คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF]หึงเพราะรัก
งเพราะรัก
บางคนอาจเข้าใจกับการกระทำที่ทำไปเพราะเหตุผลอะไร
แต่กับอีกบางคนอาจยังไม่เข้าใจกับการกระทำเหล่านั้น
"ดงเฮครับมันกลางมันแล้ว เดี่ยวยไปหาอะไรทานก่อนค่อยกลับมาทำงานดีไหมครับ"ชีวอนเพื่อนร่วมทำงานมีแหน่งเป็นหัวหน้าแผนกที่ดงเฮทำงานอยู่นั้นเอ่ยชวนขึ้น
"เออ แต่ผมยังเหลืออีกเยอะเลยนะครับ"ดงเฮมองงานที่พิมพ์ค้างไว้ที่หน้าจอคอม
"ผมว่าไปทานข้าวก่อนดีกว่า เดี่ยวเป็นโรคกระเพาะจะแย่นะครับ"
"ก็ได้ครับ"ดงเฮจัดเก็บเอกสารเข้าที่ก่อนจะเดินคู่กับชีวอนออกไปทานข้าว
ชีวอนเลี้ยวรถออกมาจากบริษัท ทำให้อีกคนต้องปริปากถามขึ้น
"ผมว่าทานที่บริษัท ก็ได้นะครับ"
จะมีหรือคนิอย่างชีวอนจะมาทานข้าวในโรงอาหารที่ไร้ระดับ
"ผมไม่ค่อยชอบนะครับ ไปทานข้างนอกเทอะครับ"
ชีวอนเลี้ยวรถเข้าไปที่โรงแรมหรูระดับ 5 ดาวทันที
"ดงเฮอยากสั่งอะไรสั่งได้เลยนะครับไม่ต้องงเกรงใจ"ชีวอนพุดแล้วหันไปสนใจที่เมนูในมือต่อ
ดงเฮไล่มองเมนูพร้อมมองราคาที่อยู่ด้านขวา พอเห็นราคานั้นแล้วถึงกับหายใจไม่เต็มอิ่มเลยทีเดียว แล้วต้องปิดเมนูลง
"ไม่สั่งอะไรหรอครับ"
"แล้วแต่ชีวอนเถอะหะ"
"งั้นก้ได้ครับ"ชีวอนสั่งอาหารที่ตนคุ้นเคยดีให้ตนเองและร่างบาง
ขณะที่รอทั้งสองคนคุยกันหัวเราะไปอย่างสนุก จนให้หลายโต๊ะเห็นคิดว่าเป็นแฟนกันเลยก็ได้
"อะ ครับ อันนี้อร่อยนะครับ"ชีวอนตักอาหารใส่จานดงเฮอย่างเอาใจ
"ขอบคุณมากครับ"
"เป็นไงมั้งครับ ร้านนี้ ดงเฮว่ามันอร่อยไหมครับ"
"ครับ ก็อร่อยดีนะครับ"
"กินเลอะหมดเลย เดี่ยวผมเช็ดให้ครับ"ชีวอนยื่นมือมาเช็ดที่มุมปากบางนั้น โดยมีสายคาของอีกคนที่จับทุกรายละเอียดตั้งแต่เข้ามานร้านนี้แล้ว
"อะ ครับคุณมากครับ"ดงเฮยิ้มอายๆ แล้วเอามือเช็ดที่มุมปากตัวเอง ทำให้มือทั้งสองบังเอินทับกันพอดี
"ขอโทษนะครับ พอดีผมมีธุระสำคัญ ไว้วันหลังผมจะติดต่อมาอีกครั้งนะครับ"คิบอมบอกลูกค่าที่มาติดต่องาน
และตนเองก็เริ่มทนไม่ได้ที่เห็นแฟนตัวเองไปทำตัวน่ารักที่เคยทำแบบเค้ากับคนอื่น จึงเดินออกจากโต๊ะที่นั่งอยู่
แล้วเดิน อย่างไว้ มาที่ตัวร่งบางทันทีแล้วจับแขนให้ลุกขึ้น
"คิบอมม"ดงเฮตวาดเสียงดัง
"อย่ามาใช้เสียงแบบนคี้กับผมนะ ผมไม่ใช่หรอที่ต้องใช้เสียงแบบนั้น"ดงเฮต้องก้มหน้าลงอัตโนมัตทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงคิบอมในตอนนี้
"กลับบ้านกับผม"คิบอมพูดเสียงเรียบขึ้น
