คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [BaekChen] กะทันหัน Loading 100% 08/01
Tag: กะทันหัน
Paring: BaekChen
Tag: Romantic
Note: อ่า เรามาอ่านอะไรหวานๆ บ้างดีกว่าเนอะ^^ เห็นตอนที่แล้วหลายคนสงสัยว่าBroken มันหายไปไหน จริงๆ มันไม่ได้หายไปไหนค่ะ ไรต์มุกตันค่ะ T.T
++++++ กะทันหัน ++++++
แปลกแต่จริง สิ่งนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับฉัน
มันเป็นรักที่กะทันหันไป
แต่จะมองยังไงเธอก็ใช่ คนเดียวที่ฉันรอ
เสียงเพลงป็อบหวานๆ จากต่างประเทศชวนให้เคลิ้มไปกับอารมณ์เพลงร่างโปร่งเดินหลับตาพริ้มโดยที่หูเสียบหูฟังเอาไว้ทั้งสองข้าง ร่างโปร่งในชุดเซอร์ๆ สมเป็นนักศึกษาคณะสถาปัตยกรรม เดินชิลล์เข้ามาในมหาวิทยาลัยชื่อดังของเกาหลีใต้ เดินฟังเพลงแบบไม่สนใจอะไร ไม่สนอะไรจริงๆ!
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงงง
เสียงกริ่งจักรยานดังมาก่อนตัวรถกับเจ้าของเสียอีก หากแต่ร่างโปร่งผู้เป็นถึงเดือนคณะสถาปัตมีหรือจะสนใจ ยังคงเดินต่อไปอย่างสบายใจ หูไม่ได้ยินเสียงเตือนจากรอบข้างเลยสักนิด
โครมมมมมม!!!!
เสียงชนดังสนั่นหวั่นไหว เรียกความสนใจของนักศึกษาหลายคนที่กำลังเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยได้เป็นอย่างดี หากแต่ทุกคนก็ทำเพียงแค่เป็นเกาหลีมุงเท่านั้น ไม่คิดจะเข้ามาช่วยกันสักนิด
“โอ๊ยยยย”ร่างโปร่งร้องโอดโอยทันทีที่ประสาทสัมผัสทำงาน รู้สึกแสบๆ บริเวณแขน ใบหน้าหล่อหวานหันไปหมายจะต่อว่าคนขับ ที่ขับภาษาอะไรไม่รู้มาขับคนชนเดินถนนซะได้ (ได้ข่าวว่าแกลงไปเดินบนถนน ไม่สนใจเสียงเตือนนะ???: ไรท์เตอร์)
แต่ทันทีที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น พยอน แบคฮยอน แทบจะหยุดหายใจ แว่นตากรอบหนาค่อยๆ ร่วงหล่นจากใบหน้าหวานอย่างช้าๆ ร่าง(ที่ดูจะ)เล็กค่อยๆ สบตาเขาอย่างช้าๆ แบคฮยอนใจเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
นี่มันรักแรกพบชัดๆ อ่ะ!!!
++++++ กะทันหัน ++++++
[Loading 5%] เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่ำๆ จะมาต่อนะคะ ไรต์ไม่ไหวแล้ววววว {131231}
[Continue] กลับมาต่อแล้วค่า....
++++++ กะทันหัน ++++++
หลังจากนั้น...
“เอ่อ นายไหวรึเปล่า ให้เราไปส่งที่คณะมั้ย”เสียงนุ่มหวานของคุณเดือนคณะสถาปัตย์เอ่ยด้วยความสุภาพ จนแม้แต่เพื่อนร่างสูงเดือนคณะนิเทศนาม ปาร์ก ชานยอล ยังเบ้ปากอ่ะ!
กับเพื่อนไม่เห็นมันจะพูดสุภาพแบบนี้เลยนะไอ้คุณพยอนนนนนน!!! ทีกับคนสวยเนี่ยสุภาพยุรุษ และสุภาพชนเชียวนะมึง!
