เพิ่งรู้ว่ากูรักมึง

ลำดับตอนที่ #8 : สารภาพ

บทที่ 8 สารภาพ

ณ ห้อง 6/1

         ครู. นักเรียนคะ ครูจะมอบหมายงานให้นักเรียนไปเขียนจดหมายสมัครงานในอาชีพที่อยากจะทำ เป็นภาษาอังกฤษ โดยนักเรียนต้องใช้ศัพท์ทางการเท่านั้น การบ้านชิ้นนี้มีผลกับคะแนนท้ายบทของนักเรียน ใครไม่ส่งครูปรับตกนะคะ และที่สำคัญ ห้ามลอกกันเด็ดขาด

เบส. การบ้านภาษาอังกฤษแม่งยากชิบหายเลย

ต้อม. จะไปลอกใครดีวะเนี่ย

เกม. ลอกไม่ได้หรอก ขืนลอกมีหวังอาจารย์รู้แน่ 

เบส. เกม..มึงลองขอให้เนิร์ดมาช่วยหน่อยดิ

เกม. ไม่ได้หรอก ช่วงนี้...กูไม่ได้เจอมันเลยว่ะ

เบส. มึงเป็นอะไรวะ กูเห็นมึงแปลกๆมาตั้งแต่วันงานเลี้ยงที่บ้านเบวแล้ว เมื่อเช้าตอนเนิร์ดเอาข้าวมาให้ มึงก็หลบหน้ามัน หรือว่ามึงสองคนทะเลาะกัน

เกม. เปล่า....ไม่ได้ทะเลาะ... กูก็แค่ไม่อยากเจอหน้ามัน

เบส. ทำไมวะ

         เกม. ...

         ต้อม. เงียบแบบนี้ หรือว่า....จะเกี่ยวกับเบว

         เกม. เสือก

         ต้อม. อ่าว

         เบส. พวกกูไม่ถามก็ได้ถ้ามึงไม่อยากเล่า แต่ถ้าไม่มีงานไปส่งอาจารย์เราสามคนโดยปรับตกแน่

         เกม. แล้วทำไมต้องเป็นมันด้วยวะ ไปขอคนอื่นให้ช่วยก็ได้ไหม

         เบส. แล้วใครจะมาช่วยวะ

         ต้อม. ใจเย็นพวกมึง เดี๋ยวกูลองขอให้เพื่อนกูที่อยู่ห้องกิฟต์มาช่วย มันเก่งภาษาอังกฤษเหมือนกัน น่าจะพอช่วยเราได้

หลังเลิกเรียน ผมไปแอบอยู่ที่รั้ว ส่องดูว่าเนิร์ดมันขึ้นรถกลับไปหรือยัง พอเห็นว่ามันขึ้นรถกลับไปแล้ว ผมถึงออกไปรอรถเมล์ พอถึงบ้านผมก็พยายามทำการบ้าน แต่ทำเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้ การบ้านรอบนี้มันยากจริงๆ ‘กริ๊งๆ.... ’ เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมมองไปที่หน้าจอก็เห็นว่าเป็นชื่อไอ่เนิร์ดที่โทรมา ผมปล่อยมือถือให้ดังต่อไปเรื่อยๆอยู่แบบนั้นไม่ยอมรับสาย ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็เงียบไป แต่มีเสียงกดกริ่งเรียกที่หน้าบ้านของผมแทน ผมชะเง้อหน้าออกไปดูที่หน้าต่างก็เห็นไอ่เนิร์ดยืนโวยวายอยู่หน้าบ้าน

         เนิร์ด. เกม! ไอ่เกม! กูรู้นะว่ามึงอยู่ในนั้นน่ะ ออกมาหากูเถอะ

         เกม. มึงมาทำไม

         เนิร์ด. ก็มึงหายหน้าหายตาไปเลยอ่ะ ติวก็ไม่มาติว โทรไปก็ไม่รับสาย มึงเป็นอะไรหรือเปล่า

