『Whisper of LOVE • Short Fanfiction』

ลำดับตอนที่ #9 : ▲ [Conan] Catch me if you can (Kaito x Shinichi) - Part8

แนะนำกดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ :)

 

มาถึงแล้ว… บ้านของผู้ชายที่ชื่อคุโรบะ ไคโตะ

        เป็นบ้านที่ถูกออกแบบมาได้เรียบง่ายกว่าที่คิดไว้ ทั้งยังอยู่ในระแวกชุมชนซึ่งเป็นจุดสังเกตได้ง่าย… ชินอิจิได้แต่นึกเคืองความบ้าบิ่นแบบไม่นึกถึงผลที่ตามมาของตัวเอง ในตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่ถึงได้อยากมาบ้านของอาชญากรคนนี้กันนะ…  

        ความเยือกเย็นสูญเสียไปเท่าไรแล้วกับการถูกปั่นหัวจากผู้ชายคนเดิม เขาแทบไม่ได้คิดล่วงหน้าไว้ด้วยซ้ำว่ามาถึงแล้วจะทำยังไงต่อไป!

        เป็นเวลานานพอสมควรที่เด็กแว่นได้แต่นั่งจมอยู่กับห้องรับแขกของบ้านคุโรบะ ดวงตาสีอควอมารีนเพียงกวาดมองไปรอบๆห้องหวังจะเจอเบาะแสอะไรซักอย่าง จะให้ความรู้สึกบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคิดแน่ๆอยู่เหนือเหตุผลมันก็กระไรอยู่

        จะวิ่งเข้าไปหยิบจับสิ่งของไปทั่วโดยใช้เจ้าเด็กตัวเล็กไม่รู้ประสีประสาแบบแต่ก่อนก็ไม่ได้ สถานะเด็กหนุ่มม.ปลายทำให้เขาสามารถโดนลากตัวไปในข้อหาทำลายทรัพย์สินบ้านคนอื่นได้สบายๆเชียวล่ะ…

 “ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ คิ้วนายกำลังจะรวมเป็นเส้นเดียวกันอยู่แล้วนะ… อารมณ์เสียที่มาถึงที่แล้วทำอะไรไม่ได้งั้นหรอ? ” เสียงของคนที่บอกว่าจะเดินไปเอาเครื่องดื่มมาให้เพิ่มเอ่ยทักเหมือนรู้ทัน รอยยิ้มพอใจบนใบหน้าหล่อนั้น ยิ่งทำให้นักสืบม.ปลายหันมาค้อนขวับใส่แทบจะทันที

ใช่แล้ว… เขาหงุดหงิดมาก มีหลายอย่างที่อยากจะพุ่งเข้าไปตรวจสอบเสียเดี๋ยวนี้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“ ก็เอาสิ… ในฐานะแขก ฉันอนุญาตให้นายเที่ยวชมบ้านฉันได้ตามสบายเลย ” 

        ไม่ว่าจะกี่ครั้ง เด็กหนุ่มทำได้เพียงแค่วิ่งตามหลังคนๆนี้อยู่เสมอ เขารู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายคนนี้รู้ทันจุดประสงค์ของตน แต่ก็ไม่รีรอที่จะตรงไปยังจุดหมายที่น่าสงสัย ราวกับเดินเข้าสู่กับดักของอีกฝ่าย 

…ใช่ว่าตัวเขาจะไม่มีแผนอะไรเลยเสียหน่อย ไม่ได้มาเพียงเพื่อนั่งจิบชาที่ห้องรับแขกเฉยๆแล้วกลับบ้านตัวเองไปหรอกนะ

        ตู้เก็บรองเท้า ที่เก็บร่ม ที่แขวนเสื้อโค้ทและหมวก… สิ่งของพวกนั้นดูเหมือนไม่มีอะไรสำคัญ แต่ก็เป็นอะไรที่หลีกเลี่ยงที่จะเจอในชีวิตประจำวันไม่ได้เหมือนกัน 

“ ตามฉันมาสิ… อยากจะเข้าไปหาเบาะแสอะไรในห้องนอนด้วยเลยมั๊ยล่ะ? ” ผู้ต้องสงสัยกล่าวเชิญชวนอย่างเป็นมิตรพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม โคนันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธใดๆ 

        นึกสงสัยขึ้นมาไม่ได้ว่าทำไมจอมโจรคิดจึงเลือกห้องนอนที่น่าจะเป็นแหล่งเก็บหลักฐานชั้นดีขึ้นมาแทน …อยากจะท้าทายกันอย่างนั้นหรือ?

