คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : องก์ที่ 8
เมื่อความมืดเข้ามาเยือนมีเพียงแสงจากคบเพลิงเท่านั้นที่ทำให้เรามองเห็นหนทางในหมู่บ้าน
แม้ความสว่างของมันจะไม่เทียบเท่าดวงอาทิตย์ แต่เชื่อเถอะ......ว่าเวลานี้มันเป็นสิ่งจำเป็นที่สุด
พวกชาวบ้านยังคงยืนรออยู่บริเวณทางเข้าป่าเช่นเดิม หลายคนกลัวจนตัวสั่นจะมีก็แต่ทหารบางนายและอีตาชินเมียวมารุกับองครักษ์ของเขาเท่านั้นที่ดูจะไม่กลัวอะไรเลย
เขาคงลืมไปแล้วว่าพาฉันมาด้วย
-_-
ฉันเองก็นอนไม่หลับเช่นกัน คงเพราะอยากรู้ว่าปีศาจที่ชาวบ้านพูดถึงมันมีรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง เท่าที่ได้ยินมาฉันสรุปได้แค่ว่าเจ้าสิ่งนั้นเป็นปีศาจแมงมุมยักษ์และมันชอบฆ่าผู้ชายที่รูปร่างแข็งแรงคล้ายนักรบ
ปีศาจแมงมุมของคนญี่ปุ่นเท่าที่ฉันรู้จักก็มีแค่จูโรคุโมะที่เป็นผู้หญิงกับซึจิคุโมะที่เป็นผู้ชาย ซึ่งดูจากเหยื่อที่มันเลือกฆ่าฉันก็ใช้สรุปเพศของมันไม่ได้เช่นกัน แบบว่า...ถ้าเป็นเพศหญิงเธออาจจะฆ่าเพราะมีปมในอดีตเกี่ยวกับผู้ชาย และถ้าเป็นเพศชาย....หมอนั้นก็อาจจะชอบความรุนแรงขั้นหนัก หรือไม่ก็บ้าการต่อสู้มากๆ ถึงได้เลือกคู่ต่อสู้เป็นนักรบ
“สมัยก่อนคุณหนูคงผ่านอะไรมามากมาย”
อยู่ๆคุณชิโระที่กำลังนั่งเช็ดคันธนูก็พูดขึ้น ทำให้ฉันต้องละสายตาจากกลุ่มชาวบ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักมามองที่เธอแทน
“เรื่องทั่วไปซะส่วนมากค่ะ แต่ฉันก็เข้าใจในเหตุผลของพวกเขา”
ถูกแม่ใหญ่เกลียดเพราะฉันเป็นลูกเมียน้อย ส่วนนิวเคลียร์....เธอแค้รู้สึกเกลียดตามแม่ของเธอเท่านั้น ยิ่งคุณพ่อคอยใส่ใจฉันก็ยิ่งเป็นการย้ำปมในใจเธอให้เพิ่มขึ้น
.....เธอไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองนั้นเป็นคนพิเศษในสายตาของทุกคน ต่างจากฉันที่ไม่เคยได้รับอนุญาตให้ไปออกงานสำคัญของครอบครัวเลยสักครั้ง
“คุณหนูก็เป็นคนพิเศษค่ะ บางทีอาจจะพิเศษกว่าทุกคนเลยก็ได้” คนที่นั่งอยู่พูดราวกับอ่านใจฉันออก เธอวางธนูในมือลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามรอบแล้วเดินมาปิดหน้าต่างที่ฉันใช้ส่องดูชินเมียวมารุ
“ฉันยังไม่ได้เห็นปีศาจเลย” ฉันพยายามส่งสายตาอ้อนวอนให้คนที่ยืนอยู่ แต่ก็ได้รับเพียงการส่ายหัวตอบกลับมา
“คุณหนูควรปิดหน้าต่างได้แล้ว ยื่นหน้าออกไปมองแบบนี้ไม่เป็นการดีสักเท่าไหร่ ที่นี่เป็นยุคสงครามไม่มีกฏหมายแบบยุคปัจจุบัน ผู้หญิงถูกข่มขืนง่ายเจ้าค่ะ”
คุณชิโระพูดเบาลงกว่าเดิม
ฉับพลันเธอก็หันมองรอบๆห้องราวกับว่ามีอะไรบางอย่าง ฉันจึงเงียบและไล่สายตามองตามสายตาของเธอพลางตั้งใจฟังเสียงของผู้มาเยือนคนใหม่
มันเป็นเสียงฝีเท้าหนักๆของใครบางคน เหมือนว่าเจ้าของเสียงกำลังเดินวนรอบๆบ้านพักของเรา กลิ่นสาปอ่อนๆที่โชยมาตาลมทำให้ฉันพอจะเดาออกว่าเจ้าสิ่งที่กำลังเดินอยู่น่าจะเป็นตัวอะไร
ฉันกับคุณชิโระหันมามองหน้ากันครู่หนึ่งเป็นเชิงว่าเราสองคนเข้าใจตรงกัน ก่อนที่เธอจะค่อยๆย่องไปเอาธนูที่วางอยู่แล้วหยิบลูกธนูขึ้นมาหนึ่งดอก
ส่วนฉันก็กระชับดาบที่อยู่ข้างลำตัวแน่นเพื่อเตรียมพร้อมกับสิ่งที่จะเกิด
“ปีศาจอะไรคะ” ฉันถามขึ้นแผ่วเบาในขณะที่คุณชิโระเดินมายืนระวังหลังให้
“ฟังจากเสียงน่าจะเป็นซึจิคุโมะเจ้าค่ะ”
ชิบหายแล้วไง
ฉันเคยได้ยินมาว่าซึจิคุโมะมีพละกำลังมาก เป็นปีศาจที่มีแปดแขนเหมือนแมงมุม คงยากแน่ถ้าผู้หญิงแบบเราจะเอาชนะได้
“มันอยู่นั้นท่านชินเมียวมารุ!!!”
เสียงตะโกนดังมาจากกลุ่มชาวบ้านก่อนที่เสียงเฮลั่นจะดังเข้ามาใกล้บ้านพักของฉัน
ชัดเลย....
ปัง!!!
ประตูบ้านถูกกระชากออกโดยฝีมือของชายร่างโตในชุดฮะกะมะ ฉันมองไม่เห็นหน้าของเขาเพราะประตูบ้านมันต่ำเกินไป แต่สิ่งที่ทำให้ฉันอึ้งคือลำแขนแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามทั้งหกอัน ขนาดของมันเท่าๆกับหลักกิโลที่อยู่ข้างทางเลยล่ะ
อ๊าก! แม่จ๋าพ่อจ๋า~
“จ้ะเอ๋! แม่นางคนงาม” ใบหน้าคล้ายแมงมุมผสมกับมนุษย์ก้มลงมาพูดตรงประตูก่อนที่ท่อนแขนสองอันจะพยายามดันกลอบประตูให้พังลง
ฉันยืนอึ้งในขณะที่คุณชิโระยิงธนูใส่เจ้านั้นไปสามดอก แต่เชื่อมั้ยว่าเจ้าปีศาจที่อยู่ตรงหน้าใช้แขนของมันจับไว้ทันราวกับผ่านการต่อสู้มามายจนเดาทางทุกอย่างออก
กร๊อบ! บึ้ม!!!
บ้านพังลงในขณะที่คุณชิโระพาฉันกระโดดชนฝาผนังออกมาอย่างเฉียดฉิว ซึจิคุโมะใช้มือสองข้างปัดเศษบ้านจนกระเด็นไปถูกบ้านหลังใกล้เคียงก่อนจะมองไปที่กองทัพชาวบ้านด้วยสายตาแดงก่ำ
“โฮๆๆ เจ้านั้นดูจะเป็นซามูไรที่เก่งอยู่ไม่น้อยเลย” ปีศาจแมงมุมจับจ้องไปที่ชินเมียวมารุด้วยสายตาเป็นประกาย มือทั้งหกต่างขยับไปตามทิศทางที่ต่างกันก่อนที่ร่างอันใหญ่โตจะวิ่งเข้าใส่พวกชาวบ้าน
ชินเมียวมารุกระโดดหลบทันแต่ก็ไม่อาจโจมตีใส่ซึจิคุโมะได้ ชาวบ้านหลายคนกระเด็นกระดอนไปแต่ละทิศ ขนาดเกนบุที่ดูจะแข็งแรงที่สุดยังต้านแรงของปีศาจตนนี้ไม่ได้
ขนาดมีร่างกายสูงตั้งสามสี่เมตรปีศาจตนนี้ยังสามารถหลบลูกธนูได้อย่างคล่องแคล้วแถมยังใช้เพียงมือเปล่าโจมตีศัตรู
“เกนบุ” ชินเมียวมารุส่งสัญญาณให้เกนบุก่อนที่ทั้งสองจะกระโดดเข้าฟาดดาบใส่ซึจิคุโมะพร้อมกัน
“อ่อนหัด” พูดจบปีศาจแมงมุมก็ใช้เพียงมือเปล่ากระแทกร่างของซามูไรทั้งสองจนกระเด็นไปหลายเมตร
มันยืนบิดตัวอยู่ครู่หนึ่งพลางมองรอบๆเพื่อหาคู่ต่อสู้อีก
“มันต้องการคุณหนู รีบหนีไปก่อนเจ้าค่ะ” คุณชิโระกระซิบแผ่วเบา
ตอนนี้ในมือของเธอมีลูกธนูเพียงดอกเดียวเท่านั้น
จะบ้าตาย....เจ้าปีศาจนี่จะเอาฉันไปทำมะเขืออะไรฟ้ะ
ฉันมองดูเฮียวโกะที่วิ่งไปพยุงนายน้อยของเธอให้ลุกขึ้นด้วยความหมั่นไส้
ชินเมียวมารุกระอักเลือดออกมาแต่ก็ยังพยายามลุกขึ้นยืนพร้อมกับหันคมดาบมาทางปีศาจซึจิคุโมะ
ฉันมองดาบในมือครู่หนึ่งพลางคิดวิธีเอาชนะเจ้านี่
ปีศาจที่มีทั้งพละกำลังและทักษะคล่องแคล้วดูยังไงก็ไม่มีทางที่มนุษย์จะเอาชนะได้เลยสักนิด อีตาชินเมียวมารุถ้ายัยเฮียวโกะถูกทำร้ายนายจะมีสกิลพระเอกมั้ยวะ ได้เติมทรูมาป้ะเนี่ย
“คุณหนูคะ....”
เสียงของคุณชิโระทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ แต่ก่อนที่จะได้หนีไปไหนซึจิคุโมะก็หันขวับมาทางเราซะก่อน ฉันตั้งท่าเตรียมต่อสู้กับปีศาจตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
เฮ้อ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้ใจกล้าขนาดนี้ เจ้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดูแปลกและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก แถมมีกลิ่นไอบางอย่างที่ใช้ข่มขู่พวกที่อ่อนแอกว่าให้รู้สึกผวา
ฉันไม่น่าจะโดนกินใช่ป้ะ
“มิซึกิฮิเมะ ฮุๆๆ
เป็นตัวล่อที่ดูดี จับไปข้าคงสมปรารถนา”
ปีศาจตรงหน้าพูดพร้อมกับค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ฉัน
สมปรารถนา....เหรอ????
