พิศวาสร้ายลวงใจรัก

ลำดับตอนที่ #9 : พิศวาสร้ายลวงใจรัก - 9 (Rewrite)

พิศวาสร้ายลวงใจรัก วางจำหน่ายแล้วนะคะ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ Meb (โหลดไม่เป็นสอบถามได้นะคะ ยินดีตอบค่า)

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E - book พิศวาสร้ายลวงใจรัก<<<

(พี่ไฟ VS หนูหอม)

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E - book พิศวาสลวงบ่วงราคี<<<

(ป๊าไทม์ VS แม่ฝน)

เพชรตะวันเลียริมฝีปากไปพร้อมกับครุ่นคิด เขาไม่ได้ตอบตกลงในทันที นอกจากนั่งกินอาหารราคาแพงอย่างเงียบๆ ก่อนจะชวนสาวสวยตรงหน้าออกไปเต้นรำกัน มืออุ่นซ่านแตะอยู่ที่บั้นเอวคอดเล็กภายใต้เดรสสีขาว อีกข้างรองรับมือนุ่มละมุนของหล่อนเอาไว้ เต้นเป็นจังหวะช้าๆ ไปตามเสียงบรรเลงจากไวโอลิน

“ถ้าแฟนคุณรู้…” กระซิบถามอยู่ข้างแก้มนวลด้วยความค้างคา คิดว่าหล่อนต้องมีปัญหาบางอย่างกับแฟนหนุ่มรูปหล่อแต่ไม่กล้าถามตรงๆ จึงใช้วิธีนี้หลอกถามแทน

“หอมขอเขา... ให้เราแต่งงานกัน แต่เขาปฏิเสธว่าไม่พร้อม ไม่อยากแต่งงานตอนนี้... เราเพิ่งจะคบกันได้ไม่ถึงปี”

รักของเขาเริ่มต้นจากร้อย พีรวิชญ์ตามจีบหล่อนอย่างเอาเป็นเอาตายหลังจากเจอกันโดยบังเอิญที่ฝรั่งเศส เขาไปถ่ายแบบร่วมกับน้องสาว ส่วนหล่อนตามไปดูแลน้องตามคำสั่งมารดา เขาดูแลเอาใจใส่ดีทุกอย่างและเริ่มแผ่วลงจนตอนนี้กลายเป็นศูนย์ไปแล้ว

บางทีพีรวิชญ์อาจไม่ได้รักอะไรหรอก แต่หลอกให้รักเพื่อหวังฟันหล่อนมากกว่า

วันนั้นที่ทะเล… เขาขอร่วมรักกับหล่อนท่ามกลางแสงเทียนและกลีบกุหลาบแดงแสนโรแมนติกประดับประดาเต็มห้องพักไปหมด แต่หล่อนปฏิเสธด้วยการลุกหนีออกมาหากลุ่มเพื่อนด้วยท่าทีลนลาน จากนั้นเขาก็ตีตัวห่างเหินไม่ตามตอแยอย่างที่ผ่านมา

วันก่อนที่หน้าร้านขนมไทยเพียงฝน หล่อนนัดเจอเขาอีกหนเพื่อเจรจาเรื่องแต่งงานเพราะมีเวลาจำกัดในการตัดสินใจ ดูเหมือนมารดาจะไม่สนใจอะไรแล้วว่าหล่อนจะมีแฟนหรือไม่มี แต่เขาปฏิเสธเสียจนน้ำตาตกว่า ‘ไม่พร้อม ไม่อยากแต่งงานตอนนี้’ หากคืนนั้นพลาดท่าเสียทีให้เขาไป ก็ไม่วายต้องเสียตัวฟรี!

แล้วเขาก็พูดใส่หน้า… ว่าหล่อนมันจืดชืดยิ่งกว่าน้ำยาเย็น เขาไม่ชอบผู้หญิงอย่างหล่อนเลย ก็หมายความว่าเขาขอเลิกกับหล่อนไปแล้ว... แบบอ้อมๆ

หล่อนไม่เสียใจ และไม่เสียดายเลยสักนิดเดียว เลิกก็เลิกสิ!

“ทำไมหอมถึงเลือกพี่…” หล่อนเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกใจกับคำพูดสนิทสนมจากเขา แล้วนิ่งงันอยู่อย่างนั้นจนต้องถามย้ำอีกหน “…ว่าไง ทำไมหอมถึงเลือกพี่ไฟครับ”

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลยิ่งขึ้นจนหล่อนเคลิ้มไป กว่าจะตอบออกมาได้ต้องยกไวน์ขึ้นมาดื่มอีกอึกเพื่อเรียกความบ้าบิ่นให้กลับคืนมา “เพื่อนหอมมีนับคนได้ แล้วก็มีแต่ผู้หญิง จะขอให้ช่วยก็คงไม่ได้”

“ไว้ใจพี่เหรอ”

“หอม...” หล่อนชั่งใจอยู่ชั่วครู่ “...คิดว่าไว้ใจ พี่ไฟคงไม่ชอบผู้หญิงจืดชืด” ก็ไม่มั่นใจอีกแหละ โดนเขาจูบไปทั้งตัวเลยนะหอม!

