คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Special Chapter | ถ้าฉันไม่อยู่..
Special Chapter..
ถ้าฉันไม่อยู่. . .ใครจะดูแลเธอ . . .
_ _ ______________________________
“พี่ฮั่น.. วันนี้โชว์พี่แม่งโคตรเจ๋งอ้ะ”
เสียงใสของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘น้องชาย’ ดังขึ้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน รอยยิ้มสดใสที่เขาจะได้เห็นเสมอ.. มือหนาขยี้หัวคนข้างๆด้วยความเอ็นดู ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้นขำๆ
“เจ๋งบ้าอะไร ฮ่าๆ”
ใครมองว่าฉันไร้ค่าแค่ไหน จะทำให้เธอนั้นมีความสุขได้ยังไง
ไม่โกรธซักนิด แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น…
“หนักมั้ยนั่น? เดี๋ยวพี่ถือเองดีกว่า”
“ไม่เป็นไรพี่..”
ร่างบางเอ่ยด้วยความเกรงใจ พร้อมทั้งกระชับกระเป๋าในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น คนตัวใหญ่ส่ายหัวน้อยๆให้กับความดื้อของคนตรงหน้า มือหนาคว้ากระเป๋านั่นมาถือไว้เอง ก่อนจะใช้มืออีกข้างหยิบเสื้อไปคลุมหัวคนข้างๆ
“ถ้าอยากถือนัก เอาเสื้อพี่ไปถือแทนละกัน”
.
.
.
เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าแฟนคลับ ดังขึ้นทันทีเมื่อทั้งสามคนเดินออกมาจากสตูดิโอมูนสตาร์ โดมเดินนำตรงมาที่รถตู้สีขาว ตามด้วยร่างสูงที่หิ้วของมามากมาย รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม มืออีกข้างก็โบกทักทายแฟนคลับเหมือนอย่างทุกสัปดาห์
นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้นะ สำหรับความรู้สึกแบบนี้...
มือเรียวตบๆหลังพี่ชายให้เดินไป ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของแฟนคลับ ร่างสูงหันมามองน้องชายที่เดินตามอยู่ข้างหลัง
รอยยิ้มสดใส ที่เห็นได้บ่อยๆ
จริงๆแล้วซ่อนความรู้สึกไว้มากมาย..
ใครจะรู้ว่า แกงส้มที่เห็นเหมือนเป็นคนเข้มแข็ง ไม่คิดมาก
จริงๆแล้ว ขี้นอยด์ แล้วก็คิดมากไม่แพ้คนอื่นเลยล่ะ..
มือเรียวโบกให้แฟนคลับที่ยืนส่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่สายตาจะหันมาหยุดอยู่ที่คนตรงหน้า ที่เพิ่งหันกลับไป แกงส้มดันหลังให้พี่ชายขึ้นรถตู้ ก่อนที่ตัวเองจะเดินตามขึ้นไป...
รถตู้สีขาวเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ สายตาคมมองเหม่อออกไปด้านนอกภาพในหัว เป็นภาพเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา
วันที่มีไอ้เด็กหนวดคนหนึ่ง เข้ามาคุยด้วย ในรอบภาค..
คำสัญญา... ถ้าติด8คน จะคอยดูแล...
ใครจะไปนึก... ว่าจะติดจริงๆ...
แล้วเราก็ติดมาด้วยกัน...
คอยอยู่เคียงข้างคอยแคร์วันนี้… ทุ่มเทแลกรอยยิ้มเธอ คิดว่าฉันโชคดี…
ไม่แคร์พรุ่งนี้ หากฟ้าพรากเราจากกัน…
แต่ถ้าถามว่ามีอะไร ที่ยังเป็นกังวลบ้างไหม
ฉันยอมรับเลยว่ามี…
เพียงเรื่องเดียวจริงๆ ใจยังแอบหวั่นๆทุกที อดหนักใจไม่ได้...
ความรู้สึกหนักเกิดขึ้นบริเวณบ่า สายตาคมเลื่อนไปมอง ร่างบางกำลังหลับพริ้มอยู่บนบ่าของเขา..
