คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Ep.9 พิสูจน์ความกล้าที่ตึกวิทย์1
และแล้วเวลาที่ไม่อยากให้มาถึงก็ดันมาถึงจนได้
“ไม่ต้องห่วงนะไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก
...ของปลอมทั้งนั้น”พี่กอล์ฟมากระซิบที่หูผม(เอิ่ม -.- ใกล้ไปนะพี่ =[]= )
“โหพี่ เล่นมาบอกกันอย่างนี้มันก็อดตื่นเต้นกันเลยอ่ะดิ
โด่วววว”เจ้าเด็กแม็กข้างๆผมเสือกหูดีครับท่าน
(ขนาดกระซิบใกล้หูจนกูสยิวขนาดนี้แล้วมึงยังได้ยินอีกเร๊อะ !!)
“ฮ่าๆ ก็นะ”ไอ่พี่กอล์ฟ มันยิ้มให้ไอ่เด็กเม็ก
พรางเอามือมาลูปหัวผมเบาๆ -*- เพื่อไรว๊ะ =[]= ?
.
.
.
.
สื่อออออออ ปล่อยออกมาแล้วกลุ่มต่อไปขึ้นไปเลย
เสียงวอล์วิทยุจากอีกฝั่งส่งสัญญาณบอกให้ปล่อยน้องๆกลุ่มต่อไปเข้าไปได้
ซึ่งนั้นก็คือกลุมผม T^T
เง้ออออ ขอให้ไม่เจออะไรเลยเถ้อออออออ
เพี้ยง!!>< ผมกำสร้อยพระที่เฮียให้มาอย่างแน่น
“พี่ครีมครับๆ ถ้าพี่กลัวล่ะก็...จับมือผมไว้แน่นๆนะ
ผมจะไม่ทิ้งพี่เด็ดขาด ผมจะอยู่ข้างๆพี่เสมอ”
ไอ่เด็กเม็กพูดพร้อมยิ้มกวนตีนใส่ผมครับ -*-
กูควรจะกลัวผีหรือกลัวมึงดีว๊ะ?เฮ้อ....
.
.
.
เฮ้ยยย!! อ๊ากกกกก!!! เชี้ยยย!!!
โว้ยยยยยยย!!!! อ๊าาา!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
เสียงกรีดร้องของคู่แรกที่พึ่งปล่อยขึ้นไป
ร้องดังลั่นโหวกแหวกโวยวายไปหมด
-.- เอิ่ม ไอ่เสียงกรี๊ดตอนสุดท้ายนี่มันเสียงใครกันหว่า...????
แม็คหรอ? ไม่น่าใช่ -3-
เอิร์ธหรอ =[]= ยิ่งไม่ใช่กว่าเก่าเลย
เออ แล้วมันเสียงใครกันนะ ฮ่าๆๆ
นึกสภาพสองคนนั้นคนใดคนนึงกรี๊ดแล้วก็ฮาว่ะ
“โห...ปีนี้แกล้งโหดเว้ย ฮ่าๆๆ”พี่กอล์ฟพูดไปพรางขำไป -0-
“ปีนี้?...หมายความว่าไงอ่ะพี่???”ผมยังไม่ทันได้ถามไอ่เด็กเวรข้างๆผมก็ชิงถามก่อนเลยครับ
“อ๋อ... ก็ปีนี้น่ะสิ มีเพื่อนพี่คนนึงมันแต่งหน้าเก่งมากพวกแต่งหน้าเอฟเฟ็คไรเงี้ย
พี่เลยไปขอร้องมันให้มาช่วยงานนิดหน่อย นู่นไง”พี่กอล์ฟอธิบาย
พร้อมจบประโยคสุดท้ายก็ทำสายตาหันไปยังคนๆนึง
ซึ่งหน้าคุ้นๆเหมือนผมเคยเห็นที่ไหนหว่า?
