คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บท 7
บท 7
“อ้าว มาแล้วหรือหนู ตามสบายนะ วันนี้คนป่วยเยอะน่าดู”
ลุงเลโอเน่กล่าวทักทายมะม่วงก่อนปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างแข็งขัน
ร่างผอมบางในชุดสไตล์โบฮีเมียนก้าวเดินพร้อมเสียงกระดิ่งเป็นจังหวะ เธอกระชับย่ามให้เข้าที่ก่อนค่อย ๆ เปิดประตูเดินเข้าหาเตียงคนเจ็บซึ่งตอนนี้มันว่างเปล่า แต่เสียงน้ำไหลทำให้เธอเข้าใจว่าเขาเข้าห้องน้ำอยู่
เจ็บหนักขนาดนี้ยังเดินเข้าห้องน้ำเองได้ด้วย มะม่วงคิดอย่างประหลาดใจ เธอตัดสินใจนั่งรอเขาบนเก้าอี้ข้างเตียง
เสียงกระดิ่งที่ได้ยินทำให้อีวานรู้ถึงการมาของใครบางคน เขารีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จก่อนค่อย ๆ เดินกลับเตียง เพราะร่างกายที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดีทำให้เขาฟื้นตัวได้เร็วกว่าคนปกติ
สายตาที่เคยเย็นชาว่างเปล่ากลับมีความละมุนแฝงอยู่ เมื่อมันจับจ้องเจ้าร่างบางข้างเตียง
อีวานก้มมองคนตัวเล็กด้านข้างที่อาสาช่วยพยุงเขาขึ้นเตียง เขาไม่กล้าทิ้งน้ำหนักอย่างเต็มที่ กลัวเธอรับน้ำหนักไม่ไหว ข้างในรู้สึกอุ่นซ่านอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเขานอนบนเตียงเรียบร้อยเธอจึงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม
อีวานมองใบหน้าเกลี้ยงเกลา ก่อนเอ่ยคำบางคำอย่างนุ่มนวล
“ขอบคุณมากครับ”
มะม่วงแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวาน
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ทั้งคู่มองกันนิ่ง ๆ ความเงียบงันที่เกิดขึ้นไม่ได้สร้างความอึดอัดใด ๆ กลับมีเพียงความอบอุ่นเสมือนไอแดดยามเช้าที่ลอยอบอวนโดยรอบ
เหมือนต่างฝ่ายต่างรับรู้ถึงกันและกัน เขาและเธอมีอะไรที่เหมือนกัน...
“ผม อีวานยินดีที่ได้รู้จักครับ”
อีวานแนะนำตัวกับอีกฝ่ายอย่างที่ไม่คิดว่าเขาจะทำมาก่อน หลังจากเงียบไประยะหนึ่ง
“ฉันฤดีหรือจะเรียกมะม่วงก็ได้ ยินดีเช่นกันค่ะ”
มะม่วงกล่าวยิ้ม ๆ
“อาการเป็นไงบ้างคะ”
ปกติอีวานไม่ชอบตอบคำถามของใครแต่สำหรับคนตรงหน้าแล้ว เขากลับยินดีอย่างยิ่ง
“ดีขึ้นแล้วครับ”
ดวงตาคู่สวยประกายอบอุ่นจับจ้องเพียงดอกไม้ด้านนอก ที่กำลังเอนอ่อนตามสายลม เมื่อไร้สรรพเสียงใด ๆ เช่นเดียวกันกับดวงตาประกายกระด้างหยุดนิ่งที่ใบหน้าหมดจด เสียงลมหายใจที่แผ่วเบาสองสาย เป็นเครื่องบ่งบอกว่ายังมีสิ่งมีชีวิตอยู่บริเวณนี้
มะม่วงรับรู้ว่าเธอกำลังตกเป็นเป้าสายตา ทว่าเธอกลับไม่รู้สึกอึดอัดหรือรำคาญใจ มีเพียงความประหม่าตามประสาสตรีหากไม่มากนัก เพราะดวงตาคู่นั้นไม่มีความหยาบคายแต่อย่างใด...