         เกม. ไม่ได้เป็นอะไรหรอก กูสบายดี มึงกลับไปเถอะ

         เนิร์ด. นี้มึงกะจะไล่กันเลยเหรอ กูเพิ่งมาถึงเองนะ ให้กูเข้าไปในบ้านหน่อยสิ กูอุตส่าห์ซื้อไก่ย่างทั้งตัวมาให้มึงเลยนะเว้ย 

         เกม. เออก็ได้ เดี๋ยวกูลงไปเปิดประตูให้

ผมรำคาญลูกตื้อมัน เลยยอมให้มันเข้าบ้าน จะไล่ให้มันกลับไปก็ไม่ได้ สงสาร...

         เนิร์ด. ทำไรอยู่

         เกม. ทำการบ้าน

         เนิร์ด. เดี๋ยวนี้ไม่เห็นน่าเห็นตามึงเลยตั้งแต่วันงาน กูก็นึกว่ามึงไม่สบาย

         เกม. กูเป็นเบื่อๆว่ะ เลยไม่ได้ไปติว

         เนิร์ด. กินกับกูไหม

         เกม. หื้อ?

         เนิร์ด. กูหมายถึง กินไก่กับกูไหม

         เกม. กินสิ มึงเอาไปใส่จานเลย

ต้องยอมรับว่าไก่ที่มันซื้อมาอร่อยมาก ผมกินอิ่มจนพุ่งกาง จู่ๆก็มีคนมาเลี้ยงข้าว ดีจัง...

         เกม. เห้อ.....

         เนิร์ด. เป็นไรวะ ดูมึงเครียดๆนะ

         เกม. ก็การบ้านภาษาอังกฤษน่ะสิ ยากโคตร กูทำไม่ได้ว่ะ ไม่รู้เรื่องเลย

         เนิร์ด. ให้กูช่วยไหม

         เกม. ฮ่าๆๆๆ(หัวเราะ)  คำนี้แหล่ะที่กูอยากได้ยิน

         เนิร์ด. ครูให้มึงทำอะไร

         เกม. เขียนจดหมายสมัครงาน

         เนิร์ด. เดี๋ยวกูพาทำ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป............

         เกม. เห้ย......เสร็จสักที มึงทำได้จริงๆด้วย โคตรเก่งเลยว่ะ

         เนิร์ด. มันแน่อยู่แล้วเว้ย.....ทำการบ้านเสร็จแล้ว เล่นเกมส์สักหน่อยไหม

         เกม. ได้ๆ

ผมไม่รอช้ารีบหยิบจอยเกมส์มาอย่างไว

         เกม. กูถามอะไรมึงหน่อยสิ 

         เนิร์ด. ว่า

         เกม. มึงกับเบวเป็นแฟนกันแล้วเหรอ

เนิร์ดวางจอยเกมส์ลงทันทีเมื่อได้ยินคำถามจากผม

         เนิร์ด. ทำไมมึงถึงคิดแบบนั้นล่ะ

         เกม. คือ...ที่งาน...กูเห็นมึงกับเบวยืนกอดกันอ่ะ 

         เนิร์ด. อ่อ...ไม่ใช่หรอก เบวมันทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มเฉยๆ มันเลยมาระบายให้กูฟัง กูก็เลยกอดปลอบใจมัน ก็แค่นั้น

         เกม. ฮ่าๆๆๆๆ เหรอ ฮ่าๆๆๆ อ๋อ....เหรอวะ เป็นแบบนี้นี่เอง สงสัยกูจะคิดมากไปเองว่ะ ขอโทษนะที่ถาม ฮ่าๆๆๆ

ผมพูดไปหัวเราะไปด้วยความโล่งใจ ไอ่เนิร์ดเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยถามผม สีหน้ามันดูเคร่งเครียดเหมือนไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก

         เนิร์ด. มึง...ชอบเบวเหรอวะ

ผมหยุดหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินคำถามนั้น

         เกม.  มะ..มึง..รู้เหรอ

         เนิร์ด. กูก็สงสัยมาสักพักหนึ่งแล้วอ่ะ สังเกตจากหลายๆสิ่งที่มึงทำ

         เกม. เชี้ย....ความแตกจนได้กู มึงห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกเบวนะเว้ย

         เนิร์ด. เออ กูไม่บอกหรอก มึงเริ่มชอบเบวตั้งแต่ตอนไหน

         เกม. ตั้งแต่ปีก่อนแล้ว คือ..เบวมันน่ารักอ่ะ กูชอบเวลามันยิ้ม เวลามันพูด เบวเป็นคนที่แบบว่าทำอะไรก็น่ารักไปหมดอ่ะ แถมยังใจดี นิสัยก็ดีด้วย เห้ย..แต่มึงไม่ต้องห่วงนะ กูรู้ว่ามึงก็ชอบเบวแล้วก็กำลังจีบเบวอยู่ ถ้าเบวเลือกมึง กูก็ไม่ขัดนะ กูจะยินดีกับมึงสองคนด้วยซ้ำ กูจะถอยให้ถ้ามึงจะจีบเบว แต่มึงห้ามทำเบวเสียใจนะเว้ย

         เนิร์ด. แต่...กูไม่ได้ชอบเบว คนที่กูชอบคือมึง

         เกม. ห๊า! มะ..มึง..ว่าอะไรนะ มึง.....

         เนิร์ด. เออ ใช่ กูชอบมึง 

ผมอึ้งแดก ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งอ้าปากค้าง ก่อนจะรวบรวมสติให้กลับมา

เกม. นี้มึง...หรือว่า..มึงจะเป็น...กะ..เกย์

เนิร์ด. ..... อืม ก็คงงั้นมั้ง แต่กูไม่เคยรู้สึกพิเศษแบบนี้กับใครเลยว่ะนอกจากมึง ขอโทษที่ทำให้มึงรู้สึกไม่ดีนะ มึงจะรังเกียจกูก็ได้นะ ไม่เป็นไร

เกม. ไม่ใช่ๆ กูไม่ได้รังเกียจมึง แต่ว่า.....กูไม่ได้ชอบผู้ชาย

เนิร์ด. กูก็ไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อนเหมือนกัน แต่...กูมั่นใจว่ากู...ชอบมึง

แม่เจ้า...นี้มันอะไรกันครับเนี่ย...ทำไมเรื่องมันถึงกลับตารปัดแบบนี้ วันก่อนว่าช็อกแล้ว วันนี้คือช็อกกว่า

เนิร์ด. แต่ถ้ามึงไม่ได้ชอบกูก็ไม่เป็นไร กูก็ไม่ได้หวังให้มึงมาชอบกูกลับหรอก แค่อยากบอกให้รู้ไว้ กูก็นึกว่ามึงมีใจ เห็นมึงเข้ามาตีสนิทกับกู

เกม. คือ จริงๆแล้วกูชอบเบวอ่ะ แต่กูไม่รู้จะเข้าไปคุยกับเบวยังไง เลยเข้าไปคุยกับมึงก่อน เห้ย!..แต่กูก็อยากเป็นเพื่อนกับมึงจริงๆนะเว้ย ถ้ากูทำอะไรให้มึงเข้าใจผิด กู..ขอโทษนะ

เนิร์ด. ไม่เป็นไร กูเข้าใจ

เนิร์ดยิ้มให้ผม แล้วหันกลับไปเล่นเกมต่อ มันทำตัวเป็นปกติมาก ต่างจากผมที่ยังช็อกอยู่

เกม. กูไม่เข้าใจ กูนึกว่ามึงชอบเบวซะอีก

เนิร์ด. ทำไมคิดแบบนั้นวะ

เกม. ก็กูเห็นมึงแอบเอาขนมไปไว้ใต้โต๊ะเบว ไหนจะวันวาเลนไทน์อีก กูเห็นดอกไม้ที่มึงซื้ออยู่ในใต้โต๊ะเบวอ่ะ

