คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 สับสน วุ่นวาย
Chapter 6
สับสน วุ่นวาย
Cherreen Talk :
โอ๊ยยยยย ทำไมเหมือนมีอะไรหนักๆมาวางบนหัวฉันนะ เชอรีนปวดหัวววว หัวจะแตกอยู่แล้วน๊า TT^TT
แง่มๆๆ ปวดหัววววว ฉานปวดดดดหัวววววว ฉันพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งที่เหมือนมีก้อนหินนับร้อย
มาทับไว้
“อ้าวววว ตื่นแล้วเหรอครับน้องเชอรีน”
“ตื่นแล้วค่ะ แง่มๆ” ฉันใช้มืดปาดคราบน้ำลายที่ข้างแก้มออก ฮ๊า!!! เมื่อกี้มันเสียงผู้ชายนี่ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน เมื่อคืน.....
เมื่อคืนฉันจำได้ว่าฉันไปดื่มน้ำผลไม้รอยัยแบมแล้ว....แล้ว.......แล้วก็มีไอ่เลวคนนึงมาต่อยท้องฉานนนนนนนนนนนน
ช่ายยยยยยย!!! มันต่อยท้องฉัน อย่าบอกนะว่า........มันลวงฉันมาข่มขืนนนนนน ม่ายยยยยยยยยยยย
“นี่แกไอ่เลว คนนิสัยไม่ดี แกทำยังงี้กับฉันได้ยังไง แกพาฉันมา....มาทำปู้งี้ปู้ยำ ไอ่เลวววววววววววววว ตายซะเถอะ”
ฉันคว้าหมอนที่อยู่ข้างตัวโยนใส่หน้าไอ่เลวนั่น มันกล้ามาหยามเกียรติเชอรีนนนน ฮือออออ TT^TT ฉันพูดไปน้ำตาก็ไหล
อาบแก้ม ไม่นะ มีคนบอกว่าเชอรีนเป็นผู้หญิงต้องทำตัวเข้มแข็งงง จะร้องไห้ง่ายๆยังงี้ไม่ได้ เดี๋ยวมีคนมาแกล้ง
แต่ตอนนี้........ฉันทนไม่ไหวแล้ว ไอ่บ้าที่นั่งหน้าเอ๋ออยู่ที่หน้าฉัน มันขโมยศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงของฉันไปแล้ววว ฮือออออ
“ฮ่าๆๆๆ ฮ่ะๆๆ น้องเชอรีนครับบบบบบ อย่าเข้าใจพี่ผิดนะ โอ๋ๆหยุดร้องไห้นะ ก็เมื่อคืนน้องกำลังจะโดนฉุด แต่โชคดีที่มีคน
มาช่วยน้องไว้ แล้วพามานอนที่ห้องพักนักดนตรีหลังคลับนี่ไงครับ”
ฮ๊า!!! ช่วยฉันไว้งั้นเหรอ????? แล้วพาฉันมานอนที่นี่เนี่ยนะ ฉันมองไปรอบๆห้องพักนี่ด้วยความสงสัย
“แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไง?” น้ำเสียงของฉันอ่อนลง ฉันควรจะเชื่อคำพูดที่ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้ดีไหมนะ
เชอรีนงงไปหมดแล้ว
“น้องเชอรีน ลองสำรวจตัวเองดูก็ได้ว่าไม่มีอะไรเสียหายหรือสึกหรอ”อ่าห้า ช่ายๆฉันเคยเรียนเพศศึกษา ถ้าเราโดน
‘ชิกกูริกลั้ลล้า’ ต้องมีรอยตามตัว ฉันสังเกตเนื้อตัว ก็ไม่มีรอยอะไรนี่ งั้น เสื้อผ้าต้องมีรอยฉีกขาด เอ๊ะ! เสื้อผ้าที่ฉันใส่มาก็
ครบถ้วนทุกชิ้น สมบูรณ์ดีทุกประการ งั้นแสดงว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรฉัน เย้!!! ศักดิ์ศรีของเชอรีนยังอยู่
