ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ Shot Fiction Yaoi Super Junior ] By ม.แอ

    ลำดับตอนที่ #9 : [SF]หึงเพราะรัก

    • อัปเดตล่าสุด 10 ธ.ค. 52


    งเพราะรัก

    บางคนอาจเข้าใจกับการกระทำที่ทำไปเพราะเหตุผลอะไร
    แต่กับอีกบางคนอาจยังไม่เข้าใจกับการกระทำเหล่านั้น


    "ดงเฮครับมันกลางมันแล้ว เดี่ยวยไปหาอะไรทานก่อนค่อยกลับมาทำงานดีไหมครับ"ชีวอนเพื่อนร่วมทำงานมีแหน่งเป็นหัวหน้าแผนกที่ดงเฮทำงานอยู่นั้นเอ่ยชวนขึ้น

    "เออ  แต่ผมยังเหลืออีกเยอะเลยนะครับ"ดงเฮมองงานที่พิมพ์ค้างไว้ที่หน้าจอคอม

    "ผมว่าไปทานข้าวก่อนดีกว่า เดี่ยวเป็นโรคกระเพาะจะแย่นะครับ"

    "ก็ได้ครับ"ดงเฮจัดเก็บเอกสารเข้าที่ก่อนจะเดินคู่กับชีวอนออกไปทานข้าว

    ชีวอนเลี้ยวรถออกมาจากบริษัท ทำให้อีกคนต้องปริปากถามขึ้น

    "ผมว่าทานที่บริษัท ก็ได้นะครับ"

    จะมีหรือคนิอย่างชีวอนจะมาทานข้าวในโรงอาหารที่ไร้ระดับ

    "ผมไม่ค่อยชอบนะครับ ไปทานข้างนอกเทอะครับ"

    ชีวอนเลี้ยวรถเข้าไปที่โรงแรมหรูระดับ 5 ดาวทันที

    "ดงเฮอยากสั่งอะไรสั่งได้เลยนะครับไม่ต้องงเกรงใจ"ชีวอนพุดแล้วหันไปสนใจที่เมนูในมือต่อ

    ดงเฮไล่มองเมนูพร้อมมองราคาที่อยู่ด้านขวา พอเห็นราคานั้นแล้วถึงกับหายใจไม่เต็มอิ่มเลยทีเดียว แล้วต้องปิดเมนูลง

    "ไม่สั่งอะไรหรอครับ"

    "แล้วแต่ชีวอนเถอะหะ"

    "งั้นก้ได้ครับ"ชีวอนสั่งอาหารที่ตนคุ้นเคยดีให้ตนเองและร่างบาง

    ขณะที่รอทั้งสองคนคุยกันหัวเราะไปอย่างสนุก จนให้หลายโต๊ะเห็นคิดว่าเป็นแฟนกันเลยก็ได้

    "อะ ครับ อันนี้อร่อยนะครับ"ชีวอนตักอาหารใส่จานดงเฮอย่างเอาใจ

    "ขอบคุณมากครับ"

    "เป็นไงมั้งครับ ร้านนี้ ดงเฮว่ามันอร่อยไหมครับ"

    "ครับ ก็อร่อยดีนะครับ"

    "กินเลอะหมดเลย เดี่ยวผมเช็ดให้ครับ"ชีวอนยื่นมือมาเช็ดที่มุมปากบางนั้น โดยมีสายคาของอีกคนที่จับทุกรายละเอียดตั้งแต่เข้ามานร้านนี้แล้ว

    "อะ ครับคุณมากครับ"ดงเฮยิ้มอายๆ แล้วเอามือเช็ดที่มุมปากตัวเอง ทำให้มือทั้งสองบังเอินทับกันพอดี


    "ขอโทษนะครับ พอดีผมมีธุระสำคัญ ไว้วันหลังผมจะติดต่อมาอีกครั้งนะครับ"คิบอมบอกลูกค่าที่มาติดต่องาน

    และตนเองก็เริ่มทนไม่ได้ที่เห็นแฟนตัวเองไปทำตัวน่ารักที่เคยทำแบบเค้ากับคนอื่น จึงเดินออกจากโต๊ะที่นั่งอยู่

