{FIC:NARUTO}จะแค้นหรือจะรักน้องสาวคนนี้{END}

ลำดับตอนที่ #8 : 07:พบเจอ

“ซากุระจัง วันนี้หลานของน้าสมัครงานได้เปล่าละจ๊ะ”ร่างเล็กผมสีน้ำตาลดวงตาเหมือนสีผมถามขึ้นแล้วเข้าไปกอดร่างเล็กของหลาน

“ได้ค่ะคุณน้าแต่ซากุระต้องไปทำงานที่ต่างประเทศนะคะ”คำพูดของหลานสาวทำให้น้าเธอถึงกับทำหน้าไม่พูดแต่ก็พยายามถามออกไป

“แล้วหนูได้ประเทศอะไรละ”

“ญี่ปุ่นนะคะ”

“หรอจ๊ะ จะไปวันไหนละจะได้เตรียมตัวทัน”

“พรุ่งนี้ค่ะ”คำพูดนั้นทำให้รินอึ้งก่อนจะเข้าไปกอดหลานสาวสุดที่รัก

“ทำไมเร็วจังละ”

“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะคุณน้า”

“แล้วหนูจะไปอยู่ที่บ้านหนูเลยไหม”คำถามนั้นทำให้ซากุระไม่รู้จะตอบมันดีหรือเปล่า

“หนูว่าจะไปหาคอนโดอยู่ค่ะแล้วค่อยไปบ้าน”เธอก็อยากไปหาซาสึเกะอยู่หรอกนะแต่เธอยอมรับว่ายังกลัวเขาอยู่

“หรอจ๊ะ  ไปเตรียมของได้แล้ว”

“ค่ะ”

ร่างสูงนั่งตะง่าอยู่ที่เก้าอี้ทำงานเขามองออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดถึงคนที่จากเขาไปสิบปี ซาสึเกะถอนหายใจก่อนจะเปิดลิ้นชักเอารูปของเด็กสาวผมสีชมพูขึ้นมาดู นี้มันก็ผ่านสิบปีแล้วยังไม่เห็นวี่แววของเธอเลย  ซาสึเกะไม่ยอมบอกอิทาจิเพราะกลัวว่าจะเป็นการลบกวน

ก๊อก ก๊อก

“ คุณอิทาจิมาขอพบค่ะ”

“บอกให้เข้ามาได้”

“ค่ะ”

“ว่าไงละไอ้น้องชาย”อิทาจิพูดขึ้นเมื่อยังเห็นน้องชายที่ยังถือรูปเด็กสาวผมสีชมพู่เอาไว้

“ยังตามหาน้องไม่เจออีกหรอ”

“ครับ ผมยังตามหาน้องไม่เจอ”ซาสึเกะเอารูปเก็บไว้ก่อนจะหันหน้ามาหาอิทาจิ

“พี่มีอะไรหรอครับ ถึงได้มาหาผมถึงนี้”

“ฉันจะมาบอกแก ว่าเลขาคนใหม่จะมาแล้วคนนี้แกปฏิเสธไม่ได้ เขาจะมาวันพรุ่งนี้ตอนบ่าย”อิทาจิพูดดักไว้ไม่รอให้น้องชายปฏิเสธ

“เอาก็ได้ครับ”ซาสึเกะถอนหายใจก่อนจะทำงานต่อ

“งั้นฉันไปก่อนนะ”

“ครับ”

.

.

.

ร่างเล็กเดินเข้าบริษัทด้วยความมั่นใจเต็มร้อยก่อนจะเดินเข้าลิฟต์  เมื่อลิฟต์เคลื่อนตัวมาถึงที่หมายเธอก็ออกจากที่นั้น และเดินไปที่หน้าห้องทำงานของรองประธานบริษัท  ซากุระสูบหายใจลึกก่อนบอกตัวเอง