เนิร์ด. อ้อ..จริงๆแล้ว มันเป็นของเพื่อนกูน่ะ เพื่อนกูมันจีบเบวอยู่ มันเลยฝากให้กูเอาขนมกับดอกไม้ไปใส่ไว้ให้

เกม. เพื่อนมึง? คนไหนวะ

เนิร์ด. กูบอกไม่ได้

เกม. ทำไมวะ

เนิร์ด. ก็มันเป็นความลับของเพื่อนกู กูบอกไม่ได้หรอก

เกม. เห้อ.. งั้นกูก็มีคู่แข่งอีกแล้วอ่ะดิ

เนิร์ด. เอางี้ไหม เดี๋ยวกูจะช่วยมึงจีบเบว

เกม. เห้ย! จริงดิ

(เนิร์ดพยักหน้า)

         เกม. ขอบคุณนะเว้ย! แต่...มึงโอเคแน่นะ ที่จะช่วยกูจีบเบวอ่ะ

         เนิร์ด. โอเคสิ ไม่ต้องคิดมาก

         เกม. เห้ย….! รักมึงที่สุดเล๊ย...

ผมโผลเข้าไปกอดคอมันด้วยความดีใจ

         เกม. อุ้ย..! โทษทีว่ะ กูลืมตัว

หลังจากเครียใจกับเนิร์ดเสร็จ มันก็ขอตัวกลับบ้าน ผมเห็นว่ามันมืดแล้วผมเลยเดินเป็นเพื่อนมัน กะจะไปส่งมันให้ถึงหน้าปากซอย ส่วนมันก็เดินจูงจักรยานข้างๆผม 

         เกม. นี้มึง...ชอบกูตั้งแต่ตอนไหนเหรอ

         เนิร์ด. กูก็ไม่รู้นะ น่าจะตอนวันกีฬาสีมั้ง จริงๆกูก็ชอบมึงตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วล่ะ แต่กูแค่ยังไม่แน่ใจ

         เกม. หึหึ...มึงนี้ ตรงไปตรงมาดีเนาะ

         เนิร์ด. ทำไม เขินเหรอ

         เกม. เปล่า..กูแค่ไม่คิดว่าชาตินี้จะมีใครมาชอบกู ฮ่าๆๆๆ(หัวเราะ)

ผมต้องยอมรับว่ามีคนมาชอบแบบนี้ มันก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ แต่ทำไงได้ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย นี้ถ้าไอ่เนิร์ดมันเป็นผู้หญิง ป่านนี้ผมคงตอบตกลงไปแล้ว 

         เกม. ถึงปากซอยแล้วอ่ะ ยังไงก็กลับบ้านดีๆนะ

         เนิร์ด. เค ฝันดีนะมึง

มันบอกฝันดีผมแล้วขี่จักรยานจากไป

วันต่อมา ผมกับเนิร์ดก็เริ่มแผนการจีบเบว ไม่คิดเลยว่าจากมารหัวใจจะกลายมาเป็นผู้ช่วยกามเทพให้ผมในวันนี้

พักเที่ยง ผมนั่งจดมุขจีบสาวลงในสมุด กะจะลองใช้กับเบวบ้าง ไอ่เนิร์ดเดินมาพร้อมกับแก้วชาเขียวที่อยู่ในมือ 

เนิร์ด. มึงเขียนไรอยู่วะ

เกม. กูว่าจะเล่นมุขจีบสาวกับเบวอ่ะ มึงว่าไง

เนิร์ด. ไหนเอามาอ่านดิ๊..

เกม. เห้ย..อย่า...!