“แล้วนี่มึ...คุณพยอนจะให้คุณปาร์คมาทำอะไรมิทราบครับ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น คุณพยอนสุดหล่อ (แหวะ!!!) ถลึงตาใส่เพื่อนตัวสูงทันทีที่มันบังอาจจะหลุดคำหยาบต่อหน้าคนน่ารักของเขา ร่างสูงเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวแทบไม่ทัน ไม่งั้นมีหวังโดนไอ้คุณพยอนมันงับหัวเอา
“คุณพยอนจะให้คุณปาร์คมาช่วยเข็นจักรยานไงครับ เดี๋ยวคุณพยอนจะขับรถไปส่ง....นายชื่ออะไรเหรอ”พูดโคตรสุภาพอ่ะ! บอกได้เลยว่ามึงหลายมาตรญฐานโคตรไอ้คุณพยอน! ร่างสูงเหล่มองเพื่อนความสูงน้อยหันไปคุยมุงมิ้งๆ อยู่กับคนน่ารัก ปาร์ก ชานยอลล่ะอยากจะบ้าตาย เพื่อนกูไปหมกหัวอยู่ในนมสาวคนไหนวะ ถึงได้ไม่รู้จักคนน่ารัก คิม จงแด แห่งคณะดนตรีเนี่ยยยยยย
“จงแด...คิม จงแด”คนตัวเล็กในอ้อมแขนของแบคฮยอนเอ่ยเสียงเบา ร่างโปร่งเมื่อได้รู้ชื่อของอีกคนโดยที่ไม่ต้องลงทุนอะไรสักนิด
“เรียนอยู่คณะไหนเหรอ?”ฟังๆ ดูก็เหมือนถามทั่วๆ ไป แต่คุณปาร์กรู้ดีนะครับ! ว่าไอ้คุณพยอนน่ะมันแอบหลอกถามเรื่องส่วนตัวของคนน่ารักอยู่!
“คณะดนตรี...”ตอบเสียงเบาเช่นเดิม
“โอเค คุณปาร์กครับคุณพยอนขอกุญแจหน่อย เดี๋ยวคุณพยอนจะพาจงแดไปรอที่คณะนะ ฝากเข็นจักรยานไปด้วยล่ะ บายยยยย”มันไม่คิดจะรอคำตอบจัดการกระชากกุญแจรถของเขาไปจากมือเขาเอง ไอ้หมา!!!! อยากจะเอ่ยปฏิเสธแต่พอเห็นสภาพของคนที่ไอ้คุณเพื่อนเลิฟกำลังประครองไป ก็เอ่ยไม่ลงเลยได้แต่เงียบ
โอเคกูจะยอมให้มึงวันนึง!!! เห็นแก่จงแดคนน่ารักหรอกนะ!!!
++++++ กะทันหัน ++++++
ยี่สิบนาทีต่อมา...
หน้าตึกคณะดนตรี
“จงแด!!!”เสียงหวานดังมาก่อนตัวเสียงอีก จงแดเงยหน้ามองตามเสียงเรียกขณะที่ก้าวลงจากรถยนต์คันหรูของเพื่อนของคุณเดือนคณะสถาปัตย์ฯ โดยมีคุณเดือนสถาปัตย์นามแพคฮยอนเป็นทั้งสารถี คนเปิดประตู และคนช่วยประครองลงมาจากรถ
“มีอะไรเหรอคยอง”จงแดเอ่ยถามเพื่อนสนิทตัวเล็กตาโต ที่ตาเหลือกกว่าเดิมเมื่อเห็นสภาพของเขา จงแดเองก็แปลกใจเหมือนกันนะว่าทั้งๆ ที่เขาเป็นคนชนแบคฮยอนแท้ๆ แต่ทำไมแผลของเขาถึงมากกว่าหว่า....