แต่ถ้าไม่ขอร้องเขา ก็ไม่รู้จะไปพึ่งพาใครอยู่ดี อีกอย่างเขาเป็นพี่ชายพิมพ์พระจันทร์ หากมีปัญหาตุกติกกันในภายหลัง หล่อนก็ยังมีตัวช่วยที่พร้อมจะเข้าข้างกันอยู่ทุกเมื่อ เขานี่แหละเหมาะสมที่สุดแล้วในตอนนี้

“พี่ต้องจดทะเบียนสมรสกับหอมนานเท่าไร”

“แค่หลอกให้คุณแม่เชื่อไปสักพักก็หย่ากันได้ทันที เพราะหอมจะไปทำงานอยู่ที่ไร่ศุภสิน แม่คงไม่ตามไปวอแว หรือถ้าไป… พี่ไฟก็แค่เล่นละครช่วยหอมนิดหน่อย”

“แล้วถ้าพี่ไม่หย่า…”

“คะ”

ตาคู่สวยเบิกโต จ้องหน้าหล่อร้ายที่อยู่ใกล้ไม่กะพริบ บรรยากาศโล่งโปร่งรอบกายเริ่มบีบแคบมากขึ้นทุกที หอมระรินใจไม่มีกะจิตกะใจจะตอบเมื่อเขากระชับเอวคอดเข้าไปเบียดอกแกร่งมากขึ้น โน้มหน้าหล่อร้ายไร้ที่ติเข้ามาใกล้อีกนิด ริมฝีปากเร่าร้อนของเขาจึงคลอเคลียอยู่บนกลีบปากสวยหวานแต่ยังไม่บดจูบลงมา

“ว่าไง หากพี่ไม่หย่า…”

“หะ... หอมก็ไม่รู้” เสียงตอบของหล่อนผะแผ่วแทบไม่ได้ยิน ไม่มีความมั่นใจใดๆ ในคำตอบ

เพราะเขาคนเดียวเลย...

หากแต่ลมหายใจอุ่นร้อนกลับเคลื่อนไหวรุนแรงถี่ขึ้นจนขาดห้วง เมื่อกลีบปากหยักลึกที่คลอเคลียอย่างนุ่มนวลเมื่อครู่บดเบียดลงมาอย่างวาบหวาม หอมระรินตัวแข็งทื่อ มือเรียวสวยกำเสื้อสูทเนี้ยบกริบจนเป็นก้อนแข็งเพราะตื่นเต้น

อยากโทษไวน์แพงๆ ที่ดื่มเข้าไปหลายแก้ว เพราะมันจะทำให้สติขาดผึ่งจนต้องมายืนรับจูบวาบหวามไร้สิ้นยางอาย หนำซ้ำเสน่ห์อันเหลือร้ายของผู้ชายคนนี้ยังทำลายล้างสำทับจนสติสตังหล่อนพังยับเยิน ทำได้ก็แค่แหงนคอรับจูบจากเขา  จนพากันลงมาถึงรถก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาเพราะอาย

“หอม” เขาขยับมากระซิบใกล้ๆ ทอดมองกลีบปากจิ้มลิ้มที่ยังปิดสนิทรอคำตอบ หล่อนคงไม่รู้ว่าเขาติดใจรสจูบหวานหอมของหล่อนมากเพียงใด ยิ่งได้มองใกล้ๆ ก็ยิ่งอยากลิ้มรสนั้นอีก และอีก... จนกว่าจะพอใจ

“ขา” หอมระรินรับคำขัดเขินเมื่อชายหนุ่มขยับหน้าเข้ามาใกล้อีกแล้ว กลัวเหตุการณ์แบบเดียวกับบนดาดฟ้าจะเกิดอีกครั้งบนรถ ตอนนั้นหล่อนไม่รู้ว่ามีใครต่อใครมองมาหรือไม่เพราะเอาแต่หลับตาแน่นรับจากจูบเขา มาคิดอายเอาตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

น่าอายชะมัด!

“หอมยังไม่คาดเข็มขัดนิรภัย”

สาวเจ้าคว้านหาเข็มขัดนิรภัยสะเปะสะปะ คนเจ้าเล่ห์แอบยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วดึงมันออกมาคาดให้ รู้ว่าหล่อนอาย แต่ไม่ยักถอนตัวออกไปนั่งที่ให้ดีๆ กลับใช้ปลายนิ้วค่อยๆ เกลี่ยแก้มชมพูระเรื่ออย่างหลงใหล สัมผัสอันนุ่มละมุนยิ่งทำให้เขามิอาจละมือออกไปได้ กลับยิ่งกระตุ้นให้อยากสัมผัสริมฝีปากชมพูนั้นยามมองต่ำลงมา รูปปากจิ้มลิ้มน่ารักเผยอออกอย่างเซ็กซี่เพราะหายใจไม่คล่อง ดึงดูดให้เขาก้มหน้าลงไปลิ้มลองรสชาติอีกครั้งอย่างไม่อาจห้ามใจ

“หวาน"

ผละมากระซิบแผ่วแล้วบดคลึงปากจิ้มลิ้มอิ่มสวยอยู่พักใหญ่ ต้องใช้ความพยายามอย่างมากทีเดียวในการถอนตัวออกจากรสชาติแสนหวานหอมนั้นเพื่อบอกหล่อนว่า...