    แล้วเดิน อย่างไว้ มาที่ตัวร่งบางทันทีแล้วจับแขนให้ลุกขึ้น


    "คิบอมม"ดงเฮตวาดเสียงดัง

    "อย่ามาใช้เสียงแบบนคี้กับผมนะ ผมไม่ใช่หรอที่ต้องใช้เสียงแบบนั้น"ดงเฮต้องก้มหน้าลงอัตโนมัตทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงคิบอมในตอนนี้

    "กลับบ้านกับผม"คิบอมพูดเสียงเรียบขึ้น

    "ไม่"ดงเฮพูดเสียงแข็งทำให้คิบอมทำตาดุใส่ทันที

    "แต่คุณต้องกลับ"

    "นี้คุณ ดงเฮไม่อยากไปกับคุณก็ปล่อยเค้าไปซะ"ชีวอนมองหน้าคิบอมอย่างเอาเรื่องแล้วปัดมือหนาของคิบอมออกจากแขนบาง


    "อย่ามาเสือก เรื่องของผัว เมีย"คิบอมตวาดลั่นอย่างไม่อาย  ทำให้โต๊ะบริเวณนั่นซุบซิบกัน

    "พอได้แล้วคิบอม ฉันกลับก็ได้"

    "ชีวอน ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมขอตัวกลับก่อน"ดงเอกล่าวขอโทษที่คิบอมเสียมารยาท

    ดงเฮเดินออกมาจากบริเวณนั่นโดยไม่รอคิบอมที่เดินตามหลังมา  และมาหยุดอยุ่ที่หน้าประตูโรงแรมก่อนที่จะเรียกแท็กซี่และกำลังเปิดประตุรถ
    แต่ความไวของมือคิบอมนั้นไวกว่าจับแขนร่างบางนั้นแล้วกระชากพาไปที่รถคันหรูของตนเอง

    "โอ้ย ฉันเจ็บนะคิบอม"ดงเฮร้องออกมาเมื่อแรงมือคิบอมนั้นบีบแขนตนเองแรงเกินไปแล้ว

    "......"

    "คิบอม ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย"

    "จะไปหามันหรือไง"

    "เขาเป็นเจ้านายฉันนะ"

    "แล้วฉันไม่ใช่ผัวเธอหรือไง"คิบอมพูดแล้วคลายแขนบางนั้นที่มีรอยแดงเทือกนั้นลง

    คิบอมมองดงเฮด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก ทั้งสองคนมองกันอยู่นานโดยไม่มีฝ่ายใดปริปากสวยนั้นพูดออกมา มีแต่แววตาที่ส่งออกมาเพื่อบอกความรู้สึก
    ทั้งสองเหมือนเล่นสงครามประสาทย่อยกันอยู่นั้น จนดงเฮต้องเป็นคนละสายตาออกไปเองและเข้าไปนั่งรถสีดำเงาของคิบอมนั้น

    คิบอมออกรถด้วยความเร็วสุงนั้นเป็นเรื่องปกติแล้วที่คิบอมจะขับรถด้วยความเร็วขนาดนี้ แต่ถ้าคิบอมยิ่งโมโหเท่าไหร่ คิบอมก็ยิ่งขับเร็วเท่านั้น
    ทำให้อีกคนต้องหวาดๆกับการขี่รถที่ไม่มีความปลอดภัยอย่างนี้ แต่ก็ไม่สามารถพุดอะไรได้

    ไม่นานเสียงยางรถที่บดเบียดถนนก็มาจอดที่หน้าบ้านทั้งคู่


    ดงเฮเดินกระแทกตัวออกมาจากรถ คิบอมมองคนเอาแต่ใจแล้วส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ
    ทุกครั้งเวลาที่ดงเฮโกรธ เวลาที่งอนกัน ก็มีแต่คิบอมแหละ ที่ตามง้อเสมอ

    เวลาดงเฮทำอะไรผิด คิบอมไม่เคยที่จะโกรธดงเฮได้นานเลยสักครั้ง แถมยังเป็นคนง้อเองอีกด้วย ถึงตัวเองไม่ผิดก็ตาม

    "ดงเฮครับ"