“แกเป็นไรมากป่าวววว ฉันตกใจแทบแย่ตอนได้ยินยงกุกบอกว่าแกถูกรถชน”โด คยองซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงแตกตื่นตกใจ พลางหมุนตัวเพื่อนไปมาเพื่อหาบาดแผล ไม่ทันได้สังเกตพ่อเดือนคณะสถาปัตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อนสนิทของตน
“ฉันไม่เป็นไรมากหรอกคยองซูอ่า~ แต่ฉันไม่ได้โดนรถชนนะ ฉันเป็นคนขับรถไปชนแบคฮยอนต่างหากอ่า~”ร่างเล็กเอ่ยบอกเพื่อนสนิทตาโต ที่ตาโตขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินว่าเพื่อนรักของตนขับจักรยานไปชนใคร
“ก...แกขับชนคุณแบคฮยอน”
“ช...ใช่ แล้วเนี่ยเขาก็ยืนอยู่ข้างๆ เราอ่า”ร่างเล็กเอ่ยยืนยันก่อนจะพยักเพยิด ไปยังข้างๆ ของตนเองที่มีแพคฮยอนยืนประครองเอวตนเองไม่ห่าง เท่านั้นล่ะคยองซูก็...
“0_0 ตึง!!!”
“คยองซู!!!!”
++++++ กะทันหัน ++++++
“เฮ้อ~~~”เสียงถอนหายใจของเพื่อนรัก ทำเอาคุณชายปาร์กที่นั่งเกากีต้าร์โปร่งตัวโปรดมาพักใหญ่เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยความเอือมระอา เพราะเห็นมันเป็นแบบนี้มาสามสี่วันล่ะ ตั้งแต่ได้เจอคนน่ารักแห่งคณะดนตรี
“เป็นไรวะ มึงถอนหายใจเป็นรอบที่ห้าสิบสามล้านสี่แสนสองหมื่นเก้าพันแปดร้อยเจ็ดสิบหกแล้วนะเว้ย(ไรท์: อิหยอยเว่อร์-_-)”ชานยอลเอ่ยก่อนจะวางกีต้าร์ตัวโปร่งไว้บนเก้าอี้หินอี้ข้างๆ มองเพื่อนที่นอนซบหน้าลงบนหินอ่อนเย็นๆ ใบหน้าหล่อหวานดูเบื่อๆ
“เฮ้อ~~~~”นอกจากจะไม่ตอบมันจะยังถอนเพิ่มอีก ปาร์ก ชานยอลล่ะเบื่อ แต่เขาก็พอรู้เหมือนกันล่ะว่ามันเป็นอะไร
“หึ คิดถึงก็โทรไปหาเขาสิ มีเบอร์เขาแล้วไม่ใช่เหรอ”ชานยอลว่าพลางหยิบไอโฟนขึ้นมาตอบไลน์ใครบางคนและแอบยิ้มที่มุมปาก พลางคิด เพื่อนเขานี่แม่งก็ไม่เลวเหมือนกันนะ เจอกันแค่สองวันแม่งได้เบอร์คนน่ารักมาเฉยเลยอ่ะ!!! ชายปาร์กอิจฉา!
“ไม่เอาอ่ะ กลัวจงแดรำคาญ”แบคฮยอนว่าพลางนั่งจ้องไอโฟนตรงหน้าต่อไป เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง
“ถ้าจะรำคาญนะ จงแดคงรำคาญตั้งแต่มึงโทร ไลน์ เมนชั่นทวิต ทักเฟส สไกป์ ส่งSMS ไปหาแล้วล่ะไอ้ห่า!”พอโดนเพื่อนบ่นใส่ แบคฮยอนก็หัวเราะแหะๆ ก็ทำไงได้อ่ะ ทิ้งแม้จะเพิ่งเจอกัน แต่เขากลับรู้สึกรักอีกคนมาก มากขึ้นทุกวันๆ จนมันเหมือนจะทะลุออกมานอกอกทุกครั้งที่อีกคนรับโทรศัพท์เขา ตอบไลน์ ตอบเมนชั่น ตอบเฟส รับสายสไกป์ ตอบSMSอ่ะ
“แต่ว่า...เมื่อไหร่มึงจะบอกจงแดสักทีล่ะว่ามึงชอบจงแด”สิ้นคำพูดเปิดประเด็นก็ทำเอาแบคฮยอนเขินตัวม้วนเลยทีเดียว
“แหม ไอ้หยอยบ้า ชอบ เชิ้บอะไรล่ะ รักต่างหาก”ปาร์ก ชานยอลล่ะเพลียกับอาการของเพื่อนจริงๆ ทำตัวเป็นสาวน้อยเพิ่งหัดมีความรักไปได้ บิดจนใบของต้นกุหลาบจะหมดต้นอยู่ล่ะ
“หืม? กล้าพูดนะว่ารัก? กล้าพูดแล้วกล้าบอกรึเปล่าล่ะ...”