อีวานยกยิ้มเพียงนิดเมื่อเห็นผิวแก้มใสมีสีฝาดระเรื่อ ไม่มีแม้เพียงคำพูดใด ๆ แต่ทั้งเขาและเธอต่างรับรู้ในเจตนาของกันและกัน...
ร่างผอมเพรียวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขนาดพอดีตัวกำลังหยิบจับนั่นนี่ให้เข้าที่เข้าทางอย่างอารมณ์ดี ใบหน้างดงามโดนบดบังด้วยหมวกและแว่นตาตามเคย มะขามมาถึงที่ทำงานเป็นคนแรกในทีม เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยจึงเลือกที่จะหาอะไรอุ่น ๆ ดื่มสักหน่อย
อันโตนิโอพร้อมเงาประจำตัวเข้ามาให้ความสะดวกกับทางทีมงานตามปกติ ทว่าครั้งนี้กลับมีเหตุผลบางประการแฝงไว้อยู่ มีเพียงเจ้าของดวงตาที่มีประกายวิบวับผู้ซึ่งเป็นเจ้าของคำตอบนี้เท่านั้นที่จะให้คำตอบได้
เปาโลกวาดสายตารอบบริเวณตามความเคยชินในการรักษาความปลอดภัย แล้วดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็เปล่งประกายเมื่อมองเห็นอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่ทำให้เจ้านายของเขานับเวลาคอยรอโอกาสนี้!!!
ก่อนที่เขาจะทันเอ่ยปาก ราชสีห์แห่งสตรีก็เคลื่อนกายเข้าหาเหยื่ออย่างรวดเร็ว หมายขย้ำเหยื่อยอย่างที่แล้ว ๆ มา เปาโลหันหลังกลับปล่อยให้เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นเป็นไปตามวัฎจักรธรรมชาติ
แล้วถ้ามันไม่เป็นไปตามวัฎจักรล่ะ??
“ขอกาแฟเข้ม ๆ แก้วนึง”
มะขามชะงักชงโกโก้ร้อนในมือ เธอหันมองเจ้าของคำพูดเต็มตา แล้วความรู้สึกไม่ชอบหน้าก็เกิดขึ้นปัจจุบันทันด่วน ก็เพราะไอ้ดวงตาทรงเสน่ห์ที่มันบ่งบอกความรู้สึกนึกคิดของเจ้าตัว ทำให้เธอถึงกับกำมือแน่น แม้เจ้าของดวงตาคู่นั้นจะรูปงามประดุจรูปปั้นสวรรค์ แต่ความคิดร้ายกาจที่ฉายชัดทางดวงตาทำให้เธอลบเลือนความงามนั้นไปจนสิ้น
“โทษทีค่ะ ฉันไม่ใช่เจ้าหน้าที่บริษัท เชิญคุณบริการตัวเองเถอะค่ะ”
อันโตนิโอกระตุกยิ้มพรายเมื่อได้รับน้ำเสียงไม่พอใจเป็นคำตอบ ร่างสูงโปร่งแข็งแรงโน้มตัวไปใกล้แม่ตัวบางจนใบหน้าเกือบชิด ได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน ทำให้เธอผงะถอยหลบอย่างรวดเร็ว
“อ้าว~ แล้วกัน ไม่ใช่พนักงานของฉันหรือนี่”
อันโตนิโอชักขัดใจแว่นตาบ้า ๆ กับไอ้หมวกเจ้าปัญหาของเธอเหลือเกิน คอยดู ถ้าวันนี้เขาไม่เห็นใบหน้าที่ปราศจากสิ่งใดปิดบังของเจ้าหล่อน อย่าเรียกเขาว่าอันโตนิโอ!!!
มะขามเริ่มไม่พอใจคนตัวสูงตรงหน้าอย่างมาก มีอย่างที่ไหนอยู่ดี ๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะชนกัน แม้เขาจะไม่มีท่าทีคุกคามแต่เธอควรระวังตัวไว้จะดีกว่า เมื่อรู้ตัวว่าไม่ปลอดภัยมะขามจึงหาทางหลีกหนีให้ไกลเป็นดีที่สุด
“ขอตัวนะคะ”
ว่าแล้วร่างผอมบางก็ก้าวฉับทิ้งให้บุรุษรูปงามยืนคิ้วกระตุก มีผู้หญิงไม่กี่คนที่ไม่ต้องมนต์เสน่ห์ของอันโตนิโอ
คิ้วโก่งเรียวงามขมวดมุ่นในขณะที่มือบางก็หยิบจับงานตรงหน้าไปด้วย มะขามกำลังทบทวนความทรงจำ ทำไมเธอรู้สึกคุ้น ๆ กับผู้ชายเมื่อครู่เหลือเกิน ใบหน้าหล่อเหลานั่นไม่ว่าใครก็คงลืมไม่ลง เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ??
