คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คิดถึง
อนที่ ๘
+++++++++++++
แม้ะโน้อมนน่วม
หาแ่ายหนุ่มไม่สนใใบหน้าัวเอเท่าไหร่นัเานั่เหม่อ นึถึำพูอหิสาวที่ทิ้ท้ายไว้่อนยื่นำาับเาส่ท้าย
“ันะไม่มาทำานที่นี่อี
เรื่อที่นายูบัน ันะถือว่าทำทาน”
“น้ำหวานผมอโทษ
ผมผิไปแล้ว ุอย่าทำอะไรวู่วามเลย ผมะรับผิอบ”
“รับผิอบ”
น้ำหวานหันมามอหน้าปลาวาฬอย่าเยเมย “นายะรับผิอบอะไร”
“ผมะแ่าน
หรือเราะหมั้นัน เป็นแฟนัน ยัไ็ไ้ามทีุ่สั่ อย่าลาออเลยนะ”
“เ็บไว้ให้สาวๆอุเถอะ
ลำพัที่ันมาทำานที่นี่็เลียนายะแย่ ถ้าอยู่ทั้ีวิ ัน่าัวาย”
“น้ำหวาน
ุเลียผมมานานั้นเียวเหรอ”
“ทั้เลียและยะแยเลยล่ะ”
เธอเินาไป
เ็บอและออไปโยที่เาทัทานไม่ไ้เลย
+++++++++++
สายพิไ้่าวาพนัานที่เธอ้าไว้อยรายานพฤิรรมลูายหัวแ้หัวแหวนอเธอว่าเป็นอย่าไรในแ่ละวันเป็นอย่าไร
พอเธอรู้่าวว่าลูายัวีที่แสนะไม่เอาถ่านอเธอนั้น ยันทำานนผิหูผิา
นเธอรู้สึื่นมลูายนอยาเห็น้วยสายาัวเอ
หาแ่พอเปิประูห้อทำานมา
ลับเห็นเพียอแฟ้มานระัระาย ลูายสุที่รัอเธอำลันั่นิ่เป็นหุ่นยน์
ที่ปามีแผลโยไม่ใส่ใัวเอเท่าไหร่นั สายพิเอาระาษับเลือ
“เิอะไรึ้น
ปลาวาฬ ใรทำอะไรลู”
“อุบัเหุนิหน่อย
แล้วผม็เป็นฝ่ายผิเอ” ปลาวาฬบอมาราและเล่าทุอย่าให้ฟันหมสิ้น
“ทำไมถึทำแบบนั้น ลูแม่ไม่เยมีนิสัยแบบนี้”
“เพราะผมรัเธอฮะแม่ รัมาเสียน เผลอทำามหัวใัวเอไป ผมยินีะรับผิอบเรื่อทั้หม แ่เธอเลียผมมานไม่อยาะอยูู่หน้าผมอี”
เธอมอใบหน้าลูายที่หล่อเหลามีรอยบ
หาแ่เ้าัวไม่สนใ ม่อับวามเศร้าัวเอ
“ปลาวาฬเอ้ย
รันที่เารัเราีว่าไหมลู ัใะเถอะ”
ปลาวาฬส่ายหน้า
“ัใไม่ไ้รับ
เธอเอาหัวใผมไปหมแล้ว”
++++++++++
น้ำหวานทั้แปรฟัน
บ้วนปาเมื่อลับมาบ้าน หาแ่็ยัรับรู้สัมผัสอันน่านลุทุที
ภาพนั้นรีเพล้ำแล้ว้ำเล่า นน้ำเพ็รเินออมาหาลูสาว
“เป็นอะไร
ยัิมาอีเหรอลู”
“เปล่า่ะแม่”
น้ำหวานบอมาราสั้นๆถึารลาออเมื่อวัน่อนเพราะเบื่อานและไม่ถูับเ้านาย
เธอไม่ไ้ัถามอะไรมามายนัเพราะเารพารัสินใอลู
ส่วนเียนเอ็ีใเสียอีที่ลูลับมาอยู่บ้าน
หาแ่น้ำเพ็รสัเิริยาที่แปลไปอลูสาว
“หนูะไปหาานทำอีไหม
หรือะ่วยแม่ทำานที่บ้านเรา” น้ำหวานอมารา
“หวานอพัสัรู่นะะ หวานยัไม่อยาิอะไร”
“ั้นระหว่านี้อยู่ว่าๆ
่วยแม่ไป่อนนะ”
“่ะ”
ระหว่านั้น พนัานในร้าน็เินมาบอทัู้่
“มีนมาอพบ่ะ”
เมื่อเห็นรถที่มาอน้ำหวาน็นึโรธ