“ ฉันพร้อมจะเปิดประตูต้อนรับอย่างดี …แต่ก็ไม่รับประกันความปลอดภัยของนายหรอกนะ ”

“ จ…เจ้าบ้า ” 

        สองเท้าที่กำลังเดินตามเจ้าของบ้านพลันชะงักไป เมื่ออยู่ๆใบหน้าหล่อเหลานั้นหันกลับและยื่นเข้ามาใกล้กับเด็กหนุ่มเสียจนปลายจมูกชนกัน ดวงตาสีแซฟไฟร์บลูที่เหมือนจะแฝงความนัยอะไรบางอย่างเอาไว้จ้องลึกเข้ามาในอัญมณีคู่สวย ใบหน้ามันก็พาลเห่อร้อนขึ้นมาราวกับจะไหม้ ร่างโปร่งรีบถอยหลังออกมาด้วยความตกใจ พอดีกับจังหวะหัวใจที่เต้นระรัวเป็นกลองชุด

        ไม่ได้ใสซื่อเกินที่จะไม่เข้าใจความนัยของคำพูดและสายตาคู่นั้น… ทำเอาเด็กหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะกลับไปสบตาฝ่ายตรงข้าม …ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นอะไรกับเขากันแน่ สงครามประสาทหรือไง...

ถ้าหากเบาะแสอะไรได้มากกว่านี้…

…ถ้าหากเป็นอย่างนั้นล่ะก็?

        ความสนใจของนักสืบหนุ่มเปลี่ยนเป้าหมายไป เมื่อดวงตาคู่ที่พยายามเบนหนีจากคู่กรณีบังเอิญมาสะดุดเข้ากับกรอบรูปขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ระหว่างทางเดิน ทั้งที่เป็นทางเดินขนาดไม่กว้างมาก แต่กลับมีสิ่งของวางตกแต่งเอาไว้จนทำให้พื้นที่เหลือน้อยลงไปอีก บางทีบ้านหลังนี้อาจจะเล็กเกินไปสำหรับครอบครัวหนึ่งที่มีทายาทในวัยทำงาน ถึงอย่างนั้นรูปนี่ก็แปลกเกินไปอยู่ดี…

        สิ่งของวางหลีกออกไปจากมันเป็นวงกว้างผิดปกติ… ความกว้างของมันกวาดออกมาได้รูปครึ่งวงกลมที่มีรัศมีเท่ากับครึ่งหนึ่งของความยาวภาพ

“ รูปนี่มัน…? ”

“ …พ่อฉันเอง เขาเป็นนักมายากล ” เจ้าของบ้านอธิบาย ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่คำตอบที่ผู้ถามต้องการ

“ ไม่ใช่เรื่องนั้น นี่น่ะมัน… ” 

        ดวงตาคมไล่มองความผิดปกติอย่างไม่คลาดสายตา สิ่งนี้ถ้าไม่สังเกตดีๆคงไม่มีใครเห็นแน่ …ราวกับว่ากรอบที่เห็นมันกลืนเข้าไปกับผนังด้านหลัง ราวกับว่ารูปผู้ชายสูงสง่าตรงหน้าเป็นดั่งประตู…

        มือเรียวยกขึ้นสัมผัสกับภาพถ่ายนั้น ก่อนจะออกแรงผลักไปไม่มากนัก มันไม่ได้มีการห้ามปรามใดๆจากบุคคลที่ยืนอยู่ข้างกัน เพียงเสี้ยววินาทีนั้น นักสืบหนุ่มรู้สึกได้ถึงแรงผลักจากวัตถุชนิดหนึ่ง …ไม่ได้ผิดจากที่เขาคิดไว้ซักนิดเลย นี่มันประตูกลที่กำลังหมุนกลับด้านและพาตัวเขาเข้าไปยังห้องอีกฝั่ง…

