[FIC B.A.P] BrotherCODE [LoBang]

ลำดับตอนที่ #8 : CODE::[x]Don't wanna sleep

Brother code 

Title ;; Don't wanna sleep

Warning;; ตอนนี้เป็นตอนเสริมสั้นๆที่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลัก  .....ต้องบอกว่าค่อนข้างด้นสด...แต่...นั่นละฮะท่านผู้ชม...โมเม้นมันมาก็ต้องรีบจัด

                      เหมือนว่าปีนี้จะเป็นปีชงของบังยงกุก....จะว่าทางตำราอะไรมันก็ไม่ได้บอกหรอกแต่สิ่งที่บอกเขาว่านี่เป็นปีชงของเขาก็คือ  ถังน้ำแข็งและมิกซ์เซอร์ที่อยู่ทางข้างซ้ายของเขา  ใช่ครับใครกระดกหมดแก้วเชิญยื่นให้บังยงกุก  อยากผสมอะไรบอกครับ

"เหมือนเดิมนะมึง"ควอนจียงที่นั่งตรงข้ามเขายื่นแก้วที่พร่องไปแล้วให้เขา

"ครับ"ยงกุกพยักหน้ารับแก้วมาพร้อมกับผสมของทุกอย่างอย่างชำนาญ

"นานๆทีจะเจอหน้าน้องรหัสอย่าเอาแต่แดกเหล้าสิครับพี่"ยงกุกพูดแซวผู้ชายร่างเล็กที่เป็นพี่รหัสของตน

"เออ  แต่นานๆที่กูก็จะได้ดื่มเว้ย  อย่างงี้ต้องเอาให้สะใจโปรเจครัดตัวชิบหาย"ดื่มไปบ่นไปพลางเบ๊ะปากเล็กน้อย

"เฮ้ย  แล้วมึง...เอ้ย  น้องจุนฮงไม่กินเหรอ"จียงหันมามองน้องใหม่ในสายรหัสที่ตัวใหญ่นำลิ่วพี่ๆไปไกล  ปากพูดหยาบคายอย่างเคยชินก่อนจะนึกได้ว่านี่มันเป็นหลานรหัสที่ไม่เคยเจอหน้ากันเลยรีบเปลี่ยนสรรพนาม

"ไม่ดีกว่าครับ   ช่วงนี้โรคกระเพาะกำเริบหมอสั่งห้ามครับ"ชเวจุนฮงยิ้มแหยๆตอบลุงรหัสของตน พลางจิบโคล่าในแก้วของตน...ใจจริงก็อยากดื่มเหมือนกันแต่ติดที่สภาพกระเพาะนี่แหละครับ....

                     ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำอะไรกันอยู่ ชเวจุนฮงก็ขออธิบายชัดๆว่าตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในวงเหล้าครับ  ที่สำคัญ....ตอนนี้เขาอยู่ทะเลครับ  ขอย้ำว่าทะเล  ทั้งที่เมื่อเช้าเขายังเข้าเรียนในคลาสอยู่เลย  แต่อยู่พอเลิกเรียนพี่รหัสคนดีของเขาบังยงกุกก็โผล่มาถามว่าอาทิตย์นี้เขากลับบ้านไหม  พอตอบว่าไม่ได้กลับอยู่ๆก็โดนไล่ไปเก็บเสื้อผ้า...เขาก็ไปเก็บอย่าง งงๆ รู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่ในรถพี่ยงกุก...รู้ตัวอีกทีก็อยู่ทะเลแล้วครับ...

'อ้อ เลี้ยงสายรหัสอะ  ก็เฉลยแล้วนิ พี่ปีโตแกเลยเรียกรวม'บังยงกุกพูดให้คำตอบเขาที่นั่งมึนมาตลอดทางสั้นๆแบบนั้น

อย่าถามว่าทำไมเขาตามมาโดยไม่รู้อะไรเลยนะครับ...แค่พี่ยงกุกชวนไปไหนเขาก็แทบจะพุ่งไปด้วยอยู่แล้ว

