Gloomy Love

ลำดับตอนที่ #9 : [Gloomy Love] : Part 9

                เสียงฝีเท้าดังสลับกันไปตามทางเดินของโรงพยาบาล ชายหนุ่มตัวเล็กผมสีบรอนซ์วิ่งกระหืดกระหอบตรงไปทางห้องไอซียูอย่างมีจุดหมาย พยาบาลที่ประจำอยู่ตามทางเดินต่างส่งเสียงร้องห้ามปรามชายหนุ่มให้หยุดวิ่งแต่เสียงเตือนนั้นก็ไม่เป็นผลเมื่อชาหนุ่มไม่ได้ฟังเสียงของพยาบาลเหล่านั้นเลย ในใจเขาเอาแต่คิดถึงหญิงอันเป็นที่รักที่กำลังนอนอยู่ในห้องไอซียูเท่านั้น

“ดะ แฮกๆ..... ดา... ดาร่า ปะ... แฮกๆ......” ชายหนุ่มผมสีบรอนซ์ที่พึ่งวิ่งมาถึงหน้าห้องไอซียูพยายามเค้นเสียงถามเพื่อนของตนที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างเหน็ดเหนื่อย

“เฮ๊ยๆๆๆ หายใจก่อนเว๊ยเดี๋ยวมึงก็ได้เข้าไปนอนอีกคนหรอกไอ้จี” ยองเบวิ่งเข้ามาพยุงเพื่อนของตัวเองเอาไว้ก่อนจะลากให้ไปนั่งพักหายใจ

หลักจากที่ระบบทางเดินหายใจของผมกลับมาเป็นปกติผมก็เริ่มยิงคำถามใส่เพื่อนรักของผมทันที

“ดาร่าเป็นไงบ้าง”

“ยังไม่รู้เลยว่ะ เข้าไปเกือบสองชั่วโมงแล้วยังไม่มีใครออกมาเลย” ยองเบส่ายหัวเบาๆก่อนจะถอนหายใจออกมา

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นทำไมดาร่าถึงเป็นแบบนี้” ผมหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างต้องการคำตอบ แต่ดูท่าทางแล้วมันคงจะไม่ยอมบอกผมง่ายๆ

“อย่าลีลา ถ้าแกไม่บอกแล้วฉันไปรู้เองแกก็น่าจะรู้ว่ามันจะเป็นยังไง” ผมเริ่มขู่คนข้างๆให้บอกความจริงออกมาสักที เขาทำท่ายึกๆยักๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมเล่ามันออกมา

                ผมนั่งตั้งใจฟังเหตุการณ์อยู่เงียบๆ โดยพยายามที่จะไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมาทั้งสิ้น มือข้างขวาที่เคยวางไว้บนตักตอนนี้มันกำแน่นขึ้นเรื่อยๆจนผมเริ่มรู้สึกเจ็บปวด ผมพยายามนั่งข่มอารมณ์นั่งฟังสิ่งที่ยองเบพูดออกมาจนจบ ก่อนที่ผมจะนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมมาอีก

“ไอ้จีมึงไม่ต้องคิดมากนะเว๊ย กูรู้ว่าดาร่าต้องไม่เป็นอะไร” ยองเบพยายามพูดให้กำลังใจผม

“อืม ตอนนี้มีใครรู้เรื่องดาร่าบ้าง” ผมถามคำถามยองเบโดยที่สายตาของผมยังคงจับจ้องไปยังประตูห้องไอซียูอย่างไม่วางตา

“ก็มีฉันกับแก แชริน กิโกะ มินจี บอมแล้วก็อูบินว่ะ” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบส่งให้ยองเบ

“เดี๋ยวฉันมานะ ถ้ามีอะไรคืบหน้าเกี่ยวกับดาร่าตอนฉันไม่อยู่ก็โทรมาบอกด้วย” ยองเบขมวดคิ้วกับคำพูดของผมเหมือนจะถามอะไรออกมาสักอย่างแต่ก็ไม่กล้า

“ไม่เป็นไร ฉันจะไม่ทำอะไรแชรินหรอก” ยองเบจ้องตาผมก่อนจะพยักหน้าให้ผมเบาๆ

- YG Ent. -

“แชริน !!!!!” ผมเปิดประตูห้องซ้อมเข้าไปก่อนจะตะคอกเรียกชื่อของเธอออกมา

“จะ.... จะ จียง มะ... มีอะไร เหรอ....” เธอพูดตะกุกตะกักพยามยามฉีกยิ้มให้กับผม

“เธอทำร้ายดาร่าทำไม” ผมกดเสียงให้ต่ำลงเพื่อสะกดกั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้

