คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - ห่างกันสักพัก! [2min]
charecter : 2min
writer : 2min_namon
Note : ไรเตอร์อกหักเลยลองแต่งดู ดีมิดีอย่างไรเม้นบอกนะคะ :D
ณ บ้านชายนี่...
“ไม่!! แทมินไม่ไป!”
“ต้องไปแทมิน งานนี้เราขัดไม่ได้” คีย์พูดขึ้นมาเมื่อมักเน่ไม่ยอมไปทำงานสักที
“แต่ผมจะอยู่กับพี่มินโฮ”
“ไม่ได้!!”
“เราให้แทมินอยู่นี่ไม่ได้หรอ” มินโฮที่นั่งฟังพูดขึ้นมา แทมินพยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่ได้ไอ้ชเว เราแคนเซิลงานมาสามงานเพราะนายกับแทมินไม่ยอมแยกจากกันนะ”
“=.=;;” มินโฮทำหน้าเซ็งเล็กๆ แล้วหันไปมองร่างเล็กที่ยืนอยู่
“งานนี้ไปเถอะนะแทมิน”
“ไม่! แทมินไม่ไป! แทมินจะอยู่กับมินโฮ!!”
“ไม่ได้หรอกแทมิน เราไปกันแค่สามสัปดาห์เองนะ” คีย์พูด แทมินเบ้ปากทันที
“มันเหมือนสามเดือนเลยนะพี่คีย์”
“ไปเถอะนะแทมิน” มินโฮพูดขึ้นมาบ้าง แทมินที่ได้ยินหันไปถามมินโฮด้วยความโมโห
“พี่มินโฮไม่อยากอยู่กับแทมินแล้วใช่มั้ย?” ร่างเล็กถาม คนที่ถูกถามนั่งนิ่งแล้วมองแทมิน
“พี่มินโฮไม่รักแทมินแล้วใช่มั้ย?”
“แทมิน...” คีย์ที่เห็นเหตุการณ์เริ่มมีรางไม่ดี
“พี่มินโฮตอบแทมินมาสิ!”
“ใช่... พี่เบื่อแทมินแล้ว!”
“……!!!” คีย์กับแทมินตกใจพร้อมกัน
“เพราะเช่นนั้นก็ไปเถอะ พี่ก็เบื่อเหมือนกัน!”
“ฮึกก!! ถ้าพี่อยากให้ผมไปผมก็จะไป!!” แทมินพูดแล้ววิ่งขึ้นห้องตัวเองไปทันที
ปึงง!!!!
“มันแรงไปหน่อยรึเปล่ามินโฮ” คีย์ที่เห็นเหตุการณ์ถามแทมินขึ้นมา มินโฮได้แต่นั่งเงียบ
“นายพูดอย่างนั้น ถ้าแทมินไปไม่กลับมานี่จะว่ายังไง?”
“....”
“อย่าเงียบได้มั้ยชเว มินโฮ!!” คีย์ตวาดทันที มินโฮหันจึงเงยหน้ามาพูดเบาๆ
“ถ้าแทมินจะไปแล้วมันเป็นอนาคตที่ดี... ผมก็ต้องทำ”
“มินโฮ...”
“ผมแค่อยากให้แทมินทำอะไรเพื่อตัวเองมั่ง... ผมเป็นห่วงแทมิน”
“....”
“ที่ผมตัดสินใจ... มันไม่ผิดหรอก” มินโฮพูดแล้วเดินขึ้นห้อง ทิ้งให้คีย์ยืนอยู่คนเดียว
‘อ้าวว? เราทำให้คู่นี้แตกกันหรือเปล่าหว่า?’ คีย์คิดในใจ
---------------------------------------
“อะไรนะ!! ให้ฉันไปด้วยเนี่ยนะ” จงฮยอนร้องลั่นเมื่อรู้ข่าว คีย์พยักหน้า
“ทางบริษัทสั่งมา”
“ทำไมให้ไปแค่สามคนอ่ะ”
“ก็ไอ้มินโฮกับพี่อนยูเค้ามีงานทางนี้นิ จะให้ฉันสั่งต้นสังกัดหรือไงว่าเอาใครไปด้วย”
“ก็ดีนะ... เราจะได้สวีทสองต่อสอง”
“ไปไกลๆ เลยไอ้เป็ด แกห่วงน้องหน่อยได้มั้ย!?” คีย์พูดแล้วตีแขนจงฮยอนให้มองร่างเล็กที่นั่งซึม
“เป็นอย่างนี้มากี่วันแล้วเนี่ย”
“รวมวันนี้ก็สี่วันแล้ว” คีย์เกาหัวแล้วเดินไปหาแทมิน
“แทมิน...”
