เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #9 : ทะเลาะ

บทที่ 9 ทะเลาะ 

ณ ห้างแห่งหนึ่ง

เนิร์ดพาผมกับเบวมาเที่ยวในห้างแถวพารากอน เที่ยวไปสักพักพอถึงตอนเที่ยงไอ่เนิร์ดก็ขอตัวกลับบ้าน

         เนิร์ด. เอ้ย! เบว เราขอกลับบ้านก่อนนะ พอดีนึกได้ว่ามีธุระด่วนอ่ะ เบวอยู่เที่ยวต่อกับเกมสองคนก็ได้นะ

เบว. มีเรื่องด่วนอะไรเหรอเนิร์ด

         เนิร์ด. คือ...แม่เราไม่สบายนิดหน่อย เลยว่าจะรีบกลับไปดู

         เบว. ให้เราไปด้วยไหม

         เนิร์ด. ไม่ต้องๆ เราไปคนเดียวได้ เบวไปกับเกมเถอะ

         เบว. อืม.. ถ้ามีอะไรก็โทรหาเราได้นะ

         เนิร์ด. ได้ๆ ขอบใจมาก เราไปก่อนนะ

พูดเสร็จมันก็เดินจากไป ปล่อยให้ผมได้มีโอกาสอยู่กับเบวแบบสองต่อสอง หึหึ ตามแผนเป๊ะ

         เกม. เบวอยากไปเที่ยวไหนต่อไหม

         เบว. ไปหาอะไรกินกันเถอะ เราหิวแล้วอ่ะ

         เกม. โอเคครับ

ผมพาเบวมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างที่ราคาไม่สูงมาก ขณะที่ผมกับเบวกำลังจะเลือกเมนูอาหาร จู่ๆก็มีเพื่อนเบวประมาณสามคนเดินเข้ามาทักเบว เบวเลยชวนพวกนั้นให้มานั่งด้วยกัน แผนที่จะได้อยู่กับเบวสองต่อสองของผมก็ล่มสลายทันที

         เพื่อนเบว. แก...เราเปลี่ยนร้านกันดีไหม ฉันว่าร้านนี้มันดูเก่าๆยังไงก็ไม่รู้ แถมอาหารก็มีไม่กี่เมนู ไม่มีของที่พวกฉันอยากกินเลย

         เบว. ได้ดิ แกอยากไปร้านไหนล่ะ

พวกเราตัดสินใจเปลี่ยนร้านตามที่เพื่อนเบวบอก เพื่อนเบวสามคนนี้ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย เท่าที่ผมสังเกตพวกนี้คงจะรวยน่าดู เพราะของแต่ละอย่างที่ใส่ก็แบรนเนมทั้งนั้น มีคนหนึ่งน่าตาออกลูกครึ่งๆด้วย

         เบว. เกม..สามคนนี้เป็นเพื่อนสมัยมอต้นของเราเอง ชื่อ เตย กิ๊ฟ แล้วก็ทิวโก้

         เกม. อ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ 

         เตย. เกมเป็นแฟนเบวเหรอ

         เบว. เปล่า..เป็นเพื่อนกัน

         เตย. อ่อ เห็นมาด้วยกันสองคน ก็นึกว่าแฟน

         เบว. จริงๆมากันสามคน แต่อีกคนกลับไปแล้ว

ไม่นาน พนักงานก็เอาเมนูอาหารมาให้เลือก    

         เกม. เบวอยากกินอะไรเลือกเอาเลยนะ เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง

         เตย. โอ้โห..เลี้ยงกันซะด้วย ไม่น่าจะใช่เพื่อนแล้วล่ะมั้ง กิ้วๆ

         เบว. อย่าแซวสิ เพื่อนกันจริงๆ

สั่งอาหารเสร็จ เบวกับเพื่อนก็คุยกันต่อ

เตย. เออ ไม่ได้เจอกันนานเลยเน๊าะ ตั้งแต่จบ ม.3 อ่ะ

         กิ๊ฟ. ฉันไม่คิดว่าฉันจะมาเจอแกที่นี้นะเนี่ย โคตรบังเอิญเลย

         เบว. ฉันก็เหมือนกัน โคตรดีใจเลยอ่ะที่ได้เจอพวกแก...ว่าแต่พวกแกเป็นยังไงกันบ้าง ชีวิตช่วงนี้โอเคไหม

         กิ๊ฟ. ก็โอเคอยู่ ช่วงปิดเทอมก็ไปสิงคโปร์แล้วก็เพิ่งกลับมาเนี่ยแหล่ะ

         เตย.  เรียนจบ ฉันกับทิวโก้ว่าจะไปเที่ยวที่อิตาลีด้วยกันอ่ะ แกอยากไปไหม

         เบว. อยากดิ ถ้าสอบติดมหาลัยฉันขอไปด้วยคนนะ

         ทิวโก้. ได้เลยไม่มีปัญหา เดี๋ยวเราพาเที่ยวเอง

         กิ๊ฟ. ฉันไปญี่ปุ่นนะ ฉันไม่ชอบเที่ยวโซนยุโรป

         เตย. แกจะสอบเข้ามหาลัยไหนล่ะเบว

         เบว. ตอนนี้ในใจมีจุฬากับสแตนฟอร์ดอ่ะ

         เตย. สแตนฟอร์ด? มหาลัยชั้นนำของเมกาน่ะนะ เข้ายากนะแก

         กิ๊ฟ. โอ้ย...หัวกะทิแบบยัยเบวเข้าได้สบายอยู่แล้ว

         เตย. เออ ฉันลืมไปว่าแกเรียกเก่ง

หลังจากทานอาหารเสร็จ เพื่อนเบวก็เรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน

         เตย. เท่าไหร่คะ

         พนักงาน. ทั้งหมด 2400 บาทค่ะ 

ป้าด...ติโธ่! สองพันสี่ร้อยบาท แพงชิบหาย ทำไงดี ผมมีเงินไม่พอ ตอนนี้เงินในกระเป๋าผมมีอยู่แค่ 300 บาท ผมไม่คิดว่าเบวจะสั่งเยอะขนาดนี้

