คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 :พนักงานใหม่ที่มาพร้อมกับความวุ่นวาย 100%
“ท่านโฮซุกิคร้าบบบบ!!!”
เสียงตะโกนเรียกชื่ออย่างดังที่มาพร้อมกับเสียงวิ่งปนด้วยเสียงเหนื่อยหอบของคนที่เอ่ยนามเค้าออกมาจนทำให้เค้าที่กำลัง
นั่งทำงานในกองเอกสารในช่วงเวลาพักเที่ยงถึงกับตกใจเล็กน้อย
ส่วนนึงอาจจะเพราะว่าในเวลาพักเที่ยงปกติเช่นนี้จะไม่ค่อยมีใครมาตามให้งานหรือเรียกอะไรบ่อยๆ ถ้าเค้ายังอยู่ในห้องตนเองแบบนี้เพราะเป็นช่วงที่ทุกคน
ส่วนใหญ่จะลงไปที่โรงอาหารสำหรับพนักงานเสียส่วนใหญ่
“คะ..คือว่าทะ...ท่านโฮซุกิครับ ท่านเอ็นมะบอกว่า มีธุระด่วน อยากให้ท่านโฮซุกิช่วยรีบไปหาหน่อยน่ะครับ”
เจ้าหน้าที่ตน(หรือคนดี)หนึ่งในนรกที่ถ้าเค้าจำชื่อไม่ผิดคือ’คาราอุริ’
ที่วิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบเพราะคำว่า’ธุระเร่งด่วน’ของผู้ปกครองสูงสุด(ในนาม)อย่างเอ็นมะจึงวิ่งกระหืดกระหอบเพื่อมา
บอกข้าที่กำลังนั่งทำงานในกองเอกสาร(ที่อย่างน้อยครึ่งนึงเป็นของเอ็นมะ)อย่างรีบร้อนสินะ
“เข้าใจแล้วขอรับ เดี๋ยวสักครู่ข้าจะไปตามท่านเอ็นมะเองครับ ท่านไปพักต่อก็ได้นะครับ”
“คะ ครับ!!!”
พูตอบรับคำเสร็จก่อนจะวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว....จะรีบไปพบใครงั้นหรือ?
แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของตัวเค้าเองอยู่แล้ว
“งานพักไว้เท่านี้ก่อนละกัน ไว้ไปพบท่านเอ็นมะแล้วค่อยกลับมาทำต่อ”
เจ้าของร่าวเพรียวเอ่ยพึมพำก่อนจะเปิดเอกสารที่ไล่เซ็นอยู่แล้วเดินออกจากห้องพักตนเองแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของ
ท่านเอ็นมะด้วยความคิดที่ว่า
‘ถ้าเรียกเพราะเหตุผลบ้าๆหรือไม่มีเหตุผล ข้าจะจับโยนลงแม่น้ำซัตสึ...’
ประการฉะนี้แล
-ที่ห้องทำงานของท่านเอ็นมะ-
‘ก๊อกๆ’
เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมารยาทราวกับถามว่า
‘เมื่อไหร่ข้าจะได้เข้าไปและทำงานต่อสักทีขอรับ?’ (ไรเตอร์://โดนโฮซุกิเสยปลิว)
“อ้อ โฮซุกิคุงมาแล้วสินะ เข้ามาเลยๆ”
เมื่อมีคำตอบรับจากเจ้านายแล้ว มือนุ่มก็ผลักประตู้เข้าไปก่อนมองไปรอบๆห้องที่ไม่เหมือนเดิม
.......เพราะว่าดันมีบุคคลที่ไม่รู้จักมาอีก 1 คน!!!
20 %
.LOADING.
ด้านข้างของโต๊ะตัวสูงชะลูดเผยให้เห็นร่างๆนึง สูงราวๆ 180-190 เซ็ฯตเมตร นัยต์ตาสีเหลืองอ่อนดูคมเข้ามเหมือนเหยี่ยว
ตัวผู้ที่ผ่านโลกมามากมาย ผมสีเหลืองไปตามสีตาดูเข้ากัน แต่อาจจะเพราะเป็นสีที่แปลกสำหรับนรกฝั่งตะวันออกในแถบ
นี้เจ้าของร่างเพรียวจึงมาท่าทีงงๆเล็กน้อย
“ท่านเอ็นมะ คือว่า...นั่นใครหรือขอรับ?”