“พี่คีย์... พี่จง... พี่มินโฮเกลียดผมแล้วใช่มั้ย?” แทมินถามประโยคนี้รอบที่สามสิบกับคีย์ คนโดนถามส่ายหน้าเชิงว่าไม่ใช่ แต่แทมินก็นั่งซึม
“ผม... ผมจะทำยังไงดีครับ ฮึกก...”
“แทมิน...” คีย์กับจงฮยอนร้องออกมาพร้อมกันแล้วโอบกอดน้องชายสุดที่รักพร้อมกัน แทมินปล่อยโฮออกมาทันที
“ไม่เป็นไรนะ...” จงฮยอนลูกหัวน้องชายตัวเอง
“ผมกลัว....” แทมินพูดออกมาแล้วร้องไห้ต่อ
------------------------------
“มันแรงไปมั้ยมินโฮ” อนยูที่เห็นเหตุการณ์ถามขึ้นมาหลังจากยืนมองแทมินร้องไห้ได้สักพัก
“ผม... ผมไม่รู้”
“แกจะให้แทมินเสียใจหรือไง แทนที่จะพูดดีๆ กันนะ”
“ผมไม่รู้จะทำยังไง ถ้าผมรั้ง วงเราจะไม่เหลืองานแล้วนะ” มินโฮพูดแล้วกุมขมับ
“...” อนยูเงียบ มินโฮจึงพูดต่อ
“พรุ่งนี้แทมินก็ต้องไปแล้ว ให้เป็นอย่างนี้แหละ”
“แต่มันตั้งญี่ปุ่นนะมินโฮ มันไม่ใช่ไปแค่แทกูหรือทงแดมุนนะ” อนยูสวนขึ้นมามินโฮที่นั่งเงยหน้ามามองพี่ชายตัวเอง
“ฉันแค่อยากให้แกไปบอกแทมินดีๆ ก่อนที่เรื่องจะสายเกินแก้” เมื่อพูดจบ อนยูก็เดินเข้าไปหาแทมินที่ร้องไห้แล้วช่วยปลอบ
มินโฮได้แต่ยืนมองน้ำตาหยดใสๆ ของแทมินที่ไหลออกมา
------------------------------------------
วันต่อมา...
“ไปแล้วดูแลตัวเองด้วยนะแทมิน” อนยูลูบหัวตัวเล็กเบาๆ แทมินยิ้มออกมาแม้จะเป็นยิ้มที่ไม่มีความสุขเลย
“ครับ พี่อนยูก็ด้วยนะ...” แทมินพูดแต่สายตามองไปยังร่างสูงที่อยู่ด้านหลังอนยู
“...” แทมินกับมินโฮมองหน้ากัน แต่มินโฮเดินออกไปก่อน
“...” แทมินก็ได้แต่ยืนมองมินโฮที่เดินจากไปโดยไม่มีคำลาแต่อย่างใด
“เอ่อ... แทมิน”
“พี่อนยูไปเถอะครับ ฝากลาพี่มินโฮด้วย”
“อืม พี่จะบอกให้” อนยูพูดแล้วเดินไปบอกลาคนอื่นในวง แต่แทมินยืนนิ่งอยู่กับที่
พี่มินโฮ... เขาไม่กลับมาแล้วละ...
เรา... คงจะเลิกกันแล้วสินะ...
“ไปเถอะแทมิน เครื่องมาแล้วนะ” คีย์พูด แทมินได้แต่กลั้นน้ำตาก่อนจะเดินตามคีย์ไป แต่สายตากลับทอดไปยังทางที่ร่างสูงเดินจากไป
“พี่คีย์...”