“มองไม่เห็นอ่ะพี่ผมสายตาสั้น”ไอ่เด็กเม็กพูดขึ้นครับ
“ใช่ๆพี่ มันมืดอ่ะขนาดผมก็ยังไม่เห็นเลย”ผมบอกพี่แก
“อ่าวหรอ 55 เดี๋ยวไว้มีโอกาสแล้วพี่จะแนะนำให้รู้จักนะ”
พี่กล์อฟพูดจบก็มทีเสียงวอล์ดังขึ้นมาอีก
สื่อออออออออ
ปล่อยเด็กลงไปแล้ว ปล่อยคู่ต่อไปมาได้เลย...
.
.
.
ตอนนี้ผมกับเม็กยืนอยู่ที่หน้าประตูตรงบันไดทางเข้าแล้วครับ
บรรยากาศ มันมืดมาก มืดจนน่าขนลุก
ยังดีที่มีแสงจันทร์อ่อนๆส่องลงมายังในตัวอาคารแค่ครึ่งเดียว
ย้ำนะครับแค่ครึ่งเดียว -*-
คุณอ่านไม่ผิดหรอก... ก็คือฝั่งที่ทางออกด้านล่างแสงจะเยอะหน่อย
แต่ฝั่งทางขึ้นนี่สิมืดก็มืด หนาวก็หนาว ยุงก็คงเยอะ
แต่แค่เหยียบขึ้นมาบันไดแค่ก้าวเดียวนี่ก็ไม่มียุ่งแล้ว
เสียงแมลงสักตัวก็ไม่มี มีเพียงความเงียบ ความหนาวเหน็บ
ลมอ่อนๆที่พัดต้นไม้โยกเยกไปมา เผยให้เห็นเพียงเงาลางๆของเราสองคน
และเสียงฝีเท้าเหมือนคนเดินตามซึ่งเป็นเสียงสะท้อน ตึ่บ ตึ่บ.. ตึ่บ...
ผมกับแม็ก เอ้ยเม็ก โอ้ยเรีัยกมันมิคนั่นแหละ จะกอไก่หรือมิคคอควาย
ก็ออกเสียงเหมือนกันแหละ มามงมาเม็กอะไร วุ่นวาย -*-!!!
เราสองคนเดินขึ้นมาถึงชั้นสองแล้วล่ะครับ...
จากที่ฟังนะ พี่เขาบอกให้เดินตรงไปจนถึงบันไดอีกฝั่งแล้วขึ้นไปยังชั้นสอง
แล้วก็เดินตรงไปยังบันไดอีกฝั่งแล้วทำแบบเดิมอีกครั้งนึงจากนั้นก็เสร็จสิ้นภารกิจ
แต่นี่แค่ชั้นแรกก็หลอนน่าดูแล้ว
“กลัวหรอพี่ ?
จับมือผมไว้แน่นๆนะ ผมอยู่ตรงนี้”
-.-โอ่ยยย กูคงต้องระแวงทั้งผีทั้งคนเลยสินะเนี้ย
แกรกๆกรอกแกรก สือออ สือออออ!!
“เฮ้ยเสียงอะไรน่ะ!”ผมและไอ่น้องมิคหันหลังไปยังเสียงนั้นพร้อมกัน
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าพวกเรานั้นคือ...
.
.
.
.
คือ
.
.
.
.
.
คือ
.
.
.
.
.
.
.
คือ
.
.
.
.
.
.
.
.
คือ!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ความว่างเปล่า =-=!!!!$#^!^#$@#$^&
มีเพียงเศษถุงพลาสติกที่ปริวมากับลมดัง กรอกแกรกๆ
แล้วกูโดนสายลมพัดมาถูกพื้นลากไปตามทางดัง สืออออออสืออออ
“โด่ พี่ก็ ขวัญอ่อนไปได้ 555
แค่นี้ทำกลัว ก็บอกแล้วไงว่าผมจะอยู่ข้างๆพี่เสมอ
โอ๋ๆไม่กลัวน๊าาา ฮ่าๆ”ไอ่เด็กเวณ ลามปาม
เริ่มมาหยิกแก้มกูล๊ะ สาส >-<
โป๊ก! ผมค้อนลงหัวมันที่นึงเบาๆครับ =-=
ใจจริงอยากตบเกรียนมันมาก หึ๊ยยย
เสียดายไม่มีเกรียนให้ตบว่ะ =0=
ก็แหม๋...คุณรัฐบาล
เขาเล่นออกกฎหมายใหม่ให้นักเรียนเลิกติ่งเลิกเกรียนกันได้ =A=
ก็ทำเอาซะผมแยกเด็กใหม่กับเด็กเก่าไม่ออกกันเลยทีเดียว -*-
“พี่ครีม พี่เหมออะไรอยู่อ่ะ?