โฮซุกิพูดแบบสงสัยเล็กน้อยพร้อมชี้มือไปที่ผู้มาเยือนห้องทำงานคนใหม่ที่เค้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
“อ้อ ใช่ๆ ที่เรียกโฮซุกิคุงมาเพราะว่า
เอ่อ....แนะนำเลยละกัน นี่มาม่อนคุง ตัวแทนปิศาจนรกฝั่งตะวันตก มหาบาปแห่งโลภะ จะมาทำงานที่นรกฝั่งตะวันออกสัก
พักน่ะ เห็นบอกว่าเป็นโครวการแลกเปลี่ยนพนักงานแบบชั่วคราวเพื่อที่ว่าจะได้ไปเรียนวิธีการทำงาน การใช้ชีวิตอยู่น่ะ
ก็เลยจะวานให้โฮซุกิคุงช่วยพาเดินและสอนงานในนรกนี่หน่อยน่ะ ว่างรึปล่าวน่ะ”
“ถ้าเป็นงานก็ว่างครับ ส่วนงานเอกสารไว้ไปทำทีหลังก็ได้ครับ”
“อ้อ แล้วก็นะ....ห้องพักน่ะ เอาเป็นห้องที่ว่างที่อยู่ข้างๆห้องโฮซุกิคุงก็แล้วกันนะ เวลาที่มีคำถามหรืออะไรจะได้ไปหาได้
ง่ายๆ อ่า..มาม่อนคุงมีอะไรจะพูดมั้ย?”
“อา..ยังไงก็ขอบคุณโฮซุกิซังด้วยนะครับที่มาช่วยแนะนำ ถ้าผมทำอะไรไม่ถูกช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ ผมจะได้นำไปเป็น
แนวปฏิบัติต่อไปนะครับ” ร่างสูงพูดก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยพอเป็นมารยาท
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับ ยังไงนี่ก็เป็นส่วนนึงของงานที่ผมต้องทำ”
“อ้อ แล้วก็คือว่า หลังไปดูห้องพักผมอยากจะไปเดินดูแถวตลาดสักหน่อย(ไม่รู้จะเรียกยังไง ;-;)แต่เผอิญว่าผมไม่คุ้นทางแถวนี้เลย
ไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนมั้ย ถ้าเกิดผมจะขอให้โฮซุกิซังช่วยนำทางหน่อยน่ะครับ”
เอ่ยเสียงอ้อมแอ้มแนวเกรงใจ เพราะดูจากสภาพและคำที่อีกคนเพิ่งพูดว่ามีงานเอกสารที่ท่าทางน่ะจะเยอะอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวข้าจะพาเดินเองครับ แต่ว่าวันนี้อาจจะเดินม่ครบนะครับ เพราะว่านี่ก็ใกล้เย็ยแล้ว
เดี๋ยวตอนประมาณข้าจะพาไปอีกรอบที่สองนะขอรับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่ช่วยพาไปก็เยอะมากแล้วล่ะครับ แต่ว่าโฮซุกิซังมีงานเอกสารอีกเยอะเลยไม่ใช่หรอครับ?”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะว่าส่วนนึงก็เป็นงานของท่านเอ็นมะ......เพราะฉะนั้น
ท่านเอ็นมะครับ ช่วยรบกวนไปเอางานที่ห้องข้าแล้วทำงานด้วยนะครับ”
ร่างเพรียวสูงเอ่ยก่อนจะหันไปยิ้ม
