
นที่มีวามอทนิลบอย่าผมเริ่มรู้สึหุหิ เพราะนอาพันเ้าไม่ให้วามร่วมมือแล้ว ยัยัวียััืนและเร็ัวแน่น
ันะไม่ทนับเธอแล้วนะ! บอเลย!
‘อื้อ... ไม่ ัน...เ็บบ อ๊ะ ระ..อื้อออ!!’ เสียรีร้อถูริมฝีปาผมูลืนลอ เมื่อผมใัวนเ้าไปสุแร รู้สึถึเยื่อบาอย่าถูีานส่วนนั้นเ็บร้าวไปหม วามับแน่นบีบรัร่าายสะท้านไปพร้อมัน ผมบูบรุนแรระบายวามปวร้าวนร่าบาแทบหมสิ
หยาน้ำาใส ๆ ลิ้ล้าแ้ม วูบหนึ่หัวใผมระุไหว แ่เป็นเพียวูบเียวเท่านั้นเมื่อใบหน้าอใรอีนผุึ้นในสมอ เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าในมโนสำนึนั่น ผมึเร่ยับเอวสอบ้วยวามรุนแร นร่าบาหวีร้อสุเสีย วาเหม่อลอยล้ายยัไม่ื่นาฤทธิ์ยาเอ่อลอไป้วยหยาน้ำา
‘อ๊ะ ๆ เ็บ ยะ...หยุนะ อึ!’ เสียหวานราห้าม ปลายเล็บิลบนหน้าท้อแร่อผม เธอพยายามผลัันัวนแ็ร้าวออาร่าายบอบ้ำอเธอ ผมึ้อรวบมือทั้สอ้านั่นึ้นแล้วับลเหนือหัวอนใ้ร่า
‘ันะทำให้ร่าายเธอุ้นินับมันอย่าหนัหน่วเลยพันเ้า!’
ึ ึ ึ
เสียเียั้อแ่ับเสียเนื้อระทบเนื้อ้วยวามรุนแร ร่าเล็ัริมฝีปาแน่นพลาเร็ัวล้ายัันวามเ็บปว
‘อ๊าา พะ..พอ แฮ่...อ๊ะ’
ึ ึ ึ
ผมเยหน้าึ้นพลาโถมัหวะเ้าใส่สุแร ร่าบาสั่นสะท้านเลื่อนไหว ทรวออวบระเพื่อมไหวึ้นลอไม่ไ้้อ้มลมเม้มูึามแรปรารถนา
‘ะ...เ็บ... เบา... สิ อ๊ะ!’ เสียหวานา ๆ หาย ๆ เมื่อร่าายอเราเลื่อนไหวรัวเร็ว วามิบเถื่อน รุนแร และหนัแน่นที่ผมยัเหยียให้เธอเหล่านี้ ผมไม่เยทำับใรมา่อน
เธอนเียวเท่านั้น... เธอเท่านั้นที่้อรับวามโหร้ายาัน... วามเ็บปวราวับายทั้เป็น! เธอเท่านั้น! พันเ้า!
ความคิดเห็น