“ดีใจมั้ยทะ....” คีย์เห็นน้ำตาของแทมินไหลออกมา แทมินร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“ผมคิดถึงพี่มินโฮ... ผมไม่อยากเลิกกับพี่เค้า...”
“แทมิน...” จงฮยอนที่เห็นเดินเข้ามาหาร่างเล็ก
ติ้ดๆๆ
“อ๊ะ!” แทมินอุทานออกมาแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องสีฟ้าจากกระเป๋า เสียงข้อความที่เป็นเสียงของมินโฮโดยเฉพาะดังขึ้นมา แทมินรีบเปิดอ่านด้วยความตื่นเต้นแต่ปนไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในใจ
ถึงแทมิน
พี่คงไม่สามารถเป็นแฟนที่ดีของเราได้ พี่อยากให้เราไปในทางที่ดีขึ้น
“ผมรู้ดีพี่มินโฮ” แทมินพูดแล้วเลื่อนข้อความลงมา
พี่ยังไม่สามารถทำอะไรทดแทนแทมินได้เลย พี่ไม่รู้จะทำยังไง
“...” แทมินเลื่อนไปอ่านข้อความด้วยความสงสัย
พี่ไม่อยากให้เราร้องไห้เพราะพี่ พี่ไม่ใช่คนดีอะไรที่เราจะต้องมาร้องไห้
“...” น้ำตาเม็ดใสเริ่มไหลมาจากดวงตากลมของแทมิน
พี่ว่า...
...
...
เราห่างกันสักพักเถอะนะแทมิน...
“ฮึก....” แทมินกำโทรศัพท์ของตัวเองแน่น คีย์ที่ยืนอ่านข้อความด้วยเบิกตากว้างก่อนจะหันไปมองจงฮยอนที่มีอาการแบบเดียวกัน
“มะ... ไม่จริง...”
“แทมิน.....” คีย์โอบแทมินที่มีอาการสั่นขึ้นมา ใจของคีย์เริ่มหวั่นขึ้นมาตาแรงสั่นของร่างเล็ก
“ไม่จริงใช่มั้ย?.....”
“...”
“ผมไม่เชื่อ... พี่มินโฮ...”
“แทมิน...ทำใจดีๆ ไว้” จงฮยอนพูดขึ้นมา แทมินจึงร้องไห้ออกมาอย่างแรง
“ผม ฮือ....... ผมไม่เชื่อ พี่มินโฮเค้าไม่ทิ้งผมใช่มั้ย? เค้าไม่บอกเลิกผมใช่มั้ย?”
“แทมิน อย่าร้องไห้เลยนะ”
“พี่เขาบอกว่าเราเลิกกันใช่มั้ย....”
“ไปเถอะแทมิน เครื่องจะออกแล้วนะ” คีย์พูดแล้วจูงมือแทมินเดินออกไปจากตรงนั้นทันที จงฮยอนเลยต้องลากกระเป๋าอีกสองใบตามไปทันที
----------------------------------------------
“แกจะให้มันจบอย่างนี้จริงๆ หรอมินโฮ?”
“...”
“ฉันว่าไม่ใช่ทางที่ถูกนะ”
“ผมว่าผมทำถูกแล้วละพี่อนยู” มินโฮพูดแล้วก้มหน้าลง ปล่อยให้น้ำตาที่ไม่เคยไหลให้ใครดูออกมา
“แกจะปล่อยให้น้องมันต้องมานั่งเสียใจหรอมินโฮ!”
“ดีกว่าให้แทมินตามผมแล้วไม่ทำอะไรเลยนะครับ!!”
“....”
“ผมก็ไม่อยาก แต่ถ้ามันเป็นทางที่ดีที่สุด ผมก็จะทำ”
“มินโฮ...”
“ไม่ใช่ผมไม่รักแทมินนะ... ผมรักแทมินเสมอ...”
“...”
“แต่อนาคตของแทมินย่อมสำคัญกว่าจะมานั่งจมปลักกับผม” มินโฮพูดแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บในใจ อนยูจึงเดินไปตบไหล่มินโฮเบาๆแล้วนั่งดูอาการของมินโฮห่างๆ
---------------------------------------
สองเดือนผ่านไป...