                      ยงกุกเหลือบมองน้องรหัสเป็นช่วงๆ แอบหลุดขำเบาๆเมื่อเห็นว่าไอ้เด็กยักษ์นั่งเกร็งเป็นท่อนไม้เมื่อต้องมานั่งอยู่กลางวงล้อมพี่ปีโตอื่นๆ แล้วมีเขาที่มันรู้จักแล้วกล้าปีนเกลียวอยู่แค่คนเดียว   เขาคุยกับพี่จียงมาสักพักแล้วว่าจะเลี้ยงสายกันตอนแรกก็นัดกันไม่ได้สักทีเนื่องจากรุ่นใหญ่อย่างชเวซึงฮยอน ไม่ว่างสักที จนในที่สุดได้ข้อตกลงว่าเป็นวันนี้ให้ค้างคืนหนึ่งแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับ   ด้วยความมั่นบวกบังคับเล็กน้อยเขาแค่ไปฉุดน้องรหัสตัวเองออกมาหลังจากคลาสเรียนของมันเลิก  แล้วสั่งให้มันเก็บของขึ้นรถบึ่งมาเลย.....ถามว่าเข้าข่ายลักพาตัวมาไหม....ก็นิดหน่อย 

                       สายรหัสของยงกุกเป็นสายที่ไม่ใหญ่มากนักเพราะพี่ที่จบไปแล้วคือต้นสายที่เป็นคนเริ่มสายขึ้นมาใหม่แยกจากสายอื่น   มีน้องสองคนซึ่งก็คือปีสี่ตอนนี้คือพี่ซึงฮยอนกับพี่ผู้หญิงอีกคนที่ยงกุกจำไม่ได้แถมไม่ได้โผล่มาให้เห็นชาติหนึ่งแล้ว  แล้วพี่ซึงฮยอนก็เป็นพี่รหัสพี่จียง ตามมาเป็นยงกุกแล้วก็จุนฮง   พอสายรหัสเล็กก็ยิ่งทำให้รู้จักกันทั่วถึงแล้วก็รักกันมาก....อาจจะมากเป็นพิเศษระหว่างพี่ปีสามกับปีสี่....  ยงกุกเชื่อว่าอีกไม่นานเดี๋ยวจุนฮงมันก็จะสนิทกับพี่ๆเขาเองนั่นแหละ  ตอนนี้มันก็เหมือนยงกุกตอนแรกที่เกร็งๆเพราะยังไม่ค่อยได้เจอได้คุยกัน

"พี่ยงกุกดื่มเยอะไปแล้วนะครับ"จุนฮงพูดเมื่อเห็นพี่รหัสตัวผอมดื่มหมดไปอีกแก้ว

"สมกับเป็นน้องกู  นี่กูจัดให้"ว่าแล้วพี่ชายตัวเล็กก็รินของเหลวสีเข้มลงไปเติมในแก้วของยงกุก

"เฮ้ย  แค่นั้นจะพอเหรอวะ อีกๆ"ว่าแล้วปู่รหัสของจุนฮงหรืออีกนามก็ลุงรหัสของยงกุกก็จัดการกดขวดลงอีกทำให้ของเหลวนั้นมีปริมาณปาเข้าไปครึ่งแก้วแล้ว

"เฮ้ยยย พี่เยอะไปแล้วว"จุนฮงโวยวายลั่นผิดกับยงกุกที่หันมาเลิกคิ้วมองน้องรหัสตัวเองอย่างไม่รู้สึกรู้สา

"โวยวายอะไรของมึง"ยงกุกถามงงๆ

"ผสมอะไรดีครับคุณน้องรหัส  โคล่า โซดา น้ำเปล่า หรือเพียว"จียงหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นหลานรหัสทำหน้าตาตื่นขนาดนั้น

จะไม่ให้จุนฮงตกใจได้ไง.....พี่ยงกุกดื่มไปแก้วที่เก้าแล้วแถมแต่ละแก้วก็เข้มมั่กๆ  แล้วนี่อะไรแค่เหล้าอย่างเดียวยังไม่ได้ผสมก็ปาไปครึ่งแก้วแล้ว...

"เพียวก็เหี้ยละพี่"ยงกุกแยกเขี้ยวใส่พี่รหัสตนแต่ก็ยังยิ้มๆอยู่...ทำไมแลดูอารมณ์ดี

"แล้วมึงจะเอาอะไร  โคล่าเหรอ  อ่อนวะ"

"น้ำเปล่า"เสียงทุ้มตอบ

                     ชเวจุนฮงกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเห็นพี่ยงกุกดื่มแทบจะหมดแก้วภายในครั้งเดียว   นี่มันเยอะไปจริงๆนะ

"จำไว้นะไอ้หลานรหัส"ซึงฮยอนยกขวดเหล้าพลางชี้ปากขวดมาที่หน้าจุนฮง  เด็กยักษ์ทำได้แค่กระพริบตาปริบๆ

"ครับ?"