...รีบๆเดินไปกันเถอะพี่”เด็กนี่มันสะกิดผมให้หลุดออกจากภวังค์จนได้
ก็แหม๋ -*- นอกเรื่องซะยาวเลยแหละ ฮ่าๆๆๆ
ตึก! ตึก! ตึก!
“เสียงอะไรน่ะ!?”ผมหันไปมองรอบๆตัวแต่กลับไม่พบอะไร
“ไม่มีอะไรหรอกน่าาา พี่ครีมอ่ะกลัวจนเกินเหตุนะ”น้องมันพูดครับ
ก็แหม๋...มึงลองมาเป็นกูตอนเจอกับมันจังๆสิแล้วจะขนลุก
“ผีน่ะไม่มีจริงในโลกหรอก” เชี้ยยย!!!!o[]O
ม่... เมื่อตะกี้นี้... ม่.. มึงพูดว่าอะไรนะแม็ก
“เห้ย! มึงไม่เชื่อมึงก็อย่าลบหลูดิสัส”ผมส่งสายตาอาฆาตให้เจ้าเด็กไม่รู้เดียงสานี่
“เหอะๆ พี่เคยเห็นมันรึไง กลัวทำไมผีน่าตาก็แค่ส่วนนึง
ตอนดูหนังผีผมไม่เห็นกลัวเลยนะจะบอกให้”
แนะๆ =[]= ยังจะมาคุยโม้อวดกูอีก
มึงรู้ตัวม๊ายยยยยยยย ว่าทำอะไรลงป๊ายยยยยยยยย
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงนั่นอีกแล้ว Q[]Q
“เหอะๆ ทำได้แค่นี้หรอ...ถ้าแน่จริงก็ช่วยทำให้เชื่อหน่อยสิว่ามีจริงๆ
แน่จริงก็มาทำให้ผมกลัวจนหัวหดเล๊ย !”เชี้ยยยยย
แล้วมึงจะไปท้ายทายมันทำม๊ายยยยย T[]T
.
.
.
.
.
พวกเราเดินกันมาได้สักพัก
จากสิ่งที่ผมระแวงไว้ว่ามันผิดปกติคือ...
เงียบเกินไปครับ ลมไม่มีแสงจันทร์อ่อนๆเริ่มหาย
แปลเปลียนมาเป็นแสงส้มๆแดงๆ(เอ้ะหรือเป็นนานแล้ว?)
T0T โอ้ม๊ายยยยยยยยย แกรกๆกรอกแกรก สือออ สือออออ!!
โอ้ยเชี้ยยยยยยยยยยย เสียงเดิมๆ สภาพเดิมๆ T^T อย่าให้ประวัตศาสตร์มันซ้ำรอยอีกเลยนะ
ผมยังไม่พร้อมจะสู้กับผีนั่น ฮื่อๆๆๆๆๆๆ ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮื่ออออออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
“โหพี่ กลัวจนต้องร้องไห้เลยหรอ ก็แค่ถุงน่า”เด็กเเม็กมันรู้ได้ไงว่าผมเริ่มนํ้าตาครอ
แกรกๆกรอกแกรก สือออ สือออออ!!
เอ๊ะๆ เสียงร้องไห้นี่มัน....
