คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รักมันตรงกับเจ็บ ตอนที่ 6 สิ่งที่คาดหวัง(100)
ตอนที่ 6 สิ่งที่คาดหวัง
“นี่ถ้านายจะพาชั้นเดินให้ทั่วขนาดนี้ไม่เอารถม้ามาเลยหละ คนก็เมื่อยเป็นนะเฟ้ยT^T”
“เธอนี่ขี้บ่นจริงนะ ยัยแก่=0=”
“ทั้งวันนี้นายด่าชั้นมากี่คำแล้วเนี่ย”
“มากกว่า10 รู้แค่นั้นก็พอ”
“T^T”
จูฮยอนที่ยังคงต้องเดินตามชางมินต้อยๆไปเรื่อยๆ ไม่ว่าไอ้คุณชายน้อยคนนี้จะเดินไปทางไหน เสด็จไปแห่งหนใดเธอก็ต้องตามไป…
“จะว่าไปทั้งวันนี้นายไม่เห็นไปเข้าห้องน้ำเลยแฮะ”
หญิงสาวทักเมื่อนึกขึ้นมาได้ มันได้ผล ชายหนุ่มหันมามองร่างบางที่เดินตามเขามาทั้งวัน ก่อนจะเดินเข้ามาหาแล้วตีหัวของหญิงสาวไปหนึ่งที
“เธอคิดจะแอบดูชั้นเข้าห้องน้ำรึไง ยัยหื่น”
“- - เพียงแค่คิดขึ้นมาเฉยๆเองนะเฟ้ย”
“คิดออกมาเป็นคำพูดเนี่ยนะ ยัยบื้อ”
“ตอนนี้มันเย็นแล้ว ชั้นอยากกลับบ้านแล้วอ่า~ T^T”
“โทษทีที่ชั้นล่ามโซ่เธอเอาไว้ ตอนนี้ยังกลับไม่ได้หรอกนะ ยัยหมา”
จูฮยอนเริ่มรู้สึกเหนื่อยมากขึ้นเรื่อยๆเวลาที่จะต้องมาสนทนากับชิมชางมิน มันเป็นอะไรที่เธอไม่คาดฝันมาก่อนว่า....จะมีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วย T^T
“แล้วนี่นายไม่ไปหลับนอนรึไง? ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วนะ ถ้าไม่รีบเข้าบ้านระวังน้ำค้างตกใส่หัวนะ”
“เป็นห่วงชั้นรึไง ยัยจระเข้”
“รู้สึกนายจะด่าชั้นไม่ซ้ำคำเลยนะ =0=”
“แน่นอน ยัยโฮ่งๆ”
“เห่าได้เหมือนมาก เอาไว้จะซื้อโซ่หมามาให้=0=”
“อยากโดนฆ่าหมกข้างทางมั้ย ยัยคนนี้ -.-++++”
“ขอประทานอภัยเจ้าค่ะT^T หนูกลัวแล้ว”
จูฮยอนยอมอย่างว่านอนสอนง่ายทำให้คุณชายจอมเพี้ยนหันไปทางอื่นก่อนจะเดินนำเธอไปให้เธอต้องเดินตามอีก...จะว่าไปตอนนี้เธอก็อยู่กับคุณชายนี่สองต่อสองนี่หว่า??...
“ซอจูฮยอน!”
“โอ้ว!น่าแปลกใจมาก นี่นายเรียกชื่อชั้นเต็มๆหรอเนี่ย!!”
“ยัยบ้า รีบมาหลบเร็ว”
“นายด่าชั้นซ้ำด้วย แปลกจริงๆแฮะ!!”
ในขณะที่จูฮยอนกำลังตกใจ ชางมินก็ดึงเธอไปยังพุ่มไม้ใกล้ๆก่อนจะทำมือเชิงเป็นสัญญาณให้เงียบ ในขณะที่มีเสียงเหมือนกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังเดินไปมาเป็นขบวนอยู่บริเวณใกล้เคียงกับพวกเขา
“แอ้วอี้อายอะอิดอากอั้นอำไอเอี่ย”
หญิงสาวพูดในขณะที่จู่ๆชางมินก็เอามือมาปิดปากของเธอเอาไว้ ชางมินดึงเธอเข้ามาใกล้ตัวให้มากที่สุดในขณะที่ลมหายใจของเขารดรินมายังตัวเธอ...หัวใจของเธอกำลังเต้น...เพราะสิ่งที่เขาทำ...แต่...เต้นกับผู้ชายแบบนี้เนี่ยนะ กรี๊ด จูฮยอนบ้าไปแล้ว
“เงียบๆหน่อย ดูเหมือนพวกนั้นพยายามจะเข้าไปยังตัวคฤหาสน์ตระกูลชิมเพื่ออะไรบางอย่าง...”