"สายนี้ต้องคอแข็ง"รุ่นพี่ทั้งสามพูดพร้อมกันพร้อมหัวเราะกับสโลแกนสายรหัสไปด้วย

"เดี๋ยวมึงอยู่ๆไปก็จะแข็งแกร่งเอง"จียงสรุปให้พลางแย่งขวดจากมือซึงฮยอนมา

 ชเวซึงฮยอนลุกขึ้น

"ไปไหนอะพี่"ยงกุกหันตามพี่ชายไป

"ห้องน้ำเว้ย"ซึงฮยอนตอบแต่ก่อนที่จะเดินไปตามที่หมายเขากลับเดินมาฝั่งที่จุนฮงนั่งก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆแค่ให้จุนฮงได้ยิน

"ห่วงออกนอกหน้าไปมันจะไม่งามนะครับหลานรหัสปู่ของเตือน"ก่อนจะยกมุมปากยิ้มนิดๆแล้วเดินออกไป

  จุนฮงที่ได้ยินที่ประโยคนั้นตัวชาไปทั้งตัวทั้งที่ไม่ได้ดื่มแอลกอฮอลใดๆ.....อะไร  เขาไม่ได้ห่วงออกนอกหน้าน่ะ!! ก็แค่ตกใจที่พี่ยงกุกดื่มได้เยอะขนาดนี้เท่านั้นเองหรอก...ว่าแต่ต้องจดใช่ไหม....มอมเหล้าพี่ยงกุกไม่เวิร์ค...อุ้ปส์

"เชี่ย  ยงกุก แก้วที่แล้วของมึงทำของหมด"จียงบ่นกระปอดกระแปดเมื่อดูของเหลวในขวดที่แทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว

"แล้วใครเท"ยงกุกย้อนอย่างไม่ใส่ใจ

"จะสั่งเพิ่มหรือจะเลิกแค่นี้?"

"แค่นี้ก็ได้มั้งพี่นี่ก็ตีสองจะตีสามแล้วพรุ่งนี้จะออกเช้าด้วย  รถเข้าเมืองแม่งติด"ยงกุกตอบ

"เอางั้นเหรอ"

"ครับ"

                จุนฮงโล่งใจเป็นอย่างยิ่งครับ...

"แล้วนอนยังไงกันอะ"ยงกุกถามขึ้น

"กูจองห้องให้ละสองห้อง"จียงตอบ....จุนฮงหูผึ่งทันที

"ห๊ะ  ไหนบอกว่าจะแยกให้ผมไง"ยงกุกถามอย่างงงๆ  เพราะเขาบอกพี่รหัสตัวเองไปแล้วว่าเขาไม่อยากนอนห้องเดียวกับน้องรหัส....จากเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาจนเฉลยว่าเขาเป็นพี่รหัสมัน  คิดๆดูแล้วไม่น่าไว้ใจที่จะนอนร่วมห้องกับมันเท่าไหร่   แค่คิดว่าพออยู่กันสองต่อสองมันจะกวนตีนอะไรเขาก็เซ็งละครับ

"ห้องมันเหลือแค่นี้"จียงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

"อะไรวะพี่"ยงกุกโวยวาย

"ช่วยไม่ได้ปะสาสส"

"งั้นผมนอนกับพี่ได้ปะ"ยงกุกยื่นข้อเสนอ  สบตาพี่รหัสปิ้งๆหวังให้พี่รหัสสงสาร...นี่ไม่ใช่เขาไม่เคยเล่าเรื่องที่ไอ้น้องรหัสนี่ทำวีรกรรมอะไรไว้บ้างให้พี่จียงฟังนะ พี่จียงต้องเห็นใจเขาสิ

"พี่ยงกุกนอนกับผมก็ได้นิครับ"จุนฮงท้วง  เรื่องอะไรจะปล่อยให้โอกาสหลุดมือละฟะ...

"เห็นไหม  น้องมันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนี่หว่า  มึงก็นอนกับมันนั่นแหละน้องรหัสมึงไม่ใช่เหรอวะ"จียงพูดปัดๆ

"แต่ผมก็น้องพี่นะ"ยงกุกเถียง...ขอหล่ะ   เขาเริ่มมึนๆนิดๆแล้วด้วยไม่อยากจะไปเจอการกวนประสาทจากเด็กเวรที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องรหัสหลังกลับห้องไปอีก

"ยงกุก...."จียงหรี่ตามองน้องรหัสตัวเองพร้อมกับกดหางเสียงลงเล็กน้อย

"ให้กูพูดตรงๆมะ"จียงพูดต่อขณะที่ยงกุกเงียบฟังพี่รหัสตน

"กูจะนอนห้องเดียวกับผัวกู จบนะ"ยักคิ้วขึ้นทีหนึ่งแล้วเดินจากไปปล่อยให้ทั้งน้องรหัสและหลานรหัสยืนอึ้งกับความฮาร์ดคอร์นั้น...

...........................................................................

........................................................

.....................................

.......................

                      ท้ายที่สุดแล้วจุนฮงกับยงกุกก็ต้องพักห้องเดียวกันจนได้......ตอนนี้จุนฮงยังนั่งช็อคกับคำตอบสุดฮาร์ดคอร์ของพี่จียงอยู่   เหมือนระหว่างทางมาห้องพี่ยงกุกอธิบายคร่าวๆว่าพี่ซึงฮยอนกับพี่จียงเป็นแฟนกันอะไรประมาณนั้น แต่นั่นไม่ช่ประเด็น  เพราะประโยคกับท่าทางตอนพูดของพี่จียงยังตราตรึงอยู่ในสมองเซรีบรัมของจุนฮง

โอเค   เชื่อเลย...พี่เขาพูดโคตรตรง  ตรงไปจนชเวจุนฮงรับไม่ด้ายยย .....ว่าแล้วก็เอาหมอนตีหัวไปตุ้บหนึ่ง

"เป็นอะไรของมึงเมาโคล่าเหรอเอาหมอนตีหัวตัวเองทำไม"จุนฮงสะดุ้งเฮือกเหมือนได้ยินเสียงทุ้มเป็นเอกลักษณ์ของยงกุกดังขึ้น  

"เปล่าครับ"ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงหันไปตอบพี่รหัสที่พึ่งจะออกมาจากห้องน้ำ

                        ชเวจุนฮงกลืนน้ำลายเอื๊อก...ใครสั่งใครสอนให้พี่เขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำวะ

สายตามองไล่ไปตามร่างกายที่ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่เล็กน้อย  ร่างผอมมีกล้ามท้องสวยเข้ารูปถึงแม้ตอนนี้จะดูไม่ชัดนักเพราะห่างเหินจากการออกกำลังกาย  จุนฮงอยากกัดลิ้นตาตรงนั้นเลยครับ 

"เป็นเชี่ยอะไรอีก"ร่างผอมติดจะบางถามอีกรอบมือยังคงเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พาดบ่าออกมาด้วยขยี้ผมไปมา

ชเวจุนฮงเอาเล็บจิกขาตัวเองเรียกสติก่อนจะยิ้มอ้อนเท้าตามปกติ

"อ้าวน้องสาวอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ เฮียรอตั้งนาน"จุนฮงดัดเสียงเหมือนเสี่ยรอกินเด็กอะไรประมาณนั้น  นอนเท้าแขนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางกรุ่มกริ่ม มือหนาอีกข้างทำท่าตบเตียงเชิญชวนคนที่ยืนเปลือยอกอยู่ให้เข้ามา

"ไอ้เด็กเวร พ่องสิ"ยงกุกแยกเขี้ยวมือกระตุกขว้างผ้าเช็ดผมใส่หัวน้องรหัสโทษฐานมันลามปาม

"ล้อเล่นนิดเดียวเองโถ่ววว"จุนฮงยกรอยยิ้มกรุ่มกริ่มใส่พี่รหัสอีกครั้งเล่นเอายงกุกเสียววาบแบบไม่แน่ใจว่าน้องมันพูดเล่นจริงๆใช่ไหม?

"สัส มึงไปอาบน้ำเลยไป"ยงกุกที่ไม่รู้จะด่าน้องมันยังไงจึงชี้นิ้วเรียวไปที่ห้องน้ำเพื่อตัดบทแทน

"ได้ครับ   รอเฮียแปบนะ เดี๋ยวเฮียจะรีบมา"ยังไม่วายไอ้น้องตัวดียังจะเล่นอีกรอบก่อนวิ่งหน้าเข้าห้องน้ำไป

"@$%%!@"บังยงกุกด่าไม่เป็นภาษาแล้วครับ

                     ยงกุกแต่งตัวเรียบร้อยพร้อมนอนมือถือตุ๊กตาทิกเกอร์เน่าสุดที่รักที่ยัดใส่กระเป๋าเป้มาด้วยแกว่งไปมาอยู่สักครู่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน  ฮ่าาาา  อาบน้ำเสร็จแล้วลงนอนกับผ้าห่มนุ่มๆนี่มันฟินจริงๆบังยงกุกฟันธง

                     นอนเกลือกกลิ้งหามุมดีๆบนเตียงไปสักพักเสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น   แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่นักเพราะเขาหามุมนอนสบายของตัวเองได้แล้ว  ร่างบางหลับตาพริ้มกอดตุ๊กตาทิกเกอร์พร้อมหลับ  แต่แล้วความรู้สึกว่าเตียงยวบลงไปเพราะน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาก็กระชากจิตที่กำลังจะหลุดเข้าห่วงนิทราให้กลับมาอีกครั้ง....อ้อปัญหาอีกอย่างที่มีในห้องนี้ก็คือห้องมันเป็นเตียงเดี่ยวครับ....แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากจนกระทั่งมีสัมผัสเย็นๆเข้ามารวบที่เอวบางของตนเองนั้นแหละ

"ไอ้เชี่ยจุนฮงมึงเล่นอะไร!!!"ยงกุกสะดุ้งพูดเสียงตระหนก หันพลิกตัวมามองคนที่ทำการอุกอาจทำเอาชะงักค้างเพราะใบหน้าที่ใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

"พี่ยงกุกผอมไปแล้วนะเนี่ย  หัดกินข้าวเยอะๆหน่อยสิ"จุนฮงทำเป็นไม่รู้ไม่ชีเบ๊ะปากเล็กน้อยขณะพูดทำเอาคนเป็นพี่อยากตบกบาลสักที

"ปล่อยกู"ยงกุกขู่เสียงเข้ม

"ไม่เอาอะ  ตัวพี่เย็นดีผมชอ.."

ผลั่ก!!

ก่อนที่จุนฮงจะพูดจบประโยคเท้าของบังยงกุกก็ยันร่างสูงตกเตียงไปเรียบร้อย

"ทำไรวะพี่ เจ็บนะ"จุนฮงโวยวายก่อนจะตะกายขึ้นเตียงมาอีกรอบแต่ก่อนที่ร่างสูงจะได้พุ่งเข้าไปใกล้ๆรุ่นพี่อีกก็ต้องชะงักเมื่อเท้าของอีกฝ่ายชูสุงพร้อมยันเขาอีกรอบ

"ถ้ามึงเข้ามาอีกกูถีบ"บังยงกุกขู่ฟ่อ  จุนฮงเบ๊ะปากอย่างขัดใจก่อนจะยกร้อยยิ้มกวนอารมณ์อีกครั้ง

"พี่ยกขาสูงขนาดนี้หวอออกหมดแล้วนา..."ลากเสียงยาวๆพลางไล่สายตาจากเท้าไปที่ต้นขา จนถึงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวบางแถมขากว้างที่คนตัวเล็กกว่าใส่นอน

                        ยงกุกหุบขากลับแทบไม่ทัน  ทำไมเขาต้องเขินมันว่ะ หวอออกแล้วไง ผู้ชายด้วยกันอายทำไม๋  ว่าแต่ทำไมเขารู้สึกโดนคุกคามทางเพศพิกลๆเลยเนี้ยยยย

"พอเลยสัส  นอนได้ละ"ยงกุกถอยตัวเองมาอยู่ขอบเตียงฝั่งหนึ่งราวกับจะป้องกันตนจากไอ้เด็กยักษ์ตรงหน้า

"แต่ผมยังไม่อยากนอนอะ"คนตัวสูงเห็นโอกาสที่รุ่นพี่ลดการ์ดลงขึ้นเตียงมาอีกครั้งยังไม่พอ....มันยังเขยิบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆอีกต่างหาก

"แต่กูง่วงแล้วเว้ย"ยงกุกพูดเสียงหลงเมื่อน้องแม่งเข้าประชิดตัวอีกครั้ง

"ไม่เอาไม่นอนอะ"จุนฮงยิ้มจนตาหยีขณะที่มือก็คว้าเอวพี่รหัสได้

"ไอ้..."

"อยู่เป็นเพื่อนเล่นกับผมก่อนสิพี่"

............................................

.................................

.......................

..............

........

                  รู้ตัวอีกทีร่างสูงก็ถูกดึงให้ลุกขึ้นจากเตียงตามแรงของคนตัวบางแต่ก็ยังถือว่ามีกล้ามเนื้อพอสุขภาพดี ที่ดูเหมือนจะมีแรงเยอะจนคาดไม่ถึงไปที่ประตูห้อง  เปิดประตูแล้วเหวี่ยงเขาออกไปนั่งจุ้มปุ้กอยู่หน้าห้อง

"แต่กูจะนอน  ถ้ามึงไม่อยากนอนนักก็เชิญอยู่ข้างนอกไปเลยไป"เสียงทุ้มพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดก่อนจะปิดประตูใส่หน้าคนตัวสูงพร้อมลงกลอนเสร็จสรรพ

                   จุนฮงกระพริบตาปริบๆมองประตูห้องที่เมื่อกี้จำได้ลางๆว่ายังนั่งอยู่บนเตียงแล้วอยู่ๆก็ว๊าบมาที่หน้าห้องซะอย่างงั้น   ร่างสูงที่ตอนนี้สภาพไม่ควรออกมาเผชิญที่สาธารณะเท่าไหร่เพราะใส่แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงบ็อกเซอร์ลุกขึ้นเคาะประตูรัวๆเรียกให้คนใจดำในห้องสงสาร

"พี่ยงกุก ผมนอนก็ด้ายยยยย  ให้ผมเข้าไปเถอะะะ"

"เชิญมึงนอนตากยุงไปเหอะไอ้เด็กเวร"เสียงทุ้มลอดประตูออกมา   พร้อมกับไฟที่ลอดจากขอบประตูดับลง

"พี่ยงกุกกกกกกกก"ชเวจุนฮงร้องท้วงเสียงหลง แต่ก็ไม่ได้ยินสัญญาณตอบรับใดๆจากคนในห้องอีกเลย......

                    และแล้วชเวจุนฮงคนดีก็ต้องไปเรียนในวันจันทร์ทั้งที่ทั้งตัวมีแต่รอยยุงกัดเต็มไปหมด  พร้อมกับต้องตอบคำถามเพื่อนๆมากมายแถมด้วยการเจอพี่รหัสสุดที่รักยิ้มเยาะอย่างไม่รู้สึกผิดอีก   น่าชื่นใจมากๆเลยครับ  ถ้าเขาเป็นโรคไข้เลือดออกตายขึ้นมาเขาจะไปหลอกพี่ยงกุกให้ตายตามคนแรกเลยคอยดู......  ชเวจุนฮงก็ได้แต่คิดอยู่ในใจ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++

ตัดฉับ   

ฟิคอะไรเนี้ยยยย

นี่เราแต่งอะไร//ทุบโต๊ะ

ต้นเหตุมาจากในทวิตล้วนๆค่ะ

พี่บัง;;นอนไหม

โล่;;ไม่นอน

อะไรละ///ตี

คนนึงก็อ่อยอีกคนก็กวน  ฮืออออ

ดาเมจมันแรงมากกกกกก

แต่ว่าพลีอตตอนนี้ออกจะงงๆเพราะเป็นตอนพิเศษที่เพิ่มขึ้นมา

ตามอารมณ์เลยค่ะ5555

นี่มันสายรหัสแร็ปเปอร์....

รู้สึกได้ถึงความฮาร์ดคอร์ดของสายรหัสนี้....

ขอโทษในคำไม่สุภาพในฟิคนะค่ะ แต่มันได้อารมณ์จริงๆ

//แต่งมาขนาดนี้คำสุภาพในฟิคนี้ทั้งเรื่องแทบไม่มีแกจะกลัวอะไรอีกอะมีบ้า...

เหมือนเดิมนะคะ

พูดคุยกันได้ที่

#codelobang

และ

@moondogzelf

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะค่ะ

ทุคมเม้นเป็รกำลังใจให้เราจริงๆ

รัก

อะมับ้า