คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 07
หลังจากผมหาผ้าหาผ่อนมาใส่ให้ทั้งตัวเองและจื่อเถาได้แล้ว ผมก็ลากสังขารตัวเองและจื่อเถามานั่งกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ไม่เสี่ยงนั่งอยู่ในห้องนอนเพราะเกรงสถานการณ์ล่อแหลม OTL
สรุปคือเมื่อกี้ผมใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวโดดๆ แต่พอเห็นจื่อเถาโป๊ก็ทนไม่ได้ ไอ้เราก็ใจดี เลยดึงไอ้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นผืนเดียวที่มีไปคลุมตัวให้จื่อเถา ส่วนตัวผมเองก็นั่งโทงๆแก้ผ้าชี้ฟ้าหนาวสั่นอยู่แบบนั้น.... ก็ว่าทำไมจื่อเถาหน้าแดงแจ๋แถมไม่ยอมสบตาผม ฮรึก บ้าจริง โครตอาย T_________________T
โอ้ยยยย จื่อเถาเห็นของผมหมดเลย
เห็นของดีหมดเลย งือออ ไม่มีส่วนใดเป็นความลับอีกแล้ว
อยากจะร้องให้แต่ร้องไม่ได้ต้องแอ๊บแมนต่อหน้าจื่อเถา
ฮึบ!
"จื่อเถาอาา ตกลงจื่อเถาเป็นคนที่กลายร่างเป็นแพนด้าได้หรือเป็นแพนด้าที่กลายร่างเป็นคนได้หรอครับ?"
ผมถามจื่อเถาหลังจากที่สงบสติอารมณ์และใส่เสื้อผ้าให้ทั้งผมและจื่อเถาเรียบร้อยแล้ว ผมใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆกางเกงขาสามส่วน ส่วนจื่อเถาผมก็หาเสื้อไซต์เล็กสุดของผมให้ใส่ แต่มันก็ยังใหญ่จนคอเสื้อย้วยมาที่ไหล่เล็กๆ ส่วนช่วงล่าง ผมให้จื่อเถาใส่บ็อกเซอร์ตัวเล็กๆ ซึ่งมันทั้งสั้นทั้งฟิตจนเสื้อยืดบังเสียมิด มองผ่านๆเลยเหมือนจื่อเถาใส่แค่เสื้อตัวบางใหญ่เพียงตัวเดียวเท่านั้น
ผิวขาวๆที่โผล่พ้นเสื้อ
ขาเล็กๆที่อยู่นอกร่มผ่า
อร่าาาา โมเอร้จริงๆ
"จื่อเถาไม่รู้... ไม่รู้" จื่อเถาหันมาสบตาผมอย่างงงๆ กระพริบตาปริบๆ ก่อนที่จะส่ายหน้า
"… "
"กะ… กะอยู่มาเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร"
"…. "
"จนกระทั่งมาเจอ... อะอปป้า .. "
จื่อเถาตอบ ดวงตาเครือๆเหมือนจะร้องให้ แววตาดูสับสน ผมเห็นแบบนั้นก็ใจเสีย
เลยรวบร่างเล็กๆของจื่อเถาไว้ในอ้อมกอด แล้วไม่ถามอะไรต่อ
"โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรนะจื่อเถา โอ๋ๆๆ "
"งือออ.. "
"ไม่ว่าจือเถาจะเป็นยังไง พี่ก็รัก โอเคไหม?"
"… " จื่อเถาไม่ตอบ เอาหน้าซุกไปที่อกจนจม ผมเห็นเพียงแค่กลุ่มผมสีดำนุ่มเท่านั้น
"อยู่กับพี่ที่นี้ เป็นเด็กดีของพี่นะ "
"… "
"นะครับ.. ? "
ผมดันตัวจื่อเถาให้มาสบตา แต่เจ้าตัวกลับก้มหน้างุดๆ ผมทันเห็นเพียงแค่ริ้วแดงๆที่แก้มกลมทั้งสองข้าง
ผมจึงถามจื่อเถาซ้ำอีกครั้งด้วยประโยคเดิม แล้วประคองหน้าให้หันมาสบตากัน ออกแรงบังคับนิดๆ
เพราะอยากจะสบกับดวงตากลมโตที่แสนจะไร้เดียงสา ไม่อยากให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดหลบสายตา
จื่อเถาพยักหน้าเบาๆ แล้วเอ่ยเสียงนุ่มเสียงเดิมที่โครตเป็นเอกลักษณ์ในลำคอ
เสียงที่ผมโครตคิดถึง
เสียงที่โครตน่ารัก!
