↕ DIAMOND HEART ↕

ลำดับตอนที่ #9 : [7.1] Another Story :: Donovan Asher

M O O N L I G H T

{ his love }

[ ANOTHER STORY ]

           

 " sometime I don't know why people can 

come to be a monster just because love "

- Dias Asher -

_____________________________________

[ ความจริงที่ตายจาก ]

           ไดอัส แอชเชอร์ เดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

           "อ้าวๆ อะไรกัน กลายเป็นเด็กขี้แยร้องไห้น้ำมูกโป่งไปแล้วเหรอ?"

           เสียงเย้าหยอกดังขึ้นทันทีราวกับตั้งใจจะกวนประสาท ใบหน้าของที่คุ้นเคยทั้งที่เห็นผ่านกระจกกระทั่งการใช้ชีวิตรวมกัน ไดอัสจิ๊ปาก เหวี่ยงสายตาใส่แฝดผู้น้องที่เขาไม่เคยจะชอบหน้าลงได้เลยสักครั้งด้วยความหัวเสีย

           "เงียบปากน่า ดาเรน"

           ดาเรน แอชเชอร์ หัวเราะร่าเมื่อสามารถทำให้พี่ชายหงุดหงิดได้ เขาดูมีความสุขซะไม่มี ทั้งที่ในวันนี้ ไม่ว่าใครก็ล้วนแต่ตกอยู่ในความเศร้าหมอง ใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตากันทั้งนั้น

           หากใครสักคนจะบอกว่าไดอัสคือความโหดร้าย ดาเรนก็คงเป็นยิ่งกว่าบาปกรรม

           ใบหน้าเดียงสาซื่อใสหากแต่หลบซ่อนไว้ด้วยความร้ายกาจประดับด้วยยิ้มหวานหยด ไม่แพ้กันกับอมยิ้มในปากหยัก ดาเรนหยัดตัวลุกขึ้นเดินตามเขาต้อยๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงยานคางเกียจคร้านซะเหลือเกิน

           "ใจดีจังนะ"

           "อะไรของนาย"

           "ก็ไม่ได้บอกพี่โดโนแวนไปไม่ใช่เหรอ เรื่องของพี่อีวานน่ะ"

           ปลายเท้าของเขาหยุดชะงักไปชั่วขณะ ไดอัสยืนนิ่งอยู่กับที่ จ้องมองฝ่ามือตัวเองที่ยังคงความอบอุ่นนั้นเอาไว้..มันแตกต่าง..แตกต่างอย่างมากกับในค่ำคืนนั้น

           'ไดอัส..'

           'นายรู้รึเปล่าว่าอะไรจะทำให้ผู้คนจดจำเราได้นานที่สุด?'

           พี่ชายของเขา..พี่ชายบุญธรรมคนนั้นที่มักยิ้มแย้มอย่างเศร้าหมอง กระทั่งโดโนแวน แอชเชอร์ปรากฏตัวขึ้น

           และเขาก็หายไป พร้อมกับความสุขอย่างแท้จริงของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นที่รักของทุกๆ คน ไม่ว่าใครก็ตาม

           แน่นอน..ไม่เว้นแม้แต่เขาก็เช่นกัน..

           "ช่างเถอะ" สุดท้ายเเล้วไดอัสก็เอ่ยออกมา เขาถอนหายใจเฮือก ทำทีไม่สนใจมันอีก

           "เฮ อะไรกัน? ง่ายๆ แค่นี้อ่ะนะ" น้องชายของเขาบ่นด้วยสีหน้ายับยู่ พองลมเอาไว้ในปากคล้ายว่ามันน่ารักซะเหลือเกิน "ถ้าเกิดไม่กล้าบอก ให้ผมบอกให้ไหมล่ะ แป๊ปเดียวก็เรียบร้อย---"

           "ดาเรน"

           ดวงตาของไดอัสวาวโรจน์ขณะจดจ้องไปยังน้องชายฝาแฝด

           "หุบปากไว้บ้าง..ก็ไม่เสียหายอะไรใช่ไหม?"