    "     "ไร้คำตอบรับจากร่างบาง

    "ดงเฮคุณฟังผมพูดมั้งสิครับ"ร่างสูงยังไม่ละความพยายาม แต่ตรงข้ามกัร่างบางที่เดินหนีเพียงอย่างเดียวโดยไม่สนใจคนที่ตามง้องอนเลย

    "ดงเฮอย่าเดินหนีผมสิครับ"

    "นี้ ดงเฮ คุณฟังงผมพูดก่อนได้ไหม"ร่างสูงกระชากแขนบางจนเกิดรอยแดงจางๆ

    "คิบอมเราต้องพูดกันอีกหรอ"ดงเฮหันตามแรกของมือหนานั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก

    "ดงเฮ  ผมขอโทษ"

    "คนที่ขอโทษไม่ใช่ฉันแต่นายต้องไปขอโทษชีวอน"

    "ทำไมผมต้องไปขอโทษมันด้วยละ"

    "ก็คิบอมเสียมารยาทกับเค้าหนิ"

    "ก็มันมาจีบแฟนผม จะให้ผมทำยังไงละ"คิบอมพูดแล้วมองที่ดวงตาสีหวานนั้น มองให้ลึกลงไปเพื่อให้อีกคนรับรู้ความรู้สึกตนบ้าง แต่ก็ปล่าวเลยกลับหลบหน้าด้วยซ้ำ

    "แต่เค้าก็เป็นหัวหน้าฉันนะ นายน่าจะให้เกียรติมั้งสิ"

    "ก็ผมทนไม่ได้หนิ ที่ต้องให้คนอื่นมองแฟนผมสายตาแบบนั้น"

    "ทำไมคิบอมไม่มีเหตุผลเลย"ดงเฮพูดแล้วเลี่ยงตัวเดินออกไป

    "ทำไม ผมผิดด้วยใช่ไหมที่ผมรักคุณมากเกินไป ผมผิดใช่ไหมที่ผมหึงคุณ"คิบอมพุดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว

    "มั....."

    "ผมคงไม่มีสิทธิ์นั้นใช่ไหมละ"

    "คิบอม เชื่อใจกันมั้งไม่ได้หรอ นายคิดว่าฉันเป็นคนยังไงฮ่ะ"ร่างเล็กตวาดขึ้นมาบ้าง ทำให้คิบอมต้องทบทวน คำว่า "เชื่อใจ" ซ้ำไปซ้ำมา

    คิบอมลืมอะไรไปหรือปล่าวทำไม ทำไมเขาถึงไม่เชื่อใจดงเฮ 

    คนรักกันต้องเชื่อใจกันไม่ใช่หรอ

    ดงเฮวิ่งขึ้นมาบนห้องนอนแล้วล้มตัวนอนปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเมื่อคนรักไม่เชื่อใจ

    "ดงเฮ...."คิบอมทวนชื่อดงเฮอีกครั้งยืนนิ่งอยู่ที่เดิน นานเกินกว่าจะจำได้ว่ามันผ่านมากี่นาทีแล้วนานจนคนข้างหน้าไปหายไปแล้ว คิบอมได้สติก็รีบวิ่งตามดงเฮมาบนห้อง

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก

    "ดงเฮเปิดประตูเถอะนะ ผมขอโทษ"

    "ฮึก  ฮือ"

    "อย่าร้องนะคนดี"

    "ฮึก"

    "คิบอมขอโทษแล้วไง"

    "ไม่ต้องมาพูดเลย ฉันไม่ให้อภัย"

    "อย่าใจร้ายสิที่รัก ต่อไปนี้ผมจะเชื่อใจให้มากขึ้นนะ"

    คิบอมลองเปิดประตูอีกครั้งแล้วก็สามารถเปิดได้จริงๆ

    คิบอมเดินมาที่เตียงที่มีร่างเล็กนอนขดตัวอยุ่แล้วหันหลังมาให้ตน

    "ดงเฮ ผมขอโทษ"คิบอมกอดแผ่นหลังบางที่มีการสั่นสะอื้นอยู่

    "ไม่ร้องนะ ผมขอโทษแล้ว"

