คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Special Chapter | Youre my sunshine.
Special Chapter..
You’re my sunshine
“ฮัลโหลครับ...”
ทันทีที่มือหนารับโทรศัพท์เสียงทุ้มก็เปล่งออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย..
ตื่นเต้น...
ดีใจ...
ตื้นตัน...
คิดถึง...
ผู้หญิงคนเดียวที่รักเขาแบบไม่มีข้อแม้ ผู้หญิงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอด และก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกเขามากที่สุด...
“เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยมั้ย?..”
“โอเค..เป็นยังไงสบายดีมั้ย?”
เวลาเกือบๆสามเดือนที่ไม่ได้กลับบ้าน เพราะการแข่งขันที่ดำเนินอยู่ โอกาสมีเพียงเห็นหน้าแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น...
การพูดคุยเป็นไปเรื่อยๆ โดยถูกทีมงานบันทึกภาพและเสียงไว้ มีเวลาเพียง5นาที ในการพูดคุย สำหรับโดมที่เพิ่งคุยก่อนหน้าเขานั้น เหมือน5นาที จะไม่พอ แต่สำหรับเขา...
5 นาที ต่างทำได้เพียง..
“….”
“….”
“เป็นไร..”
“ว่าจะไม่ร้อง มันก็ร้องอีกแล้ว..”
“เป็นไร...”
“…”
“มี้... ”
“หื้อ..”
“ไม่ต้องร้อง..เดี๋ยวก็เจอแล้ว”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา น้ำเสียงอ่อนโยนที่ถูกเปล่งออกไปนั้น ทำให้รู้ว่าเขารักผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน
“แม่รักลูกนะ..”
“ครับ ผมก็รักมี้นะ”
“…..”
“เอาเป็นว่า..ฮั่น..อ่า เดี๋ยวเราก็เจอกันแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะ ฮั่นรักมี้นะ”
“รักลูกเหมือนกันครับ...”
ต่างคนก็ต่างไม่รู้จะพูดอะไร เลยมีแต่ประโยคบอกรักซ้ำไปซ้ำมา เขาไม่ใช่คนจะมานั่งพูดอะไรมากมาย คิดอะไรก็ทำเลย
อยากกอด... ก็กอด..
อยากหอมแก้ม...ก็หอมแก้ม...
ส่วนบอกรัก... เขาบอกเป็นประจำอยู่แล้ว...
“…แม่ไม่รู้จะพูดอะไร...มันพูดไม่ถูกอ่ะลูก”
“…อื้ม อื้ม”
“เวลาเห็นลูกอยู่บนเวที มันก็ร้องทุกทีเลย...”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง แม่ของเขามักจะเป็นแบบนี้เสมอ...
“เอาเป็นว่า เดี๋ยววันเสาร์เจอกัน”
“เต็มที่นะลูกนะ”
“คืนนี้นอนหลับฝันดีมี้”
“เหมือนกันลูก”
“ครับ..รักมี้มากนะ..”
สายถูกตัด...มือหนาส่งโทรศัพท์คืนให้กับพี่แฟร้งค์ ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้น ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกถาโถมมาที่เขา
คิดถึง...
คิดถึงมาก...
.
.
“เป็นไงพี่”
เสียงทักทายดังขึ้นทันทีเมื่อเห็นร่างสูงเดินลงมาด้วยรอยยิ้ม
“ก็ดี..”
คำตอบสั้นๆดังขึ้นจากปาก แม้จะเป็นคำสั้นๆ แต่รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าคมนั้น ทำให้เขารู้ดีเลยว่า พี่ชายคนนี้กำลังมีความสุข
นั่น...ทำให้เขายิ้มตามไปโดยไม่รู้ตัว
“ต่อไป แกงส้มมม
ร่างบางหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะลุกขึ้นไปหาพี่แฟร้งค์ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น..
“เฮ้ย แกงง!”
เสียงเรียกทำให้ร่างบางชะงัก ก่อนจะหันไป ฮั่นยิ้มก่อนที่เสียงทุ้มจะเปล่งออกมา
“ฝากบอกพ่อด้วยว่า yo what’s up!”
“…ได้เลยพี่!”
.
.
.
“อยู่นี่สบายดีเนาะ..”
“อ๋ออ สบายดีมากคร้าบ ไม่มีปัญหาครับพ่อ”
“แล้วว ฮั่นกับโดมล่ะ สบายดีหรือเปล่า?”
“อ๋ออ สบายดีอยู่แล้วครับ พี่ฮั่น ฝากมาบอกว่า ‘yo what’s up’ ครับ”
“ฮ่า ฮ่า.. นี่~”
ร่างบางกึ่งยิ้ม กึ่งหัวเราะ เพราะว่าเขินหรืออะไรก็ไม่รู้ เสียงแซวเอะอะ ดังขึ้นจากปลายสายไม่หยุด เขาก็ยิ้มไม่หุบเหมือนกัน..
