คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 His Secret
บทที่8
His Secret
-วัน่อมา-
ผมพยายามันัวเอึ้นาเียแู่ท่าะไม่เป็นผล -*- อนนี้ผมรู้สึัวหนัมาและไม่่อยมีแร้วย ผมรวบรวมแรอีรั้และยันัวลุึ้นสำเร็ ่อนะเินไปล้าหน้าแปรฟัน ทายาาารที่เมื่อวานิ้วแ
“อึ”รู้สึัวเอหนัมาๆยัไไม่รู้ แ่่าเถอะ้อรีบไปอาบน้ำแ่ัวไปรับเมม ผมัแอาบน้ำแ่ัวเสร็เรียบร้อย็รีบเินไปหาเมมที่ห้อ
๊อ ๊อ
“่า อ่าวเอฟ ะ...เ้ามา้านใน่อนสิ”นที่เปิประูมาือยัยัวเล็เมมโมรี่ เธอทำหน้าประหลาในิหน่อย่อนะลาผมเ้าไปในห้อ “นายอาารไม่ีเลยนะ แล้วมานี่ทำไมล่ะ”
“ันะมารับเธอไปโรเรียนน่ะสิ”ยัยบ๊อยัทำหน้านิหน่อย ่อนะทำเสียุ(ึ่น่ารัมาว่า) “ันไม่ให้ไอ้หมอนั่นมาทำอะไรเธออีหรอนะ”
“ไม่ไ้นะ ูสินายอาารแย่นานี้”เธอเอามือมาอัหน้าผาผมไว้ “นายัวร้อนมาเลยนะเอฟ!”เธอพู้วยน้ำเสียเป็นห่ว แ่ผมไม่ยอมให้เมมไปโรเรียนนเียวแน่ๆ เพราะไอ้เวรนั่นอาะัทำร้ายเธอ็ไ้ ันไว้ีว่าแ้ใ่ไหมล่ะ
“ันไม่ยอมให้เธอไปโรเรียนนเียวแน่ ถ้าเธอไปัน็ะไป้วย!”ผมยืนยันเสียแ็
“แล้วถ้าันไม่ไป นาย็ะไม่ไปใ่ไหม?”เมมถามึ้นมา แน่นอนถ้าเธอไม่ไปผม็ะอยู่เฝ้าเธออย่านี้แหละ -^- หวนนี้นะ หวมา้วย
“เฮ้อ~ ั้นวันนี้พัอยู่ที่นี่ล่ะัน ไม่้อไปโรเรียนหรอเี๋ยวแผละยิ่แย่ ันว่านายน่าะไปโรพยาบาลให้หมอูอาารให้หน่อย็ีนะ”
“ไม่้อหาหมอหรอ แ่นี้เอไลหัวใน่า แ่มีเธออยูแลใล้ๆัน็หายแล้ว ^^”ผมแ่รู้สึัวหนัๆไไม่รู้แ่นั้นเออแ่นี้ สบายมา ไม่ำเป็น้อไปหาหรอหมอ ปิผมไม่่อยอบไปหาหมอเพราะผมไม่อบินยาน่ะ -_- หลายนอบบ่นผมเหมือนเ็ แ่ไม่แร์เฟ้ย
“แ่ันไม่ใ่หมอนะ ถ้านายเป็นอะไรึ้นมาแล้วันะทำยัไล่ะ ไปโรพยาบาลับันเถอะนะเอฟเลน นะๆ ไปให้หมอรวแล้วทำแผลให้หน่อยนะะ”ยัยัวเล็เอื้อมมือเล็ๆนุ่มๆน่าุมนั่นมาลูบผมผมเบาๆอย่าปลอบโยน แถมยัยิ้มแย้มสุๆให้ายเถอะ ผมะหลรัเธออีรั้แล้วสิ -////-
“่ะ -3- เธอพูแบบนี้แล้วันะปิเสธยัไไ้ล่ะ”
“ั้น็ไปันเถอะ”เราใ้เวลาไม่นาน็ถึโรพยาบาลเพราะแถวนี้มีโรพยาบาลอยู่ เลยไม่้อเินทามา ทันทีที่พวเรามาอยู่หน้าห้อรวเสียใสๆ็ัึ้น
“ให้ันเ้าไป้วยไหม?”