กิ๊ฟ. แกๆ ค่าอาหารเราหารกันออกไหม 

เบว. ได้ๆ

ผมลองคำนวณค่าอาหาร ถ้าหารกันออกก็ตกกันคนละ 480 เชี่ย! ก็ยังไม่พออยู่ดี ทำไมกับข้าวร้านนี้มันแพงขนาดนี้วะ เมนูอาหารร้านนี้ขั้นต่ำก็จานละ 250 แล้ว ชิบหายล่ะ ไม่น่าบอกว่าจะเลี้ยงเบวเลยกู จนแล้วยังไม่เจียมตัวอีก ถ้าบอกว่าเงินไม่พอตอนนี้ ผมต้องน่าแตกกลางวงแน่ๆ แต่จู่ๆก็มีพนักงานอีกคนเดินเข้ามาบอกพวกผม 

บริกร. พวกคุณไม่ต้องจ่ายหรอกครับ มีคนจ่ายให้แล้วครับ

เตย. ใครคะ!

บริกร. คุณผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังครับ เขาไม่ได้บอกชื่อครับ

ทุกคนต่างหันไปที่โต๊ะด้านหลัง แต่ก็ไม่เห็นใครนั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว

กิ๊ฟ. ไม่เห็นมีเลยพี่

บริกร. อ่อ เขาคงจะออกไปแล้วล่ะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ

กิ๊ฟ. เห้ย ใครอ่ะแก

เตย. แปลกๆนะ มิจฉาชีพหรือป่าวเนี่ย

เบว. บ้า มิจฉาชีพอะไรจะมาเลี้ยงข้าวพวกเรา

ขณะที่พวกผู้หญิงกำลังสงสัยกันใหญ่ ผมก็รู้ได้ทันทีเลยว่าต้องเป็นเนิร์ดอย่างแน่นอนที่จ่ายเงินเลี้ยงข้าวพวกเรา มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ รู้ทั้งรู้ว่ามันชอบผม แต่มันก็ยังช่วยผมให้มีโอกาสใกล้ชิดเบว แถมมันยังช่วยผมจ่ายค่าอาหารที่ผมไม่มีปัญญาจ่าย เพื่อช่วยรักษาหน้าผมไว้ไม่ให้เสียฟรอมต่อหน้าสาวๆ

กินข้าวเสร็จผมก็บอกลาเบวและเพื่อนเบว หลังจากทุกคนแยกย้ายกันกลับ ผมก็มองหาไอ่เนิร์ด แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ หรือว่ามันจะกลับไปแล้ว ผมเลยลองโทรหามัน

         เกม. โหล มึงอยู่ไหน

         เนิร์ด. อยู่ข้างหลัง

ผมหันหลังไปดูก็เจอมันจริงๆ

เกม. ไหนมึงบอกว่ากลับแล้ว

เนิร์ด. กูก็แค่เป็นห่วง เลยแอบดูอยู่แถวๆนี้

เกม. ใครจะไปรู้วะว่าเพื่อนเบวจะมา แถมยังพาไปนั่งร้านแพงๆอีก ขอบใจมึงมากนะเว้ย ถ้าไม่ได้มึง กูน่าแตกหมอไม่รับเย็บแน่

ผมควักเงินในกระเป๋าให้มัน

เกม. อ๊ะ เอาไปก่อนสามร้อยนะ กูมีอยู่แค่นี้จริงๆ เดี๋ยววันหลังกูคืนส่วนที่เหลือให้ 

เนิร์ด. ไม่เอาหรอก มึงเก็บไว้เถอะ

เกม. มึง...พูดแล้วนะ

เนิร์ด. อืม

เกม. ไม่ให้กูคืนจริงง่ะ

เนิร์ด. เออ..ไม่เป็นไร ถือซะว่ากูเลี้ยงข้าวมึงแล้วกัน

เกม. เห้ย...ขอบใจนะเว้ย มึงนี้โคตรป๋าเลยว่ะ....ว่าแต่มึงไปแอบอยู่แถวไหน?

เนิร์ด. ก็นั่งอยู่หลังโต๊ะมึงนั้นแหล่ะ

เกม. ฮ่าๆๆๆ ร้ายนะมึงเนี่ย

ผมยิ้มแล้วหัวเราะ มันก็ยิ้มให้ผมตอบ ผมเลยชวนมันเที่ยวต่อ

เกม. มึงอยากไปเที่ยวไหนกับกูต่อไหม

เนิร์ด. ไม่แล้วว่ะ

เกม. แต่กูอยาก

เนิร์ด. ..?

เกม. กูอยากไปเที่ยวที่ตลาดนัดต่อ มึงไปกับกูนะ

         เนิร์ด. อืม.. ตามใจละกัน

..................

ตัดภาพมาที่ตลาด ผมพามันไปเดินที่โซนเล่นเกมปาลูกโป่ง แต่ละร้านต่างแข่งกันตะโกนเรียกให้พวกผมเข้าไปอุดหนุน

         เกม. พี่ครับ เล่นยังไงเหรอครับ

         เจ้าของร้าน. ลูกละตัวน้อง ปาแตกหนึ่งลูกได้ตุ๊กตาหนึ่งตัว ถ้าแตกสามก็ได้สาม ราคาก็ลูกดอกละ 20 สามลูก 50 เอาป่าว 

         เนิร์ด. จัดไปครับพี่

         เกม. ผมเอาลูกดอกสามลูกครับ

         เนิร์ด. ผมเอาลูกเดียว

         เกม. ลูกเดียวเองเหรอ

         เนิร์ด. ลูกเดียวกูก็ปาแตกแล้ว

         เกม. ขี้โม้ว่ะ ให้มันจริงเถอะ

         เนิร์ด. เดี๋ยวมึงคอยดูแล้วกัน มึงเริ่มก่อนเลย

ผมปาไปสามดอกแต่ไม่โดนสักลูก เสียดายเงินจัง

         เกม. ไรวะ ไม่แตกสักลูกเลย เซงว่ะ

         เนิร์ด. เดี๋ยวมึงดูกู

มันใช้เวลาเลงเป้าอยู่สักพัก จากนั้นก็ปาลูกดอกออกไป

โป๊ะ!! เสียงลูกโป่งแตก

         เกม. เชดเข้! ดอกเดียว แตก..!