“ผมบอกแล้วไงว่าผมจะอยู่ข้างๆพี่ตลอด”มันทะลึ่งจับมือผมแน่นครับ-0-
“เชี้ย ทะลึ่งล๊ะปล่อยๆ”ผมงัดมือมันออกครับหน้าตามันนี่ยิ้มแป้นเชียว
“แหม๋ๆ หวงตัวซะด้วย ฮ่าๆ พี่น่ารักจัง”โอ้ยเชี้ยยยยนี่กูกำลังโดนผู้ชายลวนลามหรอ
พระเจ้าช่วยด้วยยยย!!!(เอ๊ะๆเหมือนเราจะลืมอะไรกันอยู่รึเปล่านะ?)
ฮื่ออออออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
“โอ้ยยย พี่เลิกทำเสียงดิ๊ ผมระแวงนะบรรยกาศมันยิ่งให้อยู่ -3-”เม็กมันพูดครับ
เอ๊ะๆ อะไรๆ เสียงไร ใครทำไร กูงง?
“เสียงไร! กูไม่ได้ทำนะ?”ผมหยุดเดินแล้วมองหน้าไอ่เตี้ยข้างๆอย่างงๆ
มันเองก็มองผมด้วยสายตาอันสงสัย เสียงไร อะไรที่ไหน กูงง???
“ก่... ก็เสียง.....”แม็กมันยังพูดไม่จบครับ
ฮื่ออออออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
เสียงปริศนานี่ก็ดังขึ้นมาอีกแล้ว T0T โอ้ม่ายยยย
“แหม๋ๆ พวกพี่ๆเขาจัดเต็มมาเชียวเนอะ ฮ่าๆ
ดีนะพี่กอล์ฟแกบอกก่อนว่าไม่มีอะไร”เม็กพูดพรางหัวเราะแบบฝืนๆ
=.= อันที่จริงมึงก็กลัวนี่หว่าาา โด่ววว แล้วมาทำอวดเก่ง -*- ไอ่เด็กบ้า
ฮื่ออออออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
พวกมึงอยากเจอกูนักใช่มั๊ยยยย !!!
อีกแล้วๆๆๆๆๆ โอ้ยๆกูตายแน่ ตายๆๆๆ มึงเล่นไปท้าทายมันซะขนาดนั้น
โอ้ยซวยแล้วกูเอ้ยคู่กับมันเนี้ย
“เดินเร็วๆเถอะพี่ ของปลอมทั้งนั้นแหละ”ไอ่เม็กมันจับมือผมลากเดินไป
เกือบจะสุดทางแล้วล่ะครับ
อืมมม ดูเหมือนชั้นสองจะไม่มีอะไรน่ากลัวเลยแฮ๊ะ -*-
ปั้งงงงง!!!!!!
เสียงประตูเปิดออกชนกำแพงดังลั่นทำเอาพวกผมหันขวับไปยังทางต้นเสียง
เห็นร่างหญิงสาวผมยาวรุงรังปิดหน้าปิดตาค่อยเดินเข้ามาทางพวกผมเรื่อยๆ
“ม่.. แม็ก พี่ว่ารีบๆไปกันเถอะ”ผมพูดเสียงสั่น
“โหพี่ กลัวอะไรก็แค่ของปลอมน่า”แม็กยินยิ้ม
ออกไป... ออกไป..... ออกไป......
ผีตนนั้นพูดพรึมพรำอะไรสักอย่างนี่แหละที่พวกผมฟังไม่รู้เรื่อง
“โหๆๆ แอคติ้งเหมือนนะเนี้ย 555
อ๊ะๆ ไปก็ได้เห็นว่าพี่กลัวหรอกนะ”แม็กจูงมือผมเดินตามไป
ผมหันไปดูด้านหลังกลับไม่พบอะไรเลยสักอย่าง
เฮ้อ... ค่อยยังชั่ว =w= เมื่อตะกี้ของปลอมสินะ...
ก็ดีแล้วววว 555
.
.
.
.
.
และแล้วเราก็ขึ้นมายังชั้นสามกัน
ประตูทุกบานเปิดออกหมดซึ่งต้องมีใครสักคนรอทำเซอร์ไพส์เราอยู่แน่ๆ T0T
ทำไมเราถึงป๊อดขึ้นมาซะเฉยๆวะทั้งๆที่รู้ว่าเป็นของปลอม
เพร้งงงงง!!!