“ อึก… ” และมันก็ไม่ได้ผลักกลับมาเบาๆเลยแม้แต่นิด ความหนักของประตูทั้งสองฝั่งไม่เท่ากัน แรงเหวี่ยงที่เกิดขึ้นมันถึงได้มากมายขนาดนี้… ชินอิจิพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล ความสนใจกับประตูเป็นอันต้องตกไปเมื่อได้พบกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า…

        ที่นี่มีห้องลับอยู่จริงๆด้วย… เทียบกับแบบแปลนของบ้านที่เขาได้มาจากอดีตสำนักงานขายแล้ว ห้องที่ควรจะมีอยู่มันหายไปหนึ่ง…

        ไฟฉายที่ติดอยู่กับนาฬิกาข้อมือสารพัดประโยชน์ถูกเปิดขึ้น รอบด้านล้วนมืดสนิทจนไม่อาจมองเห็นอะไรได้ สวิตซ์ไฟที่ควรมีอยู่มีร่องรอยการถูกถอดออกไป 

ไม่ผิดแน่... ที่นี่เป็นฐานทัพที่คิดใช้กบดานและซ่อนอุปกรณ์ที่จำเป็นในการโจรกรรมแน่นอน...

…แต่ก็เป็นเพียงอดีตเท่านั้น

        ห้องที่มีแต่กรอบรูปติดผนังเต็มไปหมดแต่กลับถูกถอดเอาสวิตซ์ไฟออก ลงทุนสร้างห้องลับเพียงเพื่อเก็บรูปถ่ายครอบครัวเท่านั้นเองน่ะหรอ... ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

พรึ่บ…

“ เฮ้... ไม่เอาน่า ” อุปกรณ์ที่พอจะให้แสงสว่างได้อย่างเดียวในเวลานี้อยู่ๆก็ดันมาถ่านหมดได้ถูกเวลาเสียจริง โคนันพยายามเขย่ามันหลายครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงส่องแสงติดๆดับๆก่อนจะลาโลกไปทั้งอย่างนั้น… จนเจ้าตัวไม่ได้ทันสังเกตความผิดปกติที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ …!! ”

        สัมผัสอันแปลกประหลาดทำให้ร่างโปร่งสะดุ้งจนตัวโยน ในเวลาที่ประสาทสัมผัสทางตาใช้การไม่ได้ แต่เจ้าของดวงตาสีอความารีนรู้สึกได้ถึงกลิ่นโคโลญที่คุ้นเคย ผู้มาใหม่โอบกอดร่างของเขาจากด้านหลังอย่างเงียบเชียบก่อนจะเปิดไฟฉายที่อยู่ในมือ พลันคางที่เอามาวางบนไหล่ลาดก็ทำให้นักสืบหนุ่มหันกลับไปด้านหลังอัตโนมัติตามสัญชาตญาณการป้องกันตัวเอง

“ .......... ”

เอ๊ะ…? เมื่อกี๊นี้มัน…?

สัมผัสที่อ่อนนุ่มราวกับว่าริมฝีปากของคนสองคนมาพบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ…

        อยู่ๆเลือดก็สูบฉีดจากหัวใจเร็วขึ้น จังหวะของมันสั่นระรัวจนน่าตกใจ โคนันรีบหันหน้ากลับไปทางเดิมอย่างรวดเร็วพร้อมสีหน้าทำอะไรไม่ถูก พยายามลำดับเหตุการณ์ช้าๆ ก็พาลแต่จะทำให้ทั้งหน้าเห่อร้อนจนไม่รู้จะทำยังไงดี

“ ทำอะไรของนาย…? ” น้ำเสียงที่ถามออกไปติดจะสั่นเครือเล็กน้อย ดวงตาสีท้องฟ้าพยายามเบนหลบใบหน้าของชายอีกคนไปยังความมืด ซึ่งแม้จะไม่มีอะไรน่าสนใจเลยก็ตาม …ใครจะไปคิดว่าริมฝีปากมันจะบังเอิญมาอยู่ตรงกันในเวลาแบบนี้กันเล่า

“ กำลังถือไฟฉายให้นายอยู่นี่ไง ห้องนี้ฉันว่าจะหาหลอดไฟมาติดใหม่อยู่พอดี ” 