พลางนึกถึงเหตุการณ์วันที่ประกาศผลคะแนนกลางสัปดาห์ ที่คะแนนของเขาตกมาอยู่ในสองอันดับสุดท้าย
ความเป็นห่วงถูกส่งผ่านสายตาและคำพูด
“ซีเรียสมั้ย?”
ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้น จำได้ว่าวันนั้น เขาตอบกลับไปแบบติดตลก ทำให้ไอ้น้องชายมันยิ้มได้
แหงล่ะ คะแนนตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเท่าไหร่
ยังมาทำเป็นห่วงอีก...
รวมถึงคลาสแอ็กติ้งวันนั้น...
วันนี้เขาเห็นน้ำตาของน้องชายชัดชัดครั้งแรก...
ความรู้สึกต่างๆนาๆถาโถมเข้ามา..
เขาอยากจะคว้าตัวไอ้เด็กนี่เข้ามากอดตั้งแต่เห็นสีหน้าเหยเกของมันแล้ว...
แต่เพราะความ...
...ไม่กล้า...
จังหวะที่จับใบหน้าเรียวให้หันมาสบตา.. ยอมรับเลยว่า...
ความรู้สึกเจ็บแปร๊บ มันวิ่งขึ้นมาตรงหน้าอกด้านซ้าย...
เนี่ยหรอ...ที่บอกจะดูแลน้อง
เนี่ยหรอ...ที่บอกจะช่วยกัน...
รู้สึกผิดจริงๆนะตอนนั้น...
สีหน้าของแกงส้มมันแย่มากๆ สายตาที่บอกว่ากลัวจริงๆ เสียใจจริงๆ เขาเองก็รับรู้ได้..
ทันทีที่ครูเอบอกให้หยุด มือหนารีบคว้าร่างบางเข้ามากอด..
พอเห็นน้องมันยิ้มได้ก็ดีใจ..
คืนวันที่ 30 มีนาคม..
คืนนั้นเป็นคืนที่สำคัญมาก..
...วันเกิดแกงส้ม...
สิ่งที่เขาทำให้ ไม่มีอะไรนะ... ก็แค่อยากให้น้องคนนี้มันจำได้..
จำได้ว่าเคยมีงานวันเกิดแปลกๆ
จำได้ว่ามีคนแกล้งป่วยเกือบตาย..
จำได้ว่ามีคนกล้าที่จะไถลตัวเองลงบันได...
จำได้ว่า มีคนคนนึง... ที่เห็นว่าวันนี้...
เป็นวันสำคัญ..ของคนสำคัญ..
ดวงตาคมมองเหม่อออกไปด้านนอกอีกครั้ง มือหนาเลื่อนไปจับมือเรียวที่วางอยู่นิ่งๆ ...
เก็บความกลัวไว้เงียบๆอย่างนี้ ..ทำได้แค่ภาวนาและทำทุกนาที
ที่ได้มีเธอให้สวยงามน่าจดจำ
อนาคตนั้นยังไงไม่รู้ แต่นาทีนี้ฉันรู้และมั่นใจที่สุด
มีมือเธอกุม มันคุ้มชีวิตหนึ่งแล้ว...
แรงบีบที่มือทำให้เขาหันกลับไปมองคนข้างๆ แกงส้มมองมาที่เขานิ่งๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
“เนียนนะคนผีทะเล..”
ฮั่นหัวเราะเบาๆก่อนจะค่อยๆเอนหัวไปพิงไหล่คนข้างๆ ตาคมปิดลงช้าๆ...
ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลย... ให้ตายสิ
.
.
.
ร่างสูงเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ โดมเดินสวนเข้าไปเพื่อจะอาบต่อ เขาเดินตรงไปที่เตียงเสริม แล้วทิ้งตัวลงลงช้าๆ ก่อนที่จะหันไปเพราะแรงสะกิดที่ไหล่เบาๆ
“เดี๋ยวผมเช็ดให้”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้น รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย มือเรียวหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเช็ดผมให้กับคนตรงหน้า ..
“พรุ่งนี้ก็มีคนออกอีกหนึ่ง..”
เสียงทุ้มพึมพำขึ้นมาเบาๆ มือเรียวชะงักเล็กน้อยก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยออกมา..
“พี่เลิกกังวลเลยพี่ฮั่น โชว์พี่วันนี้โคตรดีอ้ะ จริงจริง”
“พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย..”