"แอ๊วววววววววววววว "
.
.
.
"นี่จื่อเถา เลิกเรียกพี่ว่าอปป้าๆได้แล้ว มันไว้เรียกผู้หญิง"
ผมบอกจื่อเถาตอนที่เรานั่งดูทีวีอยู่ด้วยกันที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์ เพราะถึงแม้เสียงเล็กๆที่เรียกผมว่าอปป้าๆมันจะน่ารักขนาดไหน แต่ผมก็เป็นผู้ชายนะครับ มาเรียกบ่อยๆมันก็มีสยิวกันบ้าง และยิ่งถ้าคนอื่นมาได้ยินเข้าเดี๋ยวจะเข้าใจผิดอีก
… ที่สำคัญน่ะ ให้จื่อเถาเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงหวานๆที่ออกมาจากปากแดงบางมันน่าฟังกว่าเยอะ
ฮิ!
"ง่าาาาาา … "
"ลองเรียกนะ ' พี่คริส ' "
"คะ คิด "
" คริสซิ มีเสียง ส ด้วย มี ร เรือด้วย ลองออกเสียงนะ 'คริส' "
ผมสอนจื่อเถาให้ค่อยๆออกเสียง เพราะถึงจื่อเถาจะพอพูดได้แต่มันก็ไม่ค่อยชัด
ยังเรียงรูปประโยคและออกสำเนียงบางคำแปลกๆ
"คิด คิด"
"คริส สิ ไม่ใช่คิด ค ร -ิ ส "
"งืออออ ยากๆๆ " จื่อเถาส่ายหัว ทำปากยู่ๆ
"คริส … ค ริ ส" ผมอ้าปากกว้าง แล้วค่อยๆออกเสียงที่ละคำ ค่อยๆกระดกลิ้น ค่อยๆสอนเหมือนที่คุณครูเคยสอนผมตอนผมเด็กๆ จื่อเถาพยายามออกเสียงอีกสองสามครั้งแต่ก็ยังคงเป็น 'คิดๆ' เหมือนเดิม
"งืออออออออ ยาก ไม่เรียกแล้ว จะเรียกอปป้า "
"ก็อปป้ามันไว้เรียกผู้หญิงนิครับ"
"มีชื่ออื่นไหม ?" จื่อเถาเอียงคอถาม ผมนิ่งคิดไปซักพัก ก่อนที่จะนึกถึงชื่อจริงของผมที่เป็นภาษาจีนง่ายๆ
"อ้ะ! ลองเรียกชื่อนี้สิ"
"… "
"อี้ฝาน พี่ชื่ออี้ฝาน ลองเรียกสิครับ 'พี่อี้ฝาน' "
"ฟ่านนนนน "
"พี่อี้ฝาน" ผมแก้ให้จื่อเถาที่ยังออกเสียงผิดๆอยู่
"พี่ฟ่านนนนนนนนนนนน"
"พี่อี้ฝานสิครับ ฝาน ไม่ใช่นะ ฟ่าน ชื่อฟ่านน่ะเหมือนผู้หญิงเลย"
"พี่อี้ฟ่านนนนนนน "
"ไม่ใช่ครับ อี้ฝาน สิ "
"พี่ฟ่านนนนนนน"
"…. "
"พี่ฟ่านของจื่อเถา <3 "
Zitao's Attack!
ยอมแล้วครับ ไม่ต้องทำเสียงอ่อนเสียงหวานตาเชื่อมแบบนี้ก็ได้
พี่ฟ่านยอมแล้ววววววววว
…. จื่อเถาว่ายังไงก็ตามกันครับ
พี่ไม่สู้ววววววววววววววววว์
ฮิ!
.
.
.