“เฮ้อ... วันนี้จบงานแล้วนะคะ กลับที่พักได้เลย”
“เย้! พี่อีรังหิวมั้ย” เสียงของสองหนุ่มดังขึ้นมาถ้าผู้สอนเต้นนามอีรัง แต่ร่างเล็กนั่งเงียบเมื่อรู้ว่าเลิกงาน
“ยังนะ แต่ไปกินซูชิรางเลื่อนกันมั้ย ร้านตรงนี้อร่อยนะ” อีรังพูดแล้วเดินไปเก็บของ ทั้งสองคนก็เดินไปเก็บของเหลือแต่แทมินที่นั่งมองโทรศัพท์
“จงฮยอน ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง แทมินต้องกลายเป็นหุ่นยนต์แน่เลย” คีย์พูดแล้วมองร่างเล็กที่นั่งอ่านข้อความที่มินโฮส่งมาเมื่อสองเดือนก่อน
“นั้นสิ เต้นก็เก่งกว่าเดิม เสียงก็ดีขึ้น แต่ทำไมถึงล่องลอยได้อย่างนั้น” จงฮยอนพูดแล้วมองแทมินที่นั่งอยู่
“แทมิน เราไปกินซูชิรางเลื่อนกันมั้ย?”
“วันนี้ผมไม่ค่อยดีนะครับ ขอกลับไปนอนที่บ้านได้มั้ย?”
“ไหนดูสิ?” จงฮยอนพูดแล้วเอามือแนบหน้าผากแทมิน ก่อนจะชักมือออกมาทันที
“ตัวร้อนมากๆ เลยคีย์”
“กลับก่อนก็ได้แทมิน พี่ไปส่งมั้ย?” คีย์พูด แทมินส่ายหน้าแล้วพูดต่อ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ๆ ไปกับพี่อีรังเถอะ”
“อืมๆ เดินดีๆ นะแทมิน”
“ครับ” ร่างเล็กยิ้มออกมา แต่ทั้งสองคนรู้ดีว่ารอยยิ้มนี้ไม่มีแม้แต่ความสุข
“อ้าวแทมิน จะไปไหนหรอ?” อีรังเดินมาถามแทมินที่จะเดินออกจาห้องซ้อม
“ผมคงไปนอนพักนะครับ พี่อีรังไปทานซูชิกับพวกพี่ๆเถอะครับ”
“อืม เดินกลับบ้านดีๆ นะแทมิน” อีรังพูดแทมินยิ้มให้แล้วเดินออกไป ทิ้งให้สามคนที่เหลือมองแทมินเดินจากไปอย่างเป็นห่วง
-----------------------------------
“...” แทมินเดินเงียบๆ แล้วเข้ามาในร้านหนังสือ ก่อนจะเดินไปทางโซนดาราต่างประเทศ
แทมินหยิบข่าวดาราขึ้นมาก่อนจะเปิดไปอ่านหัวข้อที่มีร่างสูงอยู่ด้วย
‘ชเว มินโฮประกาศลั่น ไม่มีคนในสเปก’
“ฮึก....” แทมินกลั้นน้ำตาที่จะไหลลงมา นึกถึงอดีตที่ตัวเองเคยอยู่กับมินโฮ
‘พี่มินโฮ ให้ข่าวอย่างนั้นทำไมอ่ะ เดี๋ยวก็โดนหาว่ากวนคนอื่นเขาอีก?’
‘ก็สเปกพี่เป็นแบบแทมินนี่นาแล้วแทมินเป็นแฟนพี่นะ จะให้พี่บอกหรอว่าคบกับคนอื่นนะ’
‘พี่มินโฮอ่า แทมินเขินเป็นนะ’
“ฮึก...” น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาจากดวงตาของแทมิน
“พี่มินโฮ... พี่สบายดีใช่มั้ย?” แทมินพูดกับรูปภาพของมินโฮที่อยู่ตรงหน้า
“ผม... คิดถึงพี่มากๆ เลยนะ พี่คงเจอคนใหม่แล้วสินะ?”