“ฉะ ฉัน.... ไม่ได้ทำอะไรดาร่าสักหน่อย” แชรินพยายามพูดแก้ตัวแล้วหันไปมองหน้าแดนเซอร์ในห้องอย่างเลิกลั่ก

“หน้าไม่อาย” เสียงทุ้มต่ำของใครอีกคนดังขึ้นที่ด้านหลังของผมจนทำให้ทุกๆคนในห้องรวมถึงผมต้องหันไปดูที่มาของต้นเสียงนั้น

“ทะ ท่านประธาน ....” แชรินเบิกตากว้างเมื่อเห็นท่านประธานทำสีหน้าโมโหจัดเป็นครั้งแรก เหล่าแดนเซอร์ภายในห้องต่างลุกขึ้นพากันย้ายที่ไปนั่งรวมกันอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องซ้อม

“เธอทำให้คนรักเขาแยกกันเธอยังไม่พอใจอีกเหรอ เธอว่าฉันโง่มากรึไงคิดว่าฉันจะไม่รู้เรื่องคนในค่ายฉันทั้งหมดเหรอ... ถึงแม้ฉันจะเป็นท่านประธานที่หลายคนเกลียดแต่เธอก็ควรจะรู้เอาไว้ว่าฉันไม่เคยอยู่นิ่งเลยสักครั้งเมื่อคนในครอบครัววายจีเราเดือดร้อน เรื่องทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นในค่ายมันก็ควรจบในค่ายเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา เธอขึ้นไปคุยกับฉันที่ห้องเดี๋ยวนี้เลย” พอท่านประธานเดินออกไปทุกคนก็ต่างซุบซิบกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แชรินที่ทนสายตาของทุกคนไม่ไหวจึงรีบวิ่งออกจากห้องซ้อมไปอย่างรวดเร็ว

- โรงพยาบาล XXX -

“ไอ้เตี้ยดัลเป็นไงบ้าง แล้วมีแค่นายมาเฝ้าเหรอ เถิกล่ะทำไมเถิกไม่มา แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับดัล ........” และต่างๆอีกมากมายที่หลุดออกมาจากปากของบอมไม่หยุดเมื่อเธอเดินทางมาถึงโรงพยาบาลพร้อมกับมินจีและอูบิน

“ใจเย็นครับใจเย็น ผมจะเล่าเรื่องทั้งหมดเดี๋ยวนี้แหละคร๊าบบบ” ยองเบส่ายหัวแรงๆก่อนจะเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดเล่าให้ทุกๆคนฟัง หลังจากที่ฟังเรื่องทั้งหมดจบบอมก็เอาแต่ร้องไห้โดยที่มีมินจีคอยปลอบอยู่ข้างๆ

“ท่านประธานท่านรู้เรื่องแล้วสินะครับ” อูบินหันไปคุยกับยองเบด้วยน้ำเสียงซีเรียส

“ครับ ถึงผมจะรักแชรินก็ตาม แต่ดาร่าก็เป็นเพื่อนรักของผมเหมือนกันนะ ผมทนให้เธอเจ็บปวดอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกอย่างน้อยเพื่อนอย่างผมก็ควรทำอะไรให้เธอบ้างและอีกอย่างถ้าให้ไอ้จีไปจัดการเรื่องนี้เองผมคิดว่าเรื่องมันคงจะบานปลายไปมากกว่านี้” ยองเบพูดแล้วหันไปยิ้มบางๆให้กับประตูห้องไอซียูที่หวังจะให้มันรีบเปิดออกมาสักทีพร้อมกับข่าวดี

“ถ้าไอ้เถิกมันรักดาร่าได้ครึ่งของนายก็คงดี ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมาเลยด้วยซ้ำ” บอมปาดน้ำตาพร้อมกับพูดเป็นเชิงน้อยใจจียงที่ไม่มาดูแลเพื่อนรักของเธอ

“ไอ้จีน่ะมันมาตั้งนานแล้ว แต่มันกลับบริษัทเพื่อนไปเพื่อนหาแชรินน่ะ” บอมทำหน้าตกใจ แต่ก่อนที่จะเอ่ยปากถามอะไรออกมาอีกประตูห้องไอซียูก็เปิดออกมาพอดี