“คิดถึง...คิดถึงมากๆ รักทุกคน รักทุกคนเลย”
“แกงงงงง กลับมาขอขี่หลังหน่อย~!”
เสียงใสๆของพี่ข้าวสวย หรือพี่สาวของแกงส้ม ดังขึ้น รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของร่างบางอีกครั้ง
“โอเค ได้ ได้เลยย”
“คิดถึงที่สุดในโลกเลยยย”
“ครับผม คิดถึงมากมาก คร้าบ”
“หนูทำสมาธิเยอะๆน้า..”
“คร้าบ ได้คร้าบ..เอ้อ อย่าลืม อย่าลืมเกณฑ์คนมาดูเยอะเยอะน้ะ~”
“ด้ายยย จ้ะลูก”
สิ้นเสียงของแม่ เสียงหัวเราะของเขาก็ดังขึ้นทันที รอยยิ้มอย่างมีความสุขปรากฏบนใบหน้าหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“แล้วผอมลงหรือยังเนี่ย เราอ้ะ”
“นิดนึง นิดนึง ฮ่าฮ่า จริงๆแล้วจะบอกว่าน้ำหนักขึ้นแหละ”
“…”
“ข้าวผอมลง ๆ”
“…”
“เอ้ออ เจ้จะไปสมัครแอร์แหละ”
“...”
“เต็มที่นะลูกน้ะ ทำสมาธิด้วยนะลูก”
“….”
เสียงปลายสายตีกันไปหมด ครอบครัวของแกงส้มต่างแย่งกันพูด เขาทำได้แต่ยิ้มไม่หุบ ในหัวก็พยายามแยกแยะคำพูดของแต่ละคน
“คร้าบบบ แล้วเดี๋ยววันเสาร์เจอกันนะคร้าบ รักทุกคนมากๆ”
“คร้าบบ รักลูกน้า..”
“คร้าบบบ บ๊ายบาย ฝันดีคร้าบ ”
“#$%^&”
“คร้าบบ สวัสดีคร้าบ”
ร่างบางลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มก่อนที่ มือเรียวจะส่งโทรศัพท์คืนพี่แฟร้งค์
“คนเยอะมาก เลยคุยไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ ฮ่าฮ่า”
แกงส้มวิ่งลงมาด้านล่าง ตามมาด้วยพี่แฟร้งค์ ทั้งสามคน โดม ฮั่น และแกงส้มนั่งที่โซฟา ก่อนที่พี่แฟร้งค์จะลาและเดินออกจากบ้านไป
.
.
“เดี๋ยวผมขึ้นไปอาบน้ำก่อนน้ะ”
เสียงทุ้มๆของโดมดังขึ้น เจ้าตัวเดินขึ้นไปชั้นบน พี่ๆทีมงานต่างแยกย้ายกันไป ตอนนี้เหลือเพียงฮั่นและแกงส้มที่นั่งอยู่ที่เดิม
“ที่พี่ฝากไปได้บอกเปล่า”
ฮั่นเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ พร้อมกับหยิบกีต้าร์ที่วางอยู่ข้างตัวมาเล่นคลอเบาๆ
“บอกๆ ทีบ้านหัวเราะกันใหญ่เลย..ฮ่าๆ”
น้ำเสียงสดใจถูกเปล่งออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้คนข้างๆเผลอยิ้มตามไปโดยไม่รู้ตัว
นอกจากรอยยิ้มจากผู้หญิงที่ให้กำเนิด...
ไม่เคยมีใครยิ้มแล้วโลกสดใสเท่านี้มาก่อน...
“ยิ้มทำไมพี่ฮั่น-3-”
ร่างบางมองด้วยสายตาเหวี่ยงๆอย่างที่ชอบทำประจำ ทำให้เขาหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี มือหนาขยี้หัวคนข้างๆเบาๆ ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นพร้อมกับกีต้าร์ ร่างบางลุกขึ้นตาม พร้อมกับเดินไปข้างๆพี่ชาย
.
“วีคนี้แหละ พี่ออกแน่”
ร่างบางส่งสายตาไปมองคนข้างๆด้วยความเป็นห่วง
แกงส้มรู้ดีว่า ภายใต้ความเข้มแข็งนั้น พี่ชายคนนี้ต้องแบกรับอะไรต่างๆมากมาย และหลายๆอย่างเขาก็เก็บไว้โดยไม่ยอมพูดออกมา..
เหตุผลง่ายๆก็คือ..
กลัวคนรอบข้าง จะคิดมากไปตามเขา...
“พี่น่ะ กลัวแต่คนอื่นคิดมาก...”
“….”
“ดูตัวเองมั่งดิ”
สายตาคมเลื่อนไปมองคนข้างๆ รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม หลากหลายความรู้สึก หลายความคิด ที่เขาเลือกที่จะเก็บไว้คนเดียว แต่ไม่รู้ทำไม...
เขาเลือกที่จะเล่าความรู้สึก และความอึดอัดของเขา ให้กับคนที่ยืนข้างๆเขาตรงนี้...
ร่างสูงเดินตรงขึ้นไปยังห้องนอน โดยมีแกงส้มที่เดินตามมาติดๆ
เพราะคลาสแอกติ้งวันนั้น...
วันที่พี่ฮั่นระบายความรู้สึกหลายๆอย่างออกมา..
ทำให้รู้ว่า.. เขา..
อิจฉาแกงส้ม...
อิจฉาที่แกงส้มมีครอบครัวที่สมบูรณ์ ในขณะที่เขาไม่เคยมี
อิจฉาที่เขากับพ่อและแม่ เล่นกันได้อย่างสนิทสนม แต่เขานั้น..
แค่คุย...ยังไม่กล้า...
ร่างบางไม่ได้เข้าใจความรู้สึกของพี่ชายคนนี้ร้อยเปอเซนหรอก...เขาทำได้แค่เพียง…
“พี่ฮั่น... ถ้าพี่คิดอะไร มีปัญหาอะไร หรือเครียดอะไร พี่บอกผมได้นะ อย่าเก็บไว้เลย”
“….”
“แบกไว้คนเดียวมันหนัก ระบายให้ผมฟังได้ ผมเป็นห่วงพี่..”
เมื่อจบประโยค ร่างสูงที่กำลังจัดตุ๊กตาอยู่ ก็ยิ้มออกมา เขาเดินไปหาน้องชายที่ยืนเช็ดหน้าอยู่ปลายเตียง แขนแกร่งทั้งสองโอบเอวบางจากด้านหลัง ใบหน้าคมซบลงบนบ่าของคนตรงหน้า..
ความคิดหนักอึ้งในสมองถูกบรรเทาลง เขารู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้กอด....
“ขอบคุณนะ”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆ มือเรียวจับไปที่แขนของร่างสูง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน
.
.
.
ร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงขวาสุด ฮั่นเดินเช็ดผมออกมาหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เขาเดินตรงไปที่เตียงเสริม ก่อนจะหยุด สายตาคมมองไปยังร่างบางที่หลับอยู่นิ่งๆ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
จริงๆเขาแยกมานอนเตียงเสริมได้สักพักแล้ว ด้วยความรู้สึกเกรงใจน้องชาย เพราะเขาเองก็เป็นคนนอนดิ้น แต่วันนี้...
เขาเลือกที่จะเอนกายลงบนพื้นที่ว่างข้างๆร่างบางที่หลับอยู่ สายตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าของแกงส้ม แม้จะอยู่ในความมืด แต่กลับเห็นใบหน้าของคนข้างๆได้อย่างชัดเจน
เขาไม่ใช่คนที่จะมาพูดอะไรให้มากมาย...
เขาไม่เคยมานั่งพูดคำหวานๆ
ไม่เคยที่จะพูดประโยคน่ารักๆ ให้กับน้องคนนี้
แต่เขา... อยากจะทำอะไร ก็ทำเลย...
ร่างสูงขยับกายให้เขาไปใกล้ร่างบางมากขึ้น ก่อนที่แขนแกร่งจะเลื่อนโอบกอดอย่างอ่อนโยน ดวงตาคมค่อยๆหลับตาลง...
ฝันดีนะแกงส้ม...
...น้องชายที่รัก...
end.
__________________________________ _ _
Talk.
จะบอกว่า ช็อตฟิคอันนี้แต่งเร็วมาก 555
ใช้เวลาประมาณแค่ 3 ชม.(คือเร็ว?)
55555555 555
ถือว่าเร็วมากนะ แต่งรวดเดียวจบ =,.=
(อยากจะทำได้บ้างตอนที่แต่งฟิคยาว)
คือไรตเตอร์ได้พล็อตมาจากเดลี่เมื่อวาน เลยแต่งออกมาแบบรวดเดียวจบ
มันจะป่วงๆมึนๆหน่อยนะ แต่งจากความฟินส่วนตัวล้วนๆ 5555
ถือว่าเป็นของแถมละกันนะ จุ้บจุ้บ
ปล. อ่านแล้วเม้นนะจ้ะที่รักกก <3
ความคิดเห็น