        น้ำเสียงของคนตัวสูงกว่าตอบกลับมาเรียบนิ่งจนน่าโมโห ทั้งยังขยับไฟฉายในมือไปยังมุมต่างๆของห้องเป็นท่าทางประกอบ อ้อมกอดหลวมๆที่ให้ความอบอุ่นจนชวนร้อนนี่ทำให้ชินอิจิรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ส่งแค่ไฟฉายให้เท่านั้นก็พอแล้วล่ะน่า…

“ ถ้างั้นก็ไม่ต้องกอด… ฉันอึดอัด ”

“ ไม่เอาหรอก… ในนี้น่ะมีกับดักเยอะ ขืนปล่อยให้นายห่างตัวไป ได้เดินไปเหยียบเข้าพอดี ”

        จอมโจรแบบเขาจะมาห่วงคนที่มาล้วงความลับตัวเองทำไม… อีกอย่างเมื่อครู่เด็กหนุ่มก็เกือบจะเดินทั่วห้องอยู่แล้วด้วย…

 “ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย ”  

“ นี่… ไม่อึดอัดแย่ไปเลยหรือไงคุณนักสืบ ทั้งที่นายอายุย่างเข้าใกล้เลขสาม แต่กลับใช้ชีวิตเป็นวัยรุ่นอยู่แบบนั้น? ”

        เสียงนุ่มทุ้มกระซิบเข้าที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา น้ำเสียงอ่อนโยนราวกับไม่ใช่การยั่วโมโหอย่างทุกที บรรยากาศแปลกๆจากคนข้างหลังทำให้ชินอิจิรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง และไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

“ ……. ” 

“ เด็กหนุ่มที่หมกมุ่นอยู่กับคดีฆาตรกรรมและนิยายสอบสวนแบบนาย ไม่เคยแม้แต่จะคบผู้หญิงเลยซักคนใช่มั๊ยล่ะ… ”

“…นั่นเป็นเพราะฉันไม่ได้สนใจต่างหาก ”  

        เด็กหนุ่มเพียงใช้ชีวิตให้ดำเนินตามรอยเท้าของชินอิจิ  มันแตกต่างออกไปตรงที่ผู้ร่วมทางนั้นไม่ใช่คนเดิม มีหลายคนผ่านเข้ามาและหายไป มีผู้คนมากมายที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขา แต่กลับมีคนที่เข้าใจในสิ่งที่เป็นอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น…

        ยิ่งนานวันความห่างเหินก็ยิ่งปรากฏชัด… เด็กหนุ่มเข้าใจดีว่าช่องว่างระหว่างวัยกำลังสอนให้เขารู้จักการเติบโตเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ความโดดเดี่ยวที่อยู่กับเขามาตลอดมันกำลังส่งให้ไม่อยากเอาตัวเองไปผูกมัดกับใครทั้งนั้น

“ เรื่องนั้นนายจะสนใจไปทำไม? ” เขาเอ่ยถาม ผู้ชายคนนี้เข้ามาทำให้ชีวิตประจำวันของโคนันยุ่งเหยิงกว่าเดิม หลายครั้งที่ต้องคิดและหาวิธีเผชิญหน้า หลายครั้งที่ต้องปะทะกันด้วยไหวพริบ …แต่กลับเป็นคนๆนี้เสียเองที่ไม่เคยหายไปไหน

        สาเหตุที่ไม่อยากผูกพันธ์กับใคร ไม่ใช่เพราะรันที่รั้งเขาเอาไว้ เธอพบคนที่จะดูแลเธอตลอดไปได้แล้ว …มันไม่ได้มีพันธะอะไรที่ผูกมัดเด็กหนุ่มเอาไว้อีก เพราะอย่างนั้น…ทำไมกันนะ

“ ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไงกับฉัน… ”

        ประโยคที่ราวกับจี้ใจดำและสัมผัสอุ่นๆบริเวณใบหู ทำให้คนตัวเล็กกว่ารีบยกมือขึ้นมาจับหูของตัวเองด้วยความตกใจ ผู้ชายคนนี้จะรู้หรือเปล่าว่าตัวเองกำลังทำเรื่องอะไรที่อุกอาจเกินไปแล้ว จังหวะการเต้นของหัวใจตอนนี้เหมือนกำลังต่อต้านสิ่งที่สมองคิด 

…เขาควรต้องรู้สึกยังไงกับจอมโจรคิดอย่างนั้นน่ะหรอ?