"ฟ่านนนนนน พี่ฟ่านอ่าา"
หลังจากที่เราถกเถียงเรื่องชื่อเรียกกันไปได้ซักพักก็ได้ข้อสรุปที่ว่า จื่อเถาจะเรียกยังไงก็เรียกไปเถอะครับ จะอปป้า จะฮยอง จะคิดๆห้วนๆ หรือจะฟ่านๆเฉยๆก็เรียกไปเถอะ ตามใจจื่อเถาเล๊ยยยยยยยยยยย
พี่คริสยอมมม
ยอมหมดทุกอย่างแล้ววววววว
"หืมมม มีอะไรครับ"
"หิวๆ จื่อเถาหิว" จื่อเถาตอบพร้อมๆกับลูบหน้าท้องเล็กๆไปมาประกอบคำพูด
ผมเงยหน้าไปมองนาฬิกา มันก็เย็นมากแล้ว ไม่แปลกที่จื่อเถาจะหิว ผมเลยบอกให้จื่อเถานั่งดูทีวีรอ ส่วนตัวผมเองก็เดินไปที่ตู้เย็น เปิดดูว่าพอจะมีอะไรรองท้องได้บ้างแต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะในตู้เย็นนอกจากเครื่องดื่มต่างๆแล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย ผมจึงเดินไปค้นที่บริเวณครัวเผื่อจะมีบะหมี่หรือโจ๊ก พอให้ต้มอุ่นๆให้จื่อเถากินได้ เพราะตัวผมเองไม่หิวเท่าไรนัก ไม่กินดีกว่า กินดึกๆเดี๋ยวเสีย Shape หมด อดหล่อกันพอดี
ค้นไปค้นมาซักพักก็เจอซองโจ๊กสำเร็จรูปรสหมู ผมยิ้มให้กับความสำเร็จ(?)ในครั้งนี้ของตัวเอง เดินไปต้มน้ำร้อน ฉีกซองโจ๊ก รอห้านาทีให้น้ำเดือด แล้วค่อยเทใส่ผงโจ๊ก ใช้ช้อนคนในเข้ากันช้าๆไปในทางเดียวกัน ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆคนไม่ให้โจ๊กเป็นก้อน ใจเย็นๆ.....
ใจเย็นๆ
กลิ่นที่หอมฉุยของโจ๊กค่อยลอยมาแตะที่จมูกของผม ผมหลับตาพริ้มพยายามและหลอกตัวเองว่าผมไม่หิว แต่มือก็ดันเผลอไปหยิบโจ๊กอีกซองเทใส่จาานแล้วกดน้ำร้อนใส่ จนกลายเป็นว่าตอนนี้มีโจ๊กหอมฉุยอยู่ในมือผมสองถ้วยสำหรับสองคนกิน
อร่าาาาาา ผมไม่ได้ตะกละนะ ผมไม่ได้หิวนะ นี่กินเป็นเพื่อนจื่อเถาเดี๋ยวจื่อเถาเหงา
ฮิ!
"หะ… หอมมม"
ทันทีที่ผมเอาจานโจ๊กสีสวยไปวางที่โต๊ะกินข้าว หันหลังกลับกำลังจะไปหยิบช้อนกับน้ำ เผลอแป๊ปเดียวจื่อเถาก็เดินตามกลิ่นหอมๆของโจ๊กจากห้องดูทีวีมานั่งจุ๊มปุ๊กอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว ผมเห็นจื่อเถาหันรีหันขวางเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับอาหารตรงหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะแลบลิ้นเล็กๆสีแดงมาเลียโจ๊กร้อนๆไปที่ละนิดเหมือนแมวเลียนมจืด
เลียทั้งๆที่โจ๊กมันร้อน!
"แอ๊ว!!"
ทันที่ที่ลิ้นสัมผัสกับโจ๊ก จื่อเถาก็ร้องเสียงดังแล้วสะดุ้งตัว ผมรีบหยิบน้ำเย็นๆให้จื่อเถากิน เจ้าตัวคว้าไปกินเสียงอั้กๆๆจนหมด
"มันร้อน กินไปได้ยังไงล่ะจื่อเถา!" ผมดุ
"แสบๆๆ" เจ้าตัวพูด แล้วแลบลิ้นออกมาให้ผมดู
"ก็มันร้อนนี่นา นี่.. มันต้องใช้ช้อน … ค่อยๆตักกินนะ '
ผมยื่นช้อนให้จื่อเถา แล้วหยิบช้อนของตัวผมเองขึ้นมา ตักโจ๊กกินช้าๆให้จื่อเถาดูและทำตามจื่อเถาหยิบช้อนมาแบบตะกุกตะกัก แล้วทำตามผมอย่างว่าง่าย ค่อยๆตักโจ๊กอย่างระมัดระวัง แต่เพราะความไม่คุ้นเคย ก็ยังทำให้บางส่วนหกเปรอะออกมาข้างนอก กว่าจะถึงปากก็แทบไม่เหลือโจ๊กติดช้อน เจ้าตัวขมวดคิ้วแล้วตักใหม่ จนตอนนี้ผมกินโจ๊กในส่วนของผมเองไปได้หลายคำแล้วแต่จื่อเถายังไม่ได้กินซักคำ ผมเลยวางช้อนของตัวเองลง แล้วหยิบช้อนของจื่อเถาขึ้นมา ค่อยๆตักโจ๊กแล้วป้อนจื่อเถา จื่อเถาส่ายหน้าไม่ยอมอ้าปากกินโจ๊กที่ผมป้อน
"ไม่เอา จะกินเองๆ"
จื่อเถาพูด แล้วแย่งช้อนคืนไป ดันจานโจ๊กให้เข้าไปใกล้ๆตัว ยื่นหน้าไปให้ใกล้ที่สุด ตักโจ๊กช้าๆ ค่อยๆเลื่อนช้อนไปหาตัวเองเบาๆ จนผมเองยังอดลุ้นตามไปด้วยไม่ได้ และแล้วในที่สุด โจ๊กคำแรกก็เข้าไปในปากของจื่อเถา แต่จื่อเถากลับคายออกมาทันที ไคค่อกแค่กในลำคอ
"แอ๊ว!"