    คิบอมยังไม่ได้รับการให้อภัยจากร่างบาง แต่ดงเฮก็เผลอหลับไปซะก่อนแล้ว

    คิบอมจุ๊บเบาๆที่บางเรียบเฉียบนั้นโดยไม่มีการล่วงเลยใดๆทั้งวสิ้น

    "ดงเฮครับ วันนี้ผมทำกับข้าวให้คุณด้วยนะ"คิบอมที่นึกผิดได้จากเมื่อวานก็รีบทำกับข้าวเอาใจภรรยาขี้งอนคนนี้ใหญ่

    ดงเฮไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มานั่งลงตรงข้ามที่คิบอมนั่งแล้วกินข้าวแบบเงียบๆ บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความอึดอัดของคนสองคน

    "ดงเฮ คุณยังโกรธผมอยู่หรอ"

    "ปล่าว"

    "ผม ขอโทษ"

    "นายหยุดพูดขอโทษสักที ฉันฟังตั้งแต่เมื่อคืนจนฉันจะอ้วกออกมาเป็นคำว่าขอโทษแล้วนะ"

    "แปลว่าดงเฮ หายโกรธผมแล้วใช่ไหม"

    "อือ"คิบอมรีบวิ่งไปหาภรรยาหน้าหวานแล้วจุ๊บแก้วสองข้าง

    "คิบอมฉันจะกินข้าว"ดงเฮผลักคิบอมออกแล้วกินข้าวต่อ

    คิบอมทำหน้าที่เหมือนทุกวันคือเป็นสารถีมาส่งร่างบางที่ทำงาน  ที่เป็นไอหัวหน้าหน้าม่ออยู่ คิบอมก็ทำได้แต่มองตามร่างบางไป
    แม้ว่าเส้นทางนี้ไม่ได้เป็นทางผ่านของที่ทำงานคิบอมก็ตาม

    ไม่ใช่ว่าคิบอมไม่อยากให้ดงเฮทำงานที่บริษัทของตน แต่ดงเฮขอฝึกงานที่บริษัทอื่นเพื่อหาประสบการณ์เพียงหนึ่งเดือนแล้วสัญญาจะมาทำงาน
    ที่พ่อคริบอมเป็นเจ้าของบริษัท ที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆของเกาหลีเลยก็ว่าได้

    เพียงอีกแค่  สอง วัน  มันก็ทำให้คิบอมแทบคลั่งตายแล้ว

    หลังเลิกงานนี้ก็คือหน้าที่ของคิบอมอีกเช่นกันที่ต้องมารับลีดงเฮ

    "ดงเฮครับ ผมไปส่งไหมครับ"เพื่อนร่วมงานถามดงเฮเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้เอารถมา

    "ไม่เป็นไรครับ เดี่ยวก็มีคนมารับแล้ว"

    "งั้นผมรอเป็นเพื่อนแล้วกันนะครับ"

    ดงเฮไม่ได้ตอบตกลงหรือว่าปฏิเสะใดๆเพียงแค่ยิ้มให้ตามมารยาทเท่านั้น

    ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนิทนั้นเป็นเพราะเวลาเกือบ หนึ่งเดือนที่ร่างบางที่สนิทกับคนง่ายอยู่แล้วทำให้เพื่อนร่วมงานหลายคนที่ชื่นชอบ กับรอยยิ้มที่แสนหวาน ยิ้มแบบโชว์เคี้ยวเสน่ห์นั้น

    แต่ สำหรับอีกบางคนอาจไม่พอใจที่เห็นรอยยิ้มหวานๆนั้นไปแจกจายให้คนไปทั่วนัก

    คิบอมเดินมาถึงตัวร่างบางแล้วรวบเอวบางนั้นไว้เพื่อแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของโดยเจ้าตัวยังไม่ตั้งหลัก แล้วมองหน้าเพื่อนร่วมงานที่คิดไม่ซื่อกับแฟนตัวเองเพื่อบอกความนับว่า

    เจ้าตัวเล็กเป็นของเขาเพียงผู้เดียว

    "อ่า คิบอม"


    "กลับกันครับที่รัก"คิบอมหอมแก้มทั้งสองข้างของดงเฮต่อหน้าพนักงานที่เดินเข้าเดินออกบริษัทนี้อย่างไม่อาย ก็คงมีแต่ดงเฮคนเดียวแหละที่อาย