“คุณหมอคะ เพื่อน... เพื่อนฉันเป็นยังไงบ้างคะ” บอมที่วิ่งออกไปถึงคุณหมอเป็นคนแรกก็ยิงคำถามใส่คุณหมอทันที

“เพื่อนของคุณพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับแต่ว่า.... เราคงต้องดูอาการณ์ของเธอต่ออีกหลังจากที่เธอฟื้นว่าจะมีผลกระทบอะไรร้ายแรงรึเปล่า เนื่องจากสมองของเธอได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง อาจมีภาวะความจำเสื่อมชั่วคราวหรือตลอดไป.... ถึงยังผมก็อยากจะให้พวกคุณเข้มแข็งและเป็นกำลังใจให้คนป่วยด้วยนะครับเธอจะได้หายไวๆ” คุณหมอส่งยิ้มบางๆให้เป็นเชิงให้กำลังใจก่อนจะขอตัวเดินออกไป ยองเบที่ตั้งสติได้ก่อนใครโทรไปรายงานงานจียงอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินตามเพื่อนๆเข้าไปยังห้องพักของดาร่า ....

ผมที่รู้ข่าวจากยองเบก็รีบขับรถตรงมายังโรงพยาบาลทันที ผมเปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจที่จะทักทายคนอื่นเลยแม้แต่น้อย ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ที่ปลายเตียงของอดีตคนรัก ก่อนที่หยดน้ำตาของผมที่กลั้นเอาไว้จะค่อยๆไหลออกมา

บอมและมินจีที่ต่างไม่เคยเห็นด้านที่อ่อนแอของจียงหันมองหน้ากันเลิกลั่ก ก่อนที่ยองเบจะชวนให้ทุกคนออกมาจากห้องให้เหลือไว้แต่ดาร่าและจียงเท่านั้น

“เมื่อกี้จีมันร้องให้ใช่มั๊ย” บอมหันไปถามยองเบอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“อืมม ครั้งแรกที่เห็นผมก็ตกใจนะแต่ตอนนี้ผมเริ่มชินซะแล้วสิ” ยองเบตอบคำถามเพื่อแก้ข้อข้องใจให้กับบอม

“แล้วครั้งแรกจียงฮยองร้องไห้ให้กับเรื่องอะไรเหรอคะ” มินจีที่อยากรู้อีกคนถามขึ้น

“ตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงครั้งล่าสุดก็เป็นคนๆเดียวกันทั้งนั้น”

“ดาร่า/ดาร่าอนนี่” ทั้งสามคนที่ยืนฟังยองเบพูดก็หลุดปากเรียกชื่อของดาร่าออกมาพร้อมกัน ยองเบพยักหน้าให้เบาๆก่อนจะขอร้องให้ทุกคนกลับไปก่อนเพื่อที่จะให้จียงได้อยู่กับดาร่าสองต่อสอง

ทางฝั่งด้านในห้อง จียงค่อยๆปาดน้ำตาของตัวเองออกแล้วเดินตรงไปยืนที่ข้างเตียงของดาร่า เขาค่อยๆใช้สายตาสำรวจทุกๆส่วนบนร่างกายของดาร่าอย่างช้าๆ มองทุกร่องรอยบาทแผลฟกช้ำต่างๆที่เกิดขึ้นกับคนรักของตัวเอง มือหนาค่อยๆลูบลงบนผืนหน้าของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ถึงแม้ในใจของเขาอยากจะสัมผัสให้มากกว่านี้สักแค่ไหน แต่ก็ต้องหักห้ามใจตัวเองเอาไว้เพราะกลัวว่าหญิงสาวที่เขารักอาจจะเจ็บเพราะเขาไปมากกว่านี้

.

.

.

.

.

.

.

“คิดถึงนะ ... รักมากนะ กระต่ายของผม”

- To be continued -

เฮ๊ยู๊วววววว

ขอโทษที่ไม่ได้อัพนานนะคะ ยุ่งจริงๆ TT

ตอนแรกก็ว่าจะไม่อัพแล้วแต่เห็นว่ายังมีลีดรอไรท์อยู่ก็เลยซึ้งใจ

ยังไงก็ต้องขอบคุณมากที่ติดตามนะคะ ^^

เป็นกำลังใจให้กันด้วยน๊าาาาาาาาา