"ไม่"ดงเฮพูดเสียงแข็งทำให้คิบอมทำตาดุใส่ทันที
"แต่คุณต้องกลับ"
"นี้คุณ ดงเฮไม่อยากไปกับคุณก็ปล่อยเค้าไปซะ"ชีวอนมองหน้าคิบอมอย่างเอาเรื่องแล้วปัดมือหนาของคิบอมออกจากแขนบาง
"อย่ามาเสือก เรื่องของผัว เมีย"คิบอมตวาดลั่นอย่างไม่อาย ทำให้โต๊ะบริเวณนั่นซุบซิบกัน
"พอได้แล้วคิบอม ฉันกลับก็ได้"
"ชีวอน ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมขอตัวกลับก่อน"ดงเอกล่าวขอโทษที่คิบอมเสียมารยาท
ดงเฮเดินออกมาจากบริเวณนั่นโดยไม่รอคิบอมที่เดินตามหลังมา และมาหยุดอยุ่ที่หน้าประตูโรงแรมก่อนที่จะเรียกแท็กซี่และกำลังเปิดประตุรถ
แต่ความไวของมือคิบอมนั้นไวกว่าจับแขนร่างบางนั้นแล้วกระชากพาไปที่รถคันหรูของตนเอง
"โอ้ย ฉันเจ็บนะคิบอม"ดงเฮร้องออกมาเมื่อแรงมือคิบอมนั้นบีบแขนตนเองแรงเกินไปแล้ว
"......"
"คิบอม ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย"
"จะไปหามันหรือไง"
"เขาเป็นเจ้านายฉันนะ"
"แล้วฉันไม่ใช่ผัวเธอหรือไง"คิบอมพูดแล้วคลายแขนบางนั้นที่มีรอยแดงเทือกนั้นลง
คิบอมมองดงเฮด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก ทั้งสองคนมองกันอยู่นานโดยไม่มีฝ่ายใดปริปากสวยนั้นพูดออกมา มีแต่แววตาที่ส่งออกมาเพื่อบอกความรู้สึก
ทั้งสองเหมือนเล่นสงครามประสาทย่อยกันอยู่นั้น จนดงเฮต้องเป็นคนละสายตาออกไปเองและเข้าไปนั่งรถสีดำเงาของคิบอมนั้น
คิบอมออกรถด้วยความเร็วสุงนั้นเป็นเรื่องปกติแล้วที่คิบอมจะขับรถด้วยความเร็วขนาดนี้ แต่ถ้าคิบอมยิ่งโมโหเท่าไหร่ คิบอมก็ยิ่งขับเร็วเท่านั้น
ทำให้อีกคนต้องหวาดๆกับการขี่รถที่ไม่มีความปลอดภัยอย่างนี้ แต่ก็ไม่สามารถพุดอะไรได้
ไม่นานเสียงยางรถที่บดเบียดถนนก็มาจอดที่หน้าบ้านทั้งคู่
ดงเฮเดินกระแทกตัวออกมาจากรถ คิบอมมองคนเอาแต่ใจแล้วส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ
ทุกครั้งเวลาที่ดงเฮโกรธ เวลาที่งอนกัน ก็มีแต่คิบอมแหละ ที่ตามง้อเสมอ
เวลาดงเฮทำอะไรผิด คิบอมไม่เคยที่จะโกรธดงเฮได้นานเลยสักครั้ง แถมยังเป็นคนง้อเองอีกด้วย ถึงตัวเองไม่ผิดก็ตาม
"ดงเฮครับ"
" "ไร้คำตอบรับจากร่างบาง
"ดงเฮคุณฟังผมพูดมั้งสิครับ"ร่างสูงยังไม่ละความพยายาม แต่ตรงข้ามกัร่างบางที่เดินหนีเพียงอย่างเดียวโดยไม่สนใจคนที่ตามง้องอนเลย
"ดงเฮอย่าเดินหนีผมสิครับ"
"นี้ ดงเฮ คุณฟังงผมพูดก่อนได้ไหม"ร่างสูงกระชากแขนบางจนเกิดรอยแดงจางๆ
"คิบอมเราต้องพูดกันอีกหรอ"ดงเฮหันตามแรกของมือหนานั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก
"ดงเฮ ผมขอโทษ"
"คนที่ขอโทษไม่ใช่ฉันแต่นายต้องไปขอโทษชีวอน"
"ทำไมผมต้องไปขอโทษมันด้วยละ"
"ก็คิบอมเสียมารยาทกับเค้าหนิ"
"ก็มันมาจีบแฟนผม จะให้ผมทำยังไงละ"คิบอมพูดแล้วมองที่ดวงตาสีหวานนั้น มองให้ลึกลงไปเพื่อให้อีกคนรับรู้ความรู้สึกตนบ้าง แต่ก็ปล่าวเลยกลับหลบหน้าด้วยซ้ำ
"แต่เค้าก็เป็นหัวหน้าฉันนะ นายน่าจะให้เกียรติมั้งสิ"
"ก็ผมทนไม่ได้หนิ ที่ต้องให้คนอื่นมองแฟนผมสายตาแบบนั้น"
"ทำไมคิบอมไม่มีเหตุผลเลย"ดงเฮพูดแล้วเลี่ยงตัวเดินออกไป
"ทำไม ผมผิดด้วยใช่ไหมที่ผมรักคุณมากเกินไป ผมผิดใช่ไหมที่ผมหึงคุณ"คิบอมพุดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว
"มั....."
"ผมคงไม่มีสิทธิ์นั้นใช่ไหมละ"
"คิบอม เชื่อใจกันมั้งไม่ได้หรอ นายคิดว่าฉันเป็นคนยังไงฮ่ะ"ร่างเล็กตวาดขึ้นมาบ้าง ทำให้คิบอมต้องทบทวน คำว่า "เชื่อใจ" ซ้ำไปซ้ำมา
คิบอมลืมอะไรไปหรือปล่าวทำไม ทำไมเขาถึงไม่เชื่อใจดงเฮ
คนรักกันต้องเชื่อใจกันไม่ใช่หรอ
ดงเฮวิ่งขึ้นมาบนห้องนอนแล้วล้มตัวนอนปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเมื่อคนรักไม่เชื่อใจ
"ดงเฮ...."คิบอมทวนชื่อดงเฮอีกครั้งยืนนิ่งอยู่ที่เดิน นานเกินกว่าจะจำได้ว่ามันผ่านมากี่นาทีแล้วนานจนคนข้างหน้าไปหายไปแล้ว คิบอมได้สติก็รีบวิ่งตามดงเฮมาบนห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ดงเฮเปิดประตูเถอะนะ ผมขอโทษ"
"ฮึก ฮือ"
"อย่าร้องนะคนดี"
"ฮึก"
"คิบอมขอโทษแล้วไง"
"ไม่ต้องมาพูดเลย ฉันไม่ให้อภัย"
"อย่าใจร้ายสิที่รัก ต่อไปนี้ผมจะเชื่อใจให้มากขึ้นนะ"
คิบอมลองเปิดประตูอีกครั้งแล้วก็สามารถเปิดได้จริงๆ
คิบอมเดินมาที่เตียงที่มีร่างเล็กนอนขดตัวอยุ่แล้วหันหลังมาให้ตน
"ดงเฮ ผมขอโทษ"คิบอมกอดแผ่นหลังบางที่มีการสั่นสะอื้นอยู่
"ไม่ร้องนะ ผมขอโทษแล้ว"
คิบอมยังไม่ได้รับการให้อภัยจากร่างบาง แต่ดงเฮก็เผลอหลับไปซะก่อนแล้ว
คิบอมจุ๊บเบาๆที่บางเรียบเฉียบนั้นโดยไม่มีการล่วงเลยใดๆทั้งวสิ้น
"ดงเฮครับ วันนี้ผมทำกับข้าวให้คุณด้วยนะ"คิบอมที่นึกผิดได้จากเมื่อวานก็รีบทำกับข้าวเอาใจภรรยาขี้งอนคนนี้ใหญ่
ดงเฮไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มานั่งลงตรงข้ามที่คิบอมนั่งแล้วกินข้าวแบบเงียบๆ บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความอึดอัดของคนสองคน
"ดงเฮ คุณยังโกรธผมอยู่หรอ"
"ปล่าว"
"ผม ขอโทษ"
