Fic. Reborn (1827) : Love Story หวานใจ นายเมฆา

ลำดับตอนที่ #8 : Past 5 ~ คืนแรก !

 

      ณ   ชั้น 2   ห้องนอน

     "ตาบ้า ... "   จีอ๊อตโต้บ่นงุบงิบ  ใครมันช่างบังอาจทำให้หัวฟู ๆ ของเขาบวมปูดได้ขนาดนี้น่ะ แน่นอนคงไม่พ้นเจ้าตัวที่ยืนอยู่ข้างหน้าแน่นอน




     "บ่นอะไร .. ฉันไม่มีเวลามากหรอกน่ะ อ้อ ! จะอยู่เล่นกับนายสักพักก็ได้น่ะ ถ้านายต้องการ.."  อเลาดิหันมายิ้มแค่นให้

      -- ไม่มีเวลาแล้วก็ไปซะสิ่ ชิ้ว ๆ ~ --  จีอ๊อตโต้ได้แต่คิด เพราะถ้าเขาพูดออกไปมีหวังได้หัวปูดอีกรอบ

        *เงียบ*




     "มานี่ เดี๋ยวฉันดูแผลให้ .."  อเลาดิกวักมือเรียก




     "....."   ร่างบางเมิน หันไปมองกรอบรูปในห้องแทน




     "ฉันบอกว่ามานี่ .."  อเลาดิพูดอีกรอบ แต่จีอ๊อตโต้ก็ยังเมิน




     "... เมื่อกี้พูดอะไรน่ะ อะ.. โอ๊ยยย !!"  ร่างเล็กร้องอย่างเจ็บปวด ตาสีฟ้าเริ่มซึมด้วยนํ้าตา




     "ฮึ .. โทษทีมือมันพลัดไปโดนน่ะ"  ร่างสูงพูดเสียงเยาะเย้ย  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่แกล้งเจ้านี่มันสนุกดีแหะ




     "เจ็บน่ะ ใจร้าย ! ไม่ยุ่งแล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ ! "  ร่างเล็กพูดนํ้าเสียงแง่งอนคนตรงหน้า แทนที่ร่างสูงจะสำนึกผิดกลับรู้สึกสนุกมากกว่าเดิม




     "หืม ? อยากจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ นั่นสิน่ะก็ฉันเป็นผู้พิทักษ์นายนี่หน่า"  อเลาดิย่างก้าวเข้ามาหาจีอ๊อตโต้  




       -- อะ..อีกแล้ว ! เหตุการณ์นี้ เดจาวู .. เดจาวูชัด ๆ !!! --  จีอ๊อตโต้เหงื่อซึมจนเสื้อชื้น หากว่าเขาถอยจนชนประตู แล้วน้องรักขึ้นมาเรียกอีกรอบ หัวได้ปูดกว่าเดิมแหง !




     "ฮ๊ะ ! ดะ..เดี๋ยวก่อนครับ ใจเย็น ๆ คือว่า ... พวกเราลงไปทานข้าวก่อนไหมครับ ผมก็เริ่มหิวแล้วด้วย ... ลงไปทานด้วยกันน่ะครับ !"  แสงออร่าสาดส่องใส่อเลาดิ  เจ้าตัวชะงักนิดหนึ่งก่อนจะตอบตกลง




     "หือ .. อืม"  อเลาดิตอบกลับแต่อาการช็อคยังหลงเหลืออยู่ ใครจะไปคิดล่ะว่าร่างเล็กข้างหน้าจะแก้ไขสถานการณ์ด้วยการแถจนสีข้างถลอก




     "งั้นผมไปก่อนน่ะครับ :)) "  รอยยิ้มเปล่งปลั่งพร้อมออร่ายังสาดส่องเหมือนเดิม .. น่าจะมากกว่าเดิมด้วยซํ้า




       -- เกือบไม่รอดแล้วแน่ะ อ๊อตโต้เอ๊ย ~ ว่าแต่อเลาดินี่บื้อจังเลยแหะ --  ร่างเล็กคิดไปหัวเราะไป 




      "พี่คร๊าบ ~ กับข้าวเสร็จแล้วน่ะ ลงมาทานได้แล้วครับ !"  สึนะโบกมือเรียกอยู่ด้านล่างของบันได ตามด้วยฮิบาริที่เดินออกมาจากห้องครัว




     "จ๊า ~ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ ฮ่ะ...เฮ้ยย !"  เท้าเจ้ากรรมดันพลาดเหยียบกับขอบบันได ทำให้จีอ๊อตโต้เสียการทรงตัวและพลัดตกลงมาจากบันได




     "พะ..พี่ครับ ระวัง !! "  สึนะรีบวิ่งเข้าไปรับจีอ๊อตโต้




     "สึนะช่วยพี่ด้วย ~"  จีอ๊อตโต้ลอยละลิ่วลงจากบันได




        'โครม !!!'