เสียงกระจกบานใดสักบานในชั้นนี้แตกออก...
ระ รึว่า O[]O น่...แนน !!!
"เสียงไรว๊ะ!"ผมถามคนข้างๆ
"เสียงไรพี่ ไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลยมีแต่ลม"เด็กแม็กมันหยุดเดินฟังเสียง
แล้วหันหน้ามาตอบผมแล้วเดินต่อไป//ลางห์ไม่ดีแล้วสิ
พวกเราเดินกันต่อไปเรื่อยๆลมเย็นๆค่อยๆพัดโชยมาเบาๆเป็นครั้งเป็นคราว
แกรกๆกรอกแกรก สือออ สือออออ!!
เศษถุงก็ยังคงปลิวมาตามเคย -0-
สงสัยต้องเก็บขยะให้หมดซะแล้วมั้งถ้าพ้นคื้นนี้ไป( แม่มทำตูหลอนสรึท)
ฮื่ออออออออออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
นั่นไง มันมาอีกแล้ว
เสียงคนร้องไห้สะอึกสะอื้น
“นั่นใครน่ะ!?”ผมร้องถาม
เมื่อเห็นเงารางๆเหมือนคนใส่ชุดคอกลุมสีขาวๆเป็นชุดกระโปรงยาวคล้ายๆชุดนอน
เมื่อผมตะโกนถามบุคคลในเงามืดนั้นไป...เสียงร่ำไห้ก็เงียบลงทันที
ม่.. ไม่นะ.... คงไม่ใช่เป็นเหมือนในวันนั้นหรอก Q[]Q
ผมพยายามดึงเด็กข้างๆให้ก้าวถอยหลังออกไปจากตรงนี้แต่เด็กคนข้างหนังกับไม่ยอมทำตาม
มึงคงไม่รู้สินะว่ากำลังจะเจอดีน่ะ T0T โถ...เด็กเวรเอ้ยทำกูซวยอีกแล้ว T^T
กร่อกแกร่กๆ!! ...จะไปไหนกันหรอออออออ
พวกผมหันไปตามทางต้นเสียงก็พบเห็นโครงกระดูกในห้องแลพวิทย์มันยืนได้ห้อยโครงเครง
“ผ่.. ผี.... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”
ผมลากแม็กออกมาวิ่งอย่างรวดเร็วระหว่างทาง
ตรงประตูทุกห้องก็มีผีโผล่ออกมาที่ละคนสองคน
โอ้ยยยย ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกว่าของจริงของปลอม...
กูรู้แค่ว่ากูกลัวมากกกกกก แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
T[]T วิ่งหนีสุดชีวิตล่ะครับผม แฮ่ๆ ทั้งหอบทั้งเหนื่อย
แต่ทำไมเหมือนวิ่งเท่าไหร่มันก็ไม่สุดทางสักทีว๊ะ?
ไอ่เตี้ยขาสั้นผมก็คงไม่ต่างกัน ก็แหม๋... โดนผมลากออกไปแรงซะขนาดนั้น
เชือกที่ผูกข้อมือไว้มันคงต้องรัดมือเอาแน่ๆ
“เป็นไงมั่ง? เจ็บมั๊ย? กูขอโทษนะ”ผมหยุดดูมือน้อง
"โห พูดไม่เพราะเลอะ"เอ้าเด็กเชี้ยนี่
"เออๆพี่ขอโทษ"ตามใจก็ได้วะ เพราะกูทำมึงเจ็บหรอกนะ
ผมหยุดวิ่งดูมือน้องมัน เฮ้ยแดงมากจริงๆว่ะ!
