Special one

Special one รัก หรือ ยังไง นาย คน พิเศษ

                                                                     บทนำ

 ณ โรงเรียน st.xavier

  “แกๆ เห็นชาลอนบอกจะมีเด็กไทยผู้ชาย ย้ายเข้ามาเรียน 3 คนแหละ ตื่นเต้นจัง >//< “ใบชาพูดจบก็ทำหน้าเคลิ้มและอมยิ้มอย่างเขินอาย ฉันได้แต่ส่ายหัวอย่างปลงๆกับเพื่อนที่แลดูตื่นเต้นเกินเหตุ

“ทำไมแกไม่ตื่นเต้นหรือ คิดดูนะ อาจจะหล่อลากกกกก ก็ได้นะ คริคริ”ใบชาเห็นฉันไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับข่าวที่เธอนำเสนอ

“ไม่ล่ะ แกก็เห็นแต่ละเทอมที่เข้ามา มีแต่ อ้วน เตี้ย ดำ อะไรแบบเนี้ย คิดหรอจะมีดีๆหลุดมาอินเดียเนี้ย “ฉันบ่นอย่างเซ็งๆก่อนจะนั่งเล่นโทรศัพท์ต่ออย่างไม่สนใจ

“โหยยย ฉันไม่คุยกับแกละ ชอบพาให้คิดแต่แง่ร้ายตลอดเลย “พูดจบใบชาก็วิ่งไปเล่นบาสกับเพื่อนต่อ ทิ้งให้ฉันนั่งส่ายหัวอย่างขำๆอยู่คนเดียว

ฉันชื่อ ไอรีน เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาเรียนประเทศอินเดียซึ่งมีเด็กไทยอยู่ประมาน 15 คนได้ และก็สนิทกันมากเพราะมีกันอยู่แค่นี้ เวลามีอะไรก็จะปรึกษากันตลอด โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุดในเมือง และมีเด็กจากหลากหลายประเทศมาเรียนและแลกเปลี่ยน เช่น จีน เกาหลี ญี่ปุ่น อเมริกา แคนนาดา เยอรมัน และ อื่นๆ อีกนิดหน่อย แต่ส่วนใหญ่นักเรียนที่นี่ก็เป็นคนอินเดียนั้นแหละ เด็กต่างชาติอย่างเราๆเลยเด่นน่ะ J

โรงเรียนที่นี่มีทั้งเด็กไปกลับ และ หอ แต่เด็กต่างชาติทั้งหมดจะเป็นหอและแยกประเทศเป็นหอๆไป ซึ่งนั้นยิ่งทำให้คนไทยที่นี่สนิทกันมากขึ้นอีก และโรงเรียนนี้ก็จัดการแข่งขันกีฬาหรือแข่งแดน ร้องไห้ ทุกๆ 2 อาทิตย์ ให้แต่ละประเทศแข่งกัน เพื่อใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ แต่ฉันคิดว่ามันออกจะน่าเบื่อ L

“ฉันละเบื่อพวกเยอรมันจริงๆ ชอบคิดว่าตัวเองเก่งที่สุดในโลกล่า”

พราวเพื่อนสาวของ ผมดำผู้มีดวงตากลมโตสีเดียวกันบ่นขนานใช้ผ้าเช็ดเหนื่อยตามใบหน้าอย่างหัวเสีย

“เอาน่า ยังไม่ชินอีกหรอไง “

“ชินก็บ้าแหละ เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอใครจะหลงตัวเองได้เท่าคนประเทศนี้เลยจริง” 

ฉันอดอมยิ้มกับคำตอบของพราวไม่ได้ แต่ก็แอบเห็นด้วยไม่น้อยเลยล่ะ ก็คนเยอรมันขี้อวดจริงๆนี่น่า J

“แล้วนี้ ได้ข่าวว่าจะมีคนไทยมาใหม่ไม่ใช่หรือ “พราวถามก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม

“ก็น่าจะ  ... มั้ง ผู้ชาย 3 คน”

ปี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!

“หมดเวลาแล้ว กลับหอกันเถอะ “ฉันลุกขึ้นหลังจากเสียงออดหมดเวลาดังขึ้น

“เอาสิ อยากเห็นหน้าเด็กใหม่แล้ว ดูสิจะหล่อสู้โมชิ ของฉันได้ไหม “

“ต่อให้หล่อฉันก็ไม่สนหรอก เพราะฉันจะเก็บความโสดฉันไว้ให้ โทมิจุนสุดหล่อ คริคริ “

ฉันพูดจบก็แลบลิ้นให้พราวพรางลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวกลับหอไปดูหน้า เด็กใหม่สักหน่อย J

