[BTS&APINK] #INEEDU

ลำดับตอนที่ #8 : จูบได้มั้ย .

          

          ตอนนี้วีกำลังมองโชรงที่ออกสเต๊บเซ็กซี่อยู่หน้าเวที เขาเพิ่งสังเกตว่าเธอเซ็กซี่เป็นบ้า มิน่าล่ะผู้ชายแถวนั้นถึงได้เขยิบเข้าไปใกล้ แต่ดูเหมือนโชรงจะไม่สนใจ  เธอกับโบมีสนใจแค่การแดนซ์อย่างเดียว  และตอนนี้เธอสองคนก็เต้นนานเกินไปแล้ว เขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว ไม่รู้เพราะฤทธิ์น้ำเมา หรือเพราะเริ่มไม่พอใจ ที่ผู้ชายหลายๆคนพยายามเข้าไปทำความรู้จักกับเธอ แต่มันจะไม่โมโหเลยถ้าไอ้ผู้ชายพวกนั้นไม่แอบแต๊ะอั๋งเธอ

“กูจะไม่ทนแล้วนะ ไอวี”  ชูก้าเดินออกไปคว้าแขนโบมีมาที่โต๊ะก่อนที่วีจะออกไปสะอีก แสดงว่ามันคงมองมาตั้งนานแล้วสินะ ซึ่งสองสาวไม่รู้เลยว่า ตอนนี้ตัวเองกำลังเป็นที่น่าสนใจขนาดไหน วีเดินตามชูก้าไปติดๆก่อนจะคว้าแขนโชรงออกมาทันที ทำให้หนุ่มๆแถวนั้นไม่พอใจ

“อะไรของนายเนี่ยยย   ปล่อยนะ จะเต้นๆ”  โชรงกำลังสนุกเลย

“เต้นบ้าไรวะ  เห็นมั้ยว่าไอ้พวกบ้าแถวนั้นมันจ้องจะลวนลามขนาดนั้น”  วีตะโกนออกมาอย่างโมโห เธอไม่ระวังตัวเองเลย ไหนจะการแต่งตัวที่โคตรยั่ว อีกต่างหาก

“ไอ้เด็กบ้าปล่อยเดี๋ยวนี้เลย มันเจ็บ”  โบมีตอนนี้กำลังโวยวายที่ชูก้าจับแขนเธอไว้แน่น เขาหันไปบอกลาจีมินทันที เขาทนไม่ได้ ถ้าให้เธอยังเต้นอย่างนี้

“ฮยอง ผมกลับก่อนนะ แล้วเพื่อนฮยองผมไปส่งเอง ขอบคุณนะที่เลี้ยงเหล้า”  โดยไม่ต้องรอให้จีมินตอบอะไร ชูก้าดึงโบมีออกไปทันที

“อ้าวเฮ้ยยย ! ไอ้น้องรหัสบ้า คิดจะไปก็ไป”  จีมินอดโวยวายไม่ได้ ก็ตั้งแต่มาไอ้สองตัวเนี้ยก็จ้องเพื่อนเขาอย่างกะกลัวพวกมันหายไป ดีแล้วที่เขาไม่ปล่อยให้แฟนสุดที่รักออกไปเต้นด้วย

“ให้น้องกลับเถอะน่า ยังไง ไอ้โบมมันก็เมาแล้วปล่อยมันกลับละถูกแล้ว ยังไงสองคนนั้นเค้าก็รู้จักกัน” อึนจีบอกแฟนเธออย่างใจเย็น ชูก้าก็ไม่ใช่คนที่จะไว้ใจไม่ได้หรอกมั้ง เธอคิดว่านะ

“งั้นเราก็กลับกันบ้างมั้ย ตะเอง เค้าง่วงแล้ว อยากนอนกอดแฟน อิอิ”  จีมืนหันไปอ้อนอึนจีโดยเอาหน้าถูไหล่เธอเบาๆ

“ทะลึ่งเหอะ//  กลับก็กลับ  ไอ้โชจะกลับยังวะ”  อึนจีหันไปถามเพื่อนสาวที่ตอนนี้นั่งหน้าบึ้งเพราะอารมณ์เสียที่โดนขัดจังหวะการเต้น

“กลับ ไม่ต้งไม่เต้นมันล่ะ ไปล่ะ บายยย”  เธอบอกเพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินหนีออกไปทันที วีโค้งลาอึนจีกับจีมิน ก่อนจะวิ่งตามโชรงไปทันที

“รอก่อนสินูน่า”  วีวิ่งตามโชรงมาติดๆ ก่อนจะดึงมือเธอไว้

“กลับกับผม ผมไปส่ง”

