คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 เงามืด
Chapter 8 เงามืด
ความมืดกับแสงสลัว ๆ ที่คอยครอบงำกัดกินกับความพร่ำเพ้อ สิ่งสำคัญที่จำเป็นต่อการมีชีวิตอยู่ของเขากลับหายไป
“ เซลลลลลลลลลลลลลลล……………….ลลลลล” เสียงตะโกนร้องเรียกก้องสะท้อนกันไปมา
“ ทำไม ทำไม ต้องเป็นนายด้วย ทำไม......มายยยยยยยยย” เสียงตะโกนดังก้องสะท้อน
“ พี่คะ” เสียงน้อย ๆ ของคารินช่วยเรียกสติของไบรนกลับคืนมา
“ คาริน พี่ต้องตามหาเซลนะ อย่าอยู่ให้ห่างพี่นะ” ไบรนพูดกับคารินด้วยสีหน้ากังวลปนห่วง
“ ค่ะ” เด็กน้อยพยักหน้าตอบรับ
“ พี่จะดำลงไปดู พี่สงสัยว่าไม่มีทางเลย ที่เซลจะหายตัวไปได้ พี่ว่าไอ้น้ำสีเขียว เขียวเนี่ย มันชักจะยังไง ยังไงและ แล้วยังไอ้ศพที่ลอยเกลื่อนนี่อีก ดูยังไงก็ไม่เหมือนศพ ถ้าเป็นศพคงต้องอืดไปแล้ว ถ้าอยู่ในน้ำอ่ะ แถมกลิ่นเน่าก็ไม่มี”
“ หนู.....หนูได้กลิ่นของใบมิ้นด้วย” ไบรนจับมือของคารินที่เขาแบกไว้บนหลังมาคล้องคอของเขาเอาไว้
“ เอาหล่ะ จับไว้ให้แน่น ๆ นะ”
“ ค่ะ” คารินตอบรับเสียงเครือ
ไบรนเดินลงไปใจกลางของห้อง ลึกลงไป หัวของเขาเริ่มจมน้ำ เส้นผมที่ปลิวสลวยในสายน้ำกำลังพัดผ่านคลอเคลียเล่นน้ำ คารินหลับตาปี๋ กับเบิกตาโพรงดู มือโอบกอดไบรนแน่น ขณะที่ไบรนดำน้ำลึกลงไป น้ำสีเขียวใสสะอาดพัดผ่านตัวเขาราวกับสายลมที่พัดผ่านยามเย็น นัยย์ตาของเขาสะท้อนเป็นสีเขียววูบวาบ วูบวาบ ลูกไฟสีเขียวจำนวนมากมายอยู่ใต้น้ำ กับใบไม้จำนวนมากที่กรองทบถมกัน
มือของคารินที่คล้องคอไบรนอยู่นั้นกับเลื่อนมาขยัมที่ไหลของไบรน ไบรนรู้ทันที่ว่านั่นเป็นสัญญาณของคาริน ไบรนรีบแวกว่ายพื้นขึ้นสู่ผิวน้ำ
“ แฮ่ก ๆ แฮ่ก ๆ........ ไฟ มีไฟอยู่ใต้น้ำ ได้ยังไง?” ไบรนเอามือเสยผมสีดำประกายน้ำเงินที่เปียกน้ำที่ปิดมาปกหน้าของเขาออก
“ แค่ก แค่ก ...” คารินสำลักน้ำ เธอพยายามไอเอาน้ำที่ติดอยู่ในหลอดลมของเธอออกมา
“ คาริน คงไม่ไหวใช่มั้ย” ไบรนเอามือลูบที่หน้าของคารินที่ยังคงสำลักน้ำและไออยู่
“ ฟ้าววววววววววววว...........วิ้ง.............” เสียงลมดังขึ้นพร้อมกับแสงสีฟ้าจ้า ทันใดนั้นก็มีลูกบอลกลม กลมแสงสีฟ้าที่มีลายอักขระมากมายที่อ่านไม่ออกผุดขึ้นบนลูกบอล ลูกบอลนั้นได้โอบอุ้ม คาริน ขึ้นไปลอยขึ้นไป ลอยขึ้นสูงจนติดเพดานของอุโมงค์
“คาริน รออยู่ที่นี้นะ พี่จะมารับ”
“พี่ค่ะ หนู.............กลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะอยู่ในนั้นเธอจะไม่เป็นไรเธอจะปลอดภัย” ไบรนยิ้มเจื่อน ๆให้คารินที่มองอยู่เบื้องบนด้วยตาละห้อย
“พี่คะ..........” น้ำเสียงที่เธอร้องเรียกฟังดูเศร้ากับใบหน้าที่มีแต่น้ำตาไหลหยดย้อยได้แต่มองหน้าชายผู้เป็นความหวังว่าจะจัดการเรื่องทุกอย่างให้มันเรียบร้อย
“พี่คะ....” ตาของเธอเริ่มรี่ลง รี่ลง..........