         เนิร์ด. มึงอยากได้ตุ๊กตาตัวไหน เลือกเอาเลย

         เกม. มึงปาได้ มึงก็เอาไปดิ เอามาให้กูทำไม

         เนิร์ด. ก็กูอยากให้

         เกม. อืม...งั้นกูเอาตัวนี้ละกัน

ผมเลือกตุ๊กตาหมีพูตัวใหญ่มาหนึ่งตัว แล้วก็เดินกอดตุ๊กตาเที่ยวไปทั่วตลาด คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองตุ๊กตาผมด้วยความอิจฉา 

         เกม ทำไมมึงปาเก่งจังวะ มึงไปเซียนมาจากไหนเนี่ย 

         เนิร์ด. ตอนเด็กกูเล่นบ่อยจะตาย 

         เกม. อ๋อ...แหม่ เก่งไปซะทุกเรื่องเลยนะมึงเนี่ย เรียนก็เก่ง บ้านก็รวย หน้าก็หล่อ กูล่ะอิจฉามึงจริงๆ

         เนิร์ด. แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่กูไม่เก่งนะ

         เกม. อะไรวะ

          เนิร์ด. จีบคนไม่เก่งไง

         เกม. (หัวเราะ) ก็จริงของมึงนะ

         เนิร์ด. เออ กูไปเข้าห้องน้ำแปป มึงรออยู่นี้นะ

เกม. ได้ๆ

ยืนรอมันเข้าห้องน้ำอยู่สักพักก็มีฝรั่งสองคนเดินเข้ามาถามทางผม

         ฝรั่ง. Excuse me. Can you tell me where the railway station is? 

         เกม. ห๊ะ! เอ่อ..What?

         ฝรั่ง. Can you tell me where the railway station is?

         เกม. สะเตชั่นเหรอ สะเตชั่นแปลว่ารถไฟ อืมม...

ฝรั่งสองคนนี้มาถามทางไปสถานีรถไฟที่อยู่แถวนี้ ผมรู้ทางแต่ไม่รู้ว่าจะบอกกับเขาว่ายังไง ผมอยากช่วยพวกเขาจัง ทำไงดีๆ

         เนิร์ด. มีไรเปล่ามึง

ไอ่เนิร์ดเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี มันถามผมด้วยความสงสัย

         เกม. ฝรั่งสองคนนี้เขามาถามทางไปสถานีรถไฟอ่ะมึง แต่กูไม่รู้จะบอกเขาว่ายังไงว่ะ

         เนิร์ด. Are you going to the train station?

         ฝรั่ง. Yes! Can you tell me where the railway station is? 

         เนิร์ด. Yes, go straight ahead until you reach the intersection. Don’t turn. Go on straight ahead. You’ll come to another intersection. Then turn right. You’ll see the railway station in front of you.

ฝรั่ง. Thank you very much. 

เนิร์ด. You are welcome.

เกม. โหว่...มึงพูดอังกฤษคล่องปร๋อเลยว่ะ ไปเรียนมาจากไหนเหรอ

เนิร์ด. กูเคยเรียนโรงเรียนนานาชาติตอนประถม

เกม. โห้ย..งั้นก็ดีเลยดิ ทำไมย้ายมาเรียนนี้วะ

เนิร์ด. กูอยากมาอยู่กับแม่ เลยย้ายมาเข้าโรงเรียนรัฐ

เกม. ตอนประถมมึงอยู่กับพ่อเหรอ

เนิร์ด. ใช่

เกม. แล้ว...มึงไม่อยากอยู่กับพ่อเหรอวะ

เนิร์ด. เขาแต่งงานมีเมียใหม่มาอยู่ด้วย กูอึดอัด เลยขอมาอยู่กับแม่ อีกอย่างกูก็คิดถึงแม่ด้วย

         เกม. อะ..เอ่อ..เออว่ะ กูลืมไปว่าพ่อแม่มึงหย่ากัน ขอโทษที่ถามนะ

         เนิร์ด. (หัวเราะ) ไม่เป็นไรหรอกมึง

ผมเที่ยวกับมันเพลินจนถึงตอนเย็น

         เกม. เห้ย! จะค่ำแล้วเหรอวะเนี่ย เวลาโคตรไว

         เนิร์ด. กลับกันแล้วไหม

         เกม. มึงอยากไปกินข้าวเย็นที่บ้านกูเปล่า?

         เนิร์ด. ได้ดิ ถ้าไม่รบกวนมึงน่ะนะ

         เกม. ไม่หรอก แค่ไปกินข้าวเอง

...............

เมื่อมาถึงบ้าน ผมก็ใช้กุญแจเปิดประตู แต่ประตูกลับไม่ได้ล็อค

         เกม. เห้ย!

         เนิร์ด. มีไรเหรอ

         เกม. ประตูไม่ได้ล็อคว่ะ

         เนิร์ด. ขโมยรึเปล่า เรียกตำรวจไหม

         เกม. เดี๋ยวกูเข้าไปดู

         เนิร์ด. อย่า! อันตราย มึงออกมาก่อน กูเข้าไปเอง

มันหยิบไม้หน้าสามที่วางอยู่แถวนั้น แล้วเดินนำหน้าผมเข้าไปในบ้าน

         เกม. เชี่ย! เงาใครวะ

         เนิร์ด. เงียบๆดิ

ผมกับมันย่องไปเรื่อยๆ จู่ๆไฟก็ถูกเปิด พรึ่บ.. พวกผมตกใจมาก ไอ่เนิร์ดง้างไม้หน้าสามจะฟาดคนที่อยู่ตรงหน้า ผมรีบห้ามมันไว้ก่อนที่มันจะฟาดลงไป

         เกม. เนิร์ด! อย่า นี้ป้ากูเอง

         เนิร์ด. ห๊า?!