“ไม่้อ็ไ้ เี๋ยวันเ้าไปแปปเียว”
“ั้นันเินเล่นรออยู่แถวนี้นะ”
“อืม”ผมเินเ้าไปในห้อรวึ่มีุหมอวัยประมาสามสิบ้นๆนั่อยู่ เป็นุหมอที่ยัสาวอยู่เลย พอผมเ้าห้อ เธอ็ไล่มอผมั้แ่หัวรเท้า
“เินั่รนี้เลย่ะ”พยาบาลที่ยืนอยู่้าหลัผายมือเิให้ผมไปนั่เ้าอี้หน้าุหมอ เธอถามไถ่พวอาารอผมนิหน่อย็ะลายมือยุยิึ่ผมิว่าน่าะเป็นใบสั่ยา เธอให้ผมไปรอรับยาไ้ที่หน้าเาท์เอร์ แถม่อนออผมเห็นหมอแอบยัเบอร์โทรศัพท์ใส่มือผม้วยล่ะ -_-
ผมมานั่รอยาที่เาท์เอร์้านหน้า ระหว่ารอพวนาพยาบาลที่เินผ่าน็ุยันอย่าออรส ึ่ผม็ไม่ไ้ั้ใฟัหรอนพวเธอพูถึ...
“นี่แ รู้หรือเปล่าุพาร์ทเนอร์นไ้ที่อยู่แผนหัวใหล่อมาเลยอ่ะ >< ันนี่นะเินเ้าไปเอาอาหารมาเ็บ เินแทบาย!”พาร์ทเนอร์...ั้นเหรอ
“โอ้ยแ เาลือันให้ทั่วแล้ว หล่อว่าหมอแผนศัลย์ที่ื่อ มาร์อี!!”แ่่อนที่พวเธอะเินาไปผมเินเ้าไปบัทาไว้และพู้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า
“อโทษนะรับ นไ้ที่พวพี่สาวพูถึเนี่ยเล่าให้ผมฟั้วยไ้รึเปล่า ^_^+”นี่ผมอุส่ายิ้มแบบหล่อๆเลยนะ ปิยิ้มี้ให้เมมนเียวหรอเอะ พวนาพยาบาลมอผมันาเยิ้ม “ผมเป็นเพื่อนพาร์ทเนอร์น่ะรับ พอีเป็นห่ว ^__^”
“อ่ะ..อ้อ ่ะๆ ือุพาร์ทเนอร์เป็นโรหัวใรั่ว่ะ อนนี้รัษาัวอยู่ที่แผนหัวใ่ะ ที่ั้น 5 (.////.)...เอ่อ ูเหมือนว่า่วนี้เาะอาารไม่่อยีเท่าไหร่นะะ เห็นแอมิมาั้หลายรอบแล้วเือนนี้“
“พี่ว่าเา็น่าสสารเหมือนันนะะ ทั้ๆที่ยัเ็อยู่แท้ๆแ่ลับ้อมาป่วยหนัแบบนี้ ถ้าน้อายเป็นเพื่อนเา็่วยูแลเา้วยนะะ ทำไมนหล่อ้อเป็นแบบนี้้วยนะ พี่ล่ะเป็นห่วเาริๆ” เอ่อ-*- ุพี่ห่วพาร์ทเนอร์หรือห่วนหล่อันแน่รับ - -
“อบุรับ J”ผมยิ้มเล็ๆ ่อนะรีบเินึ้นลิฟ์ไปั้น 5 อีประมาสัพัผมถึะไ้ยาเพราะนเยอะ เพราะั้นมาอูอะไรหน่อยแล้วัน!