หมายถึงปรารถนาแบบไม่ใช่เรื่องลามกใช่ป้ะ(ปัจจุบันคิดลึกกับปีศาจไปแล้วเรอะ!) แต่ฉันไม่ใช่พระเจ้าหรือยักษ์จินนี่นะยะ
“ถอยออกไปซึจิคุโมะ” คุณชิโระขู่เสียงแข็งพร้อมกับเล็กหัวลูกศรใส่เจ้าปีศาจแมงมุม
ซึจิคุโมะไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน เมื่อถึงระยะอันตรายคุณชิโระก็ปล่อยลูกศรในมือใส่เจ้าปีศาจทันที
และผลลัพธ์ก็เป็นเช่นเดิมคือปีศาจตรงหน้าหลบทันอย่างเฉียดฉิว
ชินเมียวมารุที่กำลังวิ่งมาหมายจะกระโดดสับปีศาจแมงมุม อยู่ๆก็ล้มกลิ้งไปกับพื้นเพราะสะดุดก้อนหิน ฉันพยายามกลั้นขำเอาไว้ก่อนจะหันมามองซึจิคุโมะเพื่อเข้าสู่สถานการณ์ตึงเครียด
“หลบไปนังจิ้งจอก ข้าไม่อยากทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ” เสียงก้องพูดขึ้นทำเอาชาวบ้านที่ยืนอยู่ทรุดลงกับพื้นด้วยความกลัว
เมื่อกี้พูดว่าจิ้งจอกงั้นเหรอ เฮ้ย....อะไรกันอีกเนี่ย
“ถ้ากล้าถูกตัวนางมือเจ้าขาดแน่” คุณชิโระเดินกั้นระหว่างฉันกับปีศาจตนนี้ไว้
“เจ้าทำไม่ได้หรอก” ซึจิคุโมะพูดพร้อมกับใช้ท่อนแขนฟาดเข้าใส่ลำตัวของคุณชิโระจนเธอกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ ฉันยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ ทำให้ดาบในมือร่วงลงไปกองกับพื้น “มานี่! ดูๆไปเจ้าก็ถูกใจข้าไม่น้อย หากทำตัวดีๆ
เจ้าอาจได้เป็นของข้า”
ไอ้ปีศาจลามกเอ้ย ฮือ ฉันกลัว
ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครให้ฝากความหวังแล้ว
ฉันพยายามหลบมือข้างซ้ายของซึจิคุโมะ ในขณะที่กำลังจะเสียเปรียบอยู่ๆมือข้างที่เจ้าปีศาจพยายามใช้จับฉันก็ร่วงลงพื้นเพราะถูกดาบที่เพิ่งหลุดจากมือฉันตัด
“อ๊ากกก!”
เสียงก้องของเจ้าปีศาจร้องลั่นบริเวณราวกับเจ็บปวดเอามากๆ
ก่อนที่เสียงโอดครวญจะเปลี่ยนมาเป็นเสียงหัวเราะสุดสะพรึง
ในขณะที่ฉันกำลังยืนนิ่งด้วยความกลัวท่อนแขนแข็งแรงของใครบางคนยืนมาโอบฉันเข้าประชิดตัว ก่อนที่เขาจะใช้ปลายดาบชี้ไปที่ซึจิคุโมะ
เส้นผมอ่อนนุ่มสีดำถูกลมอ่อนๆพัดมาคลอเคลียบริเวณแก้มของฉัน จนทำให้เดาได้ง่ายๆว่าผู้ชายยุคนี้ไว้ผมยาวกันหมด(แฮ่ม)
“ทะ....ท่านชิราคาวะ ในที่สุดก็ได้พบท่าน หึๆๆ
ฮ่าๆๆ” ปีศาจแมงมุมหัวเราะอย่างมีความสุข เลือดสีแดงไหลนองออกมาจากแขนที่ขาดทำเอาฉันรู้สึกหน้ามืดไปหมด
แม้จะเสียแขนไปแต่ถึงอย่างนั้นมันก็พร้อมจะสู้ต่อ...
“สมปรารถนาหรือยังซึจิคุโมะ” เสียงทุ่มเย็นยะเยือกของคนที่อยู่ข้างหลังทำเอาฉันแทบหยุดหายใจชั่วขณะ
“หากได้ทำให้ท่านพ่ายแพ้ข้าคงสมปรารถนาสูงสุด”
คนที่ชื่อชิราคาวะหัวเราะในลำคอแผ่วเบาราวกับว่าไม่กลัวปีศาจตนนี้เลยสักนิด
ซึจิคุโมะที่ตั้งท่าจะกระโจนใส่ทำให้ฉันตกใจจนหันหน้าไปซุกอกคนข้างหลังด้วยความกลัว ฉันหลับตาปี๋ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าชายคนนี้ต้องปกป้องฉันได้แน่นอน
“ทำอย่างไรต่อขอรับนายท่าน”
เสียงพูดยานคางของใครบางคนซึ่งน่าจะแก่แล้วดังอยู่บริเวณข้างลำตัวของชายคนนี้ก่อนที่ลมแรงๆคล้ายพายุจะพัดมาวูบหนึ่งแล้วเสียงอื้ออึงทุกอย่างก็หายวับไป...
ความคิดเห็น