เนิร์ด. หน่า...อ่านหน่อย กูไม่หัวเราะหรอก

เกม. จริงนะ

เนิร์ด. อืม

ผมยื่นสมุดให้มันดู

เนิร์ด. ที่บ้านเธอมีแก้วกี่ใบ เราจะได้เทใจให้หมดเลย.....มะเร็งกับโควิดไม่รู้ปอดเลือกอะไร แต่หัวใจอ่ะเลือกเธอ ว๊ะฮ่าๆๆๆๆๆ(หัวเราะ)  ไอ่เชี่ยแม่ง โคตรฮาเลยว่ะ....อันนี้อะไรเนี่ย เคยเห็นตอนเรามีแฟนยัง ถ้ายังไม่เคย ก็มาเป็นแฟนเราสิ ง่ออออออ............

มันอ่านไปหัวเราะไป ผมเลยรีบแย่งสมุดจากมันคืนมา

เกม. พอเลย ไม่ต้องอ่านแล้ว ไหนมึงบอกไม่หัวเราะไง

เนิร์ด. โทษว่ะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ นี้มึงไปเอาไอ่มุขเสี่ยวๆพวกนี้มาจากไหนวะ

         เกม. กูเอามาจากในกูเกิลอ่ะ

เนิร์ด. มุขพวกนี้ใช้กับเบวไม่ได้ผลหรอก เผลอๆเขาจะกลัวมึงด้วยซ้ำ มึงฟังกูนะ ถ้ามึงจะจีบเบว อันดับแรก มึงต้องทำตัวเป็นป๋าสายเปย์ เบวมันชอบกินชาเขียวมาก ถ้าเบวมา มึงเอาชาเขียวแก้วนี้ให้เบวเลย

         เกม. เหรอ...อ๋อ....เออๆ ได้ๆๆๆ

ไม่นานเบวก็เดินมานั่งกับพวกผมพร้อมทานอาหาร

         เกม.  เบว เราซื้อชาเขียวมาให้อ่ะ

         เบว. หู้ย..ขอบคุณนะ รู้ด้วยว่าเราชอบชาเขียว

ผมมองหน้าไอ่เนิร์ดแล้วยิ้มกรุมกริ่ม “แผนนี้สำเร็จว่ะมึง” (กระซิบบอกเนิร์ด)

วันต่อมา

         เนิร์ด. ขั้นต่อไป เบวชอบคนเรียนเก่งมากๆ เดี๋ยววันนี้ตอนติวกูจะทำเป็นถามคำถามข้อสอบวิชาชีวะ แล้วให้มึงตอบให้ถูกทุกข้อนะ

         เกม. แล้วกูจะตอบถูกได้ยังไง

         เนิร์ด. ก็แอบดูเฉลยเอาสิวะ

พอเบวมาพวกผมก็เริ่มทำตามแผน

         เนิร์ด. มึงๆ น้ำตาลชนิดใดร่างกายไม่สามารถนำไปใช้ได้ทันที ต้องมีการย่อยเสียก่อน

เกม. กาแลกโทส

เนิร์ด. โครงสร้างแบบ 9 + 0 จะพบในส่วนใดของเซลล์

เกม. เซนทริโอล

เนิร์ด. การทรงตัวไม่อยู่ เกิดจากสมองส่วนใดเสียหาย

เกม. ซีรีเบลลัม

เนิร์ด. ต่อมไร้ท่อชนิดไหนมีขนาดเล็กที่สุด

เกม. ไอเลสออฟลองเกอร์ฮานส์

เนิร์ด. ดอกไม้คลี่บานได้ เพราะกลีบดอกมีการเคลื่อนไหวแบบใด

เกม. แบบนาสติก

เนิร์ด. คนป่วยที่แสดงอาการคริดูชาต์มีโครโมโซมแบบใด

เกม. สี่สี่ บวก เอ็กวาย

         เนิร์ด. พืชที่ทำให้หินกลายเป็นดินได้เร็วขึ้นคือ

เกม. มอส

เบว. โห้ย.... เกมตอบได้ทุกข้อเลยเหรอ เก่งจัง ขอเราลองถามบ้างสิ

เกม. ได้สิ เราตอบได้ทุกข้อแหล่ะ

เบว. งั้น..ข้อนี้แล้วกัน โปรธร็อมบิน เป็นโปรตีนที่สร้างจากส่วนไหนของร่างกาย

         เกม. จากตับ

เบว. เพราะ?

