คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ▲ [Conan] Catch me if you can (Kaito x Shinichi) - Part7
แนะนำกดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ :)
“ นายเอามงกุฎนั่นไปเก็บไว้ที่ไหน…?
”
สรรพนามที่ใช้ในการพูดเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ดวงตาคมสีอควอมารีนจ้องนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของผู้ต้องสงสัย
ที่ในเวลานี้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
และสายตาเรียบนิ่งแบบที่โคนันมักจะเห็นอยู่บ่อยๆ …สายตาอันแสนเย็นยะเยือกของจอมโจรคิด
“ หืม…? นายหมายถึงอะไร? …มงกุฎงั้นหรอ? ”
คนอายุมากกว่ามีท่าทีไม่ยี่หระต่อคำถามเชิงคุกคามนั้นของเด็กหนุ่ม
มือข้างหนึ่งยังคงยกกาแฟขึ้นดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ยิ่งเร่งให้ความรู้สึกปั่นป่วนในใจของนักสืบม.ปลายปะทุขึ้นมากกว่าเดิม
ร่างโปร่งของชินอิจิชันตัวขึ้นเต็มความสูงพร้อมคิ้วเรียวที่ขมวดยุ่ง
พยายามข่มตัวเองอยู่ในใจว่าการจะล้อมจับจอมโจรแบบนี้จะต้องใจเย็นเข้าสู้เท่านั้น
ข้อมูลของไฮบาระลึกกว่าที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้
และไม่เคยผิดพลาด…
บวกกับการวิเคราะห์เรื่องราวมาตลอดทั้งคืนของเขาด้วยแล้ว
“ อย่ามาทำไก๋หน่อยเลย
… คุโรบะ ไคโตะ อายุยี่สิบเจ็ดปี อาชีพนักมายากล… ”
ลึกไปถึงข้อมูลครอบครัว เพื่อน คนรู้จัก และเรื่องราวสมัยเด็ก
…ทั้งหมดนี่คือเบื้องหน้าที่ผู้ชายคนนี้แสดงให้คนรอบข้างเห็น
“ ไม่สิ
…คุณจอมโจรคิด ”
ปลายเท้าทั้งคู่ของร่างโปร่งเริ่มสาวเข้าไปใกล้คู่สนทนาทีละนิด
โดยหวังว่ามันจะทำให้เขาสามารถจำกัดทางหนีของอีกฝ่ายได้บ้าง
ถึงแม้จะมีเรื่องหนึ่งที่ยังคงกวนใจมาจนถึงตอนนี้…
และยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เสียที
เรื่องที่ว่า ทำไมคนๆนั้นจึงต้องเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆตัวเขาขนาดนี้…
ราวกับว่ากำลังจงใจให้ตัวเองโดนจับอย่างนั้นแหละ
ไม่เข้าใจความคิดของผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่นิด…
“ อา…
นั่นสิ จะใช่ฉันไหมนะ? ”
รอยยิ้มพิมพ์ใจที่เคยเรียกเสียงกรี๊ดจากทั้งสาวน้อยและสาวใหญ่ถูกระบายออกมา
ราวกับจะท้าทายนักสืบหนุ่มว่าให้ ‘จับฉันให้ได้ตอนนี้เลยสิ’
ยิ่งทำให้โคนันรู้สึกหัวเสีย ประโยคที่เขาได้ยินเมื่อวานมันต้องไม่ใช่แค่ฝัน
แต่มาจากผู้ชายคนนี้แน่ๆ…
ทำอย่างไร
ผู้ร้ายปากแข็งถึงจะยอมหลุดปากพูดออกมาได้…
ตอนนี้ยังมีหลักฐานไม่เพียงพอที่จะมัดตัวผู้ชายคนนี้ได้…
เพราะแบบนั้นเขาถึงได้พยายามดิ้นรนอยู่ทุกวิถีทาง
มือเรียวละเลงลงไปบนหน้าจอสมาร์ทโฟนที่เพิ่งหยิบออกมาของตน
ปลายสายแสดงหมายเลขผู้พิทักษ์สันติราษฎร์
“ ทำอะไรของนาย
เอาคืนมานะ ” ไม่ผิดจากที่คิดไว้นัก ร่างของผู้ชายอีกคนลุกจากที่นั่งของตนอย่างรวดเร็ว
ก่อนคว้าเครื่องมือสื่อสารออกจากมือของเด็กหนุ่มโดยที่เจ้าตัวไม่ทันตั้งตัว
…ปฏิกิริยาตอบสนองไวซะจริง
" ไม่เอาน่าโคนันคุง... นายที่พูดจามีหางเสียงและเรียกฉันว่า'พี่ไคโตะ'ออกจะน่ารักดีแท้ๆ... "
คำพูดนั้นราวกับจะล้อเลียนชินอิจิที่เคยเล่นบทเป็นเด็กหนุ่มผู้ใสซื่อ เจ้าของชื่อทำได้เพียงการรีบดึงบทสนทนากลับมาเข้าเรื่องอีกครั้ง
ในขณะที่ในใจอยากจะเข้าไปบีบคอคู่กรณีเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ อย่ามาเบี่ยงประเด็นน่า!