เรื่องแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นระหว่างคนที่เป็นเสมือนคู่แข่งกันเลยด้วยซ้ำ …ไม่ควรมีใครเลยได้รับรู้

“ …ฉันจะออกไปแล้ว ”

“ หืม…ทำไมล่ะ? นายไม่อยากจะหาเบาะแสอะไรต่อแล้วหรือไง ”

         พวกเขาทั้งสองคนไม่ควรมาต่อพันธะอะไรเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ถึงจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์นี้คืออะไรและเริ่มตั้งแต่เมื่อใดก็ตาม…

        มือเรียวของเด็กหนุ่มคว้าเอาไฟฉายจากมือของจอมโจรหนุ่ม ก่อนผละตัวออกมาแล้วเดินกลับไปยังทางออกของห้อง ...เบาะแสที่ได้มามีเพียงพอแล้ว เหลือแค่ให้เวลาเป็นตัวดำเนินแผนการต่อไปเท่านั้น…

        ปลายเท้าทั้งคู่เดินออกจากห้องลับที่ตอนนี้ไม่ได้เป็นเป้าหมายอีกต่อไป ตรงไปยังประตูทางออกเพื่อเตรียมที่จะบอกลาผู้ต้องสงสัย จังหวะที่มือกำลังจะคว้าเอากลอนประตูนั้น ร่างสูงของใครอีกคนก็แทรกเข้ามาขวางเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี

“ …ทำอะไรของนาย? ” อัญมณีสีฟ้าอ่อนจับจ้องอยู่บนใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า แววตาที่เรียบสนิทแบบนั้นทำให้โคนันไม่อาจเดาออกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ …ระแวงว่าเขาจะเอาข้อมูลไปแจ้งให้ตำรวจรู้หรือไงกัน

 “ ฉันต่างหากที่ต้องถามแบบนั้น ” 

 “ ฉันจะกลับแล้ว ” …ข้อมูลมันยังไม่มากพอจะทำอะไรนายได้หรอกน่า

“ ไม่ได้ ฉันไม่ให้นายกลับ …จะให้ฉันฉันปล่อยลูกแมวแบบนายออกไปคนเดียวในยามวิกาลได้ยังไง ”

“ ฉันอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว แล้วก็ไม่ใช่ลูกแมวอะไรนั่นด้วย! ” ใบหน้าคมของเด็กหนุ่มหงิกงอด้วยความหงุดหงิด ผู้ชายคนนี้นึกพิเรนทร์อะไรขึ้นมาถึงได้พูดจาชวนขนลุกใส่อยู่เรื่อย… ทำไมชินอิจิจะไม่เข้าใจจุดประสงค์ว่าอีกฝ่ายต้องการถ่วงเวลาเอาไว้กันล่ะ

        ริมฝีปากได้รูปของจอมโจรหนุ่มยกยิ้มขึ้นมาพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอ ท่าทางที่ยกแขนขึ้นมากอดอกราวกับกำลังป้องกันตัวของเด็กแว่นตรงหน้า ยิ่งทำให้รู้สึกอยากแกล้งมากขึ้นไปอีก …มองกี่ทีก็ยังเป็นแค่เด็กน้อยคนนึงเท่านั้นแหละ

“ งั้นหรอ… แล้วนายยืนรออะไรอยู่ล่ะ อยากได้จูบลาจากฉันหรือไง? ”

        เจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้กับคนตัวเล็กกว่าที่กำลังทำท่าเหมือนยืนรออะไรบางอย่าง ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นราวกับกำลังจะหมดความอดทนในไม่ช้า ตามมาด้วยมือเรียวที่ยื่นออกมาวางตรงหน้าเจ้าของบ้าน

“ ไม่ตลก! เอามือถือของฉันคืนมา ” 

จริงสิ… คว้ามือถือของเด็กนี่มากับตัวเองตั้งแต่เช้าแล้วสินะ

“ อ้อ ลืมไปเลย ” คุโรบะ ไคโตะค้นกระเป๋ากางเกงของตัวเองอยู่ซักพัก ก่อนที่สมาร์ทโฟนสีแดงจะถูกคว้าออกมา เขายื่นมันให้คนตรงหน้าพร้อมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอย่างไม่ละสายตา จังหวะที่วางมือถือลงบนฝ่ามือของอีกฝ่ายมันอ้อยอิ่งจนน่าขัดใจ

