คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Come back !!! - - กลับสู่อดีตอันสงบสุข
สึนะที่ตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงจากอาการเมาค้าง ดวงตาสีน้ำตาลเบิกโพลงขึ้นเมื่อไปปะทะเข้ากับร่างสูงของใครบางคน สึนะมองรีบอร์นอย่างประหลาดใจ พยายามลองนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น เอ๊ะ! ตอนนั้น! ที่เราไปกอดเจ้ารีบอร์นนี่นา แต่ว่า... ตอนนั้นมัน.. รู้สึกแปลกๆแฮะ เหมือนมันไม่คุ้นยังไงยังงั้นเลย เพราะเห็ดนั่นงั้นเหรอ งั้น... เมื่อตอนนั้นรีบอร์นที่เรากอด... คือรีบอร์นตัวโตๆคนนี้อ่ะเหรอ O_O!!
ซวยแล้ววว แล้วจะมองหน้ากันยังไงเนี่ย T^T
“เอ่อ... คือ.. ฉันจำอะไรไม่ได้เลยอ่ะ ม..มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ…” พูดตะกุกตะกัก จู่ๆก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ทำไมกันเนี่ย ไม่ทันที่สึนะจะได้พูดอะไรต่อ รีบอร์นร่างสูงก็โผเข้ากอดสึนะทันที ร่างบางถึงกับช็อคจนทำอะไรไม่ถูก สึนะรับรู้ถึงอาการสั่นเทาของร่างสูง เหมือนกำลังสะอึกสะอื้น ร้องไห้งั้นเหรอ!! O_O!!
“รี..บอ..”
“ฉันขอโทษ”
“เอ๋!?”
“ฉันขอโทษจริงๆ สึนะ..ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันหลอกตัวเองมาตลอด ฉันหลอกหัวใจตัวเองมาตลอด ทั้งๆที่นายรู้สึกกับฉันแบบนั้น ทั้งๆที่ฉันก็คิดเหมือนกัน แต่ฉันกลับปฎิเสธนายมาตลอด ทั้งเย็นชา ไม่ใส่ใจ และคอยทำร้ายจิตใจนายมาตลอด ทำร้ายแววตาที่ใสซื่อและอ่อนโยนนั้น ฉันมันแย่ชะมัด!!”
“ด..เดี๋ยวก่อน ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย รีบอร์น..เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
สึนะจับที่ไหล่สองข้างของรีบอร์นอย่างเป็นห่วง ร่างสูงได้แต่ก้มหน้าซ่อนแววตาที่สั่นระริก น้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มยังคงไม่หยุดไหล ขณะที่มือเล็กๆพยายามเช็ดคราบน้ำตาของร่างสูงอย่างไร้เดียงสาและดูห่วงใย มือเรียวของร่างสูงกุมมือเล็กๆของสึนะแล้ววางลงอย่างนุ่มนวล ราวกับไม่ต้องการให้ต้องมารับรู้ความเจ็บปวดของตนไปด้วย ก่อนที่มือเรียวจะเลื่อนขึ้นไปสัมผัสบนใบหน้าของสึนะอย่างอ่อนโยน
“ฉัน...”
รีบอร์นเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อย เหมือนจะพยายามบอกอะไรบางอย่าง ขณะนี้ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างจากกันเพียงไม่กี่เซนเท่านั้น ลมหายใจอุ่นๆได้สัมผัสซึ่งกันและกันอย่างชัดเจน
สึนะที่ตอนนี้กำลังนั่งตัวแข็ง เพราะกำลังช็อคกับเหตุการณ์ตรงหน้า อะไรกัน ทำไมถึงขยับไม่ได้ล่ะ
ทำไมถึงปล่อยไว้แบบนี้ มันใกล้เกินไปแล้ววว ใกล้เกิ๊นนน >///<
แล้วใบหน้าของทั้งคู่ก็ใกล้กันเรื่อยๆ .... ใกล้กันเรื่อยๆ จนจมูกสัมผัสกันเล็กน้อย และแล้ว.....