บอกเหตุผลที่นายเข้าใกล้ตัวฉันขนาดนี้มานะ?! ”
“ ฉันเคยบอกนายแล้วนะคุณนักสืบ…
ว่าต้องเป็นนายมาจับฉันด้วยตัวเองเท่านั้น ”
ตอบไม่ตรงคำถาม แถมยังไม่ได้ใจความด้วยอีก…
ก็เห็นโต้งๆอยู่ว่าเขากำลังไล่ต้อนตนอยู่
ทำไมบนใบหน้าคมคายนั้นถึงยังแสดงรอยยิ้มสบายใจอยู่อีก ...
คนๆนี้จะเก่งเรื่องยั่วโมโหคนอื่นเกินไปแล้ว
ราวกับหนูติดกับดักของคนเดินเกมเหนือกว่า นาฬิกายิงยาสลบจึงเป็นตัวเลือกที่เด็กหนุ่มใช้โดยไม่ได้ทันไตร่ตรองสถานการณ์ให้ดีก่อน
ร่างสูงที่มีความเร็วเหนือกว่าจึงเข้าประชิดตัว และเมื่อโคนันรู้สึกตัวอีกที
แขนทั้งสองข้างของเขาก็โดนล็อคไปไว้ด้านหลังเสียแล้ว
“ และทั้งที่ฉันเข้ามาอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้แล้ว…
นายยังทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิมเลยนี่? ” ประโยคดังกล่าวถูกเอ่ยขึ้นเบาๆข้างหูเหมือนกระซิบ
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ผู้ต้องหาคนนี้ฉวยโอกาสเอาคางของตนมาวางบนไหล่ของนักสืบตัวน้อย
ท้องไส้และระบบเลือดลมมันก็พาลปั่นป่วนไปหมด ได้แต่ดิ้นอย่างสุดแรง
โดยหวังว่าตนจะสามารถสลัดเกาะกุมนี้ออกไปได้
“ผอมแห้งแบบนายคิดจะมาวัดกำลังกับฉันหรือไง?
”
ให้ตายเถอะ…
เขาเกลียดน้ำเสียงที่ต้องการจะสื่อความหมายโดยนัยว่าตัวเองชนะแล้วชะมัด
เจ็บแขนราวกับว่ามันจะหักอยู่แล้ว
เด็กหนุ่มได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆว่าทำไมพละกำลังของเขากับจอมโจรถึงได้ต่างกันมากขนาดนี้
ทั้งความรู้สึกแปลกๆของตนที่ยังอธิบายไม่ได้อีก
อีกฝ่ายไม่คิดบ้างหรือไงว่าใบหน้ามันจะอยู่ใกล้กันเกินไปแล้ว!
“ทำบ้าอะไรของนาย!
ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ”
“ นายน่ะคือคนอายุยี่สิบเจ็ดจริงหรือเปล่า…
เด็กหนุ่มที่ไร้ประสบการณ์แบบนี้เขาเรียกว่าผู้ใหญ่ไม่ได้หรอกนะ ”
เพราะคำพูดแปลกๆแบบนั้น บวกกับความใกล้ชิดมากจนเกินไปของอีกฝ่าย
ส่งให้ความรู้สึกร้อนตีขึ้นมาบนใบหน้าของนักสืบหนุ่มจนรู้สึกแปลกพิกล
อีกทั้งหัวใจมันก็พาลเต้นแรงแบบไม่รู้เหตุผล
เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะกำลังส่งสีหน้าแบบไหนออกไป ได้แต่สันนิษฐานสาเหตุอาการดังกล่าวไปเองว่าคงไปทางความตกใจเสียมากกว่า…
ไม่ได้หวั่นไหวอะไรทั้งนั้น
แล้วไปรู้มาจากไหนอีกล่ะ...
ว่าอายุจริงๆของเขาคือยี่สิบเจ็ดปีแล้ว
“ตลกชะมัด…
นายหน้าแดงสุดๆไปเลยล่ะ ” น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
ยิ่งเห็นคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันกว่าเดิมของเด็กแว่นแล้วนึกขำ บนริมฝีปากได้รูปของผู้พักอาศัยชั่วคราวยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้ม
เพราะทิฐิของความเป็นคู่แข่งหรือไงกัน
เด็กหนุ่มถึงได้พยศเขามากขนาดนี้…?