         ป้าเกม. ใครเนี่ย!

ป้าผมมองไอ่เนิร์ดอย่างสงสัย ไอ่เนิร์ดรีบโยนไม้หน้าสามทิ้งทันที พร้อมกับยกมือไหว้ป้าผมอย่างนอบน้อม

         เนิร์ด. อะ..เอ่อ..สวัสดีครับคุณป้า ผม..เป็นเพื่อนเกมครับ

         เกม. ใช่ครับป้า

ตัดภาพมาที่ผม เนิร์ด แล้วก็ป้าผม นั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร

         เกม. ทำไมป้าไม่เอารถมา ผมไม่เห็นรถป้าอยู่หน้าบ้าน ผมก็นึกว่าเป็นโจรน่ะสิ

         ป้า. ลูกป้าเอารถไปใช้ ป้าก็เลยต้องมารถเมล์...แล้วเพื่อนเราชื่ออะไรล่ะ

         เนิร์ด. ผมชื่อเนิร์ดครับ

         ป้า. แหม่...หน้าตาดีนะเราเนี่ย

         เนิร์ด. ขอบคุณครับ (ยิ้ม)...แล้วคุณป้าชื่ออะไรเหรอครับ                

         ป้า. ป้าชื่อ อุ๊ จ่ะ ...เราสองคนไปที่ไหนกันมา ทำไมถึงกลับมาบ้านค่ำแบบนี้..

         เนิร์ด. อ่อ..พวกผมไปตลาดนัดกันมาครับ พอดีเที่ยวด้วยกันเพลินไปหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะครับ

         ป้า. เรียนอยู่ห้องเดียวกันเหรอ ป้าไม่เคยเห็นน่าเลย

         เกม. เพื่อนใหม่อ่ะป้า อยู่คนละห้อง

         เนิร์ด. ใช่ครับ ผมติวหนังสือให้เขาอยู่ครับ ก็เลยรู้จักกัน

         ป้า. โห้ว..จริงเหรอ งั้นเราก็เรียนเก่งน่ะสิ

         เกม. ใช่แล้วป้า เก่งมากๆเลยด้วย มันเรียนอยู่ห้องพิเศษเชียวนะ ระดับหัวกะทิเลย..

         ป้า. ดีจังเลย งั้นป้าขอฝากหลานป้าด้วยนะ เกมน่ะมันเรียนไม่เอาไหน ช่วยๆมันหน่อยนะลูก

         เนิร์ด. ครับป้า

         เกม. ป้าง่า...ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย

         ป้า. ไม่ต้องพูดเลย ป้าดูเกรดทีไร หัวใจจะวาย…..แล้วเนิร์ดกลับยังไงล่ะลูก

         เนิร์ด. ผมกลับมอไซร์ครับ

         ป้า. ไหนๆก็มาแล้ว นอนนี้ไหม ตอนนี้มันก็ค่ำแล้วนะ ขับรถกลางคืนมันอันตราย

         เกม. ไม่ต้องห่วงหรอกป้า บ้านมันอยู่ใกล้ๆเรานี้เอง 

         เนิร์ด. งั้นผมขอนอนที่นี้คืนหนึ่งนะครับ

         เกม. ???

         ป้า. ได้เลยลูก ไม่ต้องเกรงใจ

ตกกลางคืน ผมแบ่งเตียงให้มันนอนครึ่งหนึ่งโดยมีหมอนข้างมากั้นระหว่างกลาง

         เกม. กลับไปนอนบ้านสบายกว่ามั้ง

         เนิร์ด. กูขี้เกรียจกลับว่ะ

         เกม. ละแม่มึงรู้ยังเนี่ย

         เนิร์ด. กูไลน์ไปบอกแล้ว

         เกม. โอเค งั้นก็นอนซะมึง

         เนิร์ด. เออ ฝันดี

1 ชั่วโมงผ่านไป

         .........

         เกม. มึง

         เนิร์ด. หื้อ?

         เกม. นอนไม่หลับว่ะ

         เนิร์ด. เปิดเดอะโกสฟังไหม

         เกม. ไม่เอา กูกลัว

         เนิร์ด. งั้นเปิดเพลงกล่อม

เกม. แบบนั้นกูยิ่งไม่หลับ

เนิร์ด. หลับตาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมึงก็หลับเองนั่นแหล่ะ

เกม. มึง

เนิร์ด. .......

เกม. มึง!

เนิร์ด. เห้อ...(ถอนหายใจเบาๆ) ว่า?

เกม. มึงว่า กูจะจีบเบวต่อดีไหมวะ

         เนิร์ด. ทำไม..? มึงไม่อยากจีบเบวแล้วเหรอ

         เกม. เปล่า...

เนิร์ด. ถ้ามึงชอบเขา มึงก็จีบต่อไปเถอะ

เกม. แล้วถ้ามึงชอบกู ทำไมมึงถึงช่วยกูจีบเบววะ

ไอ่เนิร์ดเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบผม

         เนิร์ด. ไม่รู้ดิ กูก็คงอยากเห็นคนที่กูชอบ..มีความสุขล่ะมั้ง

         เกม. แล้ว...มึงคิดว่าคนอย่างกู คู่ควรกับเบวเหรอ

         เนิร์ด. ไม่มีใครไม่คู่ควรกับใครหรอกมึง ถ้ามึงรักเขาจริง มึงก็คู่ควร แต่ถ้ามึงเล่นๆ มึงก็ไม่คู่ควร มึงอยู่กับใครแล้วมีความสุข มึงก็คู่ควรกับคนๆนั้นนั่นแหละ

         เกม. วันนี้ตอนกูนั่งกินข้าวกับเพื่อนเบว กูโคตรรู้สึกอึดอัดเลย รอบตัวเบวมีแต่คนเก่งคนรวยรวมถึงมึงด้วย แถมเบวเหมือนจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ถึงคบกันก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดี ชีวิต