“ไม่  ฉันกลับเองได้”  วีมองสภาพเธอตอนนี้ ถ้าขืนปล่อยให้กลับเอง เธอคงจะโดนลากไปในป่าสักที่แน่ๆ

“อย่าดื้อ ยังไงก็คอนโดเดียวกัน มันดึกแล้ว เดี๋ยวเจ้โดนฉุดขึ้นมา ผมเสียใจแย่นะ”  ยังไงเขาก็ไม่ยอมให้เธอกลับคนเดียวแน่นอน

“ก็ได้”  เธอตกลงในที่สุด ตอนนี้มันก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว ขามาเธอมากับโบมี ถ้าเธอต้องกลับเองคงต้องโบกแท็กซี่อะ ซึ่งมันอันตรายสำหรับเธอที่แต่งตัวเซ็กซี่แบบนี้

“หนาวมั้ยเจ้  ถ้าง่วงก็นอนนะ”  เขาหันมาบอกเธอที่ตอนนี้กำลังกอดอกเพราะอุณหภูมในรถมันเริ่มเย็นแล้วหลังจากขับมาสักพัก

“ก็นิดนึง แต่เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว”  เธอว่าแล้วหลับตาลง เพราะเมื่อสัมผัสกับแอร์เย็นๆ และเพราะฤทธิ์ของเหล้าทำให้เธอง่วงขึ้นมา  ก่อนจะลืมตาเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมาคลุมตัว  เสื้อหมอนี่นั่นเอง

“ห่มไว้ซะ มันหนาว และกระโปรงของเจ้มันสั้นเกินไป เดี๋ยวผมจะทนไม่ไหว” วีบอกด้วยสายตาที่เธอถึงกับหน้าแดง

“ไอ้บ้า//”  เขาหัวเราะเบาๆ และตั้งใจขับรถต่อ ตอนนี้เธอง่วงสุดๆเลยล่ะขอนอนสักงีบแล้วกัน

คอนโด M

                ถึงคอนโดแล้ว  วีรถจอดไว้ที่ชั้นใต้ดิน แล้วหันไปมองคนข้างๆที่ตอนนี้หลับตาพริ้มเชียว หน้าขาวๆ ปากนิดจมูกหน่อยของโชรงทำให้เขาตกหลุมรักจริงๆ

“นูน่าตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว” เขาเขย่าตัวเธอเบาๆ เพื่อให้เธอรู้สึกตัว

“ถึงแล้วหรอ อะเสื้อนาย”  เธอรู้สึกตัวขึ้นมา ก่อนจะคืนเสื้อให้วีตามเดิม

“ใส่เข้าไปซะ ข้างนอกอากาศเย็น”  วีบอกแล้วคืนเสื้อให้โชรง

“มันถึงแล้วเนี่ย จะใส่ทำไม” เธอว่า ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป วีหันไปเปิดประตูรถบ้างแล้วจัดการล็อกรถ ก่อนจะเดินตามหลังคนตัวเล็กไปแล้วเอาเสื้อห่มให้ทันที

“อะไรของนายเนี่ย มันไม่หนาวแล้วนะ”  เธอหันมาบ่นเขา แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเสื้อตัวนี้

“นูน่าควรจะรู้ไว้นะ ว่าชุดที่ใส่มันเซ็กซี่แค่ไหน”  คำพูดขอวีทำให้เธอก้มสำรวจตัวเอง มันก็ไม่ได้ขนาดนั้นป่ะ

“ไอ้บ้า//  กลับห้องนายได้แล้ว ถึงห้องฉันแล้ว”  ตอนที่เธอกำลังจะไขกุญแจเข้าห้อง ก็เป็นอันต้องตบหัวตัวเองเบาๆ เธอเอาของทุกอย่างใส่ไว้ในกระเป๋า และกระเป๋าใบนั้นก็อยู่ในรถโบมี แล้วเธอจะเข้าห้องยังไงเนี่ย

“เป็นไรเจ้ ลืมไรหรออ”  วีถามเมื่อคนตรงหน้ากำลังมีสีหน้าวิตกกังวลสุดขีด

“ก็ลืมกุญแจห้องที่รถไอ้โบมอะดิ  โอ้ยยยยทำไงเนี่ย จะโทรไปก็จำเบอร์มันไม่ได้”  เธออยากจะตบตัวเองสักร้อยที ทำไมถึงขี้ลืมแบบนี้

“เดี๋ยวผมโทรหาไอ้ก้าให้  มันออกไปกับโบมีนูน่านิ”  เขาว่าก่อนจะกดโทรออกหาเพื่อนทันที

“ฮัลโหลไอ้ก้า มึงอยู่ไหนวะ อยู่กับโบมีนูน่าป่าววะ”  โชรงได้แต่ลุ้นว่าโบมีจะอยู่กับชูก้า เพราะถ้าไม่อยู่เธอไม่รู้จะเข้าห้องยังไง ถ้าให้เธอไปเอาที่คอนโดโบมี เธอคงได้ป๊ะกันกับดูจุนโอปป้าแน่เลย

“พอดี โชรงนูน่าลืมกระเป๋าไว้ที่รถโบมีนูน่าอะ แล้วกุญแจห้องก็อยู่ในนั้นอะ”  วีคุยกับชูก้าแปปนึงก่อนจะวางสายไปแล้วหันมามองโชรงด้วยแววตาที่ลำบากใจ

“เอ่ออ โบมีนูน่าทิ้งรถไว้ที่ E.L. Bar อ่ะ ไอ้ก้าไปส่งที่คอนโดแล้วด้วย ตอนนี้มันกำลังขับรถกลับบ้านที่แดกู” 

                ตอนนี้หน้าของโชรงเริ่มบึ้ง เธอจะไปนอนกับโบมีก็กระไรอยู่ แล้วชูก้าก็เกิดอยากกลับบ้านอะไรตอนตีหนึ่งเนี่ย

“เอางี้ เจ้ไปนอนห้องผมก็ได้นี่”  วีคิดไรไม่ออกแล้วตอนนี้ จะพาเธอไปส่งคอนโดโบมีก็ไกลเกินไป แล้วอีกอย่างได้ยินว่าโบมีนูน่าพักอยู่กับดูจุนฮยองด้วยแล้ว เขายิ่งไม่ยอม

“บ้าแล้ววว นายเป็นผู้ชาย ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ มันไม่งาม”  เธอปฏิเสธทันที หรือเธอจะไปขอนอนกับอึนจีนะ แต่ยายนั่นก็ต้องอยู่กับจีมินอยู่แล้ว  ขณะที่เธอกำลังจะขอร้องวีให้ไปส่งที่ห้องโบมี เขาก็ขัดขึ้นมาก่อน

“ผมไม่ไปส่งห้องโบมีนูน่าแน่นอน เจ้ก็รู้ว่าเพราะอะไร นอนห้องผมก็จบ  เดี๋ยวผมไปนอนห้องไอ้ก้าเอง”  เขาตัดปัญหาก่อนจะจูงมือเธอขึ้นมาที่ห้องเลย

                วีเปิดประตูห้องก่อนดึงโชรงเข้ามาด้วย เธอมองไปรอบๆ ห้องหมอนี่ใหญ่กว่าห้องเธอเนื่องจากเป็นห้องใหญ่ที่มีสองห้องนอน แถมดูสะอาดกว่าที่คิดไว้สะอีก 

“พวกนายก็รักความสะอาดนะ ห้องไม่รกเลยนิ” เธอบอกวี พร้อมๆกับนั่งลงที่โซฟากลาง วีเดินมานั่งลงข้างๆเธอ

“พวกเราจ้างแม่บ้านทำความสะอาดทุกอาทิตย์อะ ถ้าไม่จ้าง เจ้ไม่กล้าเข้ามาเหยียบเหอะ”  วีขำเบาๆ  เขาจงใจแขวะเธอเองแหละ เขารู้ว่าโชรงรักรักความสะอาดยิ่งกว่าอะไร

“นายก็พูดเกินไป …ชิ !..... ความจริงฉันนอนโซฟานี่ก็ได้นะ นายนอนในห้องนายเลยก็ได้ ขอแค่ผ้าห่มก็พอ”  เธอบอกก่อนถอดเสื้อแขนยาวของวีออก

“ไม่เอา ไปนอนในห้องนั่นแหละดีแล้ว ตรงนี้มันหนาว” เขาบอกก่อนดึงเธอลุกขึ้นแล้วจูงมือเข้าไปในห้องนอน ห้องของวีดูสะอาดดี เขาตกแต่งห้องแบบขาวดำอะ มันดูสวยแปลกตาดีสำหรับโชรง

“ห้องนายสวยจัง ชอบสีขาวกับสีดำหรอ” เธอบอกอย่างสนใจ มันดูเท่ๆอะ เตียงสีดำ ตัดกับที่นอนสีขาว ของแต่ละอย่างในห้องมันมีแต่สีขาวกับดำ ทำให้เธอรู้ว่ามันโทเดิร์นนิดๆ ไอ้เด็กบ้านี่ แอบเท่เบาๆนะเนี้ย