“...” แทมินรู้ว่าไม่มีเสียงตอบกลับ แต่ก็ยังคงพูดต่อ
“อย่าไปจากผมเลยนะ อย่าเพิ่งไปจากผมได้มั้ย?”
“...”
“ได้โปรด... กลับมาหาผมอีกครั้งจะได้มั้ย.....”
“...”
“กลับมาหาผมอีกครั้งได้มั้ย... ผมคิดถึงพี่...”
“พี่ก็คิดถึงแทมิน...” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากด้านหลัง แทมินหันไปมองต้นเสียงที่ดังขึ้นมาก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“พะ... พี่มินโฮ”
“พี่ก็คิดถึงแทมิน... พี่คิดถึงเรามากจนจะขาดใจ...” แทมินที่ยืนฟังน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
“พี่ไม่อยากเลิกกับเราเลย พี่ทำไปเพราะอยากให้แทมินมาที่นี่”
“...”
“พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแทมิน อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคนที่พี่รักในชีวิตพี่”
“...”
“ให้อภัยคนอย่างพี่ได้มั้ยแทมิน ให้โอกาสพี่ได้แก้ตัว...”
“พี่ไม่ต้องมาร้องของ” แทมินพูดขึ้นมา มินโฮหยุดพูดทันที
“พี่ไม่ต้องมาขอแทมิน...”
“...”
“เพราะ...”
...
...
“แทมินให้โอกาสพี่เสมอ”
“แทมิน” มินโฮดึงแทมินมาไว้ในอ้อมกอด แทมินร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
“พี่รักแทมินนะ พี่รักแทมินมากที่สุดเลย”
“ผมก็รักพี่ครับ พี่อย่าทิ้งผมไปไหนอีกนะ”
“พี่ไม่สัญญา”
“...?”
“เพราะพี่จะทำ” มินโฮพูดออกมา ร่างเล็กยิ้มออกมากว้างก่อนจะกอดมินโฮอีกครั้ง
----------------------------------------
“วันนี้ฉันต้องไปนอนกับนายมั้ยจงฮยอน” คีย์ถามจงฮยอนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ท่าทางห้องที่คีย์นอนคืนนี้ คงจะมีแต่สีชมพูแล้วละ หึหึ” จงฮยอนหัวเราะเจ้าเล่ห์ คีย์ถอนหายใจทันที
“เฮ้อ ไม่อยากนอนกับเป็ดเลยอ่ะ”
“ทำไมอ่ะคีย์ คีย์เกลียดฉันหรอ” จงฮยอนเบ้ปาก คีย์หลุดหัวเราะออกมา
“ไม่ตอบหรอกย่ะ” คีย์แลบลิ้นใส่จงฮยอนทันที
“พอได้แล้วสองคน จะไม่ไปดูสองคนนี้หรอ?” อนยูที่ยืนอยู่ข้างๆ สองคนนี้พูดขึ้น จงฮยอนเลยสวนทันที
“พี่ก็รู้ว่าทั้งคู่คง... ติ้ดๆ ปิ้บๆ จิ้ดๆ”
โป้กก!
“อ๊ากก! ทั้งสองคนทำอะไรเนี้ย!! ผมเจ็บนะ” จงฮยอนร้องลั่นเมื่ออนยูกับคีย์รวมใจกันเขกหัวจอมวายร้ายจงฮยอน
“คิดอกุศลจริงๆ” ทั้งสองพูดแล้วแทกทีมกัน ทิ้งให้จงฮยอนเบ้ปากแล้วลูบหัว
“ไปที่พักดีกว่านะครับ ยังไงก็อยู่กันอีกตั้งหนึ่งเดือน พี่อีรังกลับก่อนเลยก็ได้นะ” คีย์พูดขึ้นมา อีรังพยักหน้าแล้วก้มหัวลาสองคนที่เหลือก่อนจะเดินออกไป
“น่ารักดีนะคนนี้นะ” อนยูพูดออกมาเบาๆ แต่ทั้งสองคนรู้ดีว่าพี่ชายคนนี้คิดอะไร
“กลับกันซะทีเถอะครับ” แทมินร้องออกมา ทั้งสามคนเลยยื่นหน้าไปมองแทมินกับมินโฮที่ยืนจับมือกัน
“อะไรฟะ? พอเคลียเสร็จก็จะกลับเลย เฮ้ออ”
“งั้นพี่จงนอนนี่ละกัน ไปเถอะครับพี่ๆ” แทมินพูดออกมา พี่ๆ สามคนที่เหลือระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกันทันที
“ทำไมบทนี้จงฮยอนโดนแกล้งคนเดียวละห๊ะ! แง้!!”