เบวแม่งต่างจากกูลิบลับเลยว่ะ ถ้ากูได้เป็นแฟนเบวจริงๆ กูคงทำให้เขามีความสุขไม่ได้ คนจนๆแบบกู เบวคบไปก็อายคนอื่นเขาเปล่าๆ แต่กูก็คงจีบไม่ติดหรอก 

เนิร์ด. จนแล้วไงวะ ความรักมันต้องสนเรื่องรวยจนด้วยเหรอ มึงอย่าคิดมากเลย ถ้าจีบไม่ติดก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยเราก็ได้ลองจีบ กูว่ามันก็ดีมากแล้วนะ

เกม. เบวเขาอยู่สูงขนาดนั้น หมาอย่างกูคงได้แค่มอง

เนิร์ด. ถ้าเขาอยู่สูงขนาดนั้น ทำไมมึงไม่ลองมองคนที่อยู่ใกล้ๆตัวมึงบ้างล่ะ แต่กูไม่ได้หมายถึงกูนะเว้ย

ผมหัวเราะแต่ไม่ได้ตอบอะไรมันไป ก็คนที่อยู่รอบๆตัวผม ไม่มีใครที่ผมถูกใจเลยน่ะสิ ส่วนคนที่แอบชอบก็อยู่สูงจนเอื้อมไม่ถึง 

เนิร์ด. กูว่ามึงก็ไม่ได้แย่เลยนะ

         เกม. จริงเหรอ แล้วกูมีข้อดีตรงไหนบ้างอ่ะ

         เนิร์ด. อืมม....ก็ใจดี มีน้ำใจ นิสัยดี ชอบช่วยเหลือ ร่าเริง น่ารัก..

         เกม. พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว สัส ขนลุกชิบหาย….ถามจริง ทำไมมึงถึงชอบกูวะ คนอื่นที่ดีๆกว่ากูก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ

         เนิร์ด. ไม่รู้ว่ะ รู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้ว สงสัยกูคงจะหลงรักหมูปิ้งที่มึงซื้อมาให้กูล่ะมั้ง

ผมกับมันหัวเราะ ผมแอบรู้สึกดีกับคำพูดของมันเล็กน้อย เวลาอยู่กับมันแล้วผมรู้สึกสบายใจจัง คุยกันได้สักพักพวกผมสองคนก็หลับฝันดี...

หลายวันต่อมา

ณ ห้อง 6/1

         เกม. พรุ่งนี้วันเกิดเบวแล้ว กูจะซื้ออะไรไปให้เบวดีวะ

         เบส. คุณหนูอย่างเบวเนี่ย กูว่าต้องของแพงๆว่ะ เอาเป็นกระเป๋าชาแนลดีไหม

         เกม. โห่ว...กูมีเงินซื้อที่ไหนล่ะ

         ต้อม. เอางี้ดิ มึงก็พับดาวกระดาษใส่โหลไปให้เลย

         เบส/เกม. ห๊ะ!?

         เบส. ดาวกระดาษเนี่ยนะ โคตรปัญญาอ่อนเลยว่ะ 

         เกม. นั้นดิมึง เบวจะไม่คิดว่ากูเป็นพวกผู้ชายอ้อนแอ้นเหรอวะ

         ต้อม. ตรงกันข้ามเลยเว้ย เขาจะคิดว่ามึงเป็นคนโรแมนติกด้วยซ้ำ ผู้หญิงมักจะหวั่นไหวกับผู้ชายอ่อนโยนนะเว้ย มึงคิดดู...ไม่มีใครหรอกที่จะพับดาวกระดาษไปให้เบวนอกจากมึงอ่ะ กูรับรองเลยว่าเบวจะต้องจำของขวัญของมึงได้แน่ๆ ดาวกระดาษนี้แหล่ะ จะทำให้เบวสนใจมึง เชื่อกู

         เกม. เอางั้นเลยเหรอ

         ต้อม. การให้ดาวกระดาษเนี่ย มันเป็นของแทนใจ ส่วนใหญ่เอาไว้ใช้กับความรัก เบวจะได้รู้ไงว่ามึงชอบเขา

ผมนั่งติวอยู่กับเนิร์ดเหมือนอย่างเคย แต่รอบนี้มีเบวมานั่งกินข้าวด้วย ผมนั่งคิดอยู่ว่าจะหาของขวัญอะไรให้เบวดี หรือจะลองพับดาวกระดาษอย่างที่ไอ่ต้อมมันบอก... 

         เบว. เกม!?

         เกม. หือ?

         เบว. เป็นอะไรอ่ะ นั่งเหม่อเชียว

         เนิร์ด. ชั่งมันเถอะ ปกติมันก็ชอบเหม่อลอยแบบนี้ตลอดแหล่ะ 

         เกม. ไม่ได้เหม่อเว้ย…

         เนิร์ด. หรือว่ามึงนั่งคิดถึงกูอยู่

         เกม. ถุ๋ย.......!

(ทุกคนหัวเราะ)

         เบว. อ่อ เดี๋ยวเราขึ้นไปติวก่อนนะ ถึงเวลาแล้ว

         เกม. บ๊ายบาย

         ………………

         เนิร์ด. มึงรู้ใช่ไหมว่าพรุ่งนี้วันเกิดเบว

         เกม. ใช่ มึงว่ากูจะซื้ออะไรให้เบวเป็นของขวัญดี กูไม่รู้เลยว่าเบวชอบอะไร

         เนิร์ด. ซื้อตุ๊กตาหมีคุมะสิ เบวมันชอบหมีคุมาโมโตะมาก 

         เกม. หมีคุมาโมโตะคืออะไร?

