ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    3จิต 1ร่าง ห้ะ?! ทำไมถึงมีสามจิตใจร่างเดียวเนี่ย!!

    ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 ภูตและภูต?

    • อัปเดตล่าสุด 26 พ.ย. 66


    ***ไรท์ขอบอกไว้ก่อนนะว่า ภูติ ที่เขียนมาตลอดมันผิดอะ เพราะงันต่อจากนี้จะเขียนว่า ภูต ถ้าลืมตัวก็ฝากบอกด้วยนะ ╹⁠▽⁠╹⁠ *** 


    "อื้ม~ อ่า... เช้าแล้วเหรอ ห้าว~" 


    ผมได้เอามือมาขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วงเล็กน้อย? ก่อนจะมองไปรอบๆ ซึ่งมันก็เป็นสภาพหลังจบงานเลี้ยงอะไรนั้นนั่นแหละ 


    "โซเฟีร์ย อาเธน่า ตื่นยังอะ?" 


    ผมได้กล่าวถามทั้งสองไป แต่ก็ได้คำตอบมาแค่เสียงกรน 


    "ยังสินะ เอาล่ะ.... ไปเก็บงานดีกว่า" 


    ผมได้ลุกขึ้นและเดินไปที่ทะเล ประมาณตรงจุดที่ผมปล่อย [ กุงเนียร์ ] ซึ่งทำไมผมถึงมา ง่ายๆก็เพราะสัมผัสได้ถึงมานาที่เหมือนจะโดนผนึกเอาไว้อยู่ อยู่ใต้ทะเล ที่สัมผัสๆด้ก็ตอนที่รวมมานาไว้ที่ตา ถึงมันจะสัมผัสไม่ค่อยแน่ชัดแต่ก็สัมผัสได้จริงๆ


    "ถึงจะเป็นภูตแต่ก็ใช่ว่าจะหายใจใต้น้ำได้นิเนอะ...เนอะ เพราะงั้นก็ต้อง ร่ายเวทย์สินะ" 


    ผมได้ถอดเสื้อคลุมที่สวมอยู่ออกเพราะมันเกะกะ แล้วก็ได้กระโดดลงไปในทะเลและดำลงไปใต้ได้ ซึ่งความเร็วมันก็เหมือนกับคนธรรมดานั้นแหละ [ ด้วยมานาอันเป็นต้นกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง จงแปรเปลี่ยนมานาเป็นปัจจัยในการดำรงชีวิต ] 

    ปัจจัยที่ว่า ณ ที่นี้คือ อากาศหายใจ หรือ ออกซิเจน มั้ง? 


    วิสัยทัศน์รอบๆค่อยๆมืดลง และมีแรงกดมากขึ้น ซึ่งก็น่าจะปกตินั้นแหละ เมื่อผมดำลงมาถึงจุดที่ที่สัมผัสมานาได้แล้ว ผมก็ได้รวมมานามาไว้ที่ดวงตา ขอตั้งชื่ออย่างไม่เป็นทางการหน่อยก็แล้วกัน อ่า.... เอาเป็น [ เนตรแห่งมานา ] ก็แล้วกัน 

    เมื่อผมใช้เนตรแห่งมานาแล้ว มันก็แสดงอณูพลังมานาและพลังเวทย์ออกมาเป็นรูปร่างของ ศาลา ที่มีประตูรูปร่างประหลาดอยู่ เพราะแบบนั้นผมก็ได้เดินไปเปิดประตูและเข้าไปข้างใน



    .


    .


    .


    .


    .


    "ไม่เปียกแล้วแฮะ" 


    ผมได้พูดมาหลังจากที่เดินเข้าประตูมา ซึ่งมันก็เป็นห้องโถงประหลาด และตอนนี้ผมยังอยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าเปียกแถมยังเป็นเสื้อสีขาวไง 

    ผมได้เอามือมาแนบไว้ที่อก 


    " [ ชำระล้าง ] " 


    ผมได้ใช้เวทมนตร์ชำระล้างที่มีผล [ คืนสภาพ ] อยู่ ในการเอาน้ำออกจากเสื้อผ้า 


    "ถ้างัน... ที่นี่มันที่ไหนกันล่ะ?" 