พอถึั้น 5 ผม็เินามหาห้อนไ้ห้อพิเศษ ไลู่ทีละห้อ นระทั่ไปสะุเ้าับห้อที่หัวมุมหนึ่ที่มีายร่าให่ในเรื่อแบบสีำยืนเฝ้าอยู่ใล้ๆแถวนั้น ถึะไม่ไ้ยืนหน้าห้อแ่ผม็พอะูออนะว่าเาำลัเฝ้าห้ออพาร์ทเนอร์อยู่ และเหมือนะำลั้อมาทาผม้วย -*-
“อย่าลืมทานยานะะ ุพาร์ทเนอร์”เสียนาพยาบาลัมาา้าในพร้อม้วยื่ออหมอนั่น...พาร์ทเนอร์ ผมแอบมอเ้าไปในห้อผ่านระเล็ๆที่ิอยู่ที่บานประู ภายในห้อเป็นห้อแ่อย่าีเรียบๆแ่็หรูใ้ไ้ พาร์ทเนอร์ในุนไ้ระบายยิ้มทีู่เหนื่อยอ่อนๆให้พยาบาลสาวที่ำลัะเินออมาาห้อ ผมรีบเินหลบออมา่อนที่พยาบาละเห็น แ่ภาพเมื่อี้ไม่ผิแน่ หมอนั่นไม่สบายอยู่และยันอนอยู่โรพยาบาลมาั้หลายวันแล้ว้วย ูเหมือนะเป็นโรหัวใเหมือนที่ผมเยสสัย่อนหน้านี้ไม่มีผิแถมยัอาารไม่่อยีอี...นี่เา้อฝืนัวเอแ่ไหนันเพื่อามเมมมาเรียนทุวันแบบนั้น
ผมไ้แ่เ็บวามสสัยทั้หมที่ผุึ้นมาไว้ในใและลับไปึ้นลิฟ์ไปั้นรับยา....รู้สึว่าเมมโมรี่เอ็ะยัไม่รู้ถึเรื่อนี้เหมือนันนะ ไม่อย่านั้นเธอะไม่ระวนระวายามหาเานานั้นหรอ บาทีผมอาะวรเ็บเรื่อนี้เอาไว้เป็นวามลับนว่าที่หมอนั่นะเป็นนเอ่ยปาเอสินะ
ผมเินมารับยาที่เาท์เอร์รับยาและเินออมาเอับเมมโมรี่ที่หน้าห้อรว อนนี้ผมลับมารู้สึัวหนัๆเหมือนอนแรอีแล้ว ะไม่สบายอะไรนัหนาน้า ผมไม่่อยป่วยหรอแ่เรื่อ่อยเมื่อวานทำเอาระบมไม่น้อย
“เมมโมรี่ อโทษทีนะ รอนานไหม?”ยัยัวเล็หันหน้ามา่อนะทำท่าเอียออย่าน่ารั
“นายไปไหนมา”เธอถามและ้อผม้วยวาลมโนั่น
“เอ่อ...ือว่าเมื่อี้ันเินออมาแล้วไม่เอเธอ็เลยไปเินหาแล้ว็ไปรับยามานี่ไ”ผมอบเสียะุะัหลัาหลุภวั์าวาลมโน่ารันั้นแล้ว ะบอว่าไปเอพาร์ทไมไ้เ็าะ้อรอให้หมอนั่นออมาพูเอ
“ั้นหรอ ไม่ไ้มีอะไรมาไปว่านี้ใ่ไหม?”เธอ้อมาที่นัยน์าผม เหมือนพยายามะยืนยันำอบอผมให้แน่ั
“ไม่มีอะไรริๆ....ันว่าเราลับบ้านันีว่าเนอะ หิวแล้วอ่าาา~ อยาินอาหารฝีมือเธอั *3*” ผมทำาวิ้ๆเพื่ออ้อนเธอและเปลี่ยนเรื่อทันที แ่..อันที่ริผม็อยาินอาหารฝีมือเมมนะ >_< ลืมๆเรื่อวนเรียนั่นไป่อนแล้วอยู่ับปัุบัน่อนีว่า
“้าๆ อยาินอะไรล่ะ เี๋ยวันทำให้ิน”ผมำลัะอ้าปาอบเธอ แู่เหมือนหน้าผมะมืั่วะเลยทำให้ัวเแทบะล้มไปทับเธอ ยิ่ัวเล็ๆอยู่ทับเี๋ยวแบนพอี -*-
“ฮะๆ โทษทีหน้ามืนิหน่อยน่ะ”ผมบอ่อนะพยุัวเอึ้นมา เธอทำหน้าเป็นห่วและอยับมือผมไว้ลอทาลับบ้าน มืออุ่นๆอเธอนี้ผมไม่อยาปล่อยไปเลยแม้สัรั้...