++++++ กะทันหัน ++++++
อีกด้านหนึ่ง...
ติ๊ง!!
เสียงไลน์ที่เด้งแจ้งเตือนขอความทำเอาโด คยองซูกดอ่านแทบไม่ทัน จงแดไม่สนใจ ทำแค่นอนอืดอยู่บนโซฟาในห้องอัดเสียง จงแดรู้สึกไม่มีสมาธิ ไม่มีอารมณ์จะร้องเพลงมาสามสี่วันแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ...พยอน แบคฮยอนรึเปล่านะ...
ทุกครั้งที่เห็นแบคฮยอนโทรมา หรือเมนชั่นทวิตมาหา ส่งไลน์มา ทักเฟสมา ทักสไกป์ หรือแม้แต่ส่งข้อความมา จงแดก็รู้สึกใจเต้นทุกครั้งที่ได้เห็นมัน เขาก็เคยพอจะได้ยินมาบ้างว่าอาการแบบนี้มันเป็นอาการของคนมีความรัก แต่เป็นไปไม่ได้หรอก...เพราะพวกเขาสองคนเพิ่งจะได้เป็นคนรู้จักกันเมื่อสามสี่วันก่อนเองนะ
“แปลกแต่จริง บอกฉันซิว่าทุกอย่างไม่ใช่ฝัน บอกกับฉันว่าเธอทำได้ยังไง เปลี่ยนคนที่คอยปิดหัวใจให้รักเธอง่ายดาย...”ไม่รู้อะไรดลใจให้จู่ๆ ก็นึกถึงเพลงนี่ขึ้นมา พร้อมทั้งร้องมันออกมาเบาๆ ท่ามกลางความเงียบของห้องอัดเสียง ร่างเล็กหลับตาพริ้มรู้สึกผ่อนคลาย ก่อนจะร้องต่อ เขารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าเพลงๆ นี้มันตรงกับเขาไม่มากก็น้อย
“บอกตรงๆ ตั้งแต่วันที่ได้พบเธอ ตั้งแต่ที่ยังไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร ใจข้างในก็ยอมแพ้ แม้เธอไม่เคยบอกว่าเธอคิดกับฉันว่ายังไง
เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด เป็นครั้งที่ไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิด แค่ได้รักเธอต่อไป เพราะทำอย่างไรก็ห้ามใจไว้ไม่ได้~~~”
“คยอง...”
“....”
“ฉันมั่นใจแล้วล่ะว่าฉันรู้สึกยังไงกับเขา”
“ดีแล้วล่ะ อ้ะ เย็นนี้ว่างป่ะจงแด”
“ก็ว่างทำไมอ่ะ”
“ไปงานดนตรีของมหา’ลัยกัน”
++++++ กะทันหัน ++++++
ราวกับว่างานดนตรีประของมหาวิทยาลัยประจำวันวาเลนไทน์รู้ว่าจงแดมาถึงงาน แนวเพลงที่เล่นก็เปลี่ยนไปทันที วงร็อคประจำมหาวิทยาลัยที่เล่นเสร็จพอดีก็ลงไปเพื่อให้วงถัดไปขึ้นมา ซึ่งผู้ที่ขึ้นมาก็คือ เดือนคณะวิศวะ ปาร์ก ชานยอล รับหน้าที่เป็นมือกีต้าร์ และ...พยอน แบคฮยอน เดือนคณะสถาปัตย์ฯ ที่รับหน้าที่เป็นนักร้อง
“สวัสดีครับชาวม.คยองฮีทุกคน ผมแบคฮยอนเจ้าเก่าเองครับ”สิ้นเสียงแนะนำตัวของคุณนักร้องนำหน้าหล่อหวานตัวเล็ก เสียงกรี๊ดของสาวๆ ก็ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ จงแดและคยองซูอุดหูแทบไม่ทัน จนเมื่อร่างโปร่งเอานิ้วทาบริมฝีปากเป็นการบอกให้เงียบ เสียงทุกอย่างก็เงียบลงราวกับไม่มีใครอยู่ณ ที่นั้น
“ขอบคุณครับ...วันนี้ผมกับชานยอลก็จะมารับหน้าที่เป็นกามเทพบอกรักเหมือนทุกปีนะครับ แต่ปีนี้พิเศษหน่อยเพราะเพลงแรกผมจะหมอบให้คนพิเศษของผม...”สิ้นเสียงของแบคฮยอนเสียงเม้าท์ของสาวๆ ก็ดังขึ้นระงม ก่อนจะเงียบลงร่างโปร่งจึงเอ่ยต่อ