"นายหยุดพูดขอโทษสักที ฉันฟังตั้งแต่เมื่อคืนจนฉันจะอ้วกออกมาเป็นคำว่าขอโทษแล้วนะ"
"แปลว่าดงเฮ หายโกรธผมแล้วใช่ไหม"
"อือ"คิบอมรีบวิ่งไปหาภรรยาหน้าหวานแล้วจุ๊บแก้วสองข้าง
"คิบอมฉันจะกินข้าว"ดงเฮผลักคิบอมออกแล้วกินข้าวต่อ
คิบอมทำหน้าที่เหมือนทุกวันคือเป็นสารถีมาส่งร่างบางที่ทำงาน ที่เป็นไอหัวหน้าหน้าม่ออยู่ คิบอมก็ทำได้แต่มองตามร่างบางไป
แม้ว่าเส้นทางนี้ไม่ได้เป็นทางผ่านของที่ทำงานคิบอมก็ตาม
ไม่ใช่ว่าคิบอมไม่อยากให้ดงเฮทำงานที่บริษัทของตน แต่ดงเฮขอฝึกงานที่บริษัทอื่นเพื่อหาประสบการณ์เพียงหนึ่งเดือนแล้วสัญญาจะมาทำงาน
ที่พ่อคริบอมเป็นเจ้าของบริษัท ที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆของเกาหลีเลยก็ว่าได้
เพียงอีกแค่ สอง วัน มันก็ทำให้คิบอมแทบคลั่งตายแล้ว
หลังเลิกงานนี้ก็คือหน้าที่ของคิบอมอีกเช่นกันที่ต้องมารับลีดงเฮ
"ดงเฮครับ ผมไปส่งไหมครับ"เพื่อนร่วมงานถามดงเฮเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้เอารถมา
"ไม่เป็นไรครับ เดี่ยวก็มีคนมารับแล้ว"
"งั้นผมรอเป็นเพื่อนแล้วกันนะครับ"
ดงเฮไม่ได้ตอบตกลงหรือว่าปฏิเสะใดๆเพียงแค่ยิ้มให้ตามมารยาทเท่านั้น
ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนิทนั้นเป็นเพราะเวลาเกือบ หนึ่งเดือนที่ร่างบางที่สนิทกับคนง่ายอยู่แล้วทำให้เพื่อนร่วมงานหลายคนที่ชื่นชอบ กับรอยยิ้มที่แสนหวาน ยิ้มแบบโชว์เคี้ยวเสน่ห์นั้น
แต่ สำหรับอีกบางคนอาจไม่พอใจที่เห็นรอยยิ้มหวานๆนั้นไปแจกจายให้คนไปทั่วนัก
คิบอมเดินมาถึงตัวร่างบางแล้วรวบเอวบางนั้นไว้เพื่อแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของโดยเจ้าตัวยังไม่ตั้งหลัก แล้วมองหน้าเพื่อนร่วมงานที่คิดไม่ซื่อกับแฟนตัวเองเพื่อบอกความนับว่า
เจ้าตัวเล็กเป็นของเขาเพียงผู้เดียว
"อ่า คิบอม"
"กลับกันครับที่รัก"คิบอมหอมแก้มทั้งสองข้างของดงเฮต่อหน้าพนักงานที่เดินเข้าเดินออกบริษัทนี้อย่างไม่อาย ก็คงมีแต่ดงเฮคนเดียวแหละที่อาย
"เออ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"ดงเฮบอกเพื่อร่วมงานแล้วเดินจากไปกลับคิบอม
"ดงเฮครับอีก สองวันเท่านั้น นะครับ"
"ฉันรู้แล้วน๊า"
"ผมจะได้มองหน้าหวานๆของคุณแล้วทำงานไปด้วย มีกำลังใจทำงานขึ้นเยอะเลย"
เปี๊ยะ ดงเฮระบายอารมณ์เขินอายด้วยการตีแขนร่างสูงเบาๆ แต่หาความเจ็บแทบไม่เจอ กับเป็นท่าทางที่น่ารักมากกว่า
"วันนี้คิบอมไม่โกรธฉันใช่ไหม"
"โกรธเรื่องอะไรครับ"
"ก็เรื่องที่..."