“นาย ....เอิ่ม .....คุณ.....เอิ่ม......เธอ”ฉันพูดตะกุกตะกักไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่าอะไรดี
“พี่ชื่อ อ้นครับ :)” เขา เอ่อ ไม่สิ พี่อ้นพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มนี่มันสะกดให้ฉันคล้อยตามมากเลยอ่ะฉันรู้สึกเหมือนคุ้น
หน้าพี่เค้ามาก เออ ใช่ๆๆ!!! พี่เค้า คือ พิธีกรที่อยู่บนเวทีที่ฉันแอบปลาบปลื้มในลักยิ้มนั่น ลักยิ้มของพี่อ้นกะเหล็กดัดฟันสี
ฟ้า อร๊ายยยย >////< ฉันบอกแล้วไงว่าแพ้ผู้ชายมีลักยิ้มมมมม แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมาหลงเคลิบเคลิ้มกับรอยยิ้มของ
ผู้ชายที่รู้จักกันได้แค่ 2 นาที ใช่ ฉันต้องรีบกลับบ้าน!!! ป่านนี้ทุกคนคงเป็นห่วงฉัน แล้ว ยัยแบม อย่าบอกนะ ว่าแบมบี้ทิ้ง
ฉันไว้ที่นี่ ม่ายน้า เชอรีนต้องรีบกลับบ้านนนนนนนนนนนนน Y^Y กลับบ้าน แต่ก่อนกลับฉันต้องเป็นคนดีขอบคุณคนที่ช่วย
ฉันก่อนสิ
“ขอบคุณพี่อ้นมากๆนะคะที่ช่วยรีนไว้ ยังไงก็ขอบคุณมากๆเลยค่ะ งั้นรีนกลับบ้านก่อนนะคะ”ฉันพยายามประคองตัวเอง
ให้ยืนขึ้น บ้าจริงทำไมพื้นมันเอียงยังงี้เนี่ย
วืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตุบบบบบบ
ฉันหลับตาปี๋ เนื่องจากสังขารอันไม่เที่ยงของฉันหรือยังไงไม่รู้ พอฉันกำลังจะยืนขึ้น เหมือนโลกมัน
กำลังจะพลิก พระเจ้า เชอรีนหัวหมุน ช่วยยยด้วยยย
“อ๊ายยยยยยยยยยย” เอ๊ะทำไมรู้สึกว่าหัวฉันไปชนกับอะไรนุ่มๆๆๆ -0-
“น้องเชอรีน ลุกไม่ไหวก็อย่าพึ่งลุกสิครับ ถ้าหัวทิ่มพื้นขึ้นมาจะว่ายังไงพี่เป็นห่วงนะ”ฉันลืมตาขึ้นมามองหน้าพี่อ้น
บ้าจริง!!! ตอนนี้ฉันกำลังซุกอยู่ในแผงอกของพี่อ้นเหรอเนี่ย อุ่นดีจังงงง เชอรีนเพ้อฝันนนนนนนนน
ปึงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไอ่อ้น ปล่อยเชอรีนของฉัน นะเว้ยยยยยย”ฉันเงยหน้าไปมองเสียงดังที่หน้าประตู ทำให้ฉันผลักพี่อ้นออกไป แล้วนายนี่
เป็นใครกัน รู้จักชื่อฉันได้ยังไง!!! แล้วทำไมมีผู้ชายตั้ง 2 คน มาทำอะไรเนี่ยยยย กรรมเวร โอ๊ย ยิ่งคิดเชอรีนยิ่งปวดหัวววว
“ไอ่ดิว อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะเว่ยย มันไม่มีอะไร แค่น้องเค้าจะล้ม ฉันเลยเค้าไปประคอง” พี่อ้นพูดพร้อมยกมือทั้งสองข้าง
เหมือนโจรที่ยอมมอบตัวกับตำรวจ ‘ดิว’ งั้นเหรอ ชื่อนายนี่โหลแฮะ นอกจากชื่อจะโหลหน้ายังโหลอีกต่างหาก
เหมือนใครนะ เหมือนกับ........เออ.......ใครนะ........มีหนวด......ตัวล่ำๆ................... หนวด....หนวดปลาหมึก!!!!!!