    สถาพก็ ตรงกลางของห้องที่ชิดกำแพงมันมีรูปปั้นของใครสักคนที่ใส่เสื้อคลุมปกปิดใบหน้าเอาไว้ พร้อมกับถือลูกแก้วตรงกลมสีฟ้าเรืองแสง 

    และรอบๆห้องก็เป็นห้องหินสีขาวออกเทาๆ ค่อนข้างมืด และลูกแก้วนั่นยังปล่อยมานารูปแบบเฉพาะอยู่ด้วย... 


    "เจ้านั่นสินะที่เป็นตัวปล่อยมานาออกมา... ผนึกเหรอ?" 


    ผมได้เดินมาอยู่ใต้รูปปั้น และเอามือมาเท้าคางพลางพิจารณาลูกแก้วลูกนั้น 


    "ช่างเถอะ เอาเป็นว่าลองปลดผนึกดูดีกว่า" 


    ผมได้ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะว่ามันน่าสนุกไงล่ะ! ใช่น่าสนุก น่าสนุกมากๆเลย 

    ผมได้ยื่นมือไปที่ลูกแก้วนั้น และค่อยๆปล่อยมานาไปที่ลูกแก้วนั้น ซึ่งลูกแก้วนั้นก็มีการตอบสนองเหมือนกัน ซึ่งลูกแก้วนั้นมันก็ได้ดูดซับมานาของผมจนแถมจะไม่เหลือในอากาศเลย 


    "ช่างเป็นลูกแก้วที่ตระกะเสียจริงนะ" 


    ตอนนี้ผมได้ปล่อยมานาออกมาราวๆ 40% ได้ ใช่... 40% ของภูตถ้าเปรียบเป็นมนุษย์มันจะราวๆ 4พันคนได้ 


    "ด้วยมานาอันเป็นต้นกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง จงปลด— " 


    ผมที่ร่ายเวทย์แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะลูกแก้วนั้นดูดมานาของผมแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ามีมานาไม่พอใช้มานาน 


    [นี่ใครก็ได้ที่ตื่นแล้วช่วยร่าย ‘ปลดผนึก’ ให้หน่อยสิ!] 


    {อา.. หือ?! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!} 


    [ช่างก่อนเถอะ ช่วยร่ายให้หน่อยฉันเริ่มจะเวียนหัวนิดหน่อยแล้วนะ] 


    ใช่ ตอนนี้มานาของผมนั้นเหลือน้อยในระดับที่ต้องใช้มานานานในการฟื้นกลับมา 




    เวลาผ่านไปนานสองนาน(จริงๆมันก็แปปเดียวนะ)ในที่สุดโซเฟียรินก็ได้ร่ายเวทย์เสร็จ เมื่อเวทย์แสดงผลลูกแก้วสีฟ้านั้นก็แตก เพล้ง! ไป 


    "เอ๊ะ?! แตก.... ไหงเป็นงี้อะ—" 


    มานาจำนวนมหาศาลได้ลอยออกมาจากลูกแก้วนั้น ส่วนหนึ่งก็กลับมาที่ตัวผม แต่ส่วนใหญ่มันไปรวมตัวที่อกของรูปปั้น ซึ่งไม่นานหลังจากนั้นตรงอกก็ได้แตกออกและควันจากฝุ่นก็ลอยไปทั่ว


    "ใครคือคนที่ปลุกข้าจากความมืดนิรันดร์กัน?" 


    เสียงที่เต็มไปด้วยแรงกดดันอันหนักอึ้งได้ทำให้ผมตัวสั่นด้วยความกลัว... 


    [ซะ โซเฟีร์ย... อาเธน่า... ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย...] 


    {ไม่ไหวหรอก.... แรงกดดันแบบนี้มันอยู่กันคนล่ะระดับกัน... ไม่สามารถต่อกร ต่อต้าน หรืออะไรได้หรอก} 


    ควันค่อยๆจางไปและเงาของผู้หญิง? ก็ได้ค่อยๆเดินมาใกล้ผมขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งผมก็ก้าวถอยหลังไปด้วยสัญชาตญาณ 

    เมื่อควันจางหายไปก็ปรากฏขึ้นเป็นผู้หญิงผมสีฟ้า 


    "เอ๊ะ?! ขอโทษทีนะที่ฉันทำให้เธอกลัวน่ะ เอ่อ.... เอานี้ไปสิ" 


    เธอได้ยื่นลูกอม? มาให้ผม คืออะไร ทำไมถึงให้มันกับผมล่ะ 


    "แต่ฉันล่ะก็ไม่คิดเลยว่าภูตแห่งมานาจะเกิดขึ้นมาเร็วขนาดนี้... เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ?" 