“ผม...ชอบ ไม่สิต้องบอกว่าผมแอบชอบเขาต่างหาก ผมแอบชอบเขาทั้งๆ ที่เราเพิ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรกเมื่อสี่วันก่อน ไม่รู้ว่ามันจะน้ำเน่าไปรึเปล่านะครับ แต่ผมขอเรียกมันว่ารักแรกพบ...ผมไม่รู้นะว่ามีใครเชื่อแบบผมรึเปล่า แต่ผมเชื่อนะเพียงแค่สบตา หัวใจของผมก็เต้นระรัว ผมรู้ได้ในทันทีว่าเขาคือคนที่ใช่สำหรับผม มันอาจจะดูกะทันหันไปสำหรับใครหลายคนนะครับ เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เสียงเวลาขอเชิญคนพิเศษของผม คิม จงแดขึ้นมาร่วมร้องเพลงกับผมหน่อยครับที่รัก...”
จงแดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินมายืนอยู่ขอบเวทีได้ยังไง รู้ตัวก็ตอนที่แบคฮยอนเอ่ยเชิญเขาขึ้นไป แก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อจากการที่ได้ฟังคำสารภาพรักของอีกฝ่าย คยองซูดึงแว่นของเขาออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ไปยืนถือไมค์ทำหน้าเอ๋ออยู่ๆ ข้างๆ แพคฮยอน เสียงดนตรีป็อบหวานๆ สบายๆ ดังขึ้นช้าๆ เมื่อชานยอลเริมบรรเลง...
“แปลกแต่จริง สิ่งนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับฉัน มันเป็นรักที่กะทันหันไป แต่จะมองยังไงเธอก็ใช่ คนเดียวที่ฉันรอ”ไม่ร้องเปล่า เจ้าตัวยังหันมามองหน้าจงแด มือนุ่มเอื้อมมาจับมือของจงแดเอาไว้
“แปลกแต่จริง บอกฉันซิว่าทุกอย่างไม่ใช่ฝัน บอกกับฉันว่าเธอทำได้ยังไง เปลี่ยนคนที่คอยปิดหัวใจให้รักเธอง่ายดาย”ร่างบางร้องไปพลางหันหน้าหนีหลบสายตาร้อนๆ ของแพคฮยอนที่จ้องมองมา
“บอกตรงๆ ตั้งแต่วันที่ได้พบเธอ ตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร ใจข้างในก็ยอมแพ้ แม้เธอไม่เคยบอกว่าคิดกับฉันว่ายังไง
เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด เป็นครั้งที่ไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิด แค่ได้รักเธอต่อไป เพราะทำอย่างไรก็ห้ามใจไว้ไม่ได้”เสียงทุ้มนุ่ม และเสียงนุ่มหวานของคนสองคนร้องร่วมกันได้อย่างลงตัวแบบไม่มีที่ติ นักศึกษาทุกคนต่างพร้อมใจร้องคลอไปด้วยกัน และโบกมือกันในอากาศไปตามจังหวะเพลง
“เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด ไม่สนว่าตอนสุดท้ายผลมันจะถูกหรือผิด เธอไม่รู้ไม่เป็นไร (เธอไม่รู้ไม่เป็นไร) ขอแค่ให้ใจได้แสดงความจริงข่งในที่ฉันมีต่อเธอ....”เสียงของทั้งสองคนค่อยๆ เงียบลงอย่างช้าๆ จนเงียบไปในที่สุด เสียงปรบมือดังเกรียวกราวขึ้นมาทันที ทั้งสามคนบนเวทีโน้มหัวขอบคุณ ก่อนจะลงจากเวที มือของจงแดข้างที่ถือไมค์กำแน่น ร่างเล็กถอนหายใจเพื่อให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเอ่ยขึ้น...