“ไอ่หนวดปากปลาหมึก ใช่ นายคือไอ่หนวดปากปลาหมึกที่สนามบินวันก่อนหนิ แหม นายคิดจะจองเวรจองกรรมกับฉัน
ไปถึงไหนนะ ถึงตามราวีฉันไม่เลิก แล้วรู้จักชื่อฉันได้ไงฮ้า!!! อย่าบอกนะว่านายยยย นายแอบจ้างนักสืบมาตามฉัน
แล้วนาย นายมาอยู่ที่นี่ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ โอ๊ยยย มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย ” โลกจะกลมอะไรอย่างนี้เนี่ย
ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันงงไปหมด ทั้งพี่อ้น ทั้งนายหนวดปลาหมึก -*- เชอรีนงงงวย ใครก็ได้อธิบายให้ฉันฟังที
©©อยู่ในภาวะที่ว่างเปล่า อยู่กับความเหงาที่ฉันไม่คุ้นเคยยยยยยยยยย©©
--Bambi—
เฮ้ยยยยย ใช่สิ ทำไมฉันโง่อย่างงี้นะ โทรศัพท์ก็มีโทรหายัยแบมให้มารับก็จบ จะได้ไม่ต้องสับสนกับเหตุการณืบ้าๆเนี่ย
“ฮัลโหลแบม แกอยู่ไหน ทำไมแกทิ้งฉันไว้ที่คลับยังงี้ ฉันโกรธแกมากรู้ไหมแบม เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วแกทำอย่างนี้กับ
ฉันเนี่ยนะ แล้วตอนนี้แกก็รีบมารับฉันที่คลับด่วนแบม แกได้ยินฉันไหม แบมบี้!!!!” ฉันตะโกนใส่ปลายสายไป เป็นใครก็
ต้องโกรธแหละ ชวนเรามาแต่ทิ้งเราไว้กับคนหน้าแปลก เอ้ย!! แปลกหน้ายังงี้เนี่ยนะ ให้ตายเหอะ -0- ยัยเพื่อนบ้า
“รีน ใจเย็นนะ ฉันขอโทษ ฉันนึกว่าแกกลับบ้านแล้วไง ฉันหาแกจนคลับปิดฉันยังไม่เจอแกก็เลยคิกว่าแกน่าจะนั่งแท็กซี่
กลับแล้ว ฉันขอโทษจริงๆนะรีน ฮึกๆๆ ฮืออ ถ้า...ถ้าฉันรู้ว่าแกยังไม่กลับ ฉันคง....ฮือออออ แล้วแกทำอะไรอยู่ เป็นอะไร
หรือเปล่า ฉันขอโทษนะรีนน ฮึกๆๆๆ ”เสียงสะอื้นของยัยแบมดังผ่านสายโทรศัพท์มา เฮ้อ ยัยนั่งคงจะไม่ได้ตั้งใจจริงๆแหละ
ช่างมันเถอะ ไหนๆฉันก็ไม่เป็นอะไรสักหน่อย
“ฉันไม่เป็นไรแล้วแหละ เรื่องมันยาวฉันไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ไว้เดี๋ยวกลับไปฉันจะเล่าให้แกฟัง แต่ตอนนี้แบมแกรีบมารับฉัน
ที่คลับด่วน แล้วพ่อแม่ฉันจะว่ายังไงเนี่ย” น้ำเสียงฉันเป็นกังวน ใช่ พ่อ แม่ พี่ฌาน พี่คุณ เจ้ณิน
จะว่ายังไง ฉันมันเป็นจุดด่างพร้อยของครอบครัวชัดๆเลย เชอรีนเอ้ยยยย ฮืออออ ทุกคนขา เชอรีนขอโทษ TT^TT
“เรื่องนั้นแกไม่ต้องห่วงรีน ฉันบอกที่บ้านแกแล้วว่าแกนอนค้างที่บ้านฉัน แต่........เมื่อคืนนี้ตอนที่ฉันขับรถกลับบ้าน
รถฉันยางแตกอ่ะแก ตอนนี้อยู่อู่โน่น แล้วสภาพฉันตอนนี้ยังใส่ชุดนอนอยู่เลย คงไม่รับแกไม่ได้จริงๆนะรีน ฉันขอโทษ
นะแก เอางี้ แกนั่งแท็กซี่กลับบ้านเลยนะ เพราะ ถ้าแกนั่งมาลงบ้านฉัน ฉันก็ไม่มีปัญญาไปส่งแกอีกหล่ะ ขอโทษนะแก
เดี๋ยวถ้ารถฉันซ่อมเสร็จ จะรีบบึ่งไปหาแกที่บ้านเลยนะรีน”
ยัยแบมพูดอย่างรู้สึกผิด เออ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว นั่งแท็กซี่กลับบ้านคงไม่เป็นไรหรอก ฉันก็พอจะมีสติ เดินก็ไม่เซแล้วด้วย
“เอางั้นก็ได้ แกก็อย่าคิดมากหล่ะ ฉันไม่เป็นไร โอเคๆ แค่นี้หล่ะ บาย” สิ้นสุดเสียงสนทนาระหว่างฉันกับแบมบี้
ฉันลดโทรศัพท์ลงแล้วกดปุ่มตัดสาย แต่...ความสงสัยของฉันยังไม่จบ พี่อ้นน่ะฉันไม่สงสัยอะไรแล้วแต่ว่านายนี่
นายหนวดปากกลาหมึกกกกกก มาทำอะไรที่นี่ == แต่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสงสัย ตอนนี้ฉันต้องรีบกลับบ้าน
กลับบ้านๆๆ
“พี่อ้นคะ ขอบคุณมากที่ช่วยเชอรีนจากไอ่ผู้ชายเลวๆนะคะ ไว้มีโอกาสเชอรีนขอตอบแทนพี่อ้นบ้างนะคะ”ฉันหันหน้า
ไปทางพี่อ้นพร้อมมอบรอยยิ้มโชว์ฟัน 8 ซี่ ฮี่ๆพี่อ้นยิ้มตอบฉันด้วย น่ารักอ่า <3
“ครับน้องเชอรีน แต่ว่า พี่ไม่ได้............”
“เฮ้ย อ้น!!!!!!!!!” ขณะที่พี่อ้นจะพูดอะไรสักอย่างกับฉันกลับมีเสียงจากอสูรปลาหมึกดังมาจากมุมห้อง ฮึ่ยยยยยย
“เชอรีนขอตัวกลับนะคะ ทุกคนที่บ้านคงรอเชอรีนอยู่ ไปนะคะ บ๊ายบาย”ฉันโบกมือ บ๊ายบายพี่อ้น พร้อมเดินออกมาจาก
ห้องนั้น โดยไม่สนใจมนุษย์ปากปลาหมึกที่อยู่มุมห้องนั่นเลย ปากเสียอย่างนายนั่นไม่ควรได้รับความสนใจจากฉันหรอก
ย่ะ :P
“เชอรีนหยุด บอกให้หยุดไงเล่า”นายปลาหมึกนั่นวิ่งตามฉันมา แต่ขอโทษฉันรีบกลับบ้านไม่มีเวลาเสวนากับนายหรอกนะ
“เชอรีนนนน หยุด ยัยหมวยแก้มย้วย หยุด”ฉันหันขวับมา เพราะ คำที่ออกมาจากปากนายนั่น คิดจะเปิดศึกกับฉันอีกแล้ว
เหรอยะ ให้ตายเหอะ ฉันเพลีย เพลียซะจนไม่อยากคุยกับใครแล้วนะ
“นายปลาหมึก ฉันขอเถอะ ฉันจะกลับบ้าน เสียเวลา”ฉันหันไปบอกนายนั่นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“หยุดเรียกฉันว่า ปลาหมึกได้แล้ว ฉันชื่อ ดิว แล้วเป็นพี่ของเธอด้วย เธอต้องเรียกฉันว่า พี่ดิว สิถึงจะถูก”
ให้ตายเถอะ นี่ไม่ใช่เวลามาแนะนำตัวนะ ฉันรีบ
“เออ ดิวๆ ดิวก็ดิว ฉันไปแล้วนะ รีบ แล้วฉันกับนายอย่าได้เจอกันอีกเลยนะ เพลีย” ฉันหยุดอยู่ที่ริมฟุตบาตรหน้าคลับ แล้ว
มองหาแท็กซี่ วันนี้มันวันอะไรเนี่ย แท็กซี่หายไปไหนหมดนะ
“เชอรีนมานี่ ฉันจะไปส่งเอง รออยู่อย่างงี้ชาติหน้าคงไม่ได้กลับ”ระหว่างที่ฉันกำลังกวักมือเรียกแท็กซี่ที่กำลังจะมา
นายนั่นก็ฉุดแขนฉันไป แต่จะให้ฉันไปกับชายที่พึ่งรู้จักกันยังไม่ถึง 5 นาทีเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ ฉันแกะมือของนายนั่นออก
แล้วกวักมือเรียกแท็กซี่สีเขียว-เหลืองที่กำลังวิ่งมา
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววว
รถแท็กซี่คันนั้นแล่นไปโดยไม่เหลียวหลังมองฉันเลย ทั้งที่ผู้โดยสารก็ไม่มี ทำไมพระเจ้าเล่นตลกกับเชอรีนอย่างนี้คะ
“ก็บอกแล้วว่าให้ฉันไปส่งก็สิ้นเรื่อง มานี่”นายปลาหมึก เอิ่ม เรียก ดิวก็ได้ ==
นายดิวฉุดมือของฉันให้เดินตามไปที่ลานจอดรถ ฉันพยายามที่จะดิ้นให้ข้อมือฉันหลุดจากการพันธนาการ
แต่ไม่เลย นายนั่นยิ่งบีบข้อมือฉัน จนแดงไปหมดแล้ว ข้อมือของฉันนนนนนน
“ดิว ฉันเจ็บปล่อยนะ”ฉันพยายามขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่จะให้เรียกว่า พี่ ฝันไปเถอะ!!!
“ปล่อยก็ได้ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะให้ฉันไปส่ง”เขาพยายามใช้เหตุผลคุยกับฉัน ในเมื่อฉันไม่มีทางเลือกแล้วนี่ เดินมาถึง
ขนาดนี้ แต่ถ้านายนี่คิดมิดีมิร้ายกับฉันหล่ะ บอกฉันที ฉันสามารถไว้ใจนายนี่ได้ไหม
“ไม่ต้องทำหน้ายังงั้น ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันสุภาพบุรุษพอ”เขาพูดเหมือนกับรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เขาปล่อยข้อมือฉัน
แล้วเดินตรงไปยัง CBR สีแดงที่จอดอยู่ นายปลาหมึกจะให้ฉันซ้อนมอเตอร์ไซด์คันสูงนี่กลับบ้านเนี่ยนะ
ถ้าพ่อแม่ฉัรเห็นต้องหัวใจวายตายแน่เลย ฮืออออ เอาไงดีเชอรีน
“จะไปไม่ไป รีบขึ้นมาเร็วๆสิ ไหนบอกว่ารีบไง” ฉันยืนมอง CBR ตรงหน้า ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่ว่าฉันจะขึ้นยังไง
“มันสูงอ่ะ ฉันขึ้นไม่ได้ แล้วฉันก็ใส่กระโปรงด้วยนะ”ฉันสารภาพไปอย่างโดยดี จะว่าฉันโง่ก็ได้ แต่มันสูงมากจริงๆนะ
แล้วดูที่นั่งดิเหลือนิดเดียว แต่ดีที่ฉันใส่กระโปรงไม่สั้นมาก แต่ ปัญหา คือ ฉันจะขึ้นยังไง??????
“กระโดดขึ้นมาเลย เร็ว ฉันนับหนึ่งถึงสามนะ
หนึ่ง >> เอาไงดีรีน กระโดดท่าไหนดี หกสูง หรือ ผีเสื้อกางปีก
สอง >> หกสูง ผีเสื้อกางปีก หกสูง ผีเสื้อกางปีก
สองครึ่ง >> เอาไงดีเชอรีน แล้วกระโปรงหล่ะ เปลี่ยนใจตอนนี้คงไม่ทันแล้ว
สาม” >> ฮึ่บบบบบบบบบบบ ฉันตัดสินใจกระโดดท่าไหนไม่รู้ ข้นมานั่งบนรถนี่ก่อนที่นายปลาหมึกนี่จะบิดหนีไปก่อน
“บ้านเธออยู่แถวไหน” เขาถามพร้อมหันหน้าฉันมองทางกระจกหลัง
“พุทธมณฑลสาย 3 น่ะ”
“อ่ะ นี่หมวกกันน๊อค เป็นอะไรมาจะได้ไม่เสียโฉม แล้วเกาะดีๆหล่ะเดี๋ยวหาว่าฉันไม่เตือน”
เขายื่นหมวกกันน๊อคสีดำให้ฉัน ห๊ะ หมายความว่าไง เสียโฉมอะไร แล้ว เกาะดีๆ อย่าบอกนะว่า ตอนนี้ชีวิต
ของเชอรีนกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ม่ายจริงงงงงงงงงงง TT^TT พุธโธ ธัมโม สังโฆ
สิ่งศักด็สิทธิ์คุ้มครองเชอรีนด้วยนะคะ -/\-
ทำไมพี่ดิวถึงโหดร้ายกับสาวน้อยที่เป็นรักแรกของเค้ายังงี้หล่ะ ต้องมีเหตุผลหล่ะเน้อ ^^
แต่ไรท์จะบอกตอนไหนดีน๊าาา ตอนหน้าดีไหม ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะจ๊ะ
ไรท์ไม่รู้ว่ามันจะถูกใจหรือเปล่า
แต่ไรท์พยายามเต็มที่นะ เป็นกำลังใจให้เก๊าด้วยนะ ฝากๆๆ *49307
#ขอขอบคุณเพื่อนรัก 
@Primsuper ที่ช่วยคิดตอนนี้นะ นาง FC พี่อ้นแหละ
อย่าลืม *49302 <<<<นางฝากมา
รักทุกคนค่ะ จากใจไรท์คนสวย 
ความคิดเห็น