ชิบหายแล้ว เพราะอะไรวะ

เนิร์ด. เป็นตำแหน่งที่มีน้ำย่อยน้ำดี (กระซิบบอกเกม)

เกม. มีน้ำย่อยน้ำดี 

เบว. น้ำย่อยจากไหนบ้าง

เนิร์ด. ลำไส้เล็กกับกระเพาะ(กระซิบบอกเกม)

เกม. ลำไส้เล็กกับกระเพาะครับ

เบว. โห้ว.. ตอบได้จริงๆด้วย เก่งนะเราเนี่ย

เกม. ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก ก็แค่สอบได้ที่หนึ่งของห้องเอง

เบว. (หัวเราะ) จริงดิ

เกม. บ้าเหรอ เราพูดเล่น ฮ่าๆๆๆ(หัวเราะ)

แหม่...เป็นคนเก่งนี้มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง ผมดูเป็นคนฉลาดขึ้นมาทันตาเพราะแผนของไอ่เนิร์ด ที่ว่ามันจีบสาวไม่เก่งสงสัยผมต้องคิดใหม่แล้วล่ะ

วันต่อมาผมก็มาติวกับมันเหมือนเดิม เบวก็มานั่งกับพวกเราเหมือนเดิม ช่วงนี้ห้องกิฟต์ไม่มีติวพิเศษตอนพักเที่ยง ผมเลยโชคดีได้เจอกับเบวเกือบทุกวัน

เกม. มึงๆ กูอยากขอเฟสเบวว่ะ ขอให้หน่อยดิ

ผมกระซิบถามเนิร์ดเพราะกลัวเบวได้ยิน

เนิร์ด. มึงขอเองเลย

เกม. ขอผ่านมึงไม่ได้เหรอ มึงก็มีเฟสเบวนิ

เนิร์ด. มึงไปขอเองดีกว่า เดี๋ยวเบวโกรธกูว่าเอาเฟสมันไปให้คนอื่น

เกม. กูไม่กล้าขออ่ะ

เนิร์ด. ขนาดนี้แล้ว กล้าๆหน่อยดิวะ ขอๆไปเถอะ

ผมตั้งสติแล้วรวบรวมความกล้า

เกม. เบว.. ไหนๆเราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว เราขอเบอร์ เอ้ย! ไม่ใช่ ขอเฟสหน่อยดิ

เบว. ได้สิ แต่เราไม่ค่อยได้เล่นเฟสหรอกนะ 

......................

ตัดภาพมาตอนเลิกเรียน ผม เบส และต้อม กำลังยืนรอรถเมล์ด้วยกัน

เกม. ได้มาแล้วเว้ย....

ผมอวดเฟสเบวให้เพื่อนดู พวกมันตื่นเต้นกันใหญ่

         เบส. เชรดด... ได้เฟสเบวมาแล้วเหรอวะ

         เกม. ช่าย...

         ต้อม. เจ๋งว่ะ กูไม่คิดว่ามึงจะจีบเบวติดนะเนี่ย

         เกม. ยังจีบไม่ติดเว้ย ได้แค่เฟสมา แต่อนาคตก็ไม่แน่ 

         เบส. ต้องขอบใจไอ่เนิร์ดมันนะ ที่มันช่วยมึงจีบเบวอ่ะ ตอนแรกกูก็คิดว่ามันชอบมึงซะอีก

