คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Contrast | 6th ; Dead?
Contrast
| 6th ; Dead?
pairing : Junhong x Daehyun (Lodae)
rated : ??
note : ชื่อตัวละครเสิร์ชกูเกิ้ลแล้วเอาเลยค่ะ ไม่มีไตร่ตรอง .. คำผิดยังไม่ได้ตรวจ .. ฮี่ๆ ใกล้จบแล้วน้า จะเอาสเปความคิดของคุณนายชเวมั้ย? ... อ่า .... อย่าเพิ่งร้องไห้กันนะคะ(คนแต่งร้องไห้คนเดียวป่ะว่ะ OTL) เราว่าเราไม่ได้แต่งต่อแปบเดียวเองนะ... มานั่งดูอีกที เห้ยเกือบสิบวัน ....
ความเย็นวาบที่แล่นริ้วเข้ามาในร่างกายพร้อมกับอาการเจ็บแปลบขึ้นมาตรงช่วงอกทำแดฮยอนหยุดหายใจ เขาไม่รู้ว่าความ
เจ็บที่แท้จริงนั่นมันเกิดจากตรงส่วนไหนของหน้าอก เพราะความชาวาบและความเจ็บจนจุกที่ถาโถมเข้าใส่ร่างกายนั้นมันเจ็บ
ปวดจนเขาพูดไม่ออก ร่างกายของเขากระตุกเกร็งทันทีที่ความชาวาบนั้นหายไป หลังจากนี้สักสิบวินาที เขากำลังจะจำไม่ได้ว่า
ตัวเองอยู่ที่ไหน หลังจากนี้สักสิบเอ็ดวินาที เขากำลังจะลืมไปว่าตัวเองโดนทำร้ายเพราะเรื่องอะไร หลังจากนี้เขากำลังจะลืมไป
ว่าเขาเคยเจ็บปวดอยู่ตรงไหน และหลังจากนี้อีกสักยี่สิบวินาที เขากำลังจะลืมว่าตัวเองเป็นใคร หลังจากนี้และไม่รู้ว่าจะตลอด
ไปหรือเปล่าที่เขากำลังจะไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ ทั้งๆที่เมื่อสามสิบนาทีก่อนเขายังเป็นคนเข้มแข็งอยู่แท้ๆ
เจ็บเหมือนกันแหะ เจ็บเกือบจะเทียบเท่าที่เคยเจ็บมาตลอดชีวิตแล้วล่ะ
ประสาทการรับรู้ทางหูของเขามันดับวูบไปแล้ว แต่ประสาทการมองเห็นของเขายังใช้งานได้อยู่ถึงแม้จะเลือนราง เขามองเห็น
พี่ฮิมชานตะโกนโวยวายพร้อมกับวิ่งมาทางเขา เขาที่ตอนนี้ทรุดลงไปกองกับพื้นราวกับขยะไร้ค่า ภาพทุกอย่างที่มองเห็นมัน
ชักช้าไปหมดราวกับถูกกดให้เล่นแบบสโลว์อย่างไรอย่างนั้น ทัศนะวิสัยของเขาถูกบดบังด้วยความร้อนชื้นที่ขอบตา
อ่า ... กลับมาร้องไห้ได้แล้วสินะจองแดฮยอน
แรงของเขาแทบไม่มีเหลือ แต่ก็มากพอที่จะยกยิ้มเพียงนิดให้กับคนที่กำลังล้อมรอบกายเขาอยู่ ดวงตาเขามองเห็นแม่ของเขา
ยองแจ พี่ฮิมชาน และคุณชายชเว..
แต่ก็น่าดีใจที่เขาจะไม่ได้มองเห็นจุนฮงในวินาทีสุดท้ายของชีวิต เขาจะได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับเสียที
ชีวิตหลังความตายมันเป็นยังไงนะ? สวยหรูเหมือนที่เคยนึกฝันว่าอยากไปตั้งแต่สมัยที่หมดหนทางหรือเปล่า?
สามสิบนาทีก่อน
“จริงหรอครับคุณพ่อ...ผมเป็นพี่ชายแท้ๆของจองแดฮยอนอย่างนั้นหรอ?”
แดฮยอนหันไปมองคนที่จู่ๆก็โผล่เข้ามาในโกดังลับประจำตระกูลชเวในเวลาที่ออกจะช้าเกินความคาดหมายของแดฮยอนไป
สักหน่อย แต่ไม่เป็นไร เพราะยังไงแล้วคิมฮิมชานก็ได้รับรู้ความจริงอีกข้อหนึ่งที่เจ้าตัวสมควรจะได้รับรู้มาตั้งแต่เกิดเสียสักที
“ถามอย่างกับว่า..ถ้าฉันบอกอะไรแกไป แกก็คงเชื่อใจฉันอย่างนั้นสิ?”
