คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ปฐมบทการเดินทาง
ลูกเหยี่ยวต้องหัดกางปีกด้วยตัวเองถึงจะบินได้สูงยิ่งขึ้น
หลังจากตัวของนนท์หรือเอ้าซือข่ากล่าวออกไปบรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขึม
“ท่านอาจารย์ครับ ท่านเป็นคนบอกเองนิ การศึกษาที่โรงเรียนเป็นเพียงส่วนหนึงของชีวิต การผจญภัยในโลกกว้างตั้งหากที่เป็นสนามรบที่เเท้จริง”
“เจ้าเด็กนี่!!! ถ้าเจ้าโตกว่านี้ข้าจะไม่ห้ามอะไรเลย เเต่เจ้าพึ่งจะอายุเท่าไหร่”ฟู่หลันเต๋อกล่าวมาอย่างเดือดดาน
“เสี่ยวเอ้า… ว่ากันตามตรงข้าไม่อยากจะขัดอะไรเจ้าหรอก เเต่คงไม่มีอาจารย์คนไหนไม่เป็นห่วงลูกศิษย์ของตนหรอกนะ”
นนท์ได้ฟังอย่างนั้นก็ได้คิด เเต่เขาก็ไม่อาจที่จะทำตามผู้มีพระคุณของตนได้ในเมื่อเขาได้ตัดสินใจไม่เเล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนเเปลงได้
เพื่อความฝันของตนที่จะได้รู้ว่าพ่อเเม่เป็นใคร เพื่อปกป้องทุกคน
ก็ไม่อาจถอยหลังได้อีก…
“นนท์ เขารักเจ้ามากนะ คนผู้นั้นนะ”หวางเฟยกล่าวออกไป
“หวางเฟย ข้ารู้ รู้มาโดยตลอด คิดว่าข้าไม่รักเขารึไง”
ในขณะที่นนท์ได้คุยกับหวางเฟยทางจิตอยู่นั้น ฟู่หลันเต๋อก็กล่าวออกมา
“เสี่ยวเอ้าเจ้าอยากไปก็จงไปเสียเถอะ ข้าเลี้ยงเจ้ากับมือ ทำไมจะไม่รู้ว่าเจ้านิสัยเป็นอย่างไร ข้าจะมิห้ามเจ้าเเต่ข้าขออย่างเดียว ห้ามบาดเจ็บกลับมาเด็ดขาด”เมื่อพูดเสร็จฟู่หลันเต๋อก็หันหลังให้นนท์ทันที
การกระทำของเขาเรียกนํ้าตาให้นนท์ได้พอสมควร ตั้งเเต่เขาเกิดมาอาจารย์ของเขาไม่เคยเเสดงท่าทีอย่างนี้ให้เลยสักครั้ง
“ยามใดที่เจ้าเห็นสมควรว่าควรจะกลับมา สื่อไหลเค่อยังเป็นที่ที่เจ้ากลับมาได้เสมอ โชคดี”
เเอ๊ด…เสียงปิดประตู บ่งบอกว่าคนในห้องอีกคนที่กำลังสนทนากับเขาได้จากไปเเล้ว
“นนท์…”
เขาไม่ตอบอะไรเพียงเงยหน้ามองจันทราที่กำลังอยู่โดดเดี่ยวภายใต้ท้องฟ้ายามราตรีที่กำลังมือสนิท
“ไปกันเถอะ หวางเฟย”เสียงเรียบของนนท์ทำให้หวางเฟยตกใจอยู่เหมือนกัน
เเต่ไหนเเต่ไรเจ้าหมอนี่เป็นคนที่ยิ้มเเย้มอยู่ตลอดเวลา เเต่บทจะจริงจรังก็ไม่มีใครเกิน
“นนท์ เจ้าจะไม่ลาใครเลยรึ”
“ไม่ดีกว่านะ”
หวางเฟยเเหละจนใจกับเพื่อนของเขาคนนี้จริงๆ หัวรั้นไม่มีใครเกินจริงๆ