ไบรนยังคงมองดูเด็กน้อยที่ค่อย ค่อยหลับ สีหน้าเธอดูสบายไร้ทุกข์
“ คาริน... หลับให้สบายนะ.... เธอจะไม่เป็นไรจนกว่าจะมีคนคลายเวชของฉันได้
ไบรนมองไปรอบ ๆ เขาคิดหาหนทางล่องรอยของเซลที่หลงเหลือ
“ ก่อนที่เซลจะหายไป.............”
“ บุ๋ง.....บุ๋ง........” ฟองอากาศผุดขึ้นมาอีกครั้ง
“นั่นมัน.....”
ไบรนมุดตัวลงน้ำแหวกว่ายตามฟองอากาศลงไป ใบมิ้นกองมหึมาที่ทับถมกันจนเปลื่อยยุ่ย กับลูกไฟสีเขียวมากมายที่เกลื่อนกรานกระจายไปทั่วใต้น้ำให้ห้องอุโมงค์
“ ทำไม.....มีไฟอยู่ใต้น้ำได้........แถมเป็นลูกไปสีเขียวอีก.....”
เขาเอามือเอื้อมไปแตะที่ลูกไฟ ลูกไฟมันกับไม่ให้ความรู้สึกร้อนเลยแม้แต่น้อย มันกลับไหลลื่นไปตามตัวของเขาให้ความรู้สึกที่เย็นวูบวาบ ใบมิ้นที่กองทับถมกันอยู่นั้น กลับเข้ามารวบและห่อคลุมตัวของเขาเอาไว้ เขาไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อยแต่กับรู้สึกสบายที่ถูกห่อคลุมด้วยใบมิ้น สมองของเขาโปร่งโล่งเหมือนเด็กน้อยแรกเกิดที่ไม่ต้องกังวลกับสิ่งใด ใด รอบตัวที่จะเกิดขึ้น ไบรนหลับตาพริ้มสบาย แล้วภาพของเซลผุดขึ้นมาในหัวของเขาภาพแล้วภาพเล่า ในหัวเขากลับคิดว่า
“ ชายผู้นี้เป็นใครทำไมถึงโผ่มาให้เราเห็นนะ...!!! ”
“ เขามีความสำคัญกับเรายังไงนะ......!!! ”
“ แล้วทำไมในหัวเราถึงมีแต่หน้าเขาหล่ะ....!!! ”
ภาพใบหน้าของเซลไม่ว่า ในยามที่มีความสุข หรือ ความทุกข์ หัวเราะ ดีใจ ร้องไห้เสียใจ ไหลพรั่งพรูออกมาจากจิตใต้สำนึก
“ ใช่สิ....”
“ เรามีสิ่งที่สำคัญอยู่นิ..”
“ ใช่... แต่มันคืออะไรหล่ะ…!!!” เขาพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
ไบรนลืมตาขึ้นมาพร้อมกับมองไปรอบ รอบ ตัว ที่มืดมิดมองไม่เห็นแม้แต่สิ่งใด ใด เหมือนเขากำลังหลุดไปในอีกมิติหนึ่ง มิติซึ่งไม่มีผู้ใด มิติที่มืดมิด มิติที่เงียบสงัด ภาพสีขาวที่คล้ายควัน ลอยขึ้นมา ลอยขึ้นมาจนเป็นภาพเห็นได้ชัด คือเด็กชายผู้หนึ่งหยอกล้อกระต่ายอย่างสนุกสนาน หัวเราะล้าด้วยความดีใจ แล้วเด็กหญิงคนหนึ่งก็วิ่งมาหาพร้อมกับยื่นมือมาให้เขา
“ พี่ค่ะ...”