ผมส่งแก้วน้ำของผมเองไปให้จื่อเถากิน หยิบเช็ดชู่ไปค่อยๆเช็ดที่ริมฝีปากบาง
"เป็นอะไรครับจื่อเถา กินไม่ได้หรอ"
"ไม่ๆ อร่อย.. ตะ.. แต่ "
"… "
"งืออออ … พี่ฟ่านฮะ... มันร้อนจังเลย"
"… " อ๋อ… เพราะร้อนนี่เอง
"งืออออออ "
"ค่อยๆกิน เดี๋ยวก็หายร้อนน่าจื่อเถา... " ผมตอบ
"งือออออออ"
"มาเดี๋ยวพี่ช่วยเอง"
ผมเขยิบเก้าอี้ของตัวเองไปใกล้กับจื่อเถา หยิบช้อนของจื่อเถามาตักโจ๊กเป็นคำเล็กๆ แล้วเป่าสองสามครั้งให้ความร้อนระอุของโจ๊กมันลดลง
ฟู่วววว ~
"อ้ามมมมมมม " ผมเอาโจ๊กไปจ่อที่ปากของจื่อเถา ทำเสียงอ้ามๆประกอบ จื่อเถาอ้าปากรับแล้วกินโจ๊กไปเต็มๆคำ ค่อยๆเคี้ยวทำปากยุบยับ กลืนลงคอ แลบลิ้นออกมาเลียปากเพื่อนกินโจ๊กที่เปื้อนอยู่รอบๆ
"อร่อยจัง!"
"จริงป้ะครับ?"
"งือออ อร่อยที่สุดเลย ไม่เคยกินอะไรอร่อยแบบนี้"
"…. "
"วันหลังทำให้จื่อเถากินอีกนะครับพี่ฟ่าน... "
.
.
.
"แน่นอนครับ พี่ฟ่านจะทำให้จื่อเถากินตลอดไปเล้ยยยยย"
พี่ฟ่านจะขุ่นจื่อเถาให้อ้วนพี
ตัวจะได้กลมๆ เวลากอดจะได้อุ่นๆเต็มไม้เต็มมือพี่ไง
ฮิ!
50%
หลังจากที่จื่อเถาและผมกินโจ๊กอิ่มแล้ว ผมก็เก็บจานไปล้าง เดินไปเปิดน้ำใส่อ่างให้จื่อเถา ใส่กลิ่นหอมๆของดอกไม้ เตรียมครีมอาบน้ำ ผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า และทุกๆอย่างให้จื่อเถาแล้ว จึงไล่ให้จื่อเถาไปอาบน้ำนอน เพราะตอนนี้มันก็ค่อนข้างจะดึกแล้ว นอนดึกมากๆมันไม่ดีต่อสุขภาพและความสวยงามบนใบหน้าเอาซะเลย ผมล้างจานจนสะอาด ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องทำงาน เช็คนู่นนี่นั้น แล้วกดโทรศัพท์หาคยองซู
ระหว่างรอสายก็เดินไปที่ระเบียงเพราะวันนี้อากาศดีและท้องฟ้าปลอดโปล่งมาก
ผมอยากออกไปรับอากาศดีๆให้หายเหนื่อยซักหน่อย
รอสายไม่นานคยองซูก็รับสาย ผมรีบกรอกเสียงตามสายไปทันที
"คยองซู"
"ครับพี่คริส? " คยองซูงัวเงียๆตอบมาเบาๆแต่ความหวานฉ่ำในน้ำเสียงสำหรับผมไม่ได้เบาตามเลย เพื่อคุยโทรศัพท์กับคยองซู ผมเอาหลังพิงกับประตูระเบียงแล้วยิ้มเบาๆให้กับคนปลายสาย
อา… วันนี้ดาวสวยจังเลยแฮะ
"ทำไมไม่โทรมาหาพี่เลย ไม่คิดถึงพี่เลยหรอ"
"ไม่นะครับ ก็พี่คริสบอกว่าพี่คริสถึงจีนเมื่อไรแล้วจะโทรมาหาผมไม่ใช่หรือ พี่บอกไม่ให้ผมโทรไปเพราะพี่จะเปลี่ยนซิมไม่ใช่หรือไงหืม ?" เสียงหวานๆตอบมา ปลายสายติดจะหัวเราะน้อยๆ
"มันก็ใช่ แต่คยองซูพูดว่าคิดถึงให้พี่ได้ยินซักหน่อยก็ไม่ได้หรอ"
"พี่คริสครับ... "
"… หือ?"