                                                        บทที่ 1  เด็กใหม่

ฉันและพราวเดินกลับจากตึกเรียนซึ่งอยู่ไม่ไกลมากจากหอใช่เวลาประมาณ 5 นาทีถึงหอพักคนไทย ซึ่งมีคนไทยอยู่ด้วยกัน 15 คน ซึ่งในหอพักมี ห้องโถงใหญ่และห้องครัวในตัว แต่แยกห้องนอนใหญ่ เป็นของชายและหญิง ในห้องโถงมีโชฟา 1 ชุด และ พร้อมทีวีและเครื่องเล่นดีวีดี ซึ่งทั้งหมดอยู่กลางห้องโถง ส่วนด้านซ้ายเป็นห้องครัวเล็กซึ่ง เอาไปต้มมาม่า หรือ ทำอาหารเล็กๆน้อยๆ ซึ่งไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ นอกจากทำมาม่านั้นแหละ

ฉันและพราวเดินมาถึงหน้าหอพักซึ่งมีผู้ชาย 3 คนที่ไม่คุ้นหน้ายืนคุยกับครูที่ปรึกษาเด็กอินเตอร์อยู่ ผู้ชาย 3 คนถือว่าสูงพอๆกัน เลยทีเดียว แต่ที่เด่นที่สุดคือ ผู้ชายที่ใส่แว่นโตๆ เหมือนเด็กเนิร์ด ส่วนอีก คนที่สูงที่สุดในกลุ่ม ยืนมองหน้าครูฟังอย่างตั้งใจ แถบจะเอาสมุดมาจดทุกคำพูดของครูที่ปรึกษา คนสุดท้ายคือ ผู้ชายที่ใส่กางเกงขาเดฟได้รัดมาก และที่สำคัญคือขาเล็กมาก  มากจนบ้างทีฉันก็คิดว่า เคยออกกำลังกายบ้างไหม -3-

“เอ้า ไอรีน พราว มานี่สิ นี่เด็กไทยมาใหม่ จะมาอยู่ที่นี่ ยังไงก็ช่วยแนะนำหน่อยแล้วกัน “

ครูที่ปรึกษากวักมือเรียกฉันกับพราวให้เดินเข้าไปหา และชี้ไปที่เด็กใหม่ ฉันได้แต่ยิ้มแหะๆ และก้มหัวทักทายอย่างเป็นมิตร แต่พวกเด็กใหม่กลับมองแต่พราวไม่มองฉันสักนิด  เชอะ !

“ค่ะ อาจาร์เดี๊ยวพวกหนู ช่วยดูให้นะค่ะ ^^ “พราวบอกครูที่ปรึกษาก่อนจะยิ้มอย่างน่ารัก จนเด็กใหม่ทั้ง 3 คนมอง ตาแถบจะถล่นออกมาจากเบ้า จนฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝุ่นตัวเล็กๆที่ไม่มีตัวตน -_-

ครูที่ปรึกษายิ้มรับก่อนจะ เดินจากไปจัดการงานต่างๆของหออื่นๆต่อ เหลือแค่ ไอ้3 คนเด็กใหม่ กับพวกฉันที่ยืนมองหน้ากัน เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ยืนมองหน้าพราว  - -

“แล้วชื่ออะไรกันบ้างเนี่ย?? “พราวถามยิ้มๆ พรางรวบผมสีดำขึ้นมัดเป็นหางม้า

“อ่อ ผมชื่อโด้ครับ ส่วนคนใส่แว่นชื่อ เบโร อีกคนชื่อนัท ครับพี่สาว “

คนที่ชื่อโด้ ตอบพรางยิ้มหวานให้พราว

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อพราว ส่วนนี่เพื่อนฉันชื่อ ไอรีน อ่อ ! แล้วอีกอย่าง ไม่ต้อเรียกเราว่าพี่หลอก คนกันเอง ดูๆแล้วน่าจะรุ่นเดียวกัน ^^” พราวตอบพรางหัวเราะอย่างน่ารัก ซึ่ง... ฉันทำอะไรน่ารักแบบนี้ไม่เป็น -3-

ณ หอพักคนไทย

“นั้นก็เป็นห้องพักของพวกผู้ชายนะ ข้างในน่าจะมีพวกปิงอยู่อ่ะ ลองไปคุยกับพวกมันดูละกันน่ะ มีอะไรก็มาเคาะเรียกพวกเราได้ ^^” พราวเอ่ยบอกเด็กใหม่ก่อนจะเดินมาหาฉันที่ยืนรออยู่หน้าห้อง และเข้าห้องพักพร้อมกัน