..........................................................................................................
...........................................................................................
..............................................................................
‘BOOMMMM !!!!!!’
ควันสีชมพูลอยพวยพุ่ง ตลบอบอวลหนาทึบไปหมด และค่อยๆเลือนรางจางหายไปช้าๆ
ปรากฏร่างสูงสง่าของใครอีกคนในอ้อมกอด คนที่ไม่ใช่เด็กอายุ 14 แต่หากเป็นคนที่เขารู้จักดีที่สุด
“แค่กๆ >[]<” ร่างสูงในอ้อมกอดสำลักควันเล็กน้อย
“ส...สึ..นะ...” รีบอร์นเอ่ยชื่อบุคคลตรงหน้าอย่างตกตะลึง
“รีบอร์น...”
เขากลับมาแล้ว บอสแห่งวองโกเล่ได้กลับมาแล้ว !!!
สึนะในร่างผู้ใหญ่มองไปรอบๆ และมองยังเหตุการณ์ตรงหน้า ก็ถึงกับตกใจ ดวงตาสีน้ำตาลคมสวยเบิกโพลงขึ้น เพราะตอนนี้เขาเพิ่งสังเกตว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดใครบางคน O_O
“น..นายจะทำอะไรน่ะ” สึนะถามอย่างหวั่นๆ
ขณะที่อีกฝ่ายก็พูดไม่ออก เพราะความเขิน จนหน้าแดงขึ้นมา รีบอร์นเหมือนจะคลายอ้อมกอด แต่เมื่อมองแววตาสีน้ำตาลอ่อนโยนคู่นั้นแล้ว
...เขาจะทำร้ายแววตาอ่อนโยนนั้นอีกงั้นเหรอ
จะทิ้งสายตาอันไร้เดียงสานั่นได้ลงเหรอ
พอซะที! ต่อจากนี้ไป ฉันจะไม่ทำร้ายจิตใจของนายอีกแล้ว ฉันจะไม่ปฏิเสธใจตัวเองอีกแล้ว
สึนะ! ฉันดีใจมากเลยนะ ที่นายกลับมา ฉันดีใจจริงๆนะ...
เมื่อตัดสินใจความคิดของตัวเองได้แล้ว รีบอร์นก็กระชับอ้อมแขนมากขึ้น ทำให้สึนะอึ้งไปชั่วขณะ
“ฉันขอโทษนะ.....”
รีบอร์นพูด และเลื่อนหน้ามาข้างหูของสึนะก่อนจะกระซิบเบาๆ
“ฉันรักนายนะ...”
ประโยคนั้นได้ทำให้ผู้เป็นบอสจากแววตาที่ตกตะลึง เปลี่ยนเป็นแววตาที่อ่อนโยนอย่างเปี่ยมล้น น้ำใสๆมาคลอเต็มเบ้าตาทั้งสองข้าง ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าโศก หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความสุขและความห่วงหาอย่างลึกซึ้ง
รีบอร์นได้หันหน้ามาตรงหน้าสึนะ และเลื่อนมาใกล้เรื่อยๆ จนจมูกแนบชิดกัน
แล้วริมฝีปากของทั้งสองก็ประกบกันอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนานเหลือเกิน.....
สึนะถอนจูบอย่างเสียดายแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์เผยรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะพลิกตัวรีบอร์นที่กำลังอยู่ในภวังค์ ให้มาอยู่ในอ้อมกอดด้านล่างแทน
“สึ..นะ…”
รีบอร์นอึ้งเล็กน้อยกับการกระทำแปลกๆของสึนะ
“หึๆ... ยังไง..ฉันจะต้องทำโทษนายในฐานะบอสซะแล้วสิ”
“...O/////////O…”
<< THE END >>
ความคิดเห็น