         เนิร์ด. ก็หมีญี่ปุ่นตัวสีดำๆที่มันดังๆไง

         เกม. อ๋อ....กูไม่รู้จักอ่ะ

         เนิร์ด. อ่าว แล้วมึงจะอ๋อทำเพื่อ....ถ้ามึงไม่รู้เดี๋ยวกูพาไปซื้อ

         เกม. มันตัวเท่าไหร่วะ

         เนิร์ด. ถ้าตัวเล็กๆก็ประมาณสี่ร้อย ไม่แพงหรอก

สี่ร้อย ไม่แพงก็เหี้ยแล้ว(คิดในใจ) 

         เนิร์ด. เอางี้ไหม มึงก็ซื้อเค้กไปเซอร์ไพร์วันเกิดเบวดิ เบวจะได้ประทับใจไง

         เกม. เออ ดีว่ะ กูชอบนะไอเดียนี้

วันรุ่งขึ้นตอนพักเที่ยง ผมกับเนิร์ดก็เตรียมแผนเซอร์ไพร์วันเกิดเบว 

         เนิร์ด. มึงแอบอยู่ตรงนี้นะ พอเบวมามึงก็ถือเค้กไปเซอร์ไพร์ โอเคไหม

         เกม. โอเค

ผมกับเนิร์ดแอบอยู่นอกโรงอาหารรอเบวลงมานั่งกินข้าว ไม่นานเบวกับเพื่อนก็เดินลงมา พอเห็นว่าเบวนั่งโต๊ะแล้ว ผมก็เดินออกไปพร้อมเค้กกะจะเซอร์ไพร์ แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักแล้วรีบวิ่งกลับไปที่เดิม เพราะจู่ๆไอ่ฟิวก็เดินถือเค้กวันเกิดก้อนโตมาหาเบว พร้อมกับร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ เพื่อนของเบวที่อยู่รอบๆต่างปรบมือและร้องเพลงพร้อมกัน

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู  แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์.... แฮปปี้เบิร์ด.....เดย์....ทู...ยู.....”

         ฟิว. สุขสันต์วันเกิดนะครับเบว

         เบว. โง้ยย.....ขอบคุณมากนะ น่ารักมากเลยอ่ะเธอ

         ฟิว. เบว.. เป็นแฟนกับเรานะ

         เบว. อื๊ม (พยักหน้า)

อร๊ายย... เสียงกรี๊ดกร๊าดของคนในห้องดังกึกก้องไปทั่วทั้งโรงอาหาร ผมยืนช็อกอยู่ข้างๆไอ่เนิร์ด นี้มันอะไรกัน เบวกับฟิวไปรักกันตอนไหน...

         เกม. แบบนี้มันหมายความว่ายังไงวะ

ผมโมโหมากเลยฟาดเค้กใส่ไอ่เนิร์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ

         เนิร์ด. ไอ่เหี้ย..มึงทำอะไรเนี่ย

         เกม. อ๋อ...ไอ่เพื่อนคนนี้ใช่ไหมที่มึงบอกว่ามันจีบเบวอยู่อ่ะ

         เนิร์ด. เออ..

เกม. มึงรู้ใช่ไหมว่าเบวชอบฟิว ถ้ามึงรู้ทำไมมึงไม่บอกกูวะ 

เนิร์ด. กูไม่รู้จริงๆว่าเบวชอบฟิว กูก็รู้พร้อมมึงนี้แหล่ะ

เกม. กูไม่เชื่อ... มึงสนุกมากเลยใช่ไหม ตลกมากล่ะสิที่เห็นกูเป็นไอ่โง่ ตามจีบเบวเหมือนหมามองเครื่องบินอยู่แบบนี้ ที่มึงเข้ามาช่วยกูจีบเบวเนี่ย เพราะว่ามึงอยากจะแกล้งกู มึงรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่ายังไงกูก็จีบเบวไม่ติด มึงคงจะสะใจมากเลยสินะ

เนิร์ด. มึงพูดเหี้ยอะไรไอ่เกม มันใช่เรื่องไหมที่มึงจะมาโมโหใส่กูแบบนี้ แล้วอีกอย่างกูก็ไม่เคยคิดที่จะแกล้งมึงเลย ที่กูช่วยเพราะว่ากูอยากช่วยจริงๆ ถ้ากูรู้ว่ามึงงี่เง่าขนาดนี้กูไม่ช่วยมึงตั้งแต่แรกหรอกไอ่สัส

เกม. ไอ่เหี้ยเนิร์ด!

ผมกระโดดเข้าไปขย้ำคอมันทันทีด้วยความโมโหจนแว่นมันหลุด จู่ๆไอ่เบสกับไอ่ต้อมก็เข้ามาห้ามพวกผม แล้วจับผมแยกกับไอ่เนิร์ด

          เบส. เห้ย...พวกมึงเป็นอะไรกันเนี่ย

         ต้อม. ใจเย็นๆก่อนมึง มีเรื่องอะไรกันวะ

ผมไม่ได้พูดอะไร แต่สะบัดแขนออกจากมือเบสแล้วชี้หน้าไอ่เนิร์ด

         เกม. มึงไม่ต้องมาเจอหน้ากูอีก

ว่าแล้วผมก็เดินหนีออกมา 

.................

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ผมก็ไม่ได้คุย ไม่ได้เจอ หรือว่าติดต่อกับไอ่เนิร์ดอีกเลยตั้งแต่ทะเลาะกัน

เบส. เป็นไรวะมึง นั่งซึมเป็นหมาหง๋อยเลย

เกม. ...

ต้อม. หรือว่ามึงยังไม่หายเสียใจเรื่องเบว

เกม. ก็คงงั้นมั้ง

ต้อม. หายเศร้าได้แล้วเพื่อน.. มึงไม่รู้เหรอว่าเบวกับฟิวเลิกกันแล้ว

เกม. อะไรนะ!