...ตอนนี้ผมกับcม็กนั่งพักเหนื่อยอยู่ตรงที่นั่งหน้าห้องเรียนครับ
ผมเหลือบเข้าในห้องประตูกระจกที่ไม่ได้ล็อค ก็พบกับตู้ประถมพยาบาล โอเคร่ พอดีเลยเชียว
“ขอโทษนะครับพี่ อย่าเพิ่งแกล้งกันนะ น้องเค้ามีแผล...”ผมตะโกนออกไปบอกคนพวกนั้น
ไม่รู้ว่าจะยังอยู่ในห้องรึเปล่าแต่บอกไว้ก่อน
เผื่อจู่ๆโผล่ออกมามีหวังผมหัวใจวายตายพอดี -0-
“ไม่เป็นไรมากหรอกพี่เดินต่อเถอะ”น้องมันบอกผมพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าสยอง -..-*
บรึ๊ยยยย ขนลุก T0T ทำไมนะทำไม?
ทั้งๆที่ห้องก็เปิดหน้าต่างแถมเป็นห้องแอร์ด้วยถึงจะไม่ได้เปิดแอร์แต่กลิ่นแลพเก่าๆก็ยังคงอยู่
“ไม่ได้หรอก ประถมพยาบาลไว้ก่อนน่ะดีแล้วจะได้ไม่เป็นอะไรร้ายแรงไง”ผมยิ้มกลับ
(ไปแบบพี่น้องนะ) ผมเริ่มเหงื่อตก
ทำไมมันร้อนงี้ว๊ะ -0- และแล้วผมก็ทำแผลให้น้องเสร็จ
เฮ้อออ ร้อนสัสๆ ยังกะไฟเผาจะเผาตัวอยู่แล้วเนี้ย 55
ผมเอากล่องปฐมพยาบาลเข้าไปเก็บบนชั้นตู้ของห้องแลพน้องมันก็เดินตามเข้ามา
"ทำไมมันร้อนงี้ว้ะ"ผมใช้มือพัดหน้าตัวเองพร้อมกลับจะหันไปถามน้อง
"มึงร้อนป่ะแม็..."ทำไมมันทำหน้างั้นว้ะ ?
ทำหน้ายืนช็อคอยู่นั่นอ่ะ ทำไม จะบอกว่ากูหล่อ กูเป็นคนดีสุภาพบุรุษว่างีัั้น
ฮ่าๆๆๆ ไม่หรอกๆ หลงตัวเองไม่งั้นแหละ -/-
"เอ่ยย เป็นไรว้ะ กูถามว่าร้อนมั้ย?"
น้องไม่ตอบแถมยังเบิกตากว้างมาทางผมอีก
เอ้านั่นๆๆ ทำหน้าตาเอ๋อแดร ก ล้ะ -0-
อ้าปากค้างอะไรของมัน "เอ้าแล้วว่าอยู่ทำไมกูร้อนจะปิดประตูทำไม
ร้อนจะตายห่า เข้ามาแปปเดียวเอง"ผมเดินจะไปเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก
"เอ้าสัสใครบอกให้มึงล็อกปร..."ผมกะจะหันไปต่อว่ามันหน่อย
แต่ก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
"พี่เห็นเหมือนผมใช่ป่ะ..."มันพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
ก็สิ่งตรงหนเ้ามันคือร่างของหญิงสาวคนนั้นที่ใส่ชุดนอนสีขาวผมยาวรุงรัง
กำลังคลานห้อยหัวอยู่บนกำแพง มันค่อยๆคลายมาเรื่อยๆๆ
"เห้ยเปิดดิว้ะ ใครก็ได้อยู่ข้างนอกช่วยด้วย!!
มีคนติดอยู่ข้างในนี้!!!"ผมพยายามเคาะทุบประตูกระจก
แต่เหมือนห้องนี้จะเป็นห้องเก็บเสียงเลยไม่มีใครได้ยิน
ไม่มีประโยชน์หรอก พวกแกกล้าดียังไงมาลบหลู่ชั้น!!!