“สู้ๆซากุระ”และเธอก็เคาะประตู

ก๊อก  ก๊อก

“ขออนุญาตเข้าไปค่ะ”เสียงเล็กที่เขาไม่เคยได้ยินแต่ก็รู้สึกว่ามันคุ้นๆ

“เข้ามาได้” ก่อนจะมีสาวร่างเล็กผมสีชมพู่หวานที่สะดุดตา ดวงตาสีเขียวมรกตร่างเล็กเพียวบาง ผมยาวสลวย และดูเหมือนเธอจะตกใจที่เจอเขาก่อนที่เธอจะหันหลังและเดินออกไปแต่ถูกมือหนาคว้าไว้และดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดที่มีแต่ความโหยหาอย่างทรมาน ซาสึเกะกอดเธอไว้อย่างแน่น เขาคิดถึงเธอเหลือเกินคิดถึงจริงๆ  เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแล้ว เขาจะไม่มีทางปล่อยเธอ 

ซาสึเกะจูบผมดอกซากุระที่เขาคิดถึงสิบปีแล้วที่เขาไม่ได้กลิ่นนี้จากเธอสิบปีแล้วที่เขาทรมาน สิบปีแล้วที่เขาอยู่โดยไม่มีเธอ  มันเหมือนว่าเขาได้เกิดใหม่อีกครั้งซาสึเกะไม่ยอมคลายกอดออกไปง่ายๆเขายังกอดแน่นกว่าเดิม

ส่วนคนที่โดนกอดถึงกับตกใจเธอไม่คิดเลยว่าจะเป็นซาสึเกะ ซากุระสัมผัสได้ถึงความทรมานและแสนโหยหาของเขา เธออยู่ในอาการช็อก ก่อนที่เธอจะผลั่กเขาออกเพราะเริ่มหายใจไม่ออก

“อย่า....ได้โปรดอย่าพึ่งไล่พี่ไปไหน”ประโยคนั้นทำให้ซากุระไม่กล้าขยับไปไหนเธอรู้สึกถึงเสียงสะอื้นของเขาซาสึเกะพยายามกลั้นน้ำตา ก่อนที่เธอจะผลักเขาออก สิ่งที่เธอทำ ทำให้ซาสึเกะใจหายเขามองหน้าเธอด้วยแววตาเศร้าๆก่อนที่เขาจะหลับตา

   และตอนที่เขาคิดว่าเธอจะทิ้งเขาไป เขาได้สัมผัสที่อบอุ่นที่ริมฝีปากที่อ่อนโยน ซาสึเกะเบิกตาโพลงก่อนที่เขาจะหลับตาลงอีกครั้ง มันไม่ใช่สัมผัสที่เร้าร้อนแต่เป็นสัมผัสที่อ่อนโยนที่เขาเคยมอบให้เธอตอนยังเด็ก  ก่อนที่เธอจะผละริมฝีปากออกแล้วซุกหน้าเข้าที่อกกว้าง

“เรากลับเป็นพี่น้องกันได้ไหม”คำพูดนั้นทำให้เขาเหมือนตกอยู่ในหลุมลึก ซาสึเกะกระชับอ้อมกอดแน่นเขาไม่อยากตอบคำถามนั้นเลย

“พี่ค่ะ”คนที่อยู่ในอ้อมกอดใจเต้นกับคำตอบที่จะได้รับ

“ได้ครับ”เขายอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับเธอไม่ว่าจะฐานะใด ถึงใจอยากพูดคำนั้นออกไปก็เถอะ 

แต่คำตอบนั้นทำให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนไม่ค่อยพอใจเท่าไรเขาโง่หรือแกล้งโง่กันแน่นเธออยากถามออกไป แต่เมื่อเขาเลือกที่จะพูดแล้วเธอก็ไม่อยากขัดอะไร

ส่วนคนที่อยู่ข้างนอกมองทั้งสองที่กำลังกอดกัน อย่างนึกเสียงดายว่าทำไมน้องชายเขาไม่บอกความจริง  อิทาจิอยากเข้าไปชกให้ซาสึเกะตาสว่างสักทีกว่าเขาจะวางแผนนี้ขึ้นมาได้ก็ถือว่ายากพอสมควร

“ขอให้โชดเข้าข้างนะไอ้น้องชาย”อิทาจิพูดก่อนจะเดินออกไป

____________________________________________________________________________

ขอโทษที่มาสะสายเลย  ท่านเกะก็นะบอกไปก็จบๆ