ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Shortfic TaoKacha] My close friend.

    ลำดับตอนที่ #9 : [SF TaoKacha] Promis...2 40%

    • อัปเดตล่าสุด 5 พ.ค. 57


                    “ชา!!!

                    “เรียกทำไมเหรอ  อ่อ! กรุณาเรียกผมใหม่ด้วย  ผมคชา คุณไม่มีสิทธิ์มาเรียกผมแบบนั้น เพราะเราไม่ได้รู้จักหรือสนิทกันดี”  คำพูดนี้คงทำให้ร่างสูงโมโหไม่ใช่น้อย

                    “ปากดีหนิ”

                    “ก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว  ใครจะทำไม  เฮ้ย!!!

                    “งั้นก็ลองใช้ปากอีกสักครั้งมั๊ยล่ะ!

     



     

                    “พูดบ้าอะไรของคุณน่ะ  อื้อ  ฮึก”  ไม่รอช้าริมฝีปากของร่างสูงก็ประกบเข้าทันที ลิ้นหนาดุนเข้าไปในโพรงปากของร่างเล็ก  หากแต่มันไม่ได้อ่อนโยนเลยซักนิดเดียว  ริมฝีปากหนาบนขยี้แนบแน่นจนมีกลิ่นคาวคลุ้งของเลือดแต่ร่างสูงก็ไม่คิดที่จะอ่อนโยนลง 

                    “อื้อ ฮึก อื้อ  ปล่อยนะคุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ”

                    “ทำไมลีลาฉันไม่เด็ดเท่ามันหรือไง”

                    เพี้ยย!!

                    ผมตวัดมือขึ้นตบหน้าของเขาทันที  ดูถูก  ดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ

                    “หึ ชอบรุนแรงรึไง รสนิยมเปลี่ยนรวดเร็วเหลือเกินนะ ถ้าชอบเดี๋ยวจะจัดให้แล้วกัน”

                    ร่างสูงเริ่มจู่โจมเปลี่ยนเป้าหมายใหม่มาเป็นที่ต้นคอขาวขบเม้มจนออกจะทำให้ช้ำมากกว่า  ทำรอยประทับ พร้อมกับเปลื้องเสื้อผ้าของทั้งสองออก คนที่อยู่เบื้องล่างได้แต่ดิ้นด้วยความเจ็บปวด  น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มานานเริ่มจะไหลออกมาเพราะมันสุดจะทนแล้ว  เจ็บที่ไม่ใช่แค่เจ็บตามร่างกาย  แต่หัวใจมันเจ็บยิ่งกว่า

                    มือหนาฟ่อนแฟ้นไปทั่วร่างกายอย่างรุนแรง  จนเป็นรอยจ้ำแดงเต็มไปหมด  เลื่อนลงมาถึงสะโพกบาง  และสุดท้ายก็จับขาเรียวเล็กแยกออกจากกัน  กดแทรกแก่นกายที่ขยายจนเต็มที่เข้าไปในทางสีหวานรวดเดียว  “หึ  คิดว่าเสร็จมันแล้วซะอีก”

                    ร่างเล็กจุกจนพูดอะไรไม่ออก  เจ็บที่สุด!  ทุกครั้งเขาได้เจอแต่ความอ่อนโยนเสมอมาแต่ครั้งนี้มันเกินจะรับไหวจริงๆ เรี่ยวแรงที่คอยผลักไสก็อ่อนแรงลงเรื่อยๆ  ร่างสูงขยับแก่นกายเข้าออกอย่างเร็ว  และรุนแรง

                    “อื้อ  อ่าห์”  และปลดปล่อยเข้าในตัวของร่างเล็กจนหมด  เมื่อถอดแก่นกายออกน้ารักที่เหลือก็ไหลทะลักออกมาปนกับเลือดมากมาย                 

                    “เลว”  ริมฝีบางบางที่บวมเจ่อพยามเปล่งเสียงออกมาให้ดังที่สุด

                    “ขอบใจ  อ่อเลิกกันแล้วอย่าลืมขนของออกไปจากห้องฉันด้วยก็แล้วกัน  เห็นเรียกร้องอยากจะเลิกนักหนา”  พูดไปพร้อมกับติดกระดุมเสื้อไปด้วย

                    ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของร่างเล็กซักนิด  จนเสียงประตูห้องปิดสนิทลง  น้ำตาที่ไม่อาจห้ามให้หยุดไหลออกมาได้  แต่มันกลับไม่มีแรงจะร้องแล้วด้วยซ้ำ  เปลือกตาที่หนักอึ้งก็ปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า  แต่หากหลับไปได้ไม่นานก็ต้องฝืนลุกขึ้นมา

                    เค้าไล่เราแล้วนิจะอยู่ทำไม  คนใจร้าย...

    .

    .

    .

    .

    .

    .

                    ผมเดินอยู่ข้างฟุตบาทอย่างไร้เรี่ยวแรง  ไม่มีอะไรติดตัวมาซักชิ้น  ตามจริงผมอยู่ที่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่นั่นแหละแต่ว่าพอได้มาคบกับเต๋า  เลยย้ายมาอยู่คอนโดกับเต๋าตามที่เขาต้องการ  เสื้อผ้าก็ซื้อใหม่หมดเพราะไม่อยากจะขนของไปกลับระหว่างบ้านกับคอนโดของเต๋าให้มันยุ่งยาก  แต่ตอนเนี้ยผมไม่ต้องการมันแล้ว  เสื้อผ้าที่มันมีแต่ความหลังพันธ์นั้นน่ะ

                    เกลียด...  เกลียดที่สุด  ตอนนี้แค่คำว่ารักผมก็ไม่เหลือให้เด็ดขาด...  รึเปล่า

                    ผมเดินไปเรื่อยๆ  ทุกย่างก้าวมีแต่ความเจ็บปวด  สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างจากหมาข้างถนน  จะกลับบ้านก็ไม่ได้ไม่อยากให้คุณแม่ท่านเป็นห่วง  แล้วผมจะไปที่ไหนดี  ทำไมโลกมันหมุนแบบนี้นะ

                    “คชา! คชา”

                    “อ้าวพี่พุฒ”  เมื่อหันไปตามเสียงเรียกก็เจอพี่พุฒกำลังขับรถชะลออยู่ข้างฟุตบาทพอดี  “พี่พุฒช่วยชาด้  ว  ย...”

                    “คชา!!!!!”  ผมได้ยินแค่นั้น  แค่ชื่อผมเท่านั้นแล้วทุกอย่างมันก็มืดลงทันที

     





     

    40%






    ________________________________________________________________________________________________________________


    ชะแว๊บ!!!  ขอโทษที่ให้รอนานนนนน (ใครเค้ารอของแก -*-)  พอดีไม่ค่อยมีเวลาแต่ง  มาแค่  40%  นะคะ

    เม้นท์กันซักนิดนะ  ^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×