“กลับบ้านกันนะ”

หอมระรินไม่รู้หรอกว่าบ้านไหนตอนรับปากอย่างเคลิบเคลิ้มไป มารู้อีกทีก็ตอนเขาพาเดินออกจากลิฟต์ที่คอนโดมิเนียมนั่นล่ะ ถึงได้ท้วงน้ำเสียงแตกตื่น

“ไม่ไปส่งหอมที่คอนโดเจ๊จันทร์เหรอคะ”

“ยายจันทร์ไปผับกลับแจ้ง หรือเราจะไปต่อที่ผับกับยายจันทร์ดี”

“หอมอยู่คนเดียวได้ค่ะ”

“แต่พี่เป็นห่วง”

มือเรียวที่กำสายกระเป๋าแน่นถูกดึงให้เดินตามไปในห้องกว้างและตกแต่งอย่างหรูหรา หอมระรินรู้มาว่าคอนโดมิเนียมชั้นนี้และชั้นบนสุดเป็นของมารดาเขา ที่เจ๊จันทร์อยู่ก็ใช่ ซ้ำยังมีอาคารพาณิชย์และตึกแถวอีกมากมาย ครอบครัวนี้ร่ำรวยด้วยสองมือมารดาและบิดา ลูกอย่างเขาและเจ๊จันทร์เลยสบายกันทั้งคู่

“หันหลังมาสิ พี่จะปลดกระดุมออกให้”

“มะ… ไม่เป็นไรค่ะ หอม… ทำเอง”

“แน่ใจเหรอว่าทำได้”

“...” หอมระรินใจเต้นตุบยามสบตาคู่คมปราบ มันกระจ่างใสและวาววามจนน่าขนลุก

ทำไมต้องมองมาด้วยสายตาแบบนั้นนะ กะให้หล่อนละลายกองรวมกันอยู่ตรงนี้เลยใช่ไหม!

ห้าม! แต่เหมือนยิ่งยุ เพชรตะวัน ทัศสรวง เดินฉิวเข้ามาพลิกร่างบางไปกดแนบกับผนัง แผ่นหลังนวลเนียนร้อนวูบเมื่อเขาปลดกระดุมออกทีละเม็ด มันช้า… จนใจกระหน่ำเต้นรุนแรง หอมระรินอยากปัดมือเขาออกแต่ยังยืนทื่ออยู่กับที่ราวกับถูกตรึงด้วยกาวเหนียวหนึบ หน้าอกข้างซ้ายเต้นตุบๆ ปะทะกับผนังเป็นจังหวะไม่หยุด

ตอนสวมชุดนี้มีพนักงานรุมติดกระดุมให้เพราะมันยาวตลอดแผ่นหลัง ฉะนั้นตอนถอดก็ต้องอาศัยใครสักคนมาช่วย และในห้องนี้ ตอนนี้ มีเพียงเขาและหล่อนเท่านั้น

หอมระรินกัดปากแน่น อดคิดไม่ได้ว่าอาจจะเป็นแผนการของเขาก็ได้...

‘หอม… จะเล่นกับใครก็ได้ แต่ไม่ใช่เฮียไฟ มันกะล่อน เจ้าเล่ห์ หว่านล้อมผู้หญิงเก่งมาก ก.ไก่ล้านตัว เจ๊ไม่อยากให้หอมเสียใจ’

คำเตือนของพิมพ์พระจันทร์ดังก้องอยู่ในหู แต่คงไม่ทันแล้วเมื่อหล่อนพลาดท่าไปเลือกเขาเอง ฉะนั้นหล่อนจะระวังตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับเขา

มันยาก... แต่หล่อนต้องทำให้ได้!

“ขอบคุณนะคะ ที่เหลือหอมจะจัดการเอง”

หล่อนวิ่งฉิวเข้าไปในห้องน้ำ แนบแผ่นหลังกับบานประตู เอามือมากุมอกซ้ายที่เต้นตุบ ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ดีที่มีสติหนีมาได้ หล่อนต้องโทรให้พิมพ์พระจันทร์มารับก่อนจะเสียทีเขาไปมากกว่านี้

แต่…โทรศัพท์ของหล่อนอยู่ไหน?

<<<อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้>>>

ตอนแรกคิดว่าไม่มีใครอ่าน เห็นเงียบๆ ไปไม่เห็นคอมเม้นท์

แต่พอดูแฟนคลับเฮียไฟกับยายหอมเยอะอยู่นี่นา ก็เลยว่าจะมาอัพทุกวัน

หรือจะมาอัพวันเว้นวัน เอาให้จบทีเดียวจะมายาวๆ ดีไหม?

ขอให้สนุกกับการอ่าน ติดใจอย่าลืมกดสับตะไคร้

ชอบใจฝุดๆ ก็รัวแป้นคอมเม้นท์เม้าท์มอยกันเน้อ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์