พวเราลับมาที่อนโ เราลับมาที่ห้อผมเพราะเธอไม่อยาให้นาิ ุน แวเธอสัเท่าไหร่ ยัยัวเล็ัแหยิบอาหารในู้เย็นออมา่อนะลมือทำอาหารอะไรสัอย่าที่ส่ลิ่นหอมมามาย แ่เธอห้ามผมเ้าไป่วยในรัวน่ะ เธอบอให้นอนนิ่ๆบนโฟาและห้ามผม้าวออมานอบริเวโฟาถ้าเธอไม่อนุา -_- ผม็เลยไ้แ่นั่เล่นุี้รันบนโฟาพลารอิน้าวเย็น อยาไป่วยะมั แ่ะลุทีเธอ็ะส่สายาพิามาาในรัวทันที
ผ่านไปสัพัให่ เมมโมรี่็ยาม้าว้มับพวไ่เียวและผันิหน่อยออมาวาไว้บนโ๊ะหน้าโฟา
“ินีๆนะเ็ื้อเอฟ ห้ามรีบินเินไปล่ะรู้มั้ย!”เธอพูและเอามือเล็ๆนั่นมาหยิแ้มผมไปมานแไปหม -_- ผมเลยึแ้มเธอลับบ้า แ้มยัยนี่นุ่มะมั ผมเลยแล้หอมแ้มเธอะเลย -,.- เธอหน้าแเป็นมะเือเทศเลยล่ะ ฮ่าๆๆ ยัยัวเล็น่ารัะมั “าบ้า (-/////-) ิน้าวเลยนะ อย่าหล่ะ ะ..เี๋ยวันไปเ็บอในรัว่อน”เธอเินับแ้มแๆนั่น่อนะหายไปในรัว
ผมลมือิน้าว้มในามพร้อมับ้าวอีนิหน่อยที่เธอทำมาให้ ผมใ้เวลาินไม่นาน้าว้มในาม็หายไปนหม ผมเินเ้าไปเ็บามในรัว ยัยัวเล็ำลัล้าพวหม้อ้มอยู่ ผมเลยเอไพรส์เธอ้วยารเินเ้าไปอเธอ้านหลั และเอาาเยไหล่เล็ๆนั่น ผมอเธออย่าหลวมๆ เธอสะุ้นิหน่อยแ่็ไม่ไ้ปัแนผมออ
“ผมเธอหอมั...”ัวเธอ็นิ่มมาๆ้วย ผมอยาะอเธอทุวันเลย แ่็ลัวเธอะว่าเอา -..- ผมไม่ไ้ลามหรือิะลวนลามเธอลอนะ แ่เธอน่ารัมาๆเลยล่ะ ผม็เลยแสวามรัออมา้วยวิธีนี้บ้า..เป็นบารั้ (.///.) “เี๋ยวับระ่ายน้อยัวเล็ินะเลยนี่”ผมบอและยิ้มว้า ยัยัวเล็เินนม้วนไปเลย ฮ่าๆๆๆ
“บะ..บ้าเหรอ”ถึผมะอยู่้าหลัแ่็เห็นนะว่าเธอแ้มแแ่ไหน
“เี๋ยวล้าานเสร็ไปเินเล่นันนะ”
“บ้าหรอ นายน่ะนอนไปเลย ไม่สบายอยู่แท้ๆ”เธอทำหน้ามุ่ย ผมไม่ไ้อ่อนแอนา้อนอนทั้วันะหน่อย แ่อยาออไปเินับเธอนิหน่อยเอ
“ันไม่เป็นไรน่า แ่อยาไปสูอาาศที่สวน้านหลันี่เอ”ที่้านหลัอนโผมมีสวนเล็ๆอยู่น่ะ สมัย่อนนะเยอะนะแ่อนนี้ไม่่อยมีแล้วล่ะ เพราะน็ไปทำานไปเรียนันหม พวนที่มีอายุหน่อยะมีบ้าที่ะลไปเินเล่นที่สวนแ่ส่วนให่ะเป็น่วเ้าๆ “แ่ันเอาเลลไ้แปะหัว็พอแล้วน่า”ผมเินไปหยิบเลลไ้มาาู้เย็น่อนะโปะมันลบนหัว รู้สึัวเอเหมือนนบ้านิๆ - -
“ริๆเลยน้า ็ไ้ ล้าเสร็พอี”เธอหยิบานเรียบนที่ว่ำาน่อนะเอาผ้าันเปื้อนไปแวนไว้ที่ผนัเหมือนเิม เธอเินมาูมือผมและเินออไปลิฟ์ ใ้เวลาไม่นานเรา็ลมายัสวน้านหลัที่มัะมีลมเย็นๆพัมาให้ื่นใเสมอ
“อาาศีนะ ันอบมาที่นี่บ่อยๆ”พวเรานั่ลบนเ้าอี้ไม้ในสวน เมมโมรี่็เผลอผล็อยหลับไป เธอหลับาพริ้มและนอนอยู่บนไหล่ผม ผมยื่นมือไปปัผมที่ปรหน้าเธอออเบาๆ