ร่างสูงหันมาเผชิญหน้ากับร่างบางตรงๆ ดวงตาคมฉายแววจริงจัง …
แต่ถ้าถามว่ามีอะไร ที่ยังเป็นกังวลบ้างไหม
ฉันยอมรับเลยว่ามี…
เพียงเรื่องเดียวจริงๆ ใจยังแอบหวั่นๆทุกที
อดหนักใจไม่ได้...
“พี่อ้ะ เอาแต่กังวลว่าจะออก พี่เลิกกังวลว่าจะออกเลยนะ”
แกงส้มก็ทิ้งตัวลงนอนทันทีเมื่อพูดจบ ร่างสูงคลี่ยิ้มเบาบาง ก่อนจะเอนข้างลงข้างๆร่างบาง
ที่พี่กังวล.. ไม่ใช่เรื่องที่จะไม่ได้ไปต่อหรอกนะ...
“พี่กลัวไม่ได้อยู่กับนายมากกว่า..”
ถ้าฉันไม่อยู่แล้วใครจะดูแลเธอ
อยากให้รู้เสมอเป็นห่วงเธอกว่าใครๆทั้งนั้น
หากพรุ่งนี้เธอเหงาเดียวดาย มือของใครจะกุมข้างกัน
ห่วงนะเพราะเธอน่ะสำคัญเท่ากับหัวใจ
แขนแกร่งค่อยๆโอบกอดคนข้างๆ ร่างบางพลิกตัวช้าๆ ก่อนจะลืมตามอง ..
“….พี่ฮั่น....”
เสียงหวานเงียบลงเมื่อริมฝีปากถูกปิด... มือหนาประคองใบหน้าเรียว สัมผัสอ่อนโยนถูกส่งออกไปด้วยความรัก ดวงตากลมโตปิดลงช้าๆ พร้อมกับตอบรับสัมผัสด้วยความยินดี...เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ริมฝีปากบางค่อยๆผละออกช้าๆ สายตาคมมองคนตรงหน้านิ่งๆ
“พรุ่งนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...”
“….”
“พี่ก็จะอยู่ข้างนายเสมอนะ แกงส้ม”
หากพรุ่งนี้เธอเหงาเดียวดาย มือของใครจะกุมข้างกัน
ห่วงนะเพราะเธอน่ะสำคัญเท่ากับหัวใจ..
อยากขอดูแลอยู่ข้างกัน จนสุดลมหายใจ
__________________________ _ _ _
Talk.
เศร้าว่ะ... :(
เมื่อวาน ภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุด
คือ พี่หมีกับน้องแกงยืนจับมือกัน
แล้วสุดท้าย... พี่ฮั่นก็ออก
ตอนแรกไรต์น้ำตาคลอเฉยๆนะ
แต่พอซูมไปที่หน้าแกงเท่านั้นแหละ..
น้ำตาไหลเลย
แบบ แกงส้มร้องไห้หนักมาก..
ทำให้รู้ว่า สองคนนี้เค้ารักกันมากจริงๆ
ความรู้สึกของไรต์เหมือนภาพเมื่อสองปีที่แล้วมาฉายซ้ำ
ทุกอย่างมันเป้ะมากๆ
ไรต์เชื่อว่า พี่หมีต้องโลดแล่นอยู่ในวงการได้อย่างดีแน่นอน
เชื่อว่าพี่หมีต้องดังแน่ๆ สู้ๆนะ!
พูดถึงฟิคบ้าง...ฟิคมันเวิ่น ;___;
คืออยากดราม่า ก็ไม่ หวาน ก็ไม่ อะไรก็ไม่รู้T__T
มันฟิลของไรต์ล้วนๆเลย คือดราม่าไม่สุด ฟินไม่สุด
แต่อยากแต่งให้ทุกคนได้อ่านกันนะ...
ถึงฟิคหลักจะยังไม่ได้อัพ แต่ไรต์ไม่เก็บเข้ากุแน่นอน
เดี๋ยวจะมาอัพให้ได้อ่านกัน
สำหรับตอนนี้ อ่านกันไปเพลินๆก่อนนะจ้ะ
อ่านแล้วเม้นนะ สวัสดีค่ะ จุ้บ<3
ความคิดเห็น