"ถ้าเป็นที่คุณคุยกะเพื่อนละก็ ผมไม่โกรธหรอก ผมเชื่อใจ ภรรยาผมคนนี้"
"คิบอมตื่นสิ วันนี้ฉันต้องไปทำงานที่บริาทนายวันแรกนะ ฉันไม่อยากไปสาย"ดงเฮพูดแล้วเขย่าคนขี้เซาอยู่บนเตียง
"ดงเฮครับอีกตั้ง สอง ชั่วโมง ผมขอนอนหน่อยนะ เมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเลยนะ"
"ไม่ได้ๆ งั้นฉันนั่งรถไปเองก็ได้"ดงเฮเดินปึงปังออกจากประตูห้องนอน
"ก็ได้ ผมตื่นแล้ว ผมตื่นแล้ว" ใครอยากให้คนหน้าหวานของผมคนนี้ต้องไปนั่งรถแท็กซี่ละครับ เดี่ยวก็เป็นอาหารสายตาของไอพวกหื่นๆหมดหรอก ผมก็รักของผม นะ
"คิบอม เร็วๆสิ"
"เสร็จแล้วครับ อะ ทำไมคุณแต่งตัวแบบนี้ละ"
"ทำไมละ ไม่น่ารักหรอ"
"น่ารักสิ แต่ผมไม่อยากให้ใครมองดงเฮ ไปเปลี่ยนซะ"
"ไร้เหตุผล ไม่ฉันไม่เปลี่ยน"
"ผมบอกให้ไปเปลี่ยน"
"ก็ฉันไม่เปลี่ยน"ดงเฮไม่ฟังคำใดๆ แล้วเดินผ่านหน้าคิบอมมานั่งอยู่ในรถหรู
คิบอมทำอะไรไม่ได้นอกจากมองตามร่างบางแล้วทำหน้าที่ขับรถให้เหมือนอย่างทุกครั้ง
พอเข้ามาให้บริษัททั้งผู้ชายและผู้หญิงมองตามดงเฮกันตาเป็นมัน คิบอมก็ได้แค่ส่งตาขวางกับสายตาดุๆไปให้แล้วรวบเอวบางมากอดไว้แน่นเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
"อะ ดอกไม้ใครเนี้ย"มาวันแรกก็มีดอกไม้ส่งมาให้ที่โต๊ะดงเฮสะแล้ว ดงเฮหยิบขึ้นมาอ่านการ์ด
'ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ กับที่ทำงานใหม่ ผมหวังว่าสักวันเราจะร่วมงานกันอีกนะครับ
เชว ชีวอน '
ไม่ทันที่ดงเฮดงเฮจะวางไว้ที่เดิม ก็ถูกมืออีกคนคว้าไปซะก่อน แล้วโยนดอกไม้นั้นทิ้งลงถังขยะ
"คิบอมม"
"ทำไม อาลัยกับดอกไม้นี้มากเลยรึไง" แม้จะเป็นแค่หัวหน้าที่ทำงานเก่าแต่คิบอมก็อดหึงหวงไม่ได้
บางทีคิบอมก็อยากตบปากตัวเอง คำพูดที่ออกมาโดยไม่คิด
ดงเฮมองดอกไม้ที่ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี แล้วเดินสบัดออกจากตำแหน่งนั้น กดลิฟลงไปชั้นล่าง
ไม่ช้าลิฟท์ก็เปิดออก ดงเฮย่างดายเข้าในลิฟท์คิบอมก้วิ่งตามเข้ามาด้วย