“ชอบหรอ ย้ายมาอยู่ด้วยมั้ยครับ ผมเหงาพอดี”  วีพูดติดทะลึ่งนิดๆ

“บ้าเหอะ// นายออกไปสิ ฉันง่วงแล้ว” เธอบอกก่อนดันวีออกจากห้องเบาๆ

“ให้ผมนอนเป็นเพื่อนนะ ถ้าผมนอนแปลกที่มันจะทำให้ผมนอนไม่หลับอะ”  วีอ้อนโชรงด้วยสายตา  เขาแค่อยากใช้เวลาอยู่กับคนตัวเล็กแค่นั้นแหละ ไม่ได้คิดจะทำอะไรจริงๆ ……นะ

“นายพูดเองนะว่าจะนอนห้องชูก้า นายก็ไปเลยยยยย”  โชรงรู้อยู่แล้วแหละว่าเขามันไม่น่าเชื่อถือ แต่วีไม่น่าจะทำมิดีมิร้ายเธอหรอกน่า เธอรู้จักหมอนี่พอประมาณแล้ว หมอนี่ไม่ใช่พวกหื่นกามขนาดนั้น

“ผมพูดจริงๆนะเจ้  ผมสัญญาเลยผมไม่ทำอะไรเจ้แน่นอน”  เขาพูดก่อนนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว

“งั้นฉันไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะ” เธอว่า ขณะที่กำลังจะเดินออกไป วีก็ดึงแขนโชรงแล้วผลักลงที่นอนเบาๆ แล้วเอาผ้าห่ม ห่มให้เธอทันที ก่อนที่เธอจะว่าอะไรได้ทัน วีก็เดินไปปิดไฟทันที พร้อมกับเดินมานอนลงข้างเธอ พร้อมกับเอาหมอนข้างมากันไว้

“นี่ไง กั้นไว้ ผมไม่ทำอะไรแน่นอน” เขาพูดออกมาในความมืด

“ตามใจนายแล้วกัน”  โชรงบอกก่อนหลับตาลง แต่ก็ต้องลืมตาอีกครั้งเมื่อมือใหญ่ๆเลื่อนมากุมมือเธอไว้  ใจของเธอตอนนี้กำลังเต้นแรงแค่เพราะเขาจับมือ แปลกที่เธอไม่ปฏิเสธกลับอมยิ้มด้วยความรู้สึกดี …..มันอุ่นจริงๆ

“ผมขอจูบได้มั้ย …..”  วีพูดตามความรู้สึกจริงๆ เขา

                …..เงียบบบ….. มีแต่ความเงียบเท่านั้น  โชรงยังแปลกใจที่เธอไม่ตอบวีออกไป ทำไมเธอถึงไม่ปฏิเสธเขาล่ะ

 เธอสร่างเมาแล้วนี่นา หรือเพราะเธอยังเมาอยู่ถึงอยากจูบกับเขา ….ต้องเป็นเพราะเธอยังเมาแน่เลยถึงไม่ปฏิเสธ 

“ถ้าไม่ตอบ ผมจูบแล้วนะ”  

          ก่อนที่โชรงจะได้ทักท้วงอะไร วีประคองใบหน้าโชรงเข้ามา ก่อนจะจูบเบาๆที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน  เขาขบเม้มเบาๆที่ริมฝีปาก เพื่อให้เธอเปิดปาก ลิ้นร้อนของวีสอดแทรกเข้าไปชิมความหวานของเธอ มันหวานซะจนเขาไม่อาจถอนจูบไปได้ วีจูบโชรงอย่างอ่อนโยน และเนิ่นนาน  เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มโต้กลับ รสจูบก็ร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ  ทั้งสองไม่มีวี่แววที่จะผละออกจากกันเลย เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ วี ขึ้นคร่อมโชรง โดยที่แขนของเธอกำลังคล้องคอเขาอยู่ วีรู้สึกว่าคนตรงหน้าเริ่มหายใจหอบ ก็ผละออกให้เธอหายใจ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปใหม่ ละเลียดจูบริมฝีปากเธออยู่อย่างนั้น จูบนี้เร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ มือของวีเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ปัดป่ายไปตามเอวเล็ก   โชรงสะดุ้งเบาๆ เขาจึงขบเม้มย้ำริมฝีปากเธอเพื่อให้คลายความกังวล ก่อนจะลากริมฝีปากร้อนมาที่ซอกคอ  ขบเม้มเบาๆจนเป็นรอยแดง สร้างรอยคิสมาร์กจนทั่วลำคอขาว  ซึ่งทำให้โชรงครางออกมาเบาๆ สัมผัสของหมอนี่อันตรายจริงๆ….