           "..รู้แล้วน่า รู้เเล้ว---ไม่เห็นต้องจ้องกันแบบนั้นเลยนี่นา.."

           เขาไม่สนว่าดาเรนจะบ่นอะไรมากมายสักแค่ไหน หรือเกิดโกรธเคืองกันขึ้นมา ไดอัสเพียงแค่สืบเท้าเดินต่อไป ล้วงหยิบเอากระดาษสีหม่นในกระเป๋าที่ผ่านกาลเวลามาจนยับยู่ไปหมดขึ้นมาดู

           ในนั้นคือลายมือที่เขียนไว้อย่างบรรจง งดงามสมกับเป็นความสมบูรณ์แบบเช่น อีวาน แอชเชอร์

           กล่าวถึงพี่ชายคนนั้น ที่ไม่เคยรู้อะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว

           'จะทำอะไร?'

           ในคืนนั้นเขาถามอีกฝ่ายออกไป ดวงตาเบิกโพล่งมองคนที่นั่งห้อยขาอยู่ริมแม่น้ำในกลางดึก

           อีวานเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ บิดยิ้มบางขึ้นมาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย 'เปล่าซะหน่อย' เสียงอีกคนยังคงหวานรื่นหู และบางที ไดอัสคงไม่อาจได้ยินเสียงนี้เเล้ว หากว่าเขาไม่เกิดบ้าลุกเดินตามพี่ชายต่างสายเลือดคนนี้ออกมา

           '..พี่รู้ใช่ไหมว่าถ้าทำแบบนี้ พี่โดโนแวนจะเสียใจแค่ไหน'

           เพียงแค่ชื่อนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปาก รอยยิ้มที่เคยวาดทาบไว้ก็ทลายลงจนหมด

           ใบหน้าของอีวานเศร้าหมอง ดวงตาเหม่อลอย คล้ายกับคนเสียสติที่ไม่อาจทนรับอะไรได้อีกแล้ว 

           'ดูสิ ไดอัส' ฝ่ามือขาวซีดที่เย็นจัดเหมือนน้ำเเข็งยกขึ้น เผยให้เห็นนิ้วทั้งสิบที่แตกยับ ผ้าพันแผลที่พันไว้ซึมพร่าไปด้วยหยดน้ำสีเข้มแดงเถือก 'นี่น่ะ..เจ็บมากๆ เลยล่ะ..'

           แล้วสะอึกสะอื้นก็เริ่มดังขึ้น ไหล่ของอีวานสั่นคลอน ในขณะที่เขายืนนิ่ง

           ไดอัสรู้ดีว่ามาดามแอชเชอร์ทำอะไรกับพี่ชายของเขา

           ทุกๆ คนน่ะรู้ดีแต่แรกอยู่เเล้ว

           'พี่อีวาน..' เขาพยายามสูดลมหายใจเข้าปอด เอ่ยเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่คิดว่านุ่มนวลที่สุด 'อย่าทำแบบนี้..ผมเชื่อว่าพี่รู้ดีว่ามันไม่ช่วยอะไร'

           'ไม่ช่วยอะไร..? ทำไมล่ะ อย่างน้อยก็ทำให้หายเจ็บนี่นา'

           

           เกินเยียวยาเเล้วมั้งแบบนี้__ไดอัสขมวดคิ้วแน่น เขากัดริมฝีปากจนมันจะแตกยับอยู่เเล้ว

           ต้องทำยังไง? เขาควรทำยังไงในสถานการณ์แบบนี้?

           เขาไม่ใช่คนใจดี แต่เขาก็ไม่เลวเกินกว่าจะปล่อยให้พี่ชายคนหนึ่งฆ่าตัวตาย และปล่อยให้พี่ชายอีกคนต้องเจอกับความทุกข์เศร้าจากการสูญเสียได้

           เขาควรจะทำยังไงดี..?

           'ไดอัส..'

           ทว่าท่ามกลางความคิดที่สับสน เด็กชายคนนั้นกลับเอ่ยขึ้น

           'นายรู้รึเปล่าว่าอะไรจะทำให้ผู้คนจดจำเราได้นานที่สุด?'