แหมในลิฟท์นั้นจะเปิดแอร์ก็ตามแต่ดูเหมือนว่ามันจะอึดอัดมากกว่า คิบอมกดที่ชั้นสูงสุดของบริษัทซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของครอบครัวและใส่รหัสผ่านลงไป
ดงเฮไม่ได้พูดอะไรหน้าตายังคงง้ำงออยู่
ตี๊ง
เสียงลิฟท์ ดังขึ้น บ่งบอกว่าถึงที่หมายแล้ว
คิบอมก็ลากดงเฮออกมาจากในลิฟท์แล้วพาไปที่ห้องส่วนตัวของตนเอง ร่างบางไม่ขัดค้านหรือต่อต้านแรงของคิบอมใดๆ
"ปล่อย ฉันเจ็บ"ดงเฮร้องขึ้นเมื่อคิบอมบีบแขนและลากแรงขึ้น
คิบอมปล่อยแขนบางแล้วมองรอยแดงเทือกที่ตนเองทำขึ้นทันที
คิบอมลูบที่แขนเบาๆแล้วขึ้นมาพรมจูบทั่วแขนนั้น แต่ดงเฮกับสบัดมันออก
"ดงเฮ ผมขอโทษ"
"ฉันคิดว่านายจะเชื่อใจฉันแล้วนะคิบอม แต่นายก็ไม่เชื่อใจฉันอยู่ดี"ดงเฮพูดน้ำตาเอ่อที่ขอบตาคู่สวย
"ดงเฮ.....ผมขอโทษ"จับมือเรียวสวยทั้งสองข้างมากอบกุม
"คิบอม พอสักทีเหอะ ฉันเบื่อคำว่าขอโทษจากนายแล้ว"
"ผมรักคุณนะ เลยทำแบบนี้ ถ้าผมไม่รักผมก็ไม่หึงคุณหรอก"
"แล้วทำไมนายไม่เชื่อใจฉันละคิบอม"ดงเฮตะคอกถาม
"ไม่ใช่ไม่เชื่อฉัน ดงเฮนี้เข้าใจยากจริงๆ ที่ผมทำไปเพราะผมรัก หวง เข้าใจผมไหม"
"ไม่ อุ๊บ..."ดงเฮเชิ่ดหน้าใส่
คนเข้าใจยากก็ต้องเจอแบบนี้แหละ
คิบอมทาบทามปากตัวเองรวบปากบางมาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้อีกคคนต้องพูดอะไรต่อ มือหน้ากดท้ายทอยให้ความใกล้ชิดมันสัมผัสใกล้ขึ้นและลดช่องว่างระหว่างสองคน
ดงเฮทุบหน้าอกแกร่งอย่าขัดขืนแต่เมื่อคิบอมยังไม่ถอดจูบหวานนั้นออกมือก็คล้อยไปเกี่ยวที่คอคิบอม
ลิ้นสองลิ้นตวัดรับความอ่อนนุ่มกันไปมา ลิ้นแลกลิ้นที่โหยหาหรือหึงหวง
"อื้อ อือ"เสียงทักท่วงดังขึ้นจากคนหน้าหวานที่ใกล้หมดอากาศแล้ว คิบอมก็ต้องจำใจปล่อยออก
"คราวนี้ดงเฮเข้าใจผมยังครับ"
"ไม่"
"ถ้าไม่ผมจูบอีกรอบนะ"
"เออ เข้าใจก็ได้"
"ถึงเข้าใจผมก็ต้องจูบอยู่ดี"
"คิบอมมมม"
คราวนี้คิบอมได้กำไรเต็มๆ
เวลาดงเฮทำให้คิบอมหึงแม้จะได้ง้อบ้างเป็นสีสันของชีวิต แต่มันก็คุ้ม กับสิ่งที่แรกมา
ที่หึงเพราะรัก
ถ้าไม่หึงไม่สนใจแล้วมันจะเรียกว่า รัก ได้อย่างไร
...................END.....................
ความคิดเห็น