ผีสาวกระโดดลงมายืนควั่มตัวอยู่ที่พื้น พร้อมเงยหน้าขึ้นช้าๆๆ
ผมสีดำสนิทยาวรุงรังค่อยๆแสกกลางออกตามแรงโน้มถ่วง
เผยให้เห็นใบหน้าอันเน่าเฟ่ะยั้วเยี้ยะไปด้วยหนอนนัยตาที่ขาวโพรน
เผยให้เห็เส้นเลือดฝอยแตกออกมาจนทำให้ดวงตานั้นเต็มไปด้วยเลือด
ตาอีกข้างลวงโบ๋พร้อมกับสายเส้นพะรุงพะรังที่คอยห้อยลูกกะตาอีกข้างเอาไว้
คนอย่างพวกแก มันต้องเจอชั้น!
ผีสาวกำลังจะกระโจนมาทำร้ายแม็ก ผมเลยรีบหยิบคว้าอุปกรณ์ต่างๆ
ที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้เวี้ยงใส่มันจนกระเด็ดห่างออกไปได้พอสมควร
แล้วจึงหนาอะไรสักอย่างที่หนักพอจะทุบประตูกระจกให้เราออกไปได้
ผีสาวยังคงจะเข้ามาทำร้ายพวกเราแต่แม็กมันคอยกันท่าชวยผม
ไม่ว่าจะถีบต่อยเตะทุกสิ่งอย่าง โหตัวแค่นี้ทำไมเก่งจังวะ?
ผมมองด้วยความสงสัยทันไดนั้น
"เร็วดิพี่!"แม็กเตือนเรียกสติผม
อ่อ ลืมไปผีตนนั้นมันมีพลังมากเกินคนอย่างแม็กจะใช้กำลังต่อกรได้
ผมครางค้นโจ๊ะทำงานอาจารย์แต่ก็ไม่เห็นอะไรใหญ่พอหนักพอจะทุบประตูได้เลย
แม็กยังคงขวางทางผีร้ายเอาไว้
"เอาว้ะ จอคอมเก่าๆคงไม่อะไรมากหรอก!"ว่าแล้วผมก็ยกจอคอม
ที่วางอยู่โต๊ะทำงานอาจารย์ใส่บานประตูกระจกแตกกันเป็นเสียงๆ
พร้อมกับรีบคว้ามือแม็กวิ่งออกมาอย่้างเร็ว!
แพร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
เสียงบานกระจกในห้องแลพแตกกระจายออกมาทุกบานเป็นเสี่ยงๆ
เนื่อยด้วยลมที่พัดเข้ามาแรงมากแทบว่าเป็นพายุเลยก็ว่าได้
พร้อมกับกิ่งไม้ที่เอนไหวไปมาโดนกระจกแตกหลายบาน
แผ่นงานปิวกระจายออกมาหมด!!
ตามด้วยเสียงกรีดร้องของหญิงสาว
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
_____________________________________________________________
[ ไรท์เตอร์พูดคุย ] : ซอรรี่ ไอหายไปนานมากกกกกกกกกก
4เดือนกว่าๆ คิดถึงฟิคมากเลย ไร์ว่าจะไม่แต่งต่อแล้วแหละ
แต่ก็ตัดไม่ขาดมีบ้างอยากแต่ง แต่เวลาไม่ให้่
ไรท์เปิดเทอมแล้วครับ ได้พบเจอสิ่งใหม่าๆ ที่ใหม่ๆ คนใหม่ๆ
มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างเซ้นเซอร์ทีฟกับไรท์มากอ่ะ
คือปรับตัวยากมากกกกก ปัญหาก็เยอะมากล
ทั้งเรื่องเพื่อนเรื่องเรียนเรื่องครอบครัวบลาๆ
แต่สุดท้ายก็ได้มาอัพสักที ปัญหาคือคอมกับเน็ตนี่แหละ
ใช้เวลาค่อนข้างหลายเดือนเลย แถมไรท์ก็ย้ายบ้านด้วย
ขอบคุณคนที่รออ่าน และยังติดตามนิยายเรื่องนรี้อยู่นะครับ
(มีหรอ-.3.- ฮ่าๆๆ ไรท์ก็อยากแต่งต่อให้จบๆเหมือนกัน)จะพยายาม
ความคิดเห็น