"คิดถึงนะครับ"
"… "
"ตัวเล็กคิดถึงตัวใหญ่นะครับ..."
อยู่ดีๆคยองซูก็บอกคิดถึงผมด้วยเสียงเล็กๆคำพูดหวานๆ
นานๆทีคยองซูจะอ้อนผมแบบนี้ แล้วยิ่งสรรพนามตัวเล็กกับตัวใหญ่ที่คยองซูใช้เรียกนี่อีก
คยองซูเล่นอะไรไม่รู้แต่เล่นแบบนี้พี่ก็ตายสิครับ
"ตัวใหญ่ก็คิดถึงตัวเล็กเหมือนกัน รอวันที่จะได้เจอกันอยู่นะ"
"ครับๆ เดี๋ยวผมจะรีบเคลียร์งาน... เราไปเจอกันที่เกาหลีนะ"
"งั้นแค่นี้แหละคยองซู พี่ไม่กวนแล้ว"
"ครับ คิดถึงพี่คริสนะครับ"
"อืม ฝันดีนะตัวเล็ก"
"เช่นกันครับ จุ้บๆ "
"ฮ่าๆ จุ้บๆก็จุ้บๆครับ"
ผมแกล้งทำเสียงจูบดังๆเพื่อล้อคยองซูให้คยองซูอาย
และก่อนที่คยองซูจะวางสายผมก็เรียกคยองซูอีกครั้งแล้วหยอดไปนิดๆหน่อยๆ
"คยองซูอ่า... "
"… "
"พี่รอให้มาจุ้บตัวจริงๆอยู่นะ... "
"… "
"จุ๊บให้ทั่วทั้งตัวเลยเป็นไง?"
"พี่คริสบ้า!"
คยองซูบ่นเสียงดังแล้วกดตัดสายทิ้งไป ผมหัวเราะน้อยๆให้กับโทรศัพท์... เมื่อคิดถึงใบหน้าเล็กๆตาโตๆที่งอง้ำและแดงก่ำปากเล็กๆสีแดงๆของคยองซูของยับยู่เพราะเขินผมแน่ๆเลย ฮ่าๆ ถ้าคยองซูอยู่ด้วยกันตรงนี้แล้วผมหยอดอะไรทะลึ่งๆแบบนั้นออกไป ตัวเล็กจะต้องพุ่งมาทำร้ายร่างกายของผมเป็นพัลวัน ทุบตีผมด้วยความรักจนผมระบม แล้วผมก็จะใช้มือยาวๆของผมดันหัวเตี้ยๆของคยองซูไว้ แค่นั้นคนตัวเล็กผิวขาวก็ทำอะไรผมไม่ได้แล้วล่ะครับ
ฮ่าๆๆๆ คิดถึงคยองซูจังแฮะ.... นี่ผมคิดถึงจริงๆนะเนี่ย
ผมนั่งมองดาวและคิดถึงคยองซูได้ซักพักผมก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกเรื่องที่ให้จัดการ
ผมเลยกดโทรศัพท์หาจงอิน รอสายอยู่ซักพักใหญ่ๆจงอินจึงจะรับสาย
"มีไร?" จงอินตอบมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ อีหรอบนี้สงสัยผมไปขัดจังหวะมันกินเหล้าหรือไม่ก็เคล้านารีอยู่แน่ๆ
"มึง ไฟลท์บินกลับเกาหลีเราวันที่เท่าไรอะ?"