    "เออ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"ดงเฮบอกเพื่อร่วมงานแล้วเดินจากไปกลับคิบอม


    "ดงเฮครับอีก สองวันเท่านั้น นะครับ"

    "ฉันรู้แล้วน๊า"

    "ผมจะได้มองหน้าหวานๆของคุณแล้วทำงานไปด้วย มีกำลังใจทำงานขึ้นเยอะเลย"

    เปี๊ยะ  ดงเฮระบายอารมณ์เขินอายด้วยการตีแขนร่างสูงเบาๆ แต่หาความเจ็บแทบไม่เจอ กับเป็นท่าทางที่น่ารักมากกว่า

    "วันนี้คิบอมไม่โกรธฉันใช่ไหม"

    "โกรธเรื่องอะไรครับ"

    "ก็เรื่องที่..."

    "ถ้าเป็นที่คุณคุยกะเพื่อนละก็ ผมไม่โกรธหรอก ผมเชื่อใจ ภรรยาผมคนนี้"


    "คิบอมตื่นสิ วันนี้ฉันต้องไปทำงานที่บริาทนายวันแรกนะ ฉันไม่อยากไปสาย"ดงเฮพูดแล้วเขย่าคนขี้เซาอยู่บนเตียง

    "ดงเฮครับอีกตั้ง สอง ชั่วโมง ผมขอนอนหน่อยนะ เมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเลยนะ"

    "ไม่ได้ๆ งั้นฉันนั่งรถไปเองก็ได้"ดงเฮเดินปึงปังออกจากประตูห้องนอน

    "ก็ได้ ผมตื่นแล้ว ผมตื่นแล้ว" ใครอยากให้คนหน้าหวานของผมคนนี้ต้องไปนั่งรถแท็กซี่ละครับ เดี่ยวก็เป็นอาหารสายตาของไอพวกหื่นๆหมดหรอก ผมก็รักของผม นะ

    "คิบอม เร็วๆสิ"

    "เสร็จแล้วครับ อะ  ทำไมคุณแต่งตัวแบบนี้ละ"

    "ทำไมละ ไม่น่ารักหรอ"

    "น่ารักสิ แต่ผมไม่อยากให้ใครมองดงเฮ ไปเปลี่ยนซะ"

    "ไร้เหตุผล ไม่ฉันไม่เปลี่ยน"

    "ผมบอกให้ไปเปลี่ยน"

    "ก็ฉันไม่เปลี่ยน"ดงเฮไม่ฟังคำใดๆ แล้วเดินผ่านหน้าคิบอมมานั่งอยู่ในรถหรู

    คิบอมทำอะไรไม่ได้นอกจากมองตามร่างบางแล้วทำหน้าที่ขับรถให้เหมือนอย่างทุกครั้ง

    พอเข้ามาให้บริษัททั้งผู้ชายและผู้หญิงมองตามดงเฮกันตาเป็นมัน คิบอมก็ได้แค่ส่งตาขวางกับสายตาดุๆไปให้แล้วรวบเอวบางมากอดไว้แน่นเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

    "อะ ดอกไม้ใครเนี้ย"มาวันแรกก็มีดอกไม้ส่งมาให้ที่โต๊ะดงเฮสะแล้ว ดงเฮหยิบขึ้นมาอ่านการ์ด

    'ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ กับที่ทำงานใหม่ ผมหวังว่าสักวันเราจะร่วมงานกันอีกนะครับ
                                                                                                                                เชว ชีวอน '


    ไม่ทันที่ดงเฮดงเฮจะวางไว้ที่เดิม ก็ถูกมืออีกคนคว้าไปซะก่อน แล้วโยนดอกไม้นั้นทิ้งลงถังขยะ

    "คิบอมม"

    "ทำไม อาลัยกับดอกไม้นี้มากเลยรึไง" แม้จะเป็นแค่หัวหน้าที่ทำงานเก่าแต่คิบอมก็อดหึงหวงไม่ได้

    บางทีคิบอมก็อยากตบปากตัวเอง คำพูดที่ออกมาโดยไม่คิด

    ดงเฮมองดอกไม้ที่ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี แล้วเดินสบัดออกจากตำแหน่งนั้น กดลิฟลงไปชั้นล่าง