หมับ…

        ก่อนที่ฝ่ามือข้างนั้นจะรวบเอาข้อมือของเด็กหนุ่มและออกแรงดึงเข้าหาตัวเองไม่แรงนัก เพียงพอที่จะทำให้หน้าผากมนของเด็กแว่นเคลื่อนเข้ามาสัมผัสกับริมฝีปากของตนได้พอดี โคนันรีบถอยหลังออกมาด้วยความตกใจ ทิ้งไว้เพียงการมองค้อนใส่ตัวต้นเหตุและเสียงปิดประตูไล่หลังที่ดูจะเป็นการรีบร้อนเดินออกไปเกินกว่าเหตุ

        ปลายเท้าของเด็กหนุ่มรีบสาวออกมาจากบ้านคุโรบะอย่างรวดเร็วพร้อมคิ้วเรียวของเจ้าตัวที่ขมวดเข้าหากันแน่น เขาอยากจะรีบหนีออกมาจากสถานการณ์น่าอึดอัดใจและยากจะควบคุมตัวเองให้เร็วที่สุด …กลัวว่าตนจะเผลอแสดงจุดอ่อนออกไปให้อีกฝ่ายเห็น

        จอมโจรกับนักสืบก็เปรียบเหมือนเส้นขนาน ต่างฝ่ายต่างก็เลือกเดินในเส้นทางที่ตรงกันข้าม... เขารู้ดีว่าสองสิ่งนี้ไม่มีทางจะมาบรรจบกันได้เลย

ตื๊อ ดึง~~

        เสียงเตือนแอพพลิเคชันสนทนาดังขึ้นจากสมาร์ทโฟนที่อยู่ในมือของโคนัน เขาอดนึกแปลกใจขึ้นมาไม่ได้ว่าร้อยวันพันปีจะมีใครที่ไหนส่งข้อความมาให้ ไอ้นิสัยมนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีของเขามันดันลามไปถึงโลกโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คด้วยน่ะสิ...

             

  KAITO : [ ฝันดีนะครับคุณนักสืบ:) ] 7.13PM                                                                

 

   

หมอนั่นเอาไอดีของเขาไปเพิ่มเป็นเพื่อนตั้งแต่เมื่อไรกัน… 

        โคนันมองข้อความเหล่านั้นนิ่งๆโดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ในขณะที่ความรู้สึกเห่อร้อนบริเวณใบหน้าก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยตั้งแต่ตอนออกมาจากบ้านของผู้ชายคนนั้น… มันไม่จำเป็นต้องมาสร้างพันธะอะไรต่อกันอีกแล้ว เด็กหนุ่มเชื่ออย่างนั้น…

ทุกอย่างมันอยู่ในแผน… เพื่อที่เขาจะสามารถจัดการกับสิ่งที่กวนใจมาตลอดสิบปีให้จบสิ้นเสียที

พวกเขาเป็นเหมือนคู่แข่งซึ่งกันและกัน และความจริงนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย…

        จอมโจรคนนั้นอาจจะมีเหตุผลที่พาตัวเองเข้ามาเป็นเป้านิ่งให้เด็กหนุ่มจับโต้งๆแบบนี้ …ส่วนเขาเองก็มีเหตุผลที่ยอมเอาตัวมาเสี่ยงเพื่อเข้าใกล้คนๆนั้นขนาดนี้เหมือนกัน

คิดตื้นเกินไปแล้ว... คุณบุรุษรัตติกาล

To be continue…

อัพแล้วค่าา บทนี้ยาวกว่าปกติมาก
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะให้ออกมาเป็นแบบนี้นะเนี่ย;-;

ดำเนินมาถึงพาร์ท8แล้วค่ะ ฟิคเรื่องนี้จะยาวไปมั๊ยนี่
จะมาประกาศข่าวว่าอีก2ตอนจะจบแล้วนะคะ
ไรเตอร์จะพยายามรีบอัพนะคะ ขอโทษที่หายไปนานน้าาTT

แล้วพบกันพาร์ทหน้าค่าา^^

TB