ตำนาน เสื้อกันหนาวสีน้ำเงินกับผีย่องเบา # 1

            .......สวัสดี...เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม ผมควรรีบเล่าเรื่องนี้จบโดยเร็วที่สุด เพราะ อีกไม่กี่ชั่วโมง ผมอาจจะตายไปแล้วก็ได้ เพ..ร..รื่...ง.ท.ผม..จ..เ.ล.า..ต่..ไ.. วูบบบบ!!!? เสียงเหมือนทีวีจอดับเกิดขึ้นหลังจากที่มีเสียงขาดๆหายๆเหมือนคลื่นแทรก 
        
            ....สวัสดี.....

          .......คุณยังไม่ต้องรุ้หรอก ว่าผมเป็นใคร..........
 
          ............เรื่องเล่าต่อไปนี้..................
 
...................อาจไม่ใช่เรื่ิองจริง.............
               
 ...................................หรืออาจจริง...........................

..........ก็เป็นได้..................

....................เรื่องราวมันเกิดขึ้นหลังจากที่หณิงสาวคนหนึ่ง..................

......................ไปซื้อเสื้อกันหนาวราคาถุกจากร้านเสื้อร้านหนึ่ง.................

       ************.......................................***********

                เช้าวันนี้อากาศดีเช่นเคยนะ คุณพ่อสวัสดีตอนเช้าทักทายลูกๆอย่างอารมดี เพราะวันนี้เราจะไปเที่ยวกัน ผมชื่อ เนเบล และมีภรรยาชื่อ วีนัส ผมมีลูก 2 คน พี่สาวชชื่อ แคตตี้ น้องสาวชื่อ โคนี่ ครอบครัวของเรามีฐานะปานกลาง แต่ก็อยุ่กันอบบ่างมีความสุขปกติบ้านผมเป็นบ้านเดี่ยวและมีเพื่อนบ้านที่อยุ่บ้านใกล้ๆ เรามักช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่วันหนึ่งครอบครัวเขาได้หายไปอย่างปริศนาและบ้านของเขาก็ถูกปิดเป็นบ้านร้างไปเลย ดีนะ ไม่ใช่บ้านติดกันกัีบบ้านผม แต่ก็ไม่ดีนะที่บ้านหลังนั้นอยุ่ตรงข้ามกับบ้านผมเลยแหละ 2-3วันหลังจากที่วีนัสไปซื้อเสื้อกันหนาวใหม่ให้โคนี่ ก็มัเรื่องประหลาดเกิดขึ้น คือ โคนี่และแคตมักจะเห็นเหมือนมีเงาคนเดินๆอยู่ตรงหน้าต่างบ้านตรงข้าม ทั้งๆที่เป็นบ้านร้าง ผมก็ปลอบใจไปว่า ช่วงนี้มีพวกนักธุรกิจมาเดินดูบ้านบ่อยๆ แต่คำปลอบใจนี้คงช่วยได้ไม่มากนัก เพราะลูกสาว2คนของผมดูไม่มีทีท่าจะเชื่อเลยสักนิด ผมจึงบอกให้ลูกสาว2คนมานอนห้องเดียวกับผมและภรรยา เราทำแบบนี้กันมาได้ 3 วัน วันที่4 ผมได้ตื่นมาตอน 03.45 น. (ตีสาม45นาที) ผมจะลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อไปฉี่ แต่เมื่อผมกำลังจะลูก ผมเห็นโคนี่ยืนตรงปลายเตียง ใส่เสื้อกันหนาวสีน้ำเงินและมองหน้ามาทางผม ผมจึงบอกลูกว่า ทำไมไม่นอนล่ะ "..." โคนี่ไม่ตอบ และเดินออกไปจากห้อง เธอเปิดประตูเบามาก ทั้งๆบานประตูก็ขึ้นสนิม และเธอก็กลัวความมืดมากๆด้วย เธอเดินออกไป ผมจึงตามออกไปดูห่างๆ โคนี่หยิบกระดาษที่โตีะมา 1 แผ่น พร้อมกับเอาดินสอสีขีดเขียนเละเทะจนกระดาษขาดก็ยังไม่หยุด ขีดโต๊ะไปมาจนเป็นรอยต่างๆ ผมรีบลงไปดุลูกแต่เพราะผมกำลังจะพูด โคนี่นิ่งไป และรอยขีดบนผิวโต๊ะก็ค่อยๆมีน้ำสีแดงไหลซิบๆออกมาเหมือนรอยแผลที่ถูกมีดบาด แล้วโคนี่ก็หันหน้ามองผม หน้าโคนี่ในตอนนั้นตาเหลือก ปากสีดำ หน้าซีดขาวมองมาทางผมเหมือนอยากจะกินเลือดเนื้อของผม ผมตกใจร้องว้ากสุดขีดรู้สึกตัวอีกทีผมอยู่บนเตียงพร้อมกับภรรยาและลูกๆมองหน้าผมอย่างแตกตื่นและตกใจ "ไเป็นอะไรไปคะที่รัก" วีนัสถามผม "สงสัยผมจะฝันร้ายน่ะ คงจะเครียดเรื่อง... ช่างมันเถอะ นอนๆกันเถอะ" สีหน้าของลูกทั้งสองหวาดกลัวมากในตอนนั้นเพราะรู้ว่าพ่อของตนกำลังเครียดเรื่องอะไร
                เช้าวันต่อ ผมมักตื่นคนแรกเป็นประจำทุกวัน แต่เหมือนวันนี้จะไม่ใช่ ผมสังเกตได้ว่า โคนี่หายไป ผมเครียดมากกว่าเดิม และปลุกภรรยาของผม "มีอะไรคะที่รัก" "คุณช่วยตามผมไปหน่อยได้มั้ย เอาไว้อธิบายทีหลัง เรื่องนี้มันไม่น่าเชื่อ" ผมและภรรยาออกมาจากห้อง ไม่พบอะไร สักพักมีเสียงจานหล่นแตก ผมกับภรรยารีบวิ่งลงไปดู พบว่ามีเสื้อกันหนาวสีน้ำเงินวางอยุ่บนพื้นและมีเศษจานแตกอยู่บนเสื้อ และที่แปลกไปกว่านั้นคือ มีรอยเลือดอยุ่บนเสื้อและมันก็เป็นรอยหยดเป็นทาง ผมเดินตามรอยหยดไป มันพาผมออกไปหน้าบ้าน และมุ่งตรงสู่บ้านตรงข้าม... และผมก็เข้าไปในบ้านหลังตรงข้ามหลังนั้น... 

                                To be Continue . . .ⓙⓔⓛⓐ ⓖⓗⓐ