เสียใจอีกรอบนะจ้ะจงฮยอนนี่ :D
-------------------------------------------------
“แล้วพี่มาที่นี่ยังไงครับ?” แทมินถามขณะเดินกลับมาที่พัก มินโฮได้แต่ยิ้มแล้วเดินต่อโดยไม่ตอบแทมิน
-------------------------------------------------
“ไม่มีใครรู้หรือไงว่าจินกิกับมินโฮไปไหน!” เสียงตะโกนก่นด่าของประธานบริษัทถาม สามสาวโซชิ ทิฟฟานี่ ซูยองและ ยูริยิ้มออกมาก่อนจะพูดออกมา
“มินโฮจึงให้เราสามคนมาทำงานแทนไงคะ?” ทิฟฟานี่พูดคนแรก ประธานบริษัทมองหน้าทันที
“...”
“มินโฮคุณย่าอาการหนักมากต้องไปอินชอนด่วนนะคะ” ยูริพูคนแรก และตามด้วยซูยอง
“ส่วนอนยูก็ไปส่งมินโฮ ตอนนี้คงไม่ว่าง งั้นให้พวกเราทำงานแทนนะคะ”
“เอาเถอะๆ พวกเธอไปแต่งตัว ฉันจะด่าพวกมันอีกที”
“ขอบคุณค่ะ” สามสาวก้มหัวก่อนจะเดินไปห้องแต่งตัวทันที
“ฉันว่าคิดถูกแล้วที่ให้เราทำงานนี้” ยูริพูดคนแรก ตามด้วยทิฟฟานี่
“แทมินคงหายงอนมินโฮซักทีนะ”
“แต่หลังจากนี้เราไม่รับประกันความปลอดภัย” ซูยองพูดส่งท้าย ทั้งสามสาวถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“เฮ้อ สู้ๆ นะมินโฮ”
-----------------------------------------------
เดือนต่อมา
“นี่ขนาดโดนท่านประธานด่าขนาดนั้นยังจะสร้างเรื่องอีกนะ” อนยูที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์พูดออกมา จงฮยอนกับคีย์เลยพร้อมหันไปอ่านหนังสือพิมพ์ที่อนยูถืออยู่
“ก็ดีไงพี่อนยู จะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกันอีก แค่ครั้งนี้ก็เกินทนแล้ว” คีย์พูดขึ้น จงฮยอนพูดต่อทันที
“ถ้าทะเลาะอีก ครั้งนี้ไม่ต้องทำมาหากินแล้วแหละ” จงฮยอนหันไปมองแทมินกับมินโฮที่นั่งเล่นเกมอยู่อย่างสนุกสนานหลังจากที่ทะเลาะกันมาเกือบสามเดือน
“เฮ้อ” คีย์กับอนยูถอนหายใจออกมา แล้วหันไปมองคู่รักที่ยังยีหัวกันอยู่
ข่าวที่ว่าเป็นยังไงนะหรอ?
‘ชเว มินโฮประกาศ ห้ามใครแยกลี แทมินไปทำงานที่อื่นโดยเด็ดขาด นอกซะจากตนเองจะตามไป!’
PS. คงสบายใจยีราฟไปหลายเดือน =…=*
-------------------------------------------------------------
Writer Said:
มาแล้วจ้า
หลังจากที่หายไปกับเรื่องยาวจนเกือบลืมเรื่องสั้นไป หุหุ =..=
ใครแอบน้ำตาไหลบ้างมั้ยอ่ะ? ไรเตอร์แต่งไปแล้วนั่งน้ำตาไหลคนเดียว
หวังว่าจะเศร้านะคะ ไรเตอร์อกหักในช่วงนี้ ฮือ TT”
ความคิดเห็น