และถ้าหากไม่ลองจี้ดูให้ถึงขนาดนี้ก็คงไม่เคยรู้มาก่อนเช่นกัน
ว่าการได้แกล้งเด็กน้อยตรงหน้ามันช่างสนุกซะจริง…
“ ใช่ที่ไหนกัน!
ฉันก็แค่ตกใจเท่านั้นเอง! ”
ทำได้แค่โวยวายใส่อีกฝ่ายกลับไป
เด็กหนุ่มได้แต่สงสัยว่าเมื่อไรจอมโจรคนนี้จะยอมปล่อยมือออกจากแขนของเขาซักที
ยืนท่านี้ต่อไปก็รั้งแต่จะให้ทั้งสองฝ่ายเมื่อยเปล่าๆก็เท่านั้น
“ หามาสิ…หลักฐานที่บ่งบอกว่าฉันคือคิด
แค่ใบหน้ากับเสียงฉันสามารถเปลี่ยนเมื่อไรก็ได้… ”
“ …ของแบบนั้นใช้เป็นหลักฐานไม่ได้หรอกนะ
”
เรื่องแบบนั้น ถึงแม้จะไม่ใช่นักสืบก็พอเข้าใจได้
กับโจรที่ปลอมตัวเป็นคนอื่นมานักต่อนัก ให้เอาใบหน้าเข้าสู้คงไม่มีน้ำหนักพอ
คนเป็นเจ้าของบ้านจึงได้แต่นิ่วหน้าอย่างไม่สบอารมณ์นัก
สถานการณ์บังคับให้เขาต้องขุดเอาสารพัดวิธีอันตรายเพื่อมาสู้กับผู้ชายคนนี้ …และในเวลานี้
มีแต่ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น
“ หนึ่งชั่วโมง
”
“ หืม…?
”
“ ฉันให้เวลานายหนึ่งชั่วโมงในการจัดการตัวเองและเตรียมตัวกลับไปที่เอโกดะ
”
“ หมายความว่ายังไง…? นายกำลังต่อรองอยู่งั้นหรอ? ”
เห็นๆกันอยู่ว่าฝ่ายที่กำลังเสียเปรียบคือฝ่ายใด แต่คำพูดที่ราวกับออกคำสั่งนั้นของเด็กหนุ่มก็ทำให้จอมโจรนอกเครื่องแบบไปไม่เป็นเช่นกัน
…มีหลายครั้งที่เขาเองก็ตามไม่ทันนักสืบน้อยตรงหน้า
คนเสียเปรียบขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นกว่าเดิม
ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง พยายามข่มใจตัวเองเอาไว้ว่ามันคือหน้าที่
ท่องเอาไว้คุโด้
ชินอิจิ... เพื่อหาหลักฐานจากหมอนี่…
“ ฉันจะไปที่บ้านของนายด้วย…! ”
“ ….. ”
ไปที่บ้านของเขา…บ้านของจอมโจรคิด?
ชายหนุ่มอึ้งไปเล็กน้อยกับคำตอบที่เหนือความคาดหมายของอีกฝ่าย
ไม่นานนักก็ระเบิดหัวเราะออกมาตาม
มือทั้งสองข้างคลายออกจากคนตัวเล็กกว่าให้เป็นอิสระ
ก่อนที่รอยยิ้มแพรวพราวจะพลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคยเป็นลำดับถัดมา
“ ฮะฮะฮะ
เชิญเลย! …ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ถ้านายอยากจะเดินทางกลับไปเป็นเพื่อนกันน่ะ ”
เอาเลยสิคุณนักสืบ… ตามที่นายต้องการเลย
อย่าลืมว่าสุภาพบุรุษใต้แสงจันทร์คนนี้จะไม่ผิดคำพูดที่ตนเคยกล่าวไว้
อย่าลืมซะล่ะคุณนักสืบ…
ว่าเป้าหมายครั้งนี้ของฉันไม่ใช่เพชร แต่เป็นนายต่างหาก…
To be continue…
*** หมายเหตุ ตามเนื้อเรื่อง บ้านของคุโรบะ ไคโตะอยู่ที่เมืองเอโกดะ จ.โยโกฮาม่านะคะ ***
เค้าจะกินกันแล้วค่าา ท่านชมผู้วว---//อ่าว ไม่ใช่หรอ
อัพพาร์ท7แล้วค่าา บทนี้มีแต่บทพูด อ่านแป๊บเดียวจบ
แถมยังตัดจบกันแบบง่ายๆอีก5555
หนูชินออกตัวแรงไปไหมลูก ถึงขั้นไปบ้านผู้เลยทีเดียว
แต่ไม่เป็นไร มันดีต่อใจคนอ่านเนอะ
เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปต้องติดตามกันต่อ แล้วจะรีบมาอัพนะคะ เย้
แล้วพบกันพาร์ทหน้าค่าา^^
ความคิดเห็น