เล่ห์รักใต้เงาจันทร์

        “อีกนิด...ขออีกนิด คนดี...” เขากระซิบแนบหู ไม่กระซิบเปล่าเพราะใช้เขี้ยวงับใบหูนุ่มเบาๆ เขาเคยชมว่าใบหูหล่อนเล็กน่ารักเหมือนเปลือกหอย และก็อ่อนนุ่มขาวใสเหมือนฟองของคลื่นที่กระทบหาด เฉกศิลาเคยแอบแนบจมูก จุมพิตใบหูเล็กของหล่อนเมื่อหล่อนนิทรา

        “พอ...หยุด...” มือหล่อนลูบอกสวยได้รูปอย่างบุรุษ สัมผัสกึ่งผลักไสและกึ่งเรียกร้องต้องการ ยิ่งเย้ายวนใจจนเฉกศิลาเผลอคราง

         หล่อนดันหน้าเขา ออกแรงเต็มที่กว่าเขาจะยามออกห่างตัวหล่อน เขามองตาละห้อยอย่างอาวรณ์ เหมือนเด็กมองขนมหวาน

         “มันน่า...” เขาร้อง มองหล่อนอย่างมันเขี้ยว

         “อย่ามองนักได้ไหม” หล่อนแหวเข้าบ้าง

        พอหล่อนพูดเฉกศิลาก็ยักไหล่ มองจ้องเข้าไปอีก

        “อู้หู...” เขาทำเสียงกวนโทโส มองตาวาว แกล้งหล่อนแท้ๆ เชียว!

        “แน้!” หล่อนร้อง หันหลังให้เขาเสียเอง

        เฉกศิลาเข้าหาหล่อน อ้อมแขนแกร่งกอดรัดหล่อนไว้ขณะซุกซบเข้ากับเรือนผมสวยเหมือนแพร หล่อนยังขัดรังดุมมือไม้สั่นอยู่ก็บิดหยิกเนื้อเขาเพื่อให้ปล่อย เฉกศิลาไม่สะดุ้งสะเทือนอีกตามเคย