[นิยาย]{Fic}*Yaoi*~Fin~

ลำดับตอนที่ #8 : รักนะครับคุณชายของพวกผม(allชินะ Punica ) # Chapter 2

เสียงโครมครามดังเสียดโสตประสาทปลุกร่างหนึ่งในชุดสูทสีขาวสะอาดตาบนเตียงให้ตื่นขึ้น เปลือกตาบางค่อยขยับเปิดออก สิ่งแรกที่เห็นคือภาพบุคคลหนึ่ง ผมสีทองยาวในชุดสูทสีดำสนิทรับกับผิวขาว ใบหน้าไม่คุ้นเคยแย้มยิ้มอ่อนโยนมาให้

" ตื่นแล้วหรอครับ คุณชายชินะ "สุรเสียงทุ้มต่ำแลดูอบอุ่นเอ่ยถามเหมือนรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาต้องตื่นขึ้นมาเวลานี้

" ที่นี่คือที่ไหนแล้วคุณเป็นใครครับ " เค้นเสียงถามด้วยความยากลำบาก พยายามจะใช้มียันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่กลับพบว่ามือโดนพันธนาการไขว้ไว้ด้านหลัง

" ไม่ต้องตกใจไปครับผมยังไม่ทำอะไรคุณหรอกถ้าไม่คิดจะทำอะไรโง่ๆน่ะนะ " ตบมือเรียกชายชุดดำสองสามคนให้เข้ามาพร้อมกับขวดแก้วใสขนาดกลาง ข้างในบรรจุของเหลวสีเขียวใส

" ยานี้น่าสนใจใช่ไหมล่ะ " มือหยาบเชยคางมนขึ้นสบตา มืออีกข้างจับขวดบรรจุของเหลวขึ้นมาชิดริมฝีปากบาง

" อยากลองดูไหมล่ะ กินเข้าไป! " จากรอยยิ้มสุภาพของชายหนุ่มกลายเป็นรอยยิ้มบิดเบี้ยว ยัดเยียดของเหลวใสเข้ามาในปากมากเกินจนต้องสำลักออกมา อะไรบางอย่างกระซิบข้างหูคุณชายว่าคนตรงหน้านี้ไม่ใช่มนุษย์

" อึก มัน... คืออะไร " เหมือนยาจะออกฤทธิ์ทันทีที่ดื่มเข้าไป เรี่ยวแรงที่มีคล้ายถูกสูบออกไปหมด สมองอันชาญฉลาดพลันขาวโพลนไร้การประมวลผลใดๆ

" คุณชายรู้ไหมครับว่าหมาป่าน่ะดีแต่ปาก วันๆเอาแต่หาเรื่องคนอื่น แต่ว่านะก็ยังมีสัตว์บางชนิดที่ตรงกันข้าม ไฮยีน่าไงล่ะครับ ต้องคอยกินซากศพจากคนอื่นเสมอ เอาเถอะพูดไปคุณคงมองเป็นเรื่องรกสมอง ยานั่นน่ะก็แค่ยาพิษธรรมดานี่แหละครับ ออกฤทธิ์ในการบั่นทอนสติทีละนิด... สุดท้ายก็ตายอย่างทรมานก็เท่านั้น " รอยยิ้มพิมพ์บนใบราวกับพูดคุณตามปกติ ชินะรับรู้ได้ถึงภัยจากพิษที่กำลังเกิดขึ้น ในสมองคิดอะไรต่างๆนานาจนตีกันสับสนวุ่นวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... ถ้าผมตายจริงๆแล้วพวกเรวินจะเป็นยังไงนะ...


.

.

.

.

... ตู้ม!!! ...

ลานกว้างหน้าปราสาทกลางป่าเต็มไปด้วยคาบเลือดและกองซากศพ เศษชิ้นเนื้อกระจัดกระจายทั่วบริเวณ ทั้งที่เป็นภาพสะเทือนใจแต่ 6 บุรุษยังคงยืนยิ้มร่ากลางสนามเลือดเหมือนเห็นจิตกรรมชิ้นเอกก็ว่าได้

" งานนี้ต้องขอบคุณข้อมูลจากคุณเกรย์เลยนะครับ ถ้าไม่ได้นี้ต้องแย่แน่เลยอุตส่าห์ไม่เก็บเงินค่าข่าวสะด้วยสิ " 'แคปเปอร์'เจ้าชายกัปปะเจ้าของเรือนผมเขียวสดกล่าว'เหมือนจะ'สุภาพ แต่คนฟังคงฉลาดพอถึงได้โต้กลับ

" ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับก็คุณแคปเปอร์น่ะให้อะไรที่มีค่ามากว่าเงินสะอีก " 'เกรย์'นักขายข่าวเจ้าเล่ห์ตอบกลับหวังให้อีกคนสะอึกกับคำพูด

" อะไรมีค่ากว่าเงิน? แคปเปอร์ไหงนายบอกว่าข่าวนี้ฟรีไงฟร่ะ "

" เรื่องบางเรื่องก็ช่างมันเถอะครับ ผมว่าเรารีบไปช่วยคุณชายก่อนจะตายไปสะก่อนดีกว่านะ คิก คิก " ชายผมแดงยาวสลวยเพียงหนึ่งพูดขึ้นอน่างขำขัน เมื่อตนนำทัพหนุ่มหล่อหลายประหลาดมาถึงประตูทางเข้าปราสาท แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มผมดำที่มือมีผ้าพันแผลจะทนไม่ไหวบุ่มบ่ามทีบประตูเข้าไปก่อน

" การินก็ยังคงเป็นการินสินะครับ " ชายในชุดหนังกล่าวขำๆ " ผมไปเดินหาคุณชายดีกว่า "

ทั้งหมดพากันเดินไปยังชั้นสองของปราสาท โดยไม่รู้เลยว่าหลังจากพวกเขาไปไม่กี่นาทีก็มีเด็กหนุ่มปริศนาสวมหมวกแกะเดินไปยังทางเดินที่มืดทึบอย่างคล่องแคล้ว เหมือนรู้ว่ากำลังจะไปที่ไหน


.

.

.

ณ ห้องลับใต้ดิน ร่างหนึ่งที่กำลังนอนหายใจโรยรินจมกับความคิดตัวเอง ไม่ได้รับรู้ถึงการมาของใครบางคน จนกระทั่ง...

" นายกำลังจะตาย สนใจยกความตายให้ผมไหม " ร่างเพรียวพลันสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันมามองเด็กหนุ่มอย่างอดแปลกใจไม่ได้ แต่ลักษณะภายนอกของเด็กหนุ่มสวมหมวกแกะไม่ได้ทำให้คุณชายสนใจ แต่สิ่งที่คุณชายสนใจนั้นเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อว่าคนเจ้าตรรกะอย่างเขาจะสนใจในสิ่งที่วิทยาศาสตร์พิสูทไม่ได้อย่างนั้นหรือ

....... ทำได้จริงๆน่ะหรือ .......

" ถ้าเงียบ ผมถือว่าคุณตกลงแล้วนะ " จบคำก็เกิดแสงสว่างวาบจนร่างเพรียวจำเป็นต้องหรี่ตาลงจนกลายเป็นหลับไปอีกครั้ง

... วูบ ...

เปลือกตาบางปรือขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ความรู้สึกทรมานหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น คุณชายลุกพรวดกวาดสายตามองหาเด็กหนุ่มสวมหมวกแกะ

....... ไปแล้วงั้นหรอ ยังไม่ได้ขอบคุณเลย .......

ร่างเพรียวตัดสินใจเดินออกจากห้อง เลี่ยงไปตามทางเดินที่คาดว่าน่าจะพาตัวเองออกไปจากที่นี่ได้

... หมับ! ...

ร่างเพรียวขัดขืนน้อยๆก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มหมวกแกะ

" ห้ามห่างจากผมเด็ดขาดนะ " พยักหน้าน้อยๆก่อนจะเดินตามไปอย่างว่าง่าย