“นางแบบพร้อมแล้วจ้า”
เสียงสดใสร่าเริงของเอ็มม่าเรียกสติมะขามกลับคืนมา
ร่างสูงโปร่งงดงามราวกับเทพธิดาแห่งธรรมชาติ ที่กำลังเดินคลอเคลียบุรุษหนุ่มรูปงามเข้าสู่ห้อง ทำให้มะขามนิ่งอึ้ง!! แล้วภาพสองหนุ่มสาวที่แลกลมหายใจอันดูดดื่มก็ซ้อนภาพตรงหน้า...
นอกจากจะคอยรักษาความปลอดภัยของเจ้านายตามปกติแล้ว วันนี้เปาโลรู้สึกเหมือนเขากำลังกลายเป็นนักสังเกตการณ์ไปซะแล้ว ไม่ว่าสาวน้อยร่างบางจะทำอะไรอันโตนิโอเป็นต้องคอยจับจ้องตลอด น่าแปลกที่สาวน้อยคนนี้ทำให้เจ้านายเขาสนใจได้ทั้ง ๆ ที่ห่างไกลกับผู้หญิงที่แล้ว ๆ มามากนัก ทั้งรูปร่างที่แตกต่างกันสุดขั้ว ส่วนหน้าตาเขาก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่จากที่เห็นส่วนที่พ้นจากการปกปิดของเธอ เขาค่อนข้างมั่นใจว่า สาวน้อยคนนี้หน้าตาดีพอควร
เนริสซ่าชักสีหน้าเมื่อเห็นท่าทางเย่อหยิ่งของคู่ปรับอีกรายของเธอ เชอะ!!! แม่นั่นทำตัวราวกับเป็นภรรยาตัวจริงของอันโตนิไปซะแล้ว ใบหน้าที่แต่งแต้มอย่างสวยสดเย้ายวนกวาดมองบริเวณโดยรอบก่อนที่มันจะเปล่งประกายบางอย่าง!!!
“พักกองสิบนาที”
ราฟาลเป่าปากเมื่อเสร็จงานอีกชิ้น เขานั่งพักเก้าอี้ประจำตัวปล่อยให้เอ็มม่ากับมะขามจัดการที่เหลือต่อ เอ็มม่าไม่ค่อยถูกใจกับนิสัยของเทเรซ่าจึงบอกให้มะขามพาเธอเข้าไปพักและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บริเวณทีมงานเตรียมไว้
ภาพสาวน้อยของเจ้านายคอยถือชายกระโปรงให้กับเทเรซ่าทำให้เปาโลรีบหันไปจับจ้องเจ้านายเขาทันที เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าอันโตนิโอจะออกอาการถึงขนาดนี้ ดวงตาที่เคยมีประกายกรุ้มกริ่มเสมอเครียดขึงขึ้น เขากำมือแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์ ถ้าใครไม่เคยใกล้ชิดแบบเปาโลคงไม่รู้ว่าเจ้านายเขาใกล้ระเบิดเต็มที
สงสัยภาพที่เธอคอยวิ่งวุ่นทำงานอย่างหนัก ทั้งคอยจัดนั่นเตรียมนี่ บริการทุกอย่างตามคำสั่งของคนอื่น ทำให้อันโตนิโอไม่พอใจ แผ่นหลังบอบบางที่ชื้นไปด้วยเหงื่อที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนทำให้เขาอดเห็นใจไม่ได้ ขนาดเปาโลยังรู้สึกแค่นี่แล้วเจ้านายเขาล่ะ สาวน้อยที่ตัวเองสนใจถูกใช้งานอย่างหนักแถมยังถูกคู่ควงที่ปฏิบัติกับเธอราวกับบุคคลชั้นสองคงไม่แปลกที่อันโตนิโอจะโกรธ
มะขามปาดเหงื่อจากหน้าผากมน ระหว่างรอนางแบบด้านนอกซึ่งมีผ้าม่านกั้นไว้แทนประตู ที่นี่เป็นบริเวณสำหรับเปลี่ยนชุดของนางแบบ วันนี้เป็นวันที่เธอต้องยอมรับว่าการทำงานด้านนี้ไม่ได้สบายอย่างที่คนอื่นคิด ไม่ว่างานไหน ๆ ก็ต้องเหนื่อยด้วยกันทั้งนั้น เธอไม่ได้รู้สึกแย่อะไรที่ต้องคอยบริการคนอื่น แม้จะเคืองเทเรซ่าอยู่บ้างที่แบ่งแยกชนชั้นชัดเจน
เพราะความร้อนอบอ้าวทำให้เธอขยับหมวกนิดหน่อยพร้อมถอดแว่นเสียบไว้ที่คอเสื้อแทน มะขามยืนหันหลังให้กับทุกคน ดวงตากลมโตจับจ้องเพียงผ้าม่านและบริเวณโดยรอบเท่านั้น ขณะที่เทเรซ่าเปิดผ้าม่านรางผ้าม่านที่ยึดกับเสาแบบชั่วคราวก็หลุดออกจากกัน แม้รางขนาดไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็อาจทำให้เลือดตกยางออกได้เหมือนกันถ้ากระทบศีรษะจัง ๆ มะขามรีบฉุดตัวเทเรซ่าออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว เทเรซ่าตกใจหวีดร้องทันที อารามตกใจทำให้ทรงตัวไม่อยู่ ทั้งเธอและมะขามล้มกระแทกพื้นทั้งคู่
เปาโลขยับตัวอย่างรวดเร็วทันทีที่ได้ยินเสียงแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังช้ากว่าเจ้านายมากนัก จากนั้นไม่นานทุกคนก็มารวมตัวกันบริเวณที่เกิดเหตุ
เกิดความเงียบชั่วอึดใจ....เปาโลถึงกับตาโตห่อปากเมื่อเห็นภาพตรงหน้า สาวน้อยที่เขามั่นใจว่าหน้าตาดีนั้นไม่ถูกต้องเลยสักนิด ใบหน้าหมดจดไร้เครื่องปิดบังกำลังก้มมองรอยแผลที่ถลอกบริเวณข้อศอก อวดขนตางอนยาว จมูกโด่งสวยเหมาะกับใบหน้าทั้งพวงแก้มเนียนละเอียดแดงเรือจากการกระแทกเทเรซ่า ปากรูปกระจับเม้นแม่นเมื่อเห็นแผลตัวเองชัด ๆ
อันโตนิโอนิ่งงันแทบลืมหายใจราวกับเขากำลังจมในบ่อโคลนดูด ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แม้แต่หายใจเขายังแทบไม่มีแรง
“โอ๊ยยย...อันโตนิโอ ช่วยเทเรซ่าด้วยค่ะ เทเรซ่าเจ็บ”
เทเรซ่ารีบออดอ้อนทันทีที่เห็นอันโตนิโอ ทำให้ใครต่อใครหลุดออกจากมนต์สะกด เอ็มม่ากับราฟาลรีบช่วยพยุงมะขามขึ้นคนละข้างสร้างความขุ่นเคืองให้กับอันโตนิโออย่างไม่รู้ตัว ดวงตาคมกล้ากวาดมองทุกคนที่จับจ้องสาวน้อยของเขาอย่างอดทนอดกลั้น
ทั้ง ๆ ที่เขาเองเป็นฝ่ายอยากกำจัดไอ้หมวกกับแว่นตาสับปะรังเคนั้นทิ้ง แต่ตอนนี้เขากลับอยากให้เธอมีมันไว้อย่างเก่า เขาไม่อยากให้ใครมองเธอ ไม่ว่าชายหรือหญิง มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะได้มองเธอคนอื่นไม่มีสิทธิ!!
** หายไปนานมากกกก จะพยายมอัฟเรื่อย ๆ ค่ะ ^^**
ความคิดเห็น