ยิ้มที่มาพร้อมเป็นแพ็คคู่กับจิตสังหารประมาณว่าจะกดดันในทางอ้อม(หรือตรงๆดี)ว่า
‘แค่ท่านทำงานงานข้าก็จะน้อยลงมากเลยขอรับ ท่านเอ็นมะ’
“อะ อื้อ เข้าใจแล้วล่ะ เดี๋ยวชั้นจะช่วยโฮซูกิคุงทำงานนะครับ” ท่านเอ็นมะที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรที่สุดในนรกแห่งนี้กลับมานั่ง
ตัวสั่นงกๆเพราะบุรุษร่างเพรียวที่ส่วนสูงยังสูงไม่ถึงครึ่งของตนเอง
.....ช่างเป็นภาพที่ชวนขำดีเหมือนกันนะ นรกแห่งนี้ ท่าทางจะมีอะไรดีๆให้ใช้ได้เยอะเหมือนกัน
ร่างสูงคิดเช่นนั้นก่อนจะยิ้มเล็กน้อยออกมา
75 %
LOADING
ไรเตอร์ talk:
แฮ่ เข้ามาต่อแต่งต่อแล้วจ้าา
มีพนักงานใหม่เป็นตัวออริที่ไรท์คิดเองขึ้นมา ก็แหม ไม่มีพระรองแล้วมันเซ็งอ่ะ มันดราม่าได้ไม่เยอะ -)3(- #โโนรีดเดอร์ตบปลิว
75 เปรอ์เซ็นโหลดค่าาา อีก 25 % กำลังคลานมา ฟฟฟฟ ไม่นานเกินรอเดี๋ยวมันจะออกมาพร้อมกับความรั่วและดราม่า #อุ๊ย เผลอสปอย
สอบถามจ้า
คือจะมาถามอีกครั้งว่าตอนพิเศษจะเอาแบบวัยเรียนหรือวัยทำงานค่า เพราะตอนที่แล้ว คนตอมีแค่คนสองคน
อยากจะได้ nc มั้-- #โดนโฮซุกิตบตี
ถ้าอยากได้แนวไหน มี nc มั้ย เขียนบอกเลยค่า จะได้แต่งตอนพิเศษได้ถูกได้นักอ่าน
ทุกคอมเม้นท์คือกำลังใจให้เขียนต่อจ้ะ
100 % LOADING
“งั้น...ท่านมาม่อน เชิญทางนี้เลยนะครับ เดี๋ยวข้าจะพาไปดูห้องพักของท่านเองขอรับ”
“ครับ รบกวนด้วยนะครับ”
“ทางนี้ครับ ห้องพักของท่าน ภายในมีห้องมีของใช้ที่จำเป็นวางไว้อยู่แล้ว ถ้าเกิดขาดเหลืออะไรหรือว่ามีอะไรพังก็บอก
ข้าได้ขอรับ ทางเราจะจัดของชิ้นใหม่ไว้ให้ท่านเอง มีอะไรสงสัยอีกมั้ยขอรับ ท่านมาม่อน”
“อ่า ไม่มีแล้วล่ะครับ ขอบคุณสำหรับความกรุณาที่ให้ความช่วยเหลือผมด้วยนะครับ”
“’ถ้าอย่างงั้นจะไปเดินชมตลาดเลยมั้ยขอรับ ตอนนี้ใกล้ๆ 5 โมงแล้ว ไปเดินประมาณชั่วโมงแล้วกลับมากินอาหาร ท่านคิด
ยังไงกับโปรแกรมนี้บ้างขอรับ จะปรับเปลี่ยนอะไรมั้ยครับ”
“ไม่มีครับ เป็นการตัดสินใจที่ดีและถูกต้องมากครับ โฮซุกิซัง” เจ้าของนัยตาสีอำพันเอ่ยขึ้นมายิ้มๆและชมอีกคนไปในตัว
“ก็...ไม่ได้เป็นการตัดสินใจที่ดีมากอะไรขนาดนั้นหรอกครับ ไปตลาดกันเลยมั้ยขอรับ?” คนตัวสูงเพรียวเอ่ยขึ้นมาก่อนจะ
ถามขึ้นมา
“ครับ!!”