“เอ่อ...ทุกคนช่วยเป็นคนตัดสินใจ และฟังในสิ่งที่ผมจะพูดหน่อยนะครับ”เมื่อคนน่ารักประจำคณะดนตรีขอมาทุกคนก็จัดให้ พยักหน้าพร้อมๆ กันเป็นจังหวะไม่เว้นแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างคยองซู
“ผมมีเรื่องบางอย่างที่จะสารภาพ ผม...แอบชอบคนๆ นึงอยู่ เขาเป็นเดือนคณะ อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเรานี่ล่ะ ผมแอบชอบเขาทันทีที่ได้เห็น ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ชื่อเขา จนสองเดือนต่อมา...เขาก็ถูกเลือกเป็นเดือนคณะ ทุกคนคิดว่าผมควรจะบอกเขาดีมั้ยว่าผมรักเขา”สิ้นเสียงของจงแด ทุกคนต่างส่งเสียงเชียร์เป็นคำว่า ‘บอกเลย บอกเลย!’ ทุกคนดูสนุกสนานต่างจากคนที่ยืนจับมือเขาอยู่ข้างๆ บีบแน่นเสียจนเขาไม่กล้าร้อง ทั้งๆ ที่หน้ากำลังยิ้มอยู่ จงแดสูดหายใจเข้าลึกๆ อีกทีก่อนจะหันไปสบตากับแบคฮยอน...
“แบคฮยอนฮะ ผมรักคุณ”สิ้นคำบอก มือที่กำข้อมือของเขาแน่นก็คลายออกพร้อมๆ กับใบหน้าหล่อหวานดูตกใจเป็นอย่างยิ่ง
“จร...จริงเหรอ?!”ถามราวกับไม่เชื่อหูของตนเอง
“จริงสิฮะ...ถ้าไม่เชื่อผมจะพิสูจน์โดยการเป็นแฟนกับคุณตลอดชีวิตเลย สนใจมั้ยฮะ?”
“สนใจสิครับ ยินดีรับข้อเสนอนี้เลย J”
++++++ กะทันหัน ++++++
Side story
“ยินดีด้วยนะทั้งสองคน”คยองซูเอ่ยยินดีกับเพื่อนและเพื่อนเขย(?) ที่เดินจับมือกันลงมาจากเวธี จงแดยิ้มรับก่อนจะเอามือหยิกแก้มคยองซูทีนึง และกระซิบที่ข้างหูว่า...
“ขอบใจนะ และขอบคุณที่ช่วยเป็นแม่สื่อนะ คุณแฟนของคุณเดือนคณะวิศวะJ”
“0_0!!!!”
End….
++++++ กะทันหัน ++++++
จบแล้ว ครบร้อยเปอร์ด้วยยยยย
รู้สึกตอนนี้จะยาวกว่าทุกตอนเลยยยย
รีดเดอร์ชอบหมายยยยยย
ตอนนี้มาจากรีเควสต์จากน้องสาวสุดที่รักค่ะ
อ่า...ไม่รู้จะท็อลค์ไรง่ะ ไรท์ไปก่อนนะคะฉิว~~~
ปล.เกือบลืม! ตอนนี้ไรท์เปิดรวมเล่ม short story allchen อยู่ค่ะ สนใจตามลิ้งค์ด้านล่างเบย~~~
https://docs.google.com/forms/d/18iRo7O426sXIaBPuRjN-8OB7djewFtJ_yXB1z2OQjEY/viewform
ความคิดเห็น