คุณชายชเวเอ่ยเสียงเรียบ ความเจ็บปวดภายในแววตานั้นฉายออกมาจนเห็นได้เด่นชัด มีไม่กี่เวลานักหรอกที่คุณชายชเวจะ
อ่อนแอจนยอมให้ใครต่อใครเข้ามารับรู้ถึงความรู้สึกภายในใจของเขาได้ แน่นอนว่าเวลานี้แหละคือเวลาที่อ่อนแอที่สุดของคุณ
ชายชเว
“ทำไมคุณพ่อไม่บอกผม!! ทำไมต้องปิดบัง!!”
จากที่คาดเดาสถานการณ์ พี่ฮิมชานเริ่มจะควบคุมตัวเองขึ้นไม่ได้ทุกขณะ ชายหนุ่มเดินตรงปรี่ขึ้นมากระชากคอเสื้อคนเป็น
พ่อก่อนจะใช้ดวงตาสีช็อกโกแล็ตที่น่าหลงใหลและอยากจะลองค้นหาจ้องกลับไปที่ดวงตาของอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ฝ่ามือที่
กุมปกเสื้อนั้นกำลังจะขยับไปกุมลำคอของอีกฝ่ายทันที
“ปล่อย...ปล่อยเขาเถอะครับพี่ฮิมชาน”
แดฮยอนที่เริ่มหวั่นเกรงว่าตัวละครสำคัญในละครชีวิตของเขาอยู่ในขีดอันตรายก็รีบเอ่ยเตือนทันที เวลาพี่ฮิมชานโกรธและ
ขาดสติมันน่ากลัวยิ่งกว่ายามที่แดฮยอนต้องยืนอยู่ริมดาดฟ้าพร้อมที่จะกระโดดปลิดชีวิตตัวเอง เพราะเวลาพี่ฮิมชานโกรธ
การฆ่าใครหลายคนด้วยมือเปล่าก็ไม่ใช่เรื่องยากและไกลตัว
แดฮยอนก็แค่ไม่อยากเห็นใครตายต่อหน้าต่อตาอีกแล้วก็เท่านั้น
พี่ฮิมชานยอมปล่อยมือออกจากลำคอของคุณชายชเวแล้ว ฝ่ามือทีแดฮยอนคิดว่ามันอบอุ่นที่สุดยามที่เขาต้องการใครสักคน
ถูกยกขึ้นมาเสยผมตัวเองอย่างลวกๆราวกับอยากสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ฮิมชานเดินใกล้ขีดเส้นนั้นมากเกินไปแล้ว เขา
เกือบไปแล้ว เกือบฆ่าพ่อแท้ๆของตัวเองไปเสียแล้ว..
พ่อแท้ๆ....?
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...?”
ชเวจุนฮงที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ยินตั้งแต่ประโยคแรกที่เขาเดินเข้ามาในโกดังแห่งนี้เอ่ยถามขึ้น ถ้าพี่ฮิมชานเป็นพี่แท้ๆของจอง
แดฮยอน คนๆนั้นมีความสัมพันธ์กับครอบครัวของเขามากกว่าคนรู้จักงั้นหรือ? แล้วจองแดฮยอนเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรถึง
กลายเป็นแขกคนสำคัญดั่งที่คุณพ่อบอกเขาเอาไว้ผ่านปลายสายโทรศัพท์ว่าแขกคนสำคัญที่สุดในตระกูลของเขากำลังจะ
มา? แขกคนสำคัญที่ทำให้จองแดฮยอนต้องกลายเป็นคนเย็นชาใส่เขา .. แขกคนสำคัญที่ว่าก็คือตัวจองแดฮยอนเองอย่างนั้น
หรอ?
ทำไมในเวลานี้ชเวจุนฮงที่รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนโง่ โง่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง..
“แกไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่รับฟังและพยายามรับมันให้ได้ก็พอ”
“แล้วผมไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลยหรือไง!!?”
“จะทำอะไรฉัน ....ฉะ....ฉันกลัวแล้ว..... อยะ.......อย่าเข้ามานะ!!!!!”
จู่ๆเสียงสั่นและหวาดกลัวของหญิงสาวคนนึงก็ดังขึ้นจากทางข้างหลังตู้คอนเทนเนอร์ในโกดังที่ถูกตั้งตระหง่านเป็นฉากหลัง
ของคุณชายชเวทำลายบรรยากาศมาคุของพ่อลูกได้ในทันที และสามารถเรียกความสนใจของคนทั้งโกดังให้หันตามไปยัง
ที่มาของเสียงโดยไม่ต้องเอ่ยขึ้นซ้ำสอง น้ำเสียงที่คุณชายชเวโหยหามานานเหลือเกิน.. น้ำเสียงที่แดฮยอนมั่นใจว่าเขาไม่มีวัน
ลืม น้ำเสียงที่คอยกล่อมให้เขานอนหลับทุกคืนทุกวันตั้งแต่เด็กๆ น้ำเสียงหวานๆที่ฟังกี่ครั้งก็ไม่มีวันเบื่อ น้ำเสียงนุ่มๆที่ชอบ
ร้องเพลงยามอารมณ์ดีและแดฮยอนก็มักจะแอบฟังอยู่เสมอ น้ำเสียงที่เขามักจะได้ยินเวลาไปเยี่ยมอีกฝ่ายที่โรงพยาบาล แม่
ของเขา
“แม่!!!”