         เกม. พวกมึงจะบ้าเหรอ ไม่ใช่สักหน่อย

ผมอาย เลยไม่กล้าบอกเรื่องที่เนิร์ดสารภาพรักผม

ต้อม. เออ ว่าแต่วันนี้ไม่เห็นเนิร์ดมารอรถกับพวกเราเลย มันไม่กลับรถเมล์แล้วเหรอ

เกม. มันบอกว่าบิ๊กไบร์มันซ่อมเสร็จแล้วอ่ะ 

พูดยังไม่ทันขาดคำ เนิร์ดก็ขับรถมอไซร์มาจอดหน้าพวกผม

         เนิร์ด. เกม..มึงกลับกับกูไหม เดี๋ยวกูไปส่ง

         เกม. มะ..ไม่ดีกว่ามึง กูว่าจะกลับกับเพื่อน

         เบส. เห้ยไอ่เกม มีราชรถมารับขนาดนี้ ปฎิเสธได้ไงวะ 

         ต้อม. เออใช่ มึงกลับไปกับไอ่เนิร์ดเถอะ พวกกูสองคนกลับด้วยกันเองได้

ในเมื่อพวกมันพูดขนาดนี้แล้ว ผมก็คงต้องซ้อนรถไอ่เนิร์ดกลับบ้านแล้วล่ะ

............................

ถึงบ้านแล้วผมลงจากรถแล้วคืนหมวกกันน็อกให้มัน

         เนิร์ด. กูไปแล้วนะ

         เกม. เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป!

         เนิร์ด. มีไรเปล่า

ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วรีบเข้าเฟสอย่างตื่นเต้น

         เกม. มึง!...เบวตอบกูมาแล้ว

         เนิร์ด. ตอบมาว่าอะไรวะ

         เกม. เมื่อกี้กูทักไปว่าหวัดดีเบว เขาตอบกลับมาว่า ‘หวัดดีเกม’

         เนิร์ด. โห่ว..แค่มันตอบว่าหวัดดี มึงก็ดีใจขนาดนี้เลยเหรอ

         เกม. ดีใจสิ กูไม่คิดว่าเบวจะตอบแชทกูด้วยซ้ำ

ไอ่เนิร์ดมันหัวเราะแล้วยิ้มมุมปากเหมือนจะยินดีกับผม

เนิร์ด. ดีใจด้วยนะ ถ้างั้น..กูขอเฟสมึงบ้างสิ

เกม. หื้อ?

เนิร์ด. ตั้งแต่รู้จักกันมายังไม่เคยขอเฟสมึงเลยว่ะ

ไอ่เนิร์ดขอเฟสผม แต่.......ผมไม่อยากให้เลย ผมจะทำยังไงดี 

เกม. คือ... ก็ได้นะ แต่กู..ไม่ค่อยได้เล่นเฟสหรอกนะ

ไอ่เนิร์ดเงียบไปสักพัก แล้วมันก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก

เกม. มึงเป็นไรรึป่าว

เนิร์ด. อ้อ ไม่เป็นไร งั้นกูกลับก่อนนะ

เกม. อ่าว แล้วเรื่องเฟส

เนิร์ด. อ้อ ไม่เอาแล้วก็ได้ กูเข้าใจ มึงคงไม่สบายใจที่จะให้เฟสกูเพราะกูเป็นแบบนี้ (หมายถึงเป็นเกย์) กูกลับแล้วนะ

เกม. เห้ย! ไม่ใช่นะ เดี๋ยว!!

ผมเรียกมันก็ไม่สน ขับรถจากไปเฉย นี้ผมแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ ผมมานั่งทบทวนตัวเอง ผมก็ไม่ได้รังเกรียจมันนะ ก็แค่กังวลนิดหน่อย หรือว่าผมแสดงอาการออกมาโดยไม่รู้ตัวมันเลยเข้าใจผิด   เห้อ.. ก็เผลอไปพูดแบบนั้นกับมันตอนมันขอเฟส มันก็เข้าใจผิดน่ะสิ ไม่น่าเลยกู โอ้ย..ตอนนี้ผมสับสนไปหมด หรือว่าเราควรจะไปขอโทษมันดี