           วินาทีนั้นดวงตาของเขาเบิกกว้าง ร่างกายเย็นเฉียบตั้งเเต่หัวจรดเท้า

           ไดอัสได้ยินเสียงหวีดร้องเรียกของตัวเอง เขาโถมตัววิ่งเข้าไปหาพี่ชายคนนั้น ฝ่ามือเอื้อมออกไปหา ทุกอย่างราวกับตกอยู่ในภาพสโลโมชั่น กระทั่งตอนที่ปลายนิ้วเลื่อนหลุด คว้าได้เพียงกระดาษยับยู่ในมือของเด็กชาย ปล่อยร่างนั้นให้จมหายไปมต้น้ำต่อหน้าต่อตา ก็เชื่องช้าราวกับตอกย้ำกันให้ตายทั้งเป็น..

           ตูมมมมมมมม!!!

           ค่ำคืนนั้น อีวาน แอชเชอร์ได้หายไปใต้ผืนน้ำ

           เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร จะเป็น หรือตาย..บอกไม่ได้เลยสักอย่าง..

           สิ่งที่รู้มีเพียงแค่ความกลัวที่เกาะกุมไปทั่วหัวใจ ตัวของเขาสั่น ฝ่ามือปวดร้าว จ้องมองกระดาษยับย่นในมือที่ปรากฏลายมืออันประณีตสวยงามเอาไว้บนนั้น

           'ได้โปรดอย่าลืมผม'

           เพียงแค่ประโยคสั้นๆ ที่เขารู้ดีว่าอีวานอยากจะบอกใคร..

           ไดอัสกลับไปที่คฤหาสน์ด้วยความรู้สึกอื้ออึงไปทั้งหัว

           แม้กระทั่งในตอนที่ได้เจอหน้าพี่ชายคนนั้น โดโนแวนยังคงยิ้มกว้างๆ เหมือนกับคนโง่ ยังเป็นไอ้พี่บ้างี่เง่าที่เขาไม่เคยคิดว่าดูฉลาดขึ้นเลยตั้งเเต่เจอกันครั้งแรก..

           เจ็บ---

           มันทรมานจนเหมือนกับจะตาย.

           'ไดอัส? เป็นอะไร?'

           ในตอนที่เสียงนุ่มทุ้มนั้นถามด้วยความสงสัย เขาก็ทำได้แต่กัดปากจนห้อเลือด

           หลบซ่อนกระดาษชิ้นน้อยเอาไว้ ออกห่างไปให้พ้นจากสายตาอีกฝ่ายจวบจนกระทั่งหลายปีผ่านไป

           'เปล่า..'

           เสียงของเขานั้นเบาหวิว..

           'ไม่มีอะไรทั้งนั้น'

           "อ้าว หิมะตกเเล้วเเฮะ?"

           ดวงหน้าเรียบเฉยเงยขึ้นมองท้องฟ้ากว้างที่กลายเป็นสีขาวโพลนจากปุยขาวเเสนเย็นยะเยียบ เหมือนกับวันแรกที่อีวาน แอชเชอร์ได้เจอกับโดโนแวน แอชเชอร์ ใต้กองหิมะพวกนั้น..

           ไดอัสยกมือขึ้นสัมผัสความเย็นเหล่านั้น ก่อนจะหลุบตาลงต่ำ

           เขาทำถูกเเล้วรึเปล่านะ?

           สุดท้าย..ไม่ว่ายังไง โดโนแวนก็ยังคงเฝ้ารออีวาน

           ปลายเท้าย่ำไปตาทาง ทิ้งร่องรอยเอาไว้เช่นเดียวกับอดีตที่ถูกปิดตาย

           เอาเถอะ..

           อย่างน้อย..พี่ชายที่เเสนโง่เง่าคนนั้น ก็ได้ซึมซาบไปกับความรักของเขาที่แสนบริสุทธิ์หอมหวาน แทนความเป็นจริงที่เต็มไปด้วยเรื่องโหดร้ายแบบที่เขารับรู้นั่นแหละ..

[ Code 07 / 10 / 2018 ]

T
B