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนันที่ผมเผลอหลับไปและอนนี้ลายเป็นผมที่นอนอยู่บนไหล่เล็ๆอเธอ แ่พอผมะลุึ้นมาันไ้ยินอะไรบาอย่า่อน
“...เมื่อไหรุ่ะลับมา...พาร์ทเนอร์”เสียอเธอสั่น หยน้ำใสๆหยลบนใบหน้าผมเบาๆ ...ทำไมเธอถึิถึแ่หมอนั่นนะ ทั้ๆที่ผมอยู่รนี้แท้ๆ ยัยัวเล็นี่..ใร้ายันะ รัหมอนั่นนานั้นแท้ๆแ่ทำไมถึเลือผม เธออยาะให้ผมหลอัวเอไปนถึเมื่อไหร่ัน อนนี้ใผมมันเ็บไปหม ผมรู้สึเหมือนเธอใ้มีมๆมารีใผม้ำๆ
ผมแล้ทำเป็นนอนหลับไปอีสัพัเพื่อไม่ให้เธอรู้ว่าผมไ้ยินเธอพูอะไรออมา ผ่านไปสัสิบนาทีผม็เยหน้าึ้นมา
“ื่นแล้วหรอเอฟ”
“...รับ”ผมอบ่อนะยิ้มให้เมม “ไปันเถอะ อนนี้มันเริ่มเย็นแล้ว” ผมลุึ้นเ็มวามสูและูมือเล็ๆอเธอเินไปามทา
“เป็นอะไรหรือเปล่า นายูเียบๆไปนะ ปวหัวหรอ?”เมมใ้มือเล็ๆนั่นแะที่หน้าผาผม
“ป่าวๆ ไม่ไ้เป็นอะไร แ่่วเยๆ ฮ่าๆ”ผมยิ้มแห้ๆส่อบไป อนนี้แ่ยิ้มผมยัทำยานานี้เลย เธอยัทำหน้าเป็นห่วผมอยู่ผมเลยโยหัวเบาๆ “เป็นห่วหรอ อโทษทีนะ”
“อื้อ ไม่เป็นไร็ีละ....โอ๊ย!”ทันทีที่เธอำลัะอบผม็มีายร่ายัษ์วิ่มานยัยัวเล็นเล้มลผมพยายามะับมือเธอไว้ แ่พลาไปหน่อยผม็เลยล้มลไปทั้ัว และสภาพอนนี้ือ....ผมนอนทับเธออยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่าเมม”ผมถามเธอ้วยวามเป็นห่ว่อนะยันัวึ้นมาาพื้นแ่ทว่า หาาผม็เหลือบไปเห็น ายผมสีไวน์นัยน์าเ้าเล่ห์นหนึ่ำลัเอาถ่ายรูปพวเราอยู่ หมอนั่นมัน!!!.....รอส!!
“รอส...หมอนั่น...”ให้ายเถอะ หลัานี้ะ้อมีเรื่ออะไรอีแน่ๆ แล้วที่ไอ้ยัษ์เมื่อี้มาน็ะเป็นแผนอมันสินะ!!!
“นี่เอฟเลน! นายเห็นรอสั้นหรอ”ูเหมือนว่าเมื่อี้ผมะหลุปาพูสิ่ที่ไม่น่าะบอเธอออไป เมมมรี่เย่าแนผม ใบหน้าเธอูัวลอย่าเห็นไ้ั ผมึบอวามริับเธอไป
“อืม และัน็ิว่าเรื่อที่มีนวิ่มานเธอนทำให้เราล้มทับันเมื่อี้มันไม่ใ่เรื่อบัเอิ...ทุอย่าำลัำเนินไปามแผนอหมอนั่นั้นหรอ มันเป็นนวาแผนทั้หม!”ยัยัวเล็มีสีหน้า็อเอามาๆ เธอหน้าีเผือแ่็พยายามะทำสีหน้าลับให้เป็นปิ เพียแ่ถึเธอะทำยัไ็ยัมอออไ้ัอยู่ี
ผมยันัวลุึ้นาพื้นและพยุเมมึ้นมา เธอยัมีสีหน้าหวาลัวอยู่เล็น้อย
“ไปันเถอะ..”ผมุมมือเธอไว้แน่น อนนี้ผมะ้อทำอะไรสัอย่าเพื่อ่วยเธอให้ไ้แน่ๆ "...ไม่้อลัวนะ ันะปป้อเธอเอ"ไม่ว่ารอสมันะเป็นใร แ่ผมะไม่ปล่อยให้มันมาทำร้ายเมมโมรี่แน่ๆ..
....................................................................................................................
ิามเรื่อในสถานาร์เียวันาอีหนึ่มุมมอไ้ที่ Stand By Me หัวใอันอมอบแ่เธอ อนที่ 19
ความคิดเห็น