         เบส. เบวกับฟิวเลิกกันแล้ว แม่งคบกันได้แค่อาทิตย์กว่า เร็วชิบหาย

         เกม. แล้วพวกมึงรู้ได้ยังไง กูยังไม่เห็นรู้เลย

         ต้อม. เขาเม้าเรื่องนี้กันไปทั่วทั้งชั้นเรียนแหล่ะเพื่อน มึงอ่ะไปอยู่ไหนมา

         เบส. ก็มัวแต่นั่งเหม่อลอยเป็นไอ่เซ้ออยู่แบบนี้ไง มันถึงไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาสักที

         เกม. พวกมึงว่ากูยังมีสิทธิอยู่ไหมวะ

         เบส. มึงจะไปบอกชอบเบวว่างั้น

(เกมพยักหน้า)

         เบส. ก็ลองดูสิ ถ้ามึงกล้าอ่ะนะ

เข้าแถวหน้าเสาธง ผมหลบอยู่หลังไอ่เบสแล้วพยายามแอบมองไปที่แถวห้อง 10 เพื่อมองหาเบว แต่สายตาของผมมันมักจะเอียงไปทางไอ่เนิร์ดเพราะเพิ่งทะเลาะกันมา หน้าขาวๆตัวสูงๆอย่างมันนั้นเด่นซะจนผมต้องเผลอไปมอง “อย่ามองๆๆ” ผมพยายามสะกดจิตตัวเองไม่ให้หันไปมองไอ่แว่นสี่ตานั้น

         เบส. แอบดูใครอยู่วะ

         ต้อม. ก็จะใครซะอีกล่ะ มันก็คงส่องหาเบวเหมือนอย่างเคยนั้นแหล่ะ

         เกม. มึงบังให้กูหน่อย กูจะดูว่าฟิวอยู่กับเบวไหม

ในแถว เบวกับฟิวยืนห่างกันเป็นวา สงสัยสองคนนั้นจะเลิกกันจริงๆ เอ๊ะ? ไอ่เนิร์ดมันกำลังคุยกับใครอยู่วะ ผมเห็นกลุ่มเพื่อนผู้หญิงหลายคนคุยเล่นกับเนิร์ดในแถวอย่างสนิทสนม แต่ละคนสวยๆทั้งนั้น น่าหมั่นใส้จริงๆ หล่อตายแหล่ะไอ่แว่น 

............................

ตอนค่ำของวัน ผมแอบออกไปปั่นจักยานเล่นแถวบ้านเนิร์ด ปั่นไปเรื่อยๆพอจะถึงหน้าบ้านมันผมก็ชะลอรถจักรยาน พยายามส่องดูว่ามีใครอยู่ไหม บ้านมันดูเงียบๆมืดๆเหมือนไม่มีคนอยู่ ผมเลยมองขึ้นไปข้างบนชั้นสองตรงหน้าต่างห้องมัน “เชี้ย” ผมตกใจเพราะจู่ๆไฟตรงหน้าต่างห้องมันก็เปิด พรึ่บ! ผมเลยรีบใส่เกียร์หมาปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านมันอย่างไว เพราะกลัวว่ามันจะเห็นตัวผม

ปรี๊ด.....!!! เสียงนกหวีดที่คุ้นเคยของอาจารย์ฝ่ายวินัยดังขึ้น ใช่ครับ วันนี้ผมก็โดนทำโทษมาสายเหมือนอย่างเคย

         ครู. วิดพื้นสิบทีปฎิบัติ!

ขณะที่กำลังวิดพื้น ผมก็เหลือบไปเห็นไอ่เนิร์ดกำลังวิ่งเข้าประตูโรงเรียนมา

         ครู. มาสายอีกคนแล้วเหรอเรา รีบไปวิดพื้นกับเพื่อนเลย เร็ว!

ครูไล่ให้มันลงมาวิดพื้นข้างๆผม พวกเราวิดพื้นกันไปเรื่อยๆจนครบสิบครั้ง ทุกคนยืนขึ้น ผมแอบมองไปที่มันมันเป็นระยะๆ ลุ้นอยู่ในใจว่ามันจะมองมาที่ผมไหม เชี้ยแล้ว! ไอ่เนิร์ดมันมองมาที่ผมจริงๆด้วย สายตาของผมเผลอไปสบตากับมันพอดี ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยยกมือทักทายแล้วยิ้มให้มันเล็กน้อย แต่มันกลับเบือนหน้าหนีและทำเป็นไม่สนใจผม “ถุ๋ย...อย่างกับกูอยากจะทักมึงตายแหล่ะไอ่แว่น เป็นนักเรียนตัวอย่างแท้ๆแต่เสือกมาสาย สงสัยเป็นเพราะไปสอบแข่งชนะ พวกครูเลยอวยยศให้” ผมบ่นในใจ และแอบหงุดหงิดที่มันทำเป็นเมินผม

         ครู. ทุกคนขึ้นห้องเรียนได้ ยกเว้นเธอ...นายถวิต

         เกม. ทำไมล่ะครับครู

         ครู. เธอมาสายบ่อยจนตอนนี้ครูหักคะแนนจิตพิสัยของเธอจนหมดแล้ว เที่ยงนี้เธอต้องไปทำความสะอาดอุปกรณ์ที่ห้องวงโย คนเดียว

         เกม. โห่วว...จารย์....

         ครู. ถ้ายังร้องโอดโอยอยู่ ครูจะให้เธอทำความสะอาดห้องน้ำเพิ่มนะ

         เกม. ขอโทษครับครู ผมไปทำความสะอาดห้องวงโยก็ได้ครับ

ณ ห้องวงโยธวาทิต

แม่งเอ้ย เซงชิบหาย ทำไมต้องเป็นผมคนเดียวด้วยที่โดนทำโทษ คนอื่นก็มาสายออกจะบ่อย ไม่เห็นโดนเลย ผมนั่งเช็ดอุปกรณ์ไปสักพัก หูผมก็ได้ยินเสียงสีไวโอลีนของใครบางคนแว่วมาจากไกลๆ เสียงนั้นดังมาจากในห้องเก็บดนตรีประเภทเครื่องสาย ผมเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆด้วยความอยากรู้ แม่เจ้า! เบวกำลังซ้อมไวโอลีนอยู่ในห้องนั้น ผมทั้งตื่นเต้นและดีใจที่จู่ๆก็เห็นเบว ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่ ผมไม่รอช้า รีบเปิดประตูเข้าไปทักเบวทันที

         เกม. เบว!       