     "พะ...พี่ครับ TT' "  สึนะยืนมองพี่ที่ตกลงมาจากบันไดโดยที่ไม่ได้เข้าไปช่วยแม้แต่น้อย 




     ฮิบาริที่ยืนอยู่เงียบ ๆ เกิดนึกสนุก (อยากมีบทกับเขาล่ะสิ่..แอ๊ก ! // แพร)
เลยเดินไปรวบตัวสึนะเข้ามาอยู่ในอ้อมอกตัวเอง  และแล้วจีอ๊อตโต้ก็ลงมาจากบันไดอย่างสงบสุข




     "ซุ่มซ่ามจังเลย นายเนี่ย...."  อเลาดิที่ลงมาจากบันไดทีหลัง มองจีอ๊อตโต้อย่างสมเพช




     "ฉันไม่เหมือนนายนี่จะเลิศเลอเพอเฟ็คทุกอย่าง !"  จีอ๊อตโต้โต้กลับทั้ง ๆ ที่หน้ายังฟุบอยู่กับพื้น




     "ก็ยังดีกว่านาย ที่ผู้หญิงมาหลงก็ยังไม่มีสักคน ฮึ !"  เส้นประสาทอเลาดิเริ่มปูด




     "ฉันไม่ใช่ผู้ชายเสเพแบบนายนี่ !"  จีอ๊อตโต้เถียงกลับ 




      บทสนทนาอันน่ารำคาญได้ก่อพายุในจิตใจฮิบาริ ให้มีพละกำลังเพิ่มขึ้น




     "คะ..คุณ ฮิบาริ"  สึนะเริ่มเหงื่อตก ออร่าสีดำของฮิบาริเริ่มใหญ่ขึ้น




     "พวกนาย ... สุมหัวกันแล้วยังทำตัวน่ารำคาญอีก ต้องโดนขยํ้า !!"  ฮิบาริพูดพร้อมยกท่อนฟาขึ้นมาหมายจะฟาดกลุ่มคนข้างหน้าให้แหลก




       ' โครกก ~ '  




      เสียงท้องร้องของทุกคนดังขึ้นโดยมิได้นัดหมาย 




     " กินข้าวเหอะ ! "  ฮิบาริเก็บท่อนฟาแล้วเดินเข้าห้องครัวอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น




       -- พะ...พี่แก เปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้เลยเหรอ !!? --  สึนะคิดหน้าเครียด




     "ฉันก็หิวแล้ว นี่ถ้านายอยากนอนที่พื้นขนาดนั้น ฉันก็ไม่ว่าอะไรน่ะ"  อเลาดิพูดด้วยท่าทางกวนประสาท ก่อนจะเดินเข้าครัวไป




    "งั้นผมก็จะไปทานข้าวแล้วน่ะครับ เดี๋ยวตามมาด้วยน่ะครับพี่"  สึนะพูดก่อนที่จะวิ่งตามอเลาดิเข้าครัวไป

     "...."  

     
.

.

.

     (TsuNa Say : )



      ตอนกลางคืน  (ตัดมาที่ห้องสึนะ)




     'ฮ๊าวว ~ '  สึนะพ่นลมหายใจยาว เวลาที่อยู่คนเดียวมันสบายชะมัด ...

       -- เมื่อไหร่แม่จะกลับมาน่ะ  เหงาจะตายอยู่แล้ว ! --  

         'แอ๊ด' 




     "เจ้าสัตว์ตัวเล็ก ! จะไม่อาบนํ้ารึไง ?"  ฮ๊ะ ! นั่นนามใหม่ของผมเหรอนั่น ?




     "คุณฮิบาริ !! ไปใส่เสื้อผ้าก่อนสิ่ครับ มันโป๊น่ะรู้ไหม !!"  




     "หืม ?"  ดูเหมือนท่านพี่จะเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองมีแค่ผ้าขนหนูผูกเอวไว้อยู่ = ='




     "ผม..ว่าคุณฮิบาริไปใส่เสื้อก่อนเถอะครับ" 




     "ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันก็เหมือนนาย แล้ว.. จะหน้าแดงทำไม ?"  




       ช่วยอย่าถามจะได้ไหม !! ก็เพราะคุณเดินล้อนจ้อนแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวน่ะแหละ ไม่อายบ้างเหรอนั่น ผมยังอายแทนเลย = ="




     "งั้น...ผมไปอาบนํ้าก่อน ... อ๊ะ !"




         'ตุบ'




     "ฉันง่วงแล้วจะนอน"




      เดี๋ยวสิครับ !!! จะนอนในสภาพนี่เนี่ยน่ะ ! 




     "คุณฮิบาริ ! จะนอนแบบนี้ไม่ได้น่ะครับ คุณควรจะไปใส่เสื้อผ้าก่อนน่ะครับ !"




     "ไม่เอา .. ใส่ชุดแล้วถอดยาก"  ห๊ะ !?




     "หมายความว่าไงครับ !" 




     "ไว้ฉันหมดอารมณ์ทำกิจกรรมยามดึกเมื่อไหร่ค่อยใส่ล่ะกัน " 




        ละ...แล้วกิจกรรมยามดึกนี่มันอะไรกันครับเนี่ย !!!


         (TsuNa Say : End )

--------------------------------------

เรื่องยืดไปเนอะ TT' พยายามตัดให้มันสั้นและ
แต่ก็ยังยาวเหมือนเดิม ฝากรูปไว้เหมือนเดิม
>.,< '