    "ระ เรย์ค่ะ..." 


    "เรย์สินะ... ฉัน เกรเซน นะ อย่างไงก็ขอฝากตัวในฐานะของภูตเหมือนกันล่ะ" 


    เกรเซน.... ภูต.... อุก.. แย่ล่ะอยู่ๆถึงได้ปวดฉี่ขึ้นมาได้ล่ะ?! 


    "ค คุณเกเซน... ที่นี้ มีห้องน้ำไหม?" 


    "เอ่อ.... ตรงไปเรื่อยๆแล้วเลี้ยวซ้ายเดี๋ยวก็เจอเอง มั้งนะ?" 


    มั้งนะ.... ช่างเถอะ อย่างไงก็ต้องไปก่อนค่อยคิด! 










    "จะว่า.... เด็กคนนั้น.... เรย์ เป็นตัวอะไรถึงได้ปลดผนึกแห่งความมืดนิรันดร์ได้นะ?" 


    ภูตสาวนาม [ เกรเซน ] ได้พูดออกมาหลังจากที่เรย์ได้ออกจากห้องไป เกรเซนได้หันซ้ายหันขวาไปดูรอบๆ 


    "ยังคงเหมือนเดิมสินะ" 


    เกรเซนได้เดินไปหลังรูปปั้น วงเวทย์สีฟ้าน้ำเงินได้ปรากฏขึ้นมาใต้เท้าของรูปปั้น ก่อนที่พื้นที่ด้านหลังจะค่อยๆเผยประตูลับ(?)ออกมา 

    เกรเซนได้เปิดประตูนั่นก่อนจะเดินเข้าไป 







    เกรเซนได้เดินมาจนถึงปลายทางของทางเดิน ซึ่งปลายทางก็มีประตูขนาดใหญ่และมีรูปมังกรที่ดวงตาเป็นสีแดงเข้ม 

    เกรเซนได้เอามือไปแตะที่ประตูนั่นก่อนจะปล่อนมานาเข้าไปในประตูนั้น 


    ครืนน... 


    หลังจากที่ประตูนั่นเปิดออกเกรเซนก็ได้เดินเข้าไป 


    “ท่านกลับมาแล้ว? นายท่านเกรเซน" 


    "อา ข้ากลับมาแล้ว ริว แล้วทำไมเจ้าถึงอยู่ในสภาพเช่นนี้ล่ะ?" 


    เกรเซนได้พูดตอบกลับเสียงที่ดังขึ้นมาในความมืด 











    "หายไปไหนแล้วเนี่ย?" 


    {นั่นสิ เมื่อกี้ยังอยู่ในห้องนี้อยู่เลย} 


    ผมได้เดินสำรวจรอบๆห้อง แบบว่าถึงจะใช้ [ เนตรแห่งมานา ] แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลยคล้ายว่าวิหารแห่งนี้เหมือนจะปิดกั้นการรับรู้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็สัมผัสความรู้สึกแปลกๆได้ 


    "อาเธน่าสัมผัสอะไรได้ไหม?" 


    {ไม่เลย.... เหมือนว่าในที่นี้มันถูกปิดกั้น} 


    "อา.... แล้วเราจะออกอย่างไงดีล่ะเนี่ย? ช่างเถอะ ตอนนี้เราก็ควรจะหาคุณเกรเซนก่อนนั้นแหละ" 


    {นี่เรย์ฉันไม่รู้หรอกนะว่าอะไร แต่ว่า หลังรูปปั้นนั้นเหมือนหินไปเคลื่อนนิดนึงรึเปล่า?} 


    เมื่อโซเฟีร์ยพูดแบบนั้นผมก็ได้มองไปที่หลังรูปปั้นนั้น แต่... มันก็ไม่ยักจะมีอะไรเปลี่ยนเลยนะ 

    ผมได้เดินเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วอยู่ๆ วงเวทย์มันก็ปรากฏขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว 


    "นี่อะไรอะไรเนี่ย?!" 



    [ จบ. ] 

    ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 


    ตอนนี้ไรท์โครตจะไม่มีไอเดรยอะไรเลย แบบ... ไรท์เขียนไปโดยที่ไม่รู้จะจบอย่างไง 

    ปล. ไรท์เป็นพวกด้นสด

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×