“ ลุกเถอะค่ะ แล้วมาเล่นด้วยกันนะ....มาเล่นด้วยกันนะ”
“ ใช่...ลุกมาด้วยกันเถอะ” เด็กชายผู้นั้นร้องเรียก
พวกเค้าเล่นกันอย่างสนุกสนาน หัวเราะจนลืมสิ่งต่างที่อยู่รอบตัว ลืมแม้กระทั่งวันเวลา และลืมกระทั่งแม้ตัวตนของตนเอง เด็กหนุ่มพูดกับไบรน
“ นายชื่ออะไรหล่ะ ”
“ ฉันชื่อ เซล แล้วพวกนายหล่ะ...”
ไบรนหันไปมองหน้าของเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่อ้าปากพูดออกมาแต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงที่พูดออกมานั้น เพียงแค่เค้าจดจ้องและมองที่ริมฝีปากที่ขยับ ภาพต่าง ๆที่เค้าเคยผ่านพบแล้วรวมเผชิญกับเด็กชายและเด็กหญิงและกระต่ายน้อยกับไหลทยอยออกมาร่วมกับน้ำที่ไหลย้อน แล้วเด็กชายและเด็กหญิงกับกระต่ายตัวน้อยก็เลือนหายไปเหลือไว เพียงควันที่ลอยบาง บาง เขาตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงของเขาที่ร้องตะโกนขึ้น
“ เซลลลลลลลลลลลลลลล................................................พวกนาย อย่าไป..............”
“ หึ หึ ไม่น่าเชื่อว่ายังจะมีใครที่หลุดออกจากห้วงมิติมายาได้.....”
“ ช่างน่านับถือ จริง จริง”
“ แปะ แปะ แปะ...”
เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับเด็กสาวหน้าตาสะสวย ผิวขาวซีด เดินมาถือดาบ ปลายที่แหลมของดาบนั้นชี้หันมาจิ้มที่หน้าผากของเซล เซลขยับตัวเงยหน้ามองเด็กสาว หน้าผากของเขาสะกิดโดนเข้ากับมีดของเด็กสาว
“ คาริน...” เค้ามองเด็กสาว
เด็กสาวยังคงถือมีดและชี้จิ้มมายังหน้าผากของไบรน จิ้มลึกเข้าไปอีก
ยิ่งไบรนมองหน้า เด็กสาวยิ่งจิ้มเข้าไปอีก เลือดของไบรนเริ่มไหลซิบออกมา ทีละหยด ทีละหยด
“คาริน... ทำไม?”
เด็กสาวยังคงมองหน้าไบรน นัยย์ตาเย็นเหมือนธารน้ำแข็งและคมกริบประดุจมีดที่เสียบแทงลึกลงไปในจิตใจของเขา
“เธอไม่ใช่คาริน..... เธอเป็นใคร ?”
ไบรนมองหน้าของเด็กหญิง เด็กหญิงผิวซีดที่ไม่มีแม้แต่แววตาและความรู้สึก ไบรนร้องตะโกนถาม
“เธอเป็นใคร ?”
แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือดังขึ้นดังก้อง อุโมงค์ ร่างเล็ก ๆ สีดำก็ปรากฎขึ้นจากเงามืดสลัว
“เก่งมากเลยจ๊ะ น้องสาวสุดที่รัก อย่างนี้สิ ถึงสมเป็นน้องพี่”
“เธอ...”
“…”
ไบรนนอนนิ่ง ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ ราวกับถูกตีหัวด้วยของแข็งอย่างจัง สายตาได้แต่จับจ้องร่างที่เยื้องกายมาออกจากเงามืดอย่างเครียดแค้น
“อย่ามองด้วยสายตาอย่างนั้นสิ พี่ชายขา มันน่ากลัวนะ”
ความคิดเห็น