"พรุ่งนี้ ทำไมอะ"
"กูจะเอาเด็กคนนึงกลับไปด้วย มึงจัดการให้กูที"
"เด็ก! เด็กอะไร นี่มึงจะเอาใครกลับเกาหลี แล้วคยองซูล่ะ?!" จงอินตอบกลับด้วยน้ำเสียงร้อนรน และเอ่ยถึงคยองซู เพราะไอ้เจ้านี่รู้ดีว่าผมกับคยองซูคบกันอยู่ และคยองซูก็เป็นรุ่นน้องสมัยมหาลัยของจงอิน มันเลยให้ความสนิทและความห่วงใยเป็นพิเศษ
"เออ ไม่เกี่ยวกับคยองซูน่า เด็กไม่ใช่กิ้ก กูจะเอากลับไป จัดการให้กูด้วย" ผมบอกให้จงอินจัดการให้ทั้งหมด เพราะมันมีบอร์ดใหญ่อยู่ที่สายการบินระหว่างประเทศ พ่อของมันก็เป็นถึงรัฐมนตรีใหญ่ เรื่องอำนาจกับเส้นสายใหญ่โตต้องยกให้เจ้านี่เลยล่ะครับ
"ได้ เอาชื่อ บัตรประชาชน กับพาสสปอร์ตมา"
"ไม่มี มีแต่ชื่อ" ผมตอบห้วนๆ
"บัตรประชาชนก็ไม่มี?"
"เออน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงมาห้องกู กูจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง"
"มีเรื่องไรหรือเปล่าวะคริส?" มันถาม เพราะปกติผมจะไม่ค่อยขอร้องอะไรแบบนี้กับมัน
"มันยาวมากกกกก เดี๋ยวเล่าให้ฟังที่ห้อง" และผมกับมันก็ไม่มีความลับอะไรต่อกันเช่นกัน ผม ชานยอล และจงอิน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด เรารู้เรื่องของกันและกันทุกอย่าง
"โอเค งั้นเดี๋ยวกูกับไอ้ยอลจะไปหามึงเดี๋ยวนี้แหละ"
"เค งั้นแค่นี้นะ"
"เดี๋ยวๆ ว่าแต่น้องคนนั้นที่มึงจะเอากลับเกาหลีไปด้วยชื่ออะไรกูจะได้ไปจัดการให้"
"…. "
ชื่อ… งั้นหรอ ?
.
.
.
"อู๋ จื่อเถา … น้องเค้าชื่ออู๋ จื่อเถา"
"?!"
.
.
LOADING %
เพราะโดนไล่ให้มาอาบน้ำอย่างงงๆ จื่อเถาก็เลยไม่รู้จะทำตัวยังไงดี
ที่นี้ไม่เห็นจะมีบ่อน้ำหรือน้ำตกใหญ่ๆอย่างในป่าให้อาบน้ำเลย... แล้วจะให้อาบยังไงล่ะ
งื้ออออออ พี่ฟ่านๆใจร้าย ใจร้ายยยยยย
จื่อเถาเดินไปที่ตู้กระจกสำหรับอาบน้ำจากฝักบัว
ดึงสายฝักเบาออกมา เคาะไปกับผนังก็ยังไม่เห็นจะมีน้ำไหลออกมา
โป๊ก!
ลองเอามาเคาะกับหัวแล้วก็ยังไม่มีน้ำออกมาแล้วอะ งือออออเจ็บ T v T ไม่ได้อาบน้ำตรงนี้หรือไง ไม่ใช่หรือไงงื้ออออออ
เอออออ ว่าแต่ไอ้ที่หมุนกดๆนี่เค้าเอาไว้ใช้ทำอะไรหนออออ
จิ้มๆ
ฟู่วววววววว~
งื้อ มีน้ำออกมาแล้วเยเย่เย้ ! จื่อเถาได้อาบน้ำแล้ว
ว่าแต่ทำไมน้ำมันร้อนจัง โอ้ยยยย ร้อน ทำไมน้ำมันร้อน
น้ำมันจะลวกจื่อเถาแล้ว พี่อี้ฟ่านช่วยด้วย T______________T
"แอ๊ววววววววว งืออออ แอ๊ววววว"
"ฟ่านๆๆ งื้ออ แอ๊วววววว!!!"
จื่อเถาวิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยตัวเปียกชุ่ม ตัวขาวๆแดงไปหมดเพราะน้ำร้อนๆจากเครื่องทำน้ำอุ่นลวกเอา อี้ฟ่านที่รีบวิ่งมาจากระเบียงเพราะได้ยินเสียงร้องของจื่อเถาตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเพราะตัวของจื่อเถาแดงจนดูน่ากลัว
“จื่อเถา! ทำไมตัวแดงแบบนี้”
อี้ฟ่านรีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวของจื่อเถา ถอดเสื้ดเชิร์ตของตัวเองที่ใส่ให้จื่อเถาออกเพราะมันเปียกไปหมดแล้วเหลือแต่บ็อกเซอร์เท่านั้น แล้วใช้ผ้าขนหนูซับตัวต่อไปเรื่อยๆ
“แล้วทำไมอาบน้ำไม่ถอดเสื้อผ้าล่ะหืม”
เมื่อจื่อเถาตัวเริ่มดีขึ้นหายแดงจนน่ากลัวแล้ว อี้ฟ่านก็สั่งให้จื่อเถาถอดบ็อกเซอร์ตัวเก่าที่เปียกออกแล้วใส่บ็อกเซอร์ตัวใหม่ อุ้มตัวเล็กๆของจื่อเถาให้นั่งลงบนเตียง แล้วถามด้วยเสียงนุ่มๆ
“ฮึก.. จื่อเถาไม่รู้ อาบน้ำต้องถอดเสื้อผ้าด้วยหรอ”
จื่อเถาตอบ เริ่มจะสะอื้นเพราะนึกว่าพี่อี้ฟ่านจะดุตนเอง
“ในป่า.. อาบไม่เห็นต้องถอดเสื้อผ้าเลย..”
จื่อเถาสบตามองอี้ฟ่านแล้วตอบเสียงใส อี้ฟ่านอมยิ้มในความไร้เดียงสาของคนตรงหน้า
“ก็ตอนอยู่ในป่า จื่อเถาเป็นแพนด้าแล้วไม่มีเสื้อผ้านี่นา จะถอดอะไรล่ะครับ.. หืม?”
“...”
“แต่ตอนนี้จื่อเถาร่างคนนี่ครับ เวลาอาบน้ำก็ต้องถอดเสื้อผ้านะ ไม่งั้นเสื้อผ้าเปียก แล้วจะทำให้ไม่สบายรู้ไหมครับ”
“ฮึก จื่อเถาขอโทษครับ จื่อเถาไม่รู้” จื่อเถาตอบอี้ฟ่าน ทำเสียงอ่อย
“ขอโทษทำไมครับ โอ๋ๆๆ” อี้ฟ่านดึงจื่อเถามากอดเพราะร่างเล็กๆของจื่อเถาเริ่มสั่น
“จื่อเถาทำห้องเลอะหมดเลย พรมก็เปียกเพราะจื่อเถา”
“...”
“พี่ฟ่านอย่าโกรธจื่อเถานะ” จื่อเถาตอบอี้ฟ่าน ช้อนสายตาหวานๆมอง
“ไม่โกรธหรอกครับ โอ๋ๆๆ อย่าร้องน้า” อี้ฟ่านกอดจื่อเถาแล้วโอ๋เหมือนเด็กๆ เอามือลูบหัวคนตัวบางไปมาเบาๆ
“พี่ฟ่าน... งือออ... จื่อเถาง่วงแล้ว” เมื่ออี้ฟ่านคลายอ้อมกอด จื่อเถาก็หันมาพูดกับอี้ฟ่านด้วยท่าทีอ้อนๆ
“ง่วงงั้นก็นอนน้า... นอนซะครับคนดีของพี่” อี้ฟ่านพูด อุ้มจื่อเถาให้วางลงกับเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้จนคลุมถึงคอ โผล่มาแค่ดวงหน้าขาวๆกับกลุ่มผมสีดำสนิทเท่านั้น
“งือ พี่ฟ่านอ่า.. มานอนกันๆ.. นอนด้วยกันกับจื่อเถาน้า” จื่อเถายันตัวมาพิงกับหัวเตียง แล้วจับแขนของอี้ฟ่านที่กำลังจะเดินออกไปนอกห้องไว้ ทำเสียงอ่อยๆและหน้าหงอยๆตามสไตล์เวลาจะอ้อน แล้วตบที่นอนข้างๆของตัวเองดังปุปุ เป็นสัญญาณว่าให้อี้ฟ่านมานอนตรงนี้
“จื่อเถานอนคนเดียวจื่อเถาเหงานะงือ” อี้ฟ่านถอนหายในเบาๆด้วยความเอ็นดูจื่อเถาก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆแล้วบอกว่าขอพี่อาบน้ำแปปนึงแล้วจะมานอนเป็นเพื่อนนะ ให้จื่อเถานอนไปก่อนเลยไม่ต้องรอพี่ จื่อเถาพยักหน้า แล้วยิ้มให้ ดวงตาเล็กๆเริ่มปรือเพราะความง่วง
แต่พออี้ฟ่านกำลังจะเดินไปอาบน้ำ... จื่อเถากลับฉุดมืออี้ฟ่านไว้อีกครั้งแล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้อี้ฟ่านยิ้มกว้าง
“แต่พี่ฟ่านง่า จุ๊บๆก่อน จื่อเถาจะนอนแล้วแต่ต้องจุ๊บๆก่อน”
อี้ฟ่านทิ้งเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างเตียง แล้วอี้ฟ่านรีบก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากเนียนของจื่อเถาแรงๆทันที และอี้ฟ่านกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำอีกครั้งแต่มือเล็กๆของจื่อเถาก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนของเขา
อี้ฟ่านหันหน้าไปมองจื่อเถา จื่อเถาทำหน้ายู่แล้วส่ายหน้า
“ไม่ใช่จุ๊บตรงนั้นซี่... ตรงจุ๊บตรงนี้นะ”
จื่อเถาพูดและ ‘ตรงนี้’ ที่ว่าก็คือที่ปากเล็กบางที่แดงที่เจ้าตัวเอานิ้วจิ้มไปมาแถมทำปากจู๋่ยู่ยี่ยั่วอี้ฟ่านอยู่นั้นแหละ!
ไอ้เราก็จะอดใจไว้เพราะกลัวจะพรากผู้เยาว์(ที่ไม่รู้ว่าอายุเท่าไร)แล้วเชียวนะ... แต่เล่นมายั่วแบบนี้ใครจะทน!
“จื่อเถาอ่า... ตัวเองเป็นคนพูดเองนะ”
สิ้นคำ อี้ฟ่านก็ก้มลงไปประทับจูบกับริมฝีปากเล็กๆที่รออยู่แล้ว บดเบียดแล้วเคล้าคลึงไปมาตามแรงอารมณ์ จื่อเถาขมวดคิ้วเพราะรู้สึกว่าทำไมจุ๊บๆครั้งนี้มันแปลกๆ... แต่จื่อเถาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะชอบ’จุ๊บๆ’จากคนตรงหน้ามากๆ...
แต่ว่าทำไม ‘จุ๊บๆ’ ครั้งนี้มันเหมือนพี่อี้ฟ่านจะดูดวิญญาณเค้าไปเลยนะ แถมยังเอาลิ้นเข้ามาในปากเค้าอีกแน่ะ มันจั๊กจี้นะ มันรู้สึกขนลุกนะพี่อี้ฟ่าน
งือออ แต่ช่างเถอะ
จื่อเถาก็ชอบนี่นา...
ทั้งสองคนที่กำลังจุ๊บๆกันอย่างดูดดื่มกันบนเตียงไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่า... มีมนุษย์อีกสองชีวิตที่คนหนึ่งชื่อคิมจงอิน อีกคนหนึ่งชื่อปาร์คชานยอลกำลังยืนช็อคอยู่หน้าประตูห้องนอน...
ก็จะไม่ให้ช็อคได้ยังไงละ ทั้งเคาะทั้งกดกริ่งเรียกแทบตายก็ไม่ยอมมาเปิดประตูจนเค้าต้องใช้คีย์การ์ดเปิดเค้ามาโดยพลการ พอเข้ามาในห้อง ภาพที่คิดว่าจะเห็นน่าจะเป็นไอ้คุณอี้ฟ่านกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงเพราะความเหนื่อยล้า แต่ภาพที่เห็นกลับกลายเป็นไอ้คุณอี้ฟ่านกำลังนอนคร่อมอยู่บนเตียงและกำลังแลกลิ้นกับเด็กที่ไหนไม่รู้ทั้งๆที่มีคยองซูเป็นแฟนอยู่แล้ว!
แล้วไอ้เด็กคนนั้นก็ใส่เสื้อเชิร์ตของอี้ฟ่านที่ได้ชื่อว่าหวงของส่วนตัวยิ่งกว่าอะไร!
“ไอ้อี้ฟ่าน!!!”
“....”
“นั่นเด็กที่ไหนวะน่ะ!!”
- ติดต่อไรท์เตอร์ได้ที่ @mokzVIP ครัฟ
- ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์นะ เดี๋ยวมาต่อให้พรุ่งนี้ วันนี้ไรท์ติดดูวอลเล่ห์ไปหน่อย =////=
ปล้ำลู่ . อู๋จื่อเถาแหละตะเองงงง พรี้ดดดดด
.
.
.
ความคิดเห็น