ตัดมาที่ห้องของนนท์…(ก่อนเดินทาง)
เสียงปิดประตูห้องพร้อมเด็กหนุ่มคนหนึงที่นั่งอยู่บนเตียง ในมือถือจดหมายฉบับหนึ่งเอาไว้
ถึง…ลูกศิษย์ของข้า
เสี่ยวเอ้าอาจารย์เข้าใจเจ้าดี มีคนบอกข้า ลูกเหยี่ยวต้องหัดจากปีกด้วยตัวเอง
ข้าไม่เคยเข้าใจคำนั้น จนเจ้าเข้ามาหาข้า อาจารย์รู้ว่าไม่อาจห้ามเจ้าได้ ทางต่อ
จากนี้เป็นเจ้าป็นคนลิขิตเองเเล้ว จงรักษาตัวให้ดี เงินที่อยู่บนโต๊ะเจ้าจงเอาไป
อาจารย์จะรอเจ้ากลับมานะ…. เด็กดี
“ท่านอาจารย์ ขอบคุณนะครับ”น้ำตาที่นนท์ไม่คิดว่าจะไหลกลับไหลออกมาอย่างไม่อายใคร
“นนท์”
“มีอะไรรึป่าวหวางเฟย”
“เจ้าจะออกเดินทางไปที่ไหนก่อนดีล่ะ วงเเหวนที่ต้องหาอีก 3 วง”
“ไปเเดนเหนือ”ที่เขาต้องการไปเเดนเหนือที่เเรกเพราะว่าในดินเเดนโต้วหลัวเอง สัตว์วิญญาณที่นั่นล้วนเเข็งเเกร่ง
“ไอเจ้าบ้า ร่างกายต้องการปะทะรึไง ตามตำนานที่ข้าอยู่มาพอรู้อยู่ว่าที่นั่นมีสัตว์วิญญาณตัวหนึ่งที่ชื่อว่า หนอนไหมนํ้าเเข็ง สัตว์วิญญาณระดับล้านปี”
“ล้านปี…”
“นี่เเล้วก็หยุดเรียกข้าว่าไอบ้าได้เเล้ว”
“ทำไมห๊ะ!!! รอข้าเเสดงร่างวิญญาณได้ก่อนเเล้วเจ้าจะได้เห็น หวางเฟยผู้หล่อเหลา ”
นนท์ที่ได้ฟังอย่างนั้นก็เบ้ปากออกมา
“หรองั้นถ้าข้าเป็นไอบ้า เจ้าคงเป็น เจ้ากระบี่ผู้หลงตัวเองเเล้วเเหละ”
“นี่ี!!!!”
“ไปเถอะ หยุดเถียงกันได้เเล้ว”
หลังนนท์พูดเสร็จเขาก็เก็บของทุกอย่างลงเเหวนมิติเเล้วก็ออกจากสื่อไหลเค่อ
ลาก่อน….
“นี่ไอเจ้าบ้า หลังจากนี้คงมีเรื่องสนุกอยู่ไม่น้อยเลยเเหละ”
“ต้องลองดูว่าจะมีเรื่องสนุก หรือ เรื่องเจ็บตัวกันเเน่”
นนท์ยิ้มเเล้ว กางกระดูกวิญญาณออกทันที
-จบ-
จ๊ะเอ๋ๆๆๆๆๆ จำเค้าได้รึป่าวงับ
อัพล่าสุดตอน 65
เเอบหวั่นๆอยู่นะเนี่ย
ก็สวัสดีทุกคนอย่างเป็นทางการคับผม 5555
ตามตรงที่ไรท์หายไปเป็นคือไรท์เปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ด้วยคับ เเล้วที่เเย่จริงๆคือ ไรท์จำรหัสเฟสไม่ได้
คือเเบบบ ไม่ไหวเเล้วค้าบ เลยวุ่นเบบย
ถ้าเค้ากลับมาเเต่งเเล้ว จะมีคนตามอยู่ไหมเนี่ยยย
ปล.ถ้าเค้าลืมทักมาหาเค้าได้นะ
เชื้อขี้เกียจเยอะค่ะ อีกอย่างพี่เซ่น่ารักไม่ไหวล้าวววววว
บายครับบบบบ
ความคิดเห็น