“ยัะหน้า้านมาอี”
“เาอยาะอโทษหนูทำไม ไม่เลียร์ันให้เ้าใ”
“ไม่่ะ
หนูไม่อยาเอหน้าเา”
น้ำหวานเินหนีึ้นห้อไป
++++++++++
น้ำเพ็รไม่รู้ื้นลึหนาบาอู่นี้ หาแ่รู้สึสสารายหนุ่มที่มาหาลูสาวเธอทุวัน
“น้ำหวานไม่มาหรอ้ะ
น้าว่าปลาวาฬไม่้อ้อยัยนหัวื้อแล้ว”
“แ่ผมอยาเอเธอรับ”น้ำเสีย้ศร้าสร้อยหน้าาอิโรยน้ำเพ็รมอ็ถอนใ
“ยัยน้ำหวานสุสบายีไม่้อเป็นห่ว หวานเป็นนโรธ่ายหายเร็ว ้อให้เวลาหน่อยนะ”
น้ำเพ็รพูปลอบใปลาวาฬพยัหน้า่อนลับไป
น้ำหวานมอาั้นบน ถอนหายใ รู้สึใหายแปลๆอบล
++++++++++++
น้ำหวาน่วยานที่บ้านอย่าสบายใไม่มีใรมาอยยียวนวนใเธอเหมือน่อนให้รำา หาแ่ในใรู้สึโหวๆประหลา
“น้ำหวาน
ทาน้าวัน”
เียนวนลูสาวิน้าว พลาพู๋อยๆว่าไปื้ออโปรลูสาวเ้าประำมา แ่ไร้เสียอบรับ น้ำหวาน็เอาแ่้มมอโทรศัพท์
นี่ผ่านมาสามวันแล้ว
ที่เธอไม่ไ้เอเาเลย ั้แ่วันนั้นที่เามาหา านั้นไม่โทรหาเธอเลย
เบื่อแล้วที่เธอเอาแ่ัสายเาทิ้มาลอ แล้วูสิลับลายเป็นเธอมานั่หุหิอีเมื่อนึถึเาโทรมา็รำา พอเาไม่โทรหา็หุหิ
“หวานิน้าวสิลู”
เธอมอบิาที่ยิ้มให้เธอ
เธอฝืนยิ้มและินเป็ย่าอบน้ำผึ้ที่เธอเยโปรปราน อย่าฝือ มอพ่อับแม่เธอที่ัอาหารให้ันอย่าเอาใ หวานี๋๋า พลานึถึเมื่อ่อนนี้
“ทานอะไรสั่เลยนะน้ำหวาน
”
“นานำไม่ไ้เหรอว่าันอบอะไร”
“ำไ้สิ
นึว่าุอยาอย่าอื่น ั้นทานเป็อบน้ำผึ้นะ เี๋ยวผมสั่ให้”
ารระทำเล็น้อยอปลาวาฬ ทำน้ำหวานรู้สึิถึับในน้ำาึม วามิถึถาโถมู่โมเธอหนั้อึ้นทุวัน
เมื่อ่อนเธอิว่าัวเอรำาปลาวาฬเสมอ
ึ่วามริมันไม่ใ่เลยนี่เป็นสิ่ที่เธอัวลมาลอ เธอำลัิถึเา
“อาหารไม่ถูปาเหรอลู
หน้า็แๆ้วยไม่สบายเหรอ”
“หวานอิ่มแล้ว่ะ”
“ลูเป็นอะไร”
“เรื่อวัยรุ่นน่ะ่ะ
อย่าิมา”
น้ำเพรบอับสามีให้ลายัวล
++++++++++++
“พี่ราม”
น้ำหวานไหว้ทัทายเมื่อเห็นรุ่นพี่นสนิทมาหาถึที่บ้าน
“หวานลหายโรธพี่แล้วใ่ไหม”
ายหนุ่มยิ้มให้เธอ
“่ะ ริๆหวานี่เ่าไปเออโทษ้วย”
เธอพูามรไ้อย่าสนิทใเพราะ ในอนนี้เธอไม่ไ้ิอะไรับรามเลย ับอีนที่ะูมีอิทธิพลมาว่า
แ่่าเถอะ ไม่เอนานๆลืมเอ เธอบอับัวเอว่าเป็นแบบนั้น
“
ถ้าหวานหายโรธ ไปานเลี้ยับพี่ไหม เห็นอาน้ำเพ็รบอหวานูเศร้าๆ
ออไปเที่ยวัน”
หิสาวส่ายหน้า้าๆ
“าวนี้หวานเบื่อๆ
ไม่่อยอยาออไปไหนเลย่ะ”
“อยู่บ้านทั้วันอุอู้ออ
เพื่อนหวานไปเยอะเลยนะ ไปเอเพื่อน็ยัี”
หิสาวยิ้มให้
“็ไ้่ะ หวานะไป”
++++++
ความคิดเห็น