ต่อให้ไม่มีใบหน้าหรือสิ่งของแสดงตัวตนของการมีอยู่ในโกดังของแม่เขา แดฮยอนก็มั่นใจทันทีว่าคนใจร้ายและหยาบช้าคน
นั้นอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรก แอบซ่อนตัวอยู่หลังเงามืดตลอดเวลา ฟังทุกความหวาดกลัวและความกล้าหาญของเขาและยิ้มเยาะ
เย้ยหยันให้กับตัวเอง เขามั่นใจว่าคนคนนั้นรับรู้อยู่ตั้งแต่แรกว่าความลับกำลังจะถูกเปิดเผยขึ้น ถึงได้กล้าเสี่ยงลักพาตัวแม่ของ
เขาออกจากโรงพยาบาลด้วยไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม เพื่อมาเป็นข้อต่อกรสำคัญที่รู้ว่าต่อให้เขาต้องฆ่าตัวตายเขาก็จะยอม
“ฉลาดจังนะเด็กน้อย ได้ยินแค่เสียงก็บอกได้แล้วว่าเป็นตัวละครตัวไหน”
น้ำเสียงที่ใครๆก็คิดว่าหวานและไพเราะจับใจเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างของใครบางคนที่กำลังเดินออกมาจากความมืด ต่อให้น้ำ
เสียงนั้นจะน่าฟังและช่างหยดย้อยราวกับน้ำผึ้งเดือนห้ามากแค่ไหนแดฮยอนก็ไม่อยากจะฟัง เขารังเกียจและไม่อยากเข้าใกล้
แค่คิดว่าตัวเองตอนนี้กำลังยืนอยู่ในวงโคจรและตกเป็นเบี้ยล่างของคนคนนี้ก็อยากจะเอาปืนมายิงสมองตัวเองแทบจะแย่
“แม่............”
คราวนี้ไม่ใช่แดฮยอนที่เอ่ยเรียกคนเป็นมารดา กลับกลายเป็นชเวจุนฮงเสียเองที่ต้องเอ่ยเสียงหลงเมื่อพบกับใบหน้าที่คุ้นเคย
และคอยปลอบประโลมเขาอยู่ไม่ห่างตั้งแต่ยามเป็นเด็กเดินออกมาพร้อมกับอาวุธปืนในมือและรอยยิ้มเยาะหยันร้ายที่เขาไม่
เคยมีโอกาสได้เห็นมาก่อนเลยในชีวิตนี้
นี่สินะจุดไต้ตำตอและของใกล้ตัวของจริง
“ฮือ...ฉันกลัวแล้ว มะ......ไม่เอาแล้ว......ฉะ.......ฉันยอมแล้ว”
เสียงสั่นๆอย่างหวาดกลัวของหญิงสาวที่ดังขึ้นในตอนแรกดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับการปรากฏตัวของเธอและชายคนหนึ่งที่
กำลังลากให้เธอเดินออกมาจากมุมมืดข้างหลังนั่นพร้อมกัน โดยไม่สนว่าหญิงสาวมีอายุนั้นจะเจ็บปวดรวดร้าวมากแค่ไหน รื
จะโดนเหล็กหรืออะไรต่อมีอะไรขูดเข้ากับผิวหนังเนียนนั่นบ้าง
มุนจงออบ..