2 HOURS LATER
“ดูเหมือนว่า...พวกเราจะเดินเพลินไปหน่อยนะครับ” ร่างสูงเอ่ยปากขึ้นมาหลังจากเดินเที่ยวมานานไปหน่อย จาก
กำหนดการที่จะเดินแค่ 1 ชั่วโมง กลับเป็น 2 ชั่วโมงแทน
“อา ขอโทษด้วยนะขอรับ ที่ทำให้กลับช้าเลย” ร่างเล็กๆเจ้าของเสียงเอ่ยขอโทษพร้อมก้มหัวขอโทษ
ดูเหมือนจะเดินเพลินไปหน่อย ไอ้เราก็ดันเพลินไปด้วยเพราะท่านมาม่อนก็ชวนคุยซะสนุก แถมยังเล่าอะไรต่างๆทั้งเรื่องวิธี
ทำงานในนรกฝั่งตะวันตกและรวมถึงเรื่องธรรมดาที่เค้าสนใจอย่างยาพิษในแถบตะวันตกอีกต่างหาก
“ไม่ใช่ความผิดของโฮซุกิซังหรอกครับ ผมเองก็เพลินแถมยังสนุกที่ได้เดินกับโฮซุกิซังด้วยครับ”
“งั้นจะกินข้าวเย็นที่นี่เลยดีมั้ยครับ? ถ้าเกิดว่าท่านมาม่อนหิว ข้าจะได้พาไปกิน”
“งั้นก็พาไปเลยครับ แหะๆ เดินเพลินไปหน่อย หิวเลย” ร่างสูงตอบตกลงอย่างรวดเร็วแถมท้ายด้วยการเกาแก้มแบบเขินๆ
เพราะตอนนี้ท้องเค้าเริ่มร้องประท้วงว่าไม่มีอะไรมาถึงสักทีแล้ว
“งั้น...ปกินอุด้งมั้งครับ ข้ารู้จักรานอริอยๆอยู่ที่นึง”
“ได้สิครับ ผมยังไม่เคยกินอุด้งเลยสักครั้งเนี่ย หน้ามันเป็นยังไงหรอครับ”
เจ้าของกลุ่มผมสีเหลืองสว่างผู้เป็นจุดเด่นรวมสายตาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอยากรู้
“เอ...ก็เป็นเส้นแป้งอ้วนๆนุ่มๆแล้วก็ใหญ่ ตกแต่งด้วยพวกหมูหรืออะไรตามเมนูที่สั่งไว้น่ะขอรับ แต่รสชาติจะไม่จัดเท่า
บะหมี่ขอรับ ประมาณนี้แหละขอรับ”
“เห ฟังดูน่ากินจังเลยนะครับ อยากจะลองกินเร็วๆจังเลยน้า”
“ถึงแล้วขอรับ ร้านนี้แหละ อ้อ ระวังหัวชนขอบประตูด้วยนะครั---”
เสียงพูดที่ยังไม่จบของร่างเพรียวกลับถูกแทนที่ด้วยเสียงนึง ที่ดังเหมือนวัตถุสองชนิดกระทบกันอย่างแรงพอตัว
‘ปึ่ก!!’
“อะ..โอ๊ย เจ็บๆๆ แหะๆ ท่าทางจะเตือนช้าไปนิดนึงนะครับ”
คนตัวสูงที่เดินเข้าร้านมาไม่ทันขาดคำ ศีรษะที่ปกคลุมด้วยกลุ่มไหมสีเหลืองอ่อนกระแทกไปเข้ากับขอบประตูอย่างแรง
ด้วยเหตุที่ว่าไม่ได้ดูถึงความสูงตนและขอบประตู
“เป็นอะไรมั้ยขอรับ ขอโทษนะขอรับ ดูเหมือนข้าจะเตือนช้าไปหน่อย”
“ไม่ใช่ความผิดโฮซุกิซังหรอกครับ ผมไม่ทันระวังเองแหละ ปกติที่นั่นประตูมันจะสูงๆเลยไม่ทันสังเกตน่ะครับ”
“เจ็บมากมั้ยขอรับ ขอข้าดูแผลได้มั้ยขอรับ” มือนุ่มยกค้างไว้แถวๆหน้าผากอีกคนเหมือนจะเป็นเชิงขออนุญาติแตะเพื่อดูแผลเป็นทางกลาย
นั่นทำให้คนตัวสูงกว่ายิ้มออกมาแล้วพูดออกมาว่า
“ได้สิครับ รบกวนช่วยดูให้ด้วยนะครับ คุณพยาบาล♥”
“พยาบาลอะไรกันล่ะขอรับนั่น ก้มหัวหน่อยได้มั้ยขอรับ ข้ามองไม่ถนัด”
ร่างหนาที่พูดมาพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะหัวเราะให้กับคำตอบสุดแสนcuteของคนตรงหน้าแล้วจึงก้มัวลงตามคำของ
คนตรงหน้า
“เอ..ก็ช้ำเล็กน้อย พรุ่งนี้อาจจะปูดบวมสักนึงนึง แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร กลับไปแล้วค่อยทายาก็แล้วกันนะขอรับ”
ร่างเพรียวบางตรงหน้าเอาหน้าไปชิดอีกคนเพื่อดูใกล้ๆก่อนจะพึมพำอาการออกมาเบาๆโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าท่าของตนนั้นมันล่อแหลมเพียงใด
คิดสภาพถึงคนตัวสูงที่ก้มหัวลงมาและร่างบางๆที่พยายามเขย่งขึ้นไปแล้วเอาหน้าไปชิด ซึ่งท่านี้ทำให้บางมุมถึงกับเห็นว่าสองคนนี้กำลังจูบกัน?!!!