ชางมินพูดเสียงเข้มอย่างไม่เคยกับเธอ ก่อนจะปล่อยจูฮยอน หญิงสาวมองชายหนุ่มก่อนจะเหลือบมองคนข้างนอก
“แล้วนายไม่หนีรึไง? ไม่แน่พวกนั้นอาจจะมาเพื่อฆ่านายก็ได้นะ...”
จากที่เป็นนักข่าวมา...แน่นอนว่าข่าวเรื่องการฆ่าแกงกันเพื่อผลทางธุรกิจหรือตำแหน่งยศต่างๆมีอยู่ไม่น้อย... ชางมินยิ้มนิดๆให้ จูฮยอนยิ้มตอบ...ชายหนุ่มหยิบปากกาที่เขาพกประจำใส่ไว้ในกำมือของหญิงสาว
“ถ้าเธอเป็นห่วงชั้นจริง...เธอช่วยนำนี่ไปให้กับคนที่คฤหาสน์ซะ แล้วพวกเขาจะรีบมาที่นี่เอง”
“แล้วให้ชั้นทิ้งนายไปเนี่ยนะ?? จะบ้ารึเปล่า ยังไงสองคนก็ดีกว่าคนเดียวนะ”
“แล้วถ้าเธอบาดเจ็บหละ??”
ชางมินพูดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด จูฮยอนนิ่งเงียบก่อนจะกัดริมฝีปากเล็กน้อย
“งั้นชั้นจะล่อพวกนั้นไปทางอื่นเอง ส่วนนายก็รีบไปเรียกให้คนที่คฤหาสน์มาช่วยละกัน”
“ไม่มีทาง!เธอเป็นผู้หญิงนะ อีกอย่างเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลชิม พวกนั้นไม่มีทางจะทำอะไรเธอหรอก”
“ก็สิ่งที่นายเอาให้ชั้นมานี่มันก็เป็นของตระกูลชิมนี่ ถ้าชั้นล่อพวกมันให้ไปที่บ้านใหญ่แบบช้าๆ นายรีบไปที่บ้านใหญ่ให้คนเตรียมรอพวกนั้นไว้ซะ ทุกอย่างก็เรียบร้อย”
“อย่าทำนะจูฮยอน!”
ชางมินพูดแต่ดูเหมือนช้าไป ร่างบางวิ่งออกไปจากที่หลบก่อนจะปาหินใส่ผู้บุกรุก...ดูเหมือนมันมีจำนวนมากกว่าที่คิด
“ผู้บุกรุกค่า ช่วยด้วย!!!”
จูฮยอนตะโกนร้องเสียงดัง ก่อนจะรีบวิ่ง
“บัดซบ! ตามมันไป”
ทั้งหมดรีบตามหญิงสาวไป จูฮยอนวิ่งสุดฝีเท้า ก่อนที่จู่ๆเธอจะสะดุดล้ม หญิงสาวลุกขึ้นก่อนจะพยายามวิ่งต่อ ก่อนที่จู่ๆเธอจะถูกดึงเข้าไปโอบกอดจากร่างแกร่งร่างหนึ่ง...
“ฮึ คุณชายชิมชางมินนี่...ลาภลอยจริงๆ”
เสียงของหนึ่งในเหล่าผู้บุกรุกเอ่ยขึ้น จูฮยอนตกใจกับสิ่งที่กำลังเกิด ชางมินไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์รึไง???
“นายทำไมไม่ไปหละ รู้มั้ยว่ามันอันตราย”
“แล้วที่เธอทำมันต่างกับอันตรายมั้ยหละ”
ชางมินเถียงกลับ จูฮยอนเงียบเมื่อไม่สามารถเถียงได้
“แล้วนี่พวกแกเข้ามาที่นี่ทำไม?”
“ฮึ ก็เพื่อกำจัดคุณชายชิมชางมินหนะสิ”
“ฮึ ไม่ง่ายมั้ง”
ชางมินพูด ก่อนที่เหล่าผู้บุกรุกจะกรูกันเข้ามา จู่ๆ เฮริคอปเตอร์ ทหาร และรถถังต่างเข้ามารุมล้อมทั้งหมดเอาไว้ จูฮยอนมองเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เหล่าผู้บุกรุกต่างถูกจับไปหมด ชางมินที่ดึงจูฮยอนเลี่ยงมายังที่โรงรถของพื้นที่ตระกูลชิม
“นายทำยังไงถึงได้มีคนมาช่วยเยอะขนาดนั้น”
“ก็แค่โทรเรียก แปลกรึไง??”
“แล้วทำไมไม่ทำตั้งแต่แรกหละ?? - - ให้ปากกาชั้นเพื่ออะไรไอ้บ้า”
“ก็ชั้นเห็นเธอกลัวนี่ ก็เลยกะให้ไปที่ๆปลอดภัยก่อน เพราะกