every things ทุกสิ่งหยุดที่เธอ

ลำดับตอนที่ #8 : แปลกๆ

cinna mon 
"พวกนาย ล้อเล่นกับฉันใช่มั้ยเนี่ย?"

ฉันไม่น่ามารับรู้เรื่องแบบนี้เลยจริงๆ โอ๊ย ทำไมฉันซวยอย่างนี้เนี่ย



"พวกฉันไม่ได้ล้อเล่น คือ..."

ไม่ทันที่พีชจะพูดจบ พีมิกก็ขัดขึ้นซะก่อน



"พอๆ ยิ่งพูดยัยนี่ก็ยิ่งงงเข้าไปอีก เดี๋ยวพอนานๆไปเธออก็จะเข้าใจเองนั่นแหละ"



"ก็คงอย่างงั้นอ่ะนะ ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ"

ฉันพูดกับทุกคนอย่างกล้ากลัว

ฉันกำลังหันหลังกลับ แต่เริ่มเดินไปข้างหน้าได้ไม่กี่ก้าว เสียงของใครสักคนที่อยู่ข้างหลังเรียกแบรกฉันไม่ซะก่อน



"เดี่ยว!"

นั่นไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก แต่เป็นเชนสุดแสนจะ...อึ๋ย ตาดูดุๆแฮะ



"มองอะไร เดี๋ยวฉันไปส่ง"

เอ่อ โหดๆอย่างนี้ ไม่ต้องก็ได้มั้ง...

แต่ใครจะไปกล้าพูดล่ะ ขืนพูดไปนะ มีหวังโดนนายนี่ขู่อุ้มอีกแน่ๆ แค่คิดก็รู้สึกอายจะแย่แล้ว



เดินมาถึงครึ่งทางฉันก็เผลอหลุดพูดในสิ่งที่ใจคิดมาเกือบตลอดทางออกไป



"อันที่จริงนายไม่ต้องมาส่งฉันก็ได้นะ"



"ฉันก็ไม่ได้เต็มใจนักหรอกน่า ก็แค่ไม่มีอะไรทำน่ะ"

คู่สนทนาตอบกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ไม่มีอะไรทำงั้นหรอ งั้นนายก็ไปหลีสาวเหมือนที่นายเคยทำก็ได้นี่ ชิส์

นั่นไง พอพูดถึง ยัยพวกนั้นก็ต่างกรูเข้ามาหาคนข้างฉันทันที



"ฉันว่านายมีอะไรให้ทำแล้วนะ ดูท่าจะไม่เบาซะด้วย ขอบคุณที่อุตส่าห์สละเวลาอันมีค่าของนายเพื่อมาส่งนะ ฉันไปล่ะ"

ว่าแล้วฉันก็เดินออกจากเขาที่ตอนนี้โดนยัยพวกนั้นรุมกันอยู่ทันที เฮอะ ไม่มีอะไรทำดีนัก งั้นก็เชิญให้เต็มที่ตามประสานายไปเลย



ไม่นานฉันก็เดินมาถึงห้องเรียนของตัวเอง แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าห้อง ฉันก็ถูกกลุ่มของยัยพวกคู่ปรับมาขวางทางไว้ก่อน



"ขอทางหน่อย ฉันจะเข้าห้อง"

ฉันยังทำเป็นไม่เดือดไม่ร้อน ทั้งๆในใจก็รู้อยู่แล้วว่ายัยพวกนี้ยังไงก็คงไม่มาแค่ขวางทางฉันแค่นี้แน่ๆ



"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

ไม่นานก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น จากนั้นก็ตามมาด้วยเจ้าของเสียง ที่เดินสง่าผ่ากลางระหว่างคนอื่นเข้ามาหาฉัน ถ้าฉันจำไม่ผิดฉันว่าเธอชื่อ'น้ำหวาน'นะ



"เธอมีอะไร"



"พวกเธอรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่"

เธอหมายถึงใครน่ะ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย

ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัยเล็กน้อย ทำให้เธอที่สังเกตได้พูดต่อและนั่นก็ทำให้ฉันเข้าใจว่าเธอหมายถึงใคร



"เชนน่ะหรอ เพิ่งรู้จักกันวันนี้เอง"



"อะไรนะ! จริงหรอเนี่ย อย่างเธอนี่ไม่น่าจะมีอะไรดีเลยนี่"

เธอถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง และก็หันไปพึมพำกับตัวเอง



"ไม่มีอะไรแล้วล่ะ"

เธอบอกก่อนจะส่งสายตาบอกให้ยัยพวกที่ขวางฉันเมื่อตะกี้หลีกทางให้ฉันก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเป็นปกติ

ไม่มีอะไรดีที่เธอว่านั่นหมายความว่าไงกันนะ