เบวหยุดสีไวโอลิน แล้วหันมามองผม

เบว. อ้าว เกม..มาได้ไงอ่ะ ปกติเห็นติวหนังสืออยู่กับเนิร์ดที่โรงอาหารนิ

เกม. ก็....เรา...คิดถึงเธออ่ะ ก็เลยมาหา

เชี้ย...ผมพูดอะไรออกไปวะเนี่ย...

         เบว. ฮ่าๆๆๆ(หัวเราะ) ตลกนะนายเนี่ย

         เกม. (หัวเราะ) ล้อเล่น.. เราโดนทำโทษเพราะมาสาย ครูเลยสั่งให้มาทำความสะอาดที่ห้องนี้

         เบว. ให้เราช่วยไหม

         เกม. ไม่เป็นไรหรอก เราทำคนเดียวได้….เราได้ยินเสียงไวโอลินที่เบวเล่นโคตรเพาะเลย

         เบว. จริงเหรอ...ขอบคุณนะ

         เกม. ถ้าไม่ว่าอะไร เราขอดูเบวซ้อมได้ไหม เราอยากฟังเบวเล่นไวโอลินอ่ะ เพาะดี

         เบว. ได้ดิ อยากฟังเพลงอะไรล่ะ

         เกม. เพลงอะไรก็ได้

         เบว. งั้นเอาเพลง เชลโล่ สวีด นัมเบอร์วัน อิน จีเมเจอร์ ของ บาค แล้วกันนะ 

(cello suite no.1 in g major) BACH Cello Suite 1, Prelude, Violin - Kateryna Timokhina

ผมทำได้แค่พยักหน้าเพราะฟังชื่อเพลงไม่ออก เบวเริ่มสีไวโอลินให้ผมฟัง ผมนั่งฟังด้วยความตั้งใจ นี่มันสวรรค์ชัดๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าผมกำลังได้อยู่กับคนที่ผมชอบ แถมเธอยังเล่นไวโอลินให้ผมฟังอีก ผมนั่งมองเบวไปก็ยิ้มไป หัวใจผมเต้นตุบๆ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก 

         เบว. เกม

         เกม. .......

         เบว. เกม!

ผมสะดุ้งออกจากภวังค์เพราะเบวเรียก

         เกม. ห๋า!

         เบว. เราเล่นจบแล้ว เป็นอะไรรึเปล่า นั่งเหม่อเชียว

         เกม. ก็...เสียงไวโอลินเธอ เพาะจนเราหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลยอ่ะ

         เบว. (หัวเราะ) เวอร์หน่า ไม่ขนาดนั้นหรอก

         เกม. ไม่เคยรู้เลยว่าเบวเล่นไวโอลินเป็น

         เบว. เราก็ไม่ค่อยได้เล่นหรอก วันนี้เบื่อๆอ่ะ ก็เลยแวะมาเล่น

         เกม. เราขอลองเล่นดูหน่อยได้ไหม

         เบว. เกมเล่นเป็นเหรอ?

         เกม. เล่นไม่เป็นหรอก แค่อยากลองสีดูเฉยๆ

เบวส่งไวโอลินให้ผมพร้อมกับสอนวิธีจับไม้ไวโอลิน แต่ไม่ว่าผมจะพยายามตั้งใจสีสักแค่ไหน เสียงไวโอลีนก็เพี้ยน และแสบแก้วหู เบวหัวเราะเพราะผมเล่นเพี้ยน ผมกลัวเบวจะรำคาญ ก็เลยหยุดเล่น

         เบว. (หัวเราะ) ตอนเราฝึกเล่นใหม่ๆก็เพี้ยนแบบนี้แหล่ะ

         เกม. ตอนเห็นเบวเล่นแล้วดูเหมือนจะง่าย แต่พอลองเล่นจริงๆโคตรจะยากเลย

อีกสิบนาทีจะหมดเวลาพักเที่ยง ขอให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวกลับเข้าห้องเรียนค่ะ (เสียงประกาศตามสาย)

         เกม. อ่าว จะหมดเวลาพักเที่ยงแล้วเหรอเนี่ย

อะไรกันครับเนี่ย ทำไมเวลาแห่งความสุขมันถึงผ่านไปเร็วขนาดนี้ หนึ่งชั่วโมงเหมือนหนึ่งนาที ผมอยู่กับเบวเพลินจนลืมทำความสะอาดห้องไปเลย ผมอยากถามเรื่องฟิวกับเบวมาก แต่ผมไม่กล้า

         เบว. งั้นเราไปก่อนนะ

         เกม. เอ่อ เดี๋ยวเบว!

ผมรีบคว้าแขนเบวไว้ ก่อนที่เบวจะเดินออกห้องไป

         เกม. เรามีเรื่องจะสารภาพ

         เบว. หื้อ?

         เกม. เรา..............คือ..........เราชอบเธออ่ะ!

ณ ช่วงเวลานั้น ไม่รู้ว่าผมไปเอาความกล้ามาจากที่ไหน จู่ๆผมก็ตัดสินใจ บอกความรู้สึกในใจของผมออกไปให้เบวรู้

         เกม. ชอบ....ชอบมานานแล้วด้วย เบวคบกับเรานะ เอ้ย! ไม่ใช่ คือ เบวไม่จำเป็นต้องชอบเรากลับก็ได้นะ เราแค่อยากบอก-

         เบว. ได้สิ

         เกม. ห๋า!!

         เบว. ได้ เรา...จะคบกับเกม

ว๊อชชช!!!! อะไรจะรวดเร็วปานนั้น นี้ผมกำลังฝันไปอยู่ใช่ไหม ผมทั้งช๊อคทั้งตกใจ แต่อีกใจหนึ่งก็ดีใจ ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนทำหน้าเว๋อ

         เบว. งั้นตอนนี้เราก็เป็นแฟนกันแล้วนะ

         เกม. คะ..ครับ

         เบว. เราไปเรียนก่อนนะ.. เจอกันคาบลีล้า บ๊ายบาย...

         เกม. บะ..บายครับ

ว่าแล้วเบวก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกห้องไป ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนยิ้มแล้วโบกมือให้เบวแบบลอยๆ ฝันที่ไม่กล้าฝันแต่เขาก็ให้ผมฝัน