ยิ่งเป็นถึงท่านโฮซุกิที่ใครๆก็ต่างร็จักและหวาดกลัวในคราเดียวกับ แถมยังคนที่ไม่รู้จักมักคุ้นอย่างคนหัวทองๆที่เด่นแล้วมันทำให้กลายเป็นจุดเด่นมากขึ้น
ภาพๆนี้ถ่ายทอดเข้าสู่ตาของหลายๆคน รวมถึงคนๆนึงที่บังเอิญลงจากสวนลูกท้อสควรรค์มา
“นายทำอะไรอยู่น่ะ โฮซุกิ”เสียงพึมพำดังออกมาจากปากของฮาคุทาคุ
♥TO BE CONTINUE♥
จบครัช จบๆๆๆ ไว้ตอนกันตอนหน้า ค้างชิมิล่า //โดนรีดเดอร์รุมสกำ
แหม ก็ค้างๆไว้ให้รีดเดอร์ที่น่ารักไปคิดๆดูว่าจะเป็นยังไงต่อแล้วก็จิ้นๆดู (อันที่จริงคือไรเตอร์ขี้เกีย----//โดนเสย)
เป็นยังไงบ้างคะ กับเรื่องนี้แบบโฉมใหม่ ถูกใจกันบ้างรึปล่าวนะ ถ้าถูกใจก็ช่วยคอมเม้นท์หน่อยน้า
หรือถ้ามีอะไรให้ปรับปรุงบอกไรเตอร์มาได้เลย ไรเตอร์ยินดีที่จะรับฟังและปรับปรุงนะคะ
เครียดกันสักนิด โปรดอ่าน อย่าข้ามด้วยนะคะ
เม้นท์ไม่ขยับเลย ช่วงนี้ ช่วยๆเม้นกันหน่อยนะคะ เพราะว่าคอมเม้นท์ของทุกคนคือกำลังใจของไรเตอร์ทุกๆคนเลยจริง
ถ้าเป็นคนแต่งนิยายก็จะรู้นะคะว่าคอมเม้นท์เนี่ย มันคือ...เหมือนยาบำรุงน่ะคะ ทำให้เรามีแรงแบบว่า
‘....เนี่ย ยังมีรีดเดอร์รอเราอยู่นะ รีบๆแต่งต่อไปสิ ประมาณนี้’
คือขอร้องจากใจจริงว่าอย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คือมันรู้สึกเสียเซลฟ์นะ แบบ ยอดวิวเหยียบพัน ยอดเม้ท์ไม่ถึงร้อย
แต่ก็เข้าใจว่าไรเตอร์คนๆนี้โชคดีกว่าบางไรเตอร์ บางเรื่องแต่งเก่งกว่าไรเตอร์รินอีก แต่ว่าเหมือนจะไม่มีคนอ่าน ซึ่งนั่นเป็น
สิ่งที่เราเสียดายมาก เราอยากจะให้ทุกคนได้อ่านงานดีๆ ซึ่งเราพยายามจะพัฒนาให้ดีขึ้น และดีขึ้นมากกว่านี้ เพราะไร
เตอร์คนนี้ยังมีคนอ่านและรอคอย ถึงในคอมเม้นท์จะไม่มากอะไรนักในช่วงนี้ แต่ก็ยังเป็นกำลังให้ทุกครั้งที่อ่าน อ่านแล้วมัน
รู้สึกปลื้มมาก แบบว่า ‘เนี่ย เห็นมั้ย ยังมีคนอ่าน ยังมีคนเม้นท์เว้ย นิยายเรายังไม่ได้ถูกลืม’ ประมาณนั้น
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนทุกอ่านมาถึงตรงนี้ได้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
ด้วยรัก
Phoenix Rin
ความคิดเห็น