พักเที่ยงวันต่อมา ผมซื้อขนมขาไก่ที่เนิร์ดชอบไปง้อมัน

         เกม. อ๊ะ..กูซื้อมาให้

         เนิร์ด. ไม่เป็นไรมึงกินเถอะ

         เกม. เห้ย...เลิกงอนกูได้แล้ว กูขอโทษ..ก็กูไม่ชินนี้หว่า อยู่ๆก็มีผู้ชายมาชอบ เลยรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยอ่ะ แต่กูไม่ได้รังเกรียจมึงเลยนะเว้ย

มันหันมามองน่าผมแล้วหยิบขนมขาไก่จากมือผมไป

         เกม. อ๊ะนี้...เฟสกู อย่าลืมแอดมาล่ะ

         เนิร์ด. อืม..มึงแชทคุยกับเบวบ้างยัง?

         เกม. กูยังไม่ได้ทักไปอีกเลยว่ะ ไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไรดี มึงช่วยกูคิดหน่อยสิ

         เนิร์ด. ก็ถามเรื่องทั่วไปแหล่ะมึง อย่างบอกฝันดีไรงี้

         เกม. กูไม่รู้เลยว่ะ ว่าเบวชอบอะไร สนใจเรื่องอะไร 

         เนิร์ด. ส่วนใหญ่มันชอบเรื่องวิชาการ ไม่ก็เรื่องที่เที่ยวต่างประเทศ

         เกม. โหว่...วิชาการเลยเหรอ ไม่ไหวว่ะ

         เนิร์ด. อ้อ มันชอบวงเกาหลีอยู่วงหนึ่ง มึงเป็นติ่งเกาหลีเปล่า..? เอาเรื่องนี้ไปชวนเบวคุยก็ได้

         เกม. วงไรวะ

         เนิร์ด. ก็อตเซเว่น

....................

ตกดึกคืนนั้นผมพยายามเข้าไปดูวงก็อตเซเว่น “มีตั้งเจ็ดคนเลยเหรอ ใครบ้างวะเนี่ย” ผมพยายามจำชื่อของศิลปินแต่ละคนให้ได้ แต่ก็จำไม่ได้สักที สงสัยผมคงไม่เหมาะที่จะเป็นติ่งเกาหลี

ก่อนนอนผมเข้าไปส่องเฟสเบว ส่องได้ไม่นานผมก็ลองทักไปหาเบว แล้วรอว่าเบวจะตอบมาไหม แต่เบวก็ไม่ตอบและก็ไม่อ่านด้วย เบวคงไม่ค่อยได้เล่นเฟสจริงๆ “เมื่อไหร่ไอ่เนิร์ดจะแอดเฟรนมาวะ” ผมให้เฟสมันไปแล้วทำไมมันไม่แอดมาสักที

วันต่อมา ตอนพักเที่ยง

เกม. เนิร์ด! กูอุตส่าห์ให้ชื่อเฟสกูกับมึงไปแล้ว ทำไมมึงไม่ยอมแอดมาวะ

เนิร์ด. กูไม่อยากแอดแล้วว่ะ

เกม. งั้นเอาชื่อเฟสมึงมา เดี๋ยวกูแอดไปเอง

เนิร์ด. กูไม่ให้

อ้าว..ไอ่นี้วรซะแล้ว กวนตีนชิบหาย

เกม. เออ เรื่องของมึง ไม่ให้ก็ไม่ให้วะ

ผมรู้สึกหงุดหงิดไม่อยากติวแล้ว เลยรีบเก็บกระเป๋าจะขึ้นห้อง

         เนิร์ด. เดี๋ยว 

         เกม. อะไร

เนิร์ด. มึงอยากไปเที่ยวกับเบวไหม เดี๋ยวกูชวนให้ กูจะบอกเบวว่าไปเที่ยวกันสามคน กู เบว แล้วก็มึง พอเที่ยวไปสักพักกูจะหาทางปลีกตัวหนีออกมา มึงจะได้เที่ยวกับเบวสองคนไง

เกม. อืม...เป็นความคิดที่ดี งั้นก็จัดไปครัช กูพร้อมเสมอ