“ฉันว่า เบโร น่ารักดีนะ ถ้าเค้าไม่ใส่แว่นอ่ะ เธอว่าไงหรอ “

หลังจากปิดประตู พราวก็เปลื่อนจากหญิงสาวสุดน่ารักกลายเป็นหญิงผู้ตื่นเต้นสุดๆ และทำหน้าแบบตื่นเต้นจริงๆ จนฉันเริ่ม สงสัยว่ายัยผู้หญิงคนข้างนอกนั้นใส่คนเดียวกับคนนี้หรือป่าว  -_-

“ก็น่ารักดี มั้ง”

“เห้ยย ทำไมมีมั้งล่ะ เค้าออกจะน่ารักจะตาย “พราวย่นหน้าใส่ฉัน

“อ่ะๆ น่ารักมากๆคร่า น่ารักที่สุดดดดดด “

“คริ เห็นไหมล่ะ “พราวกล่าวจบก็ วิ่งกระโดดโลดเต้นไปที่ตู้ของเธออย่างอารมณ์ดี

ฉันมองเพื่อนอย่าง เอือมๆก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนเตียงด้านล่างซึ่งเป็นเตียงติดๆกันหลายๆเตียง ซึ่งมีทั้งหมดน่าจะ 10 เตียงได้ แต่มีคนนอนแค่ 6 คนเท่านั้นแหละ ภายในหอพักก็เป็นห้องใหญ่ๆ กว่างๆที่มี ห้องน้ำในตัว 2 ห้อง แยกเข้าห้องอาบน้ำ เพราะมีเด็กหลายคน จะได้ไม่ต้องแย่งกันตอนเช้า และทุกคนก็จะได้มีตู้เป็นของตัวเอง คนละ 2 ตู้  และ กลางห้องยังมีโต๊ะ กลมใหญ่ๆ ที่เอาไว้ให้เด็กมานั่งทำการบ้าน ทำงานต่างๆ เวลามีการบ้าน

แอ๊ด ..

“พี่ไอรีน หนูเซ็งมากเลยทำ กุญแจตู้หายเนี้ย หาตั้งนานแล้ว หาไม่เจอสักที” 

ยัยน้ำฝน น้องคนเล็กของห้องนี้ซึ่งเป็นลูกครึ่ง ไทย – จีน ตัวขาวที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้พึ่งกลับมาจากโรงเรียน เดินเข้ามาก็บ่นทันที ยัยน้ำฝนทำปากจู๋อย่างเซ็งๆก่อนจะขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนของเธออย่างหงุดหงิด ซึ่งฉันเห็นและก็อดอมยิ้มไม่ได้ เพราะนั้นมันทำให้หน้าเธอแดงมากๆ เวลาเธอโมโหทีไรหน้าเธอจะแดงมาก แดงจนบ้างครั้งฉันคิดว่ามันจะระเบิดไหม -3-

“เอาหน่า ลองหาดีๆก่อนสิ ถ้าหาไม่เจอเดี๊ยวพี่ไปขอกุญแจสำรองจาก ครูชาลอน ให้ “ฉันพูดพราง ลูบหัวน้ำฝนอย่างหมั่นเขี้ยว

“หนูหาจนจะระเบิดโรงเรียนทิ้งแล้วเนี้ย หาไม่เจอสักที L พี่ไอรีนไปขอกุญแจสำรองให้หนูหน่อยสิ หนูไม่อยากโดน ชาลอน บ่นอีกง่ะ “น้ำฝนพูดแล้วทำแก้มป่องอย่างน่ารัก

“ฮ่าๆ ยะ เด่วพี่ไปขอให้ รอแปปนึงแล้วกัน “

ฉันส่ายหัวอย่างขำๆพรางเดินไปที่ประตู เพื่อไปขอกุจแจสำรองให้ยัยน้ำฝน แต่พอเปิดประตูก็ต้องผงะ เกือบหงายหลัง เมื่อ เบโร มายืนอ่ำๆอึ้งๆ อยู่หน้าประตู

“เอ่ออ... คือ “

“มีอะไรหรือป่าว? “ฉันถามเบโรขณะที่เขาทำหน้าไม่ถูกอยู่อย่างนั้น

“ผมมีเรื่องจะถามหน่อยอะครับ แหะ ๆ “เบโรพูดยิ้มอย่างเขินๆ ก่อนจะกัวหัวแก้เขิน

“มีไรหรือป่าว บอกมาสิเดี๊ยวจะช่วย “ฉันตอบอย่างยิ้มๆในท่าทางของเค้า

“คือ ผมหิวมากเลย แต่ไม่รู้ว่าโรงอาหารไปทางไหน ในห้องพักก็ไม่มีใครอยู่นอกจาก โด้และนัท ผมเลยไม่รู้จะไปถามใคร ...... “

“คริคริ ก็บอกมาตั้งแต่แรกก็ได้ เดี๊ยวฉันพาไปเอง ตามมาสิ “