    ไม่ช้าลิฟท์ก็เปิดออก ดงเฮย่างดายเข้าในลิฟท์คิบอมก้วิ่งตามเข้ามาด้วย

    แหมในลิฟท์นั้นจะเปิดแอร์ก็ตามแต่ดูเหมือนว่ามันจะอึดอัดมากกว่า คิบอมกดที่ชั้นสูงสุดของบริษัทซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของครอบครัวและใส่รหัสผ่านลงไป

    ดงเฮไม่ได้พูดอะไรหน้าตายังคงง้ำงออยู่


    ตี๊ง

     เสียงลิฟท์ ดังขึ้น บ่งบอกว่าถึงที่หมายแล้ว

    คิบอมก็ลากดงเฮออกมาจากในลิฟท์แล้วพาไปที่ห้องส่วนตัวของตนเอง ร่างบางไม่ขัดค้านหรือต่อต้านแรงของคิบอมใดๆ


    "ปล่อย ฉันเจ็บ"ดงเฮร้องขึ้นเมื่อคิบอมบีบแขนและลากแรงขึ้น
    คิบอมปล่อยแขนบางแล้วมองรอยแดงเทือกที่ตนเองทำขึ้นทันที

    คิบอมลูบที่แขนเบาๆแล้วขึ้นมาพรมจูบทั่วแขนนั้น แต่ดงเฮกับสบัดมันออก

    "ดงเฮ ผมขอโทษ"

    "ฉันคิดว่านายจะเชื่อใจฉันแล้วนะคิบอม แต่นายก็ไม่เชื่อใจฉันอยู่ดี"ดงเฮพูดน้ำตาเอ่อที่ขอบตาคู่สวย

    "ดงเฮ.....ผมขอโทษ"จับมือเรียวสวยทั้งสองข้างมากอบกุม

    "คิบอม พอสักทีเหอะ ฉันเบื่อคำว่าขอโทษจากนายแล้ว"

    "ผมรักคุณนะ เลยทำแบบนี้ ถ้าผมไม่รักผมก็ไม่หึงคุณหรอก"

    "แล้วทำไมนายไม่เชื่อใจฉันละคิบอม"ดงเฮตะคอกถาม

    "ไม่ใช่ไม่เชื่อฉัน ดงเฮนี้เข้าใจยากจริงๆ ที่ผมทำไปเพราะผมรัก หวง เข้าใจผมไหม"


    "ไม่ อุ๊บ..."ดงเฮเชิ่ดหน้าใส่

    คนเข้าใจยากก็ต้องเจอแบบนี้แหละ

    คิบอมทาบทามปากตัวเองรวบปากบางมาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้อีกคคนต้องพูดอะไรต่อ มือหน้ากดท้ายทอยให้ความใกล้ชิดมันสัมผัสใกล้ขึ้นและลดช่องว่างระหว่างสองคน
    ดงเฮทุบหน้าอกแกร่งอย่าขัดขืนแต่เมื่อคิบอมยังไม่ถอดจูบหวานนั้นออกมือก็คล้อยไปเกี่ยวที่คอคิบอม
    ลิ้นสองลิ้นตวัดรับความอ่อนนุ่มกันไปมา ลิ้นแลกลิ้นที่โหยหาหรือหึงหวง

    "อื้อ อือ"เสียงทักท่วงดังขึ้นจากคนหน้าหวานที่ใกล้หมดอากาศแล้ว คิบอมก็ต้องจำใจปล่อยออก

    "คราวนี้ดงเฮเข้าใจผมยังครับ"

    "ไม่"

    "ถ้าไม่ผมจูบอีกรอบนะ"

    "เออ เข้าใจก็ได้"

    "ถึงเข้าใจผมก็ต้องจูบอยู่ดี"

    "คิบอมมมม"

    คราวนี้คิบอมได้กำไรเต็มๆ

    เวลาดงเฮทำให้คิบอมหึงแม้จะได้ง้อบ้างเป็นสีสันของชีวิต แต่มันก็คุ้ม กับสิ่งที่แรกมา

    ที่หึงเพราะรัก
    ถ้าไม่หึงไม่สนใจแล้วมันจะเรียกว่า รัก ได้อย่างไร


    ...................END.....................

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×