สวะ
เขาเหมือนโดนตีแสกหน้าเข้าจังๆ เมื่อรู้ว่าลูกน้องคนสำคัญในมือของคุณนายคนนั้นจะเป็นถึงคุณหมอที่เขาไว้ใจที่สุดในการ
ให้ดูแลคุณแม่ของเขาจากการเป็นโรคประสาท จงออบเป็นคนที่เข้าไว้ใจที่สุดในโรงพยาบาล เป็นคนที่แม่เขารักราวกับลูกแท้ๆ
อีกคนที่คลอดตามกันออกมา จงออบเป็นคนที่ใสซื่อ ว่าง่าย ใจดี และเคร่งครัดในกฎระเบียบ เป็นลูกในฝันที่แม่ของเขาอยาก
จะมี และแดฮยอนก็อยากจะให้เป็นน้องชายแท้ๆของเขาเสียจริง
ไม่คิดเหมือนกันว่าจะโดนหักหลัง ถ้าเพียงแค่รู้และเอะใจสักนิดว่าการที่จงออบมาเมตตาแม่ของเขาจนเกินหน้าเกินตาคนอื่น
นั่นจะมีอะไรแอบแฝงอยู่ มันช่างมองง่ายแต่แดฮยอนก็ดันเหลิงจนเผลอไว้ใจไปแล้ว ความเชื่อใจและไว้ใจสำหรับเขามันเรียก
กลับคืนได้ยาก แดฮยอนรู้ดี แต่ในเวลานี้มุนจงออบไม่ต้องเอ่ยปากขอโทษอะไรทั้งนั้น เพราะคำขอโทษเป็นพันๆครั้งเขาก็ไม่มี
วันให้อภัย
ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตจงออบก็ไม่มีวัน ชีวิตแม่เขามีค่ามากกว่ามันตั้งเยอะ!!
“ปล่อยแม่ฉัน!! ก็บอกให้ปล่อยไงวะ!!!”
แดฮยอนเอ่ยตะโกนทันทีแล้วรีบวิ่งปรี่ไปหมายว่าจะปกป้องมารดาของตนออกจากเงื้อมมือมัจจุราชที่พร้อมปลิดชีวิตแม่ของ
เขาได้ทุกเมื่อที่เหนี่ยวไกปืนอีกกระบอกที่อยู่ในมือของมัน แดฮยอนหวาดกลัวกลัวว่าจะเสียแม่ของเขาไปอีกคน เหมือนกับที่
เสียพ่อของเขาไปอีกคน เพียงแต่ทว่าพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้..
ในนามพ่อของคนอื่น
“เฮ้ๆ อย่าเพิ่งใจร้อน กลับไปเล่าบทละครย้อนหลังก่อนสิจ้ะเด็กน้อย”
น้ำเสียงแกมดุที่อีกฝ่ายพลุนพลันเล่นเกินบทที่เธอวางไว้ ปลายกระบอกปืนถูกเล็งจ่อหัวของอีกฝ่ายทันทีที่เดินเข้ามาใกล้และ
มากพอที่เธอจะปลิดชีวิตของเด็กนั่นด้วยการเหนี่ยวไปเพียงครั้งเดียว ไม่หรอก บทละครมันยังไม่จบ คิดอยากจะเปิดเผยเรื่อง
ราวนักก็ต้องเปิด ไม่มีซ้ำสอง แค่ต้องรับผลกรรมที่ตามมาได้ก็เท่านั้น
ง่ายๆแค่นี้ ทำไมเด็กน้อยโง่นี่ถึงยังดื้อดึ้งไม่ทำตามกันอีกล่ะน้า~
“เอาสิ ถ้าเธอไม่เล่าตอนนี้เธอก็ไม่มีเวลาแก้ตัวอะไรกับจุนฮงทั้งนั้น ฉันไม่รับปากนะว่าเรื่องที่ฉันเล่ามันจะเป็นความจริง
ทั้งหมดหรือเปล่า เผลอๆจากคนที่ควรโดนเกลียดอย่างฉันอาจจะโดนยกย่องให้เป็นคนดีไปเลยก็ได้นะ”
“ต้องการอะไร?”
“ก็แค่บอกความจริง...เธอก็รู้อยู่แล้วนิว่ายังไง มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอยู่ดี”
แดฮยอนกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อยั้งคิด เขาควรจะยอมรับผลกรรมที่ตามมาหรือเปล่านะ? แดฮยอนรู้ดีว่าข้อแลกเปลี่ยนครั้งนี้
ไม่ใช่เงินตรา เป็นแค่ความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่เจ็บเจียนตายที่ต้องมีใครสักคนลาจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ
ความลับที่ถูกแลกด้วยชีวิต ไม่ว่าเขาจะเป็นคนเปิดเผยเอง หรือใครคนนั้น..
“จุนฮงฟังนะ เพราะเรื่องที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้.. คือความจริงที่นายไม่เคยรับรู้”
“.....”
“ต่อให้มันเลวร้ายและทำลายจิตใจนายมากก็ตาม นายต้องยอมรับและผ่านมันไปให้ได้”
“.....”
“เชื่อฉันนะ”
ผมเชื่อพี่มาตลอดทั้งชีวิต....พี่แดฮยอน
ตอนนั้นเป็นเวลากลางคืนแล้วและแดฮยอนก็ควรจะเข้านอนตามประสาเด็กห้าขวบที่ต้องมีกฎเหล็กประจำตัวว่าต้องเข้า
นอนเวลาเท่าไหร่ เด็กน้อยดวงตาใสแป๋วกลับไม่รู้สึกง่วงอย่างที่เคย ลางสังหรณ์อะไรบางอย่างกำลังบอกเขาว่าเขาไม่ควรที่
หลับและควรจะอยู่เป็นพยานสำคัญในเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ของตระกูลของเขา ถึงวันนี้จะเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวง แต่
แดฮยอนกลับรู้สึกว่ามันหดหู่มากกว่าทุกๆวัน เมฆสีขาวยามกลางคืนเพียงบางเบาแต่สามารถกลบรัศมีของดวงจันทร์ได้จน
หมด ถึงจะเป็นเด็กแต่แดฮยอนก็รู้ว่ามันผิดปกติกับที่เคย
ยิ่งสายตาเวลาที่แม่ของเขาและพ่อของเขาจ้องตากันและรีบละสายตาจากอีกฝ่ายราวกับกำลังหวาดกลัวอะไรบางสิ่งก็ยิ่งทำ
ให้แดฮยอนมั่นใจว่าเขากำลังถูกปิดบังอะไรบางอย่างที่เขาไม่ชอบใจ เขาไม่ชอบให้มีความลับ ถึงแม้จะเป็นเด็กแต่เขาก็ไม่
อยากให้ครอบครัวต้องแตกระแหงเหมือนครอบครัวของพี่ยงกุก มันดูโหดร้ายและทารุณเกินไปเกินที่เขาจะรับไหว ถึงแม้จะไม่
ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองแต่แดฮยอนก็ยังอยากจะมีชีวิตในครอบครัวที่สดใสเหมือนใครๆเขาก็เท่านั้นเอง
เสียงจานแก้วตกกระทบกับพื้นห้องทำเอาแดฮยอนสะดุ้งจนตัวโหยง เด็กชายร่างเล็กรีบวิ่งหลุนๆไปยงที่มาของเสียงก่อนจะ
พบกับเศษแก้วตกกระจายมากมาย เด็กหนุ่มยืนเกาะมุมผนังตรงนั้นเพราะไม่อยากเดินใกล้เศษแก้วเพราะกลัวจะได้รับ
อันตราย แม่ของเขาดูท่าจะมีอาการตกใจมากพอๆกับพ่อของเขา แต่นั่นก็ไม่ใช่เป็นเพราะเพียงเหตุผลแก้วแตก แต่เป็นเพราะ
หญิงสาวท่าทางใจร้ายราวกับแม่มดในนิทานที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าบ้าน เสื้อขนสัตว์ที่ฟูฟ่องจนแดฮยอนนึกขันในท่าทางการ
แต่งตัว ริมฝีปากสีแดงสดที่ถูกแต้มด้วยแท่งสีๆที่แดฮยอนมักเห็นแม่ใช้บ่อยๆยามออกไปไหนเพื่อเพิ่มความสวย แต่พอมาอยู่
ประดับบนปากของใครคนนั้นแดฮยอนกลับรู้สึกว่ามันน่ากลัวจนนึกตลกไปถึงแม่มดในนิทาน
น่ากลัวแต่ก็ขบขัน...
“ฉันมาทวงสัญญา”
น้ำเสียงหวานๆที่แดฮยอนได้ยินนั้นเอ่ยช้าๆราวกับเน้นย้ำให้อีกฝ่ายที่ต้องการจะสื่อสารกันนั้นเข้าใจ เด็กน้อยในชุดนอนโดรา
เอม่อนสีฟ้าสดใสขมวดคิ้ววุ่นกับข้อความที่น่าสงสัยในประโยคข้างต้น คุณแม่มักจะเอ่ยชมเขาเสมอๆว่าเขานั้นคิดมากเกินเด็ก
เกินไป แดฮยอนเองก็ไม่ค่อยรู้ตัวนักจนกระทั่งวันนี้
“สัญญาที่ว่า..ไม่ว่าชาตินี้พี่จะหนีฉันไปอยู่กับอีตัวไหน”
“ฉันก็จะมารับพี่ไปอยู่กับฉันตลอดทั้งชีวิต”
“ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตของใครอีกคนก็ตาม”
“เข้าใจใช่มั้ย? สัญญาที่ฉันว่าในงานแต่งงานโสโครกของพี่หน่ะ”
แม่มดคนนั้นพูดออกมาอย่างมั่นใจราวกับเป็นผู้กำกับละคร ละครเรื่องนี้กำลังจะฉายและหญิงสาวก็รู้เรื่องราวนั้นดี เธอเลือก
วันไม่ผิดนักหรอก เพราะเธอรู้ว่าวันนี้มันวันอะไร
วันเกิดของดวงใจของคนที่เธอรัก..
วันเกิดไอ่เด็กนรกนั่น!!
“เธอคิดจะทำอะไรหน่ะ!! ไหนเธอบอกจะมาสะสางความแค้นเก่าไงล่ะ!?”
น้ำเสียงอ่อนโยนของคนที่คุ้นหูของเด็กน้อยดังขึ้นขัด แดฮยอนเพิ่งสังเกตเห็นถึงผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆหญิงสาวคนนั้น
และถ้าความทรงจำในวัยเด็กของเขาไม่มีผิด ชายคนนี้เป็นเจ้าของบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าปากซอยที่เขาเคยเตะบอลเข้าไปใน
เขตบ้านและชายคนนั้นก็ยื่นมันกลับมาให้เขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและอ่อนโยน
พ่อของพี่ฮิมชานและจุนฮง เด็กน้อยสองคนในบ้านหลังใหญ่ที่เขาไปเล่นด้วยบ่อยๆ คุณชายชเว..
“หุบปากไป! คุณมันไร้ประโยชน์ ฉันก็แต่งงานกับคุณเพื่อฮุบสมบัติเท่านั้นแหละ!”
จู่ๆหญิงสาวคนนั้นก็หันปลายกระบอกอะไรสักอย่างที่แดฮยอนคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นในหนังอยู่บ่อยๆ ยามที่ตัวร้าย
มักจะใช้เพื่อฆ่าพระเอก
อาวุธอันตรายที่ปลิดชีวิตคนให้ตายได้แค่เพียงลมหายใจเดียว.. ปืน
“จำเอาไว้! ชั่วชีวิตนี้ฉันรักแค่พี่ชุนฮวาเท่านั้น!!”
ปัง!!
และลมหายใจเฮือกสุดท้ายของคุณชายชเวก็หมดไปเพียงลูกกระสุนและเสียงดังๆเพียงนัดเดียวเท่านั้น คุณชายชเวลมฟุบ
ลงไปก้องกับพื้นต่อหน้าต่อตาของเด็กน้อย ดวงตากลมๆนั่นรื้นชื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ น้ำตาหยาดใสไหลลงมาอย่างไม่มี
ทีท่าว่าจะหยุด เด็กน้อยข่มใจตัวเองเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงดัง เพราะนั่นอาจจะทำให้คนใจอำมหิตคนนั้นรู้ได้ว่าเขายังไม่นอน
คุณชายชเวหมดลมหายใจแล้ว..
“ทีนี้ก็เลือกมา ระหว่างให้ฉันฆ่ายัยโสโครกนี่พร้อมลูกนรกของมัน หรือพี่จะใช้ชีวิตอยู่กับฉัน?”
“กงจูใจเย็นๆนะ ค่อยๆพูดค่อยๆจา..ปัญหามันจะได้ไม่เกิดนะ”
น้ำเสียงสั่นๆของพ่อเขาทำให้เด็กน้อยรับรู้ได้ทันทีว่าพ่อของเขากำลังตกอยู่ใสถานการณ์หวาดกลัว จริงๆแล้วถ้าใครตกอยู่ใน
สถานการณ์นี้จะหวาดกลัวก็ไม่ใช่เรื่องผิด โดยเฉพาะแม่ของเขา แสงไฟที่สาดส่องลงมาทำให้แดฮยอนเห็นหยดน้ำตาที่ไหล
ลงอาบแก้มของคนเป็นแม่ เด็กน้อยที่หวาดกลัวและตกใจจึงรีบปรี่วิ่งเข้าไปกอดเข้าที่ขาของคนเป็นแม่ และพยามจะเอื้อมฝ่า
มือเล็กๆของตนเองหวังที่จะเช็ดหยดน้ำตาให้แม่ของตน ไม่อยากให้แม่ต้องร้องไห้ แม่ของเขาสวยงามเกินกกว่าจะพูดได้ยามที่
แม่ยิ้ม เขาแค่อยากเห็นแม่ยิ้ม ไม่อยากให้แม่ร้องไห้..
“ดี อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันก็ดี แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะจ้ะเด็กนรก ถือว่าซากศพพวกนี้และการตายไปของแกจะเป็นของขวัญชิ้น
สุดท้ายที่แกจะได้รับบนโลกใบนี้นะ”
พอได้มาอยู่ใกล้ แดฮยอนรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าซาตานคนไหนๆ ยิ่งหันไปเห็นสภาพของคุณชายชเวที่เคยหล่อ
เหลาแต่เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงไหลเป็นวงกว้างก็ทำเอาเด็กน้อยสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวและผวามากขึ้นกว่าเดิมในทันที
แดฮยอนหวาดกลัวมากขึ้นไปกว่าเดิมจนแทบจะหยุดหายใจเมื่อปลายกระบอกที่เคยปลิดชีวิตของคุณชายชเวนั้นถูกจ่อเข้า
แนบกับหน้าผากของเขา ไม่มีช่องว่างใดๆระหว่างปลายกระบอกนั้นและผิวหนังของเขา มันถูกแนบชิดจนแดฮยอนรู้สึกได้ถึง
ความเย็นเหยียบ
แกร๊ก..
เด็กน้อยได้ยินเสียงของแม่ตนร่ำไห้หนักขึ้นกว่าเดิมมากพร้อมแรงกอดที่ถูกถาโถมมา หยดน้ำตาของแม่เขาไหลเป็นทางเปียก
เต็มชุดนอนของเขา จากที่เขาเคยกอดขาคนเป็นแม่เอาไว้ก็ถูกรวบไปกอดเสียเอง เด็กน้อยยอมรับว่าดวงใจของเขานั้นเต้นแรง
มากจนหายใจไม่ออก เขากำลังจะตาย..
“ฉันยอมแล้ว!! ฉันไปกับเธอ แต่อย่าทำอะไรลูกฉันและมยอนฮวาเลยนะ ฉันขอละ”
พ่อของเขาทรุดลงและคุกเข่าอ้อนวอน ผู้หญิงซาตานคนนั้นยิ้มเยาะฉลองให้กับชัยชนะของตน วันนี้เธอได้ทั้งคนที่เธอรัก
กำจัดเสี้ยมหนาม และกำลังจะมีชีวิตที่เธอคาดฝันเอาไว้
“หึ..ได้สิ”
“.....”
“แต่มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสำหรับชีวิตเด็กนรกนี่..”
“.....”
“เผาบ้านพวกมันและศพตาแก่นี่ทิ้ง! เธอและลูกนรกของเธอต้องย้ายไปอยู่ในป่า ถ้าฉันได้เห็นหน้าเธออีกครั้ง รับรองว่าชีวิต
ของเธอมันจะเลวร้ายยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น”
“....”
“และแน่นอนว่า หลังจากนี้เธอจะไม่มีสิทธิ์จากโลกนี้ไปต่อให้จะอยากตายมากแค่ไหน นอกจากฉันจะเป็นคนยื่นความตายให้
เธอเท่านั้น”
“.....”
“จำใส่กะโหลกเอาไว้นะ เธอและลูกของเธอมันไร้ค่า และนี่คือผลกรรม ที่เธอแย่งคนของฉันไป”
“.....”
“ส่วนพี่ ก็ต้องเปลี่ยนใช้ชื่อเป็นคุณชายชเว ชุนฮวา เป็นสามีของฉันตลอดไป”
แดฮยอนไม่รับรู้อะไรหลังจากนั้น รู้แค่เพียงว่าปลายกระบอกปืนที่จ่อหน้าผากเข้าอยู่มันหายไปแล้ว สักพักจู่ๆเขาก็มายืนอยู่
ตรงข้างนอกอาณาเขตบ้านพร้อมกับแม่ของเขาที่อยู่ข้างๆกันและเขาก็กำลังยืนดูอยู่นอกริมรั้ว ดูบ้านที่รักของเขาถูกเผาต่อหน้า
ต่อตา บ้านที่เคยเป็นบ้านแห่งความรัก คราบน้ำตา เสียงหัวเราะ และอะไรอีกมากมายอยู่ในกองเพลิงที่ร้อนระอุ รถคันโตสีดำ
ของผู้หญิงใจร้ายที่ขโมยพ่อเขาไปนั้นออกไปแล้ว แดฮยอนไม่อยากวิ่งตาม เขากลัว กลัวกระบอกปืนนั่นเหลือเกิน เด็กน้อยถูก
ดึงเข้าไปแนบอก หยาดน้ำตาของแม่เขาไหลออกมาไม่หยุดอีกแล้ว ..
“ให้แม่แลกชีวิตของแม่กับแดฮยอน ... แม่ก็ยอม จำเอาไว้นะ แดฮยอนคือสิ่งล้ำค่าของแม่เสมอ”
เรื่องราวเลวร้ายจบลงแล้ว..
จุนฮงยืนฟังอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมันจบ ยืนรับเรื่องราวอันโหดร้ายที่แดฮยอนต้องแบกรับเอาไว้มาตั้งแต่เด็กด้วยใบหน้าที่เต็ม
ไปด้วยน้ำตาได้อย่างไรก็ไม่รู้ แค่คิดว่าที่ผ่านมาชีวิตของแดฮยอนโหดร้ายมากขนาดไหน การต้องอยู่บนโลกใบหนึ่งที่ถูกตีตรา
ว่าตนเองไร้ค่าตั้งแต่อายุยังน้อย วันที่พ่อแท้ๆของเขาจากไปคือวันที่เขานอนหลับฝันดีอยู่ที่บ้าน วันที่ทำลายจิตใจของแดฮยอน
จนป่นปี้กลับกลายเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด เขาไม่เคยรู้ตัวเลยว่าพี่แดฮยอนตกอยู่ในสถานการ์ณที่เลวร้ายมากแค่ไหน การ
ที่ต้องใช้ชีวิตพร้อมหยาดน้ำตาไปวันๆ เขาไม่เคยรับรู้ และเขาก็กลั่นแกล้งอีกฝ่ายมาตลอด แค่ความรังเกียจที่จุนฮงเคยมอบให้
ก็ทำเอาเขารู้สึกผิดอย่างไม่รู้จะให้อภัยตัวเองได้หรือเปล่า
จุนฮงทำร้ายคนที่เขารัก...ทำร้ายมาตลอด
“ละครเรื่องนี้มันยังไม่จบ”
น้ำเสียงของคนที่เป็นมารดาแท้ๆทำเอาจุนฮงอยากจะอ้วก เขาไม่เคยรังเกียจเสียงนี้มาเลยตั้งแต่เล็กๆ แต่ในเวลานี้เขากลับ
รู้สึกอยากจะปิดหู ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น
“เธอต้องเลือกแล้วนะเด็กน้อย.. ว่าจะให้ฉันไว้ชีวิตใคร”
“......”
“อืม...จะให้ฉันยิ่งยายแก่ที่สติฟั่นเฟือน หรือจะให้ยิ่งเด็กที่ใช้ชีวิตโสโครกรกโลกไปวันๆดีนะ?”
อาวุธปืนถูกควงเล่นๆราวกับของปลอมทำเอาแดฮยอนใจกระตุกวูบ เขาคงต้องยอมรับว่าเขายังไม่เคยเลิกกลัวอาวุธอันนี้ได้
เลยสักที มันเคยปลิดชีวิตคนมาต่อหน้าต่อตาและเคยถูกใช้ขู่เขาเอาไว้เมื่อตอนเด็กๆ นั่นคงเป็นเหตุผลมากพอที่เขาจะเกรง
กลัวและไม่อยากเข้าใกล้ .. แต่ในเวลานี้เขาต้องเลือกว่าจะใช้มันทำร้ายใคร
แน่นอนว่าต้องเป็นตัวเขาเอง..
“ยิงผม..แล้วปล่อยแม่ผมไป ให้ท่านไปใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้”
สิ้นสุดคำพูดสุดท้าย หญิงสาวก็ไม่คิดไตร่ตรองทันที เธอหันปลายกระบอกปืนและเหนี่ยวไปที่ตรงหัวใจของเด็กหนุ่มอันเป็น
ที่รักของจุนฮง เธอรู้ดี เธออยากจะกำจัดเจ้าเด็กนี้ใจแทบจะขาด เพราะเด็กนี่อยู่ ทั้งสามีของเธอ ทั้งลูกของเธอก็จะหลงมันหัว
ปักหัวปำ เธอจะไม่เหลือใครเพราะเด็กนรกนี่
ตายๆไปสะก็ดี หนามเสี้ยมสุดท้ายในชีวิตฉัน
จุนฮงยังยืนอยู่ตรงนั้น..ยืนมองพี่แดฮยอนล้มฟุบลงไปกับพื้นพร้อมเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากบาดแผล เขาไม่กล้าเดิน
เข้าไปแม้แต่จะมองหน้า เขากลัว เขารู้สึกผิด เขาเสียใจ เขาไม่กล้า เขาขี้ขลาด .. เขามันเลว
เขากลัวว่าพี่แดฮยอนจะจากเขาไปตลอดชีวิตอย่างไม่มีวันหวนกลับ ..
เขากลัวว่าถ้าเห็นใบหน้าของพี่แดฮยอนตอนนี้ คนที่จะตายทั้งเป็นมันคือเขา...
ยังไม่พร้อม...
ชีวิตที่ไม่มีลมหายใจ หรือจะให้ตายทั้งเป็น?
คาแร็คเตอร์ไม่เด๊ดนะ.. มันมิใช่พล็อต... หึ ..... จุนฮงยังเจ็บกว่านี้ได้อีกนิด
แค่นั้นแหละ ... แต่คุณนายชเวไมร้ายจังว่ะคะ 55555555+ (แต่งเองจะร้องไห้เอง OTL)
เอาล่ะ ใกล้จบแล้วค่ะ สู้ๆ มันยังหน่วงไม่พอเพราะรีบแต่งจะไปทำธุระ
อีกตอนเดียว สู้ๆ สู้ค่ะ มุนจงออบร้ายมั่ก .. โผล่มาร้ายกว่าทุกคน 5555 5+
ฝากฟลิอิมพริทรีย์ด้วยนะคะ ฟิคเกรียนๆหน่ะ ... เอาไว้อ่านเวลาว่างนะ ♥
ขอให้เอนจอยและซึมซับทุกตัวอักษรทั้ง 4000 กว่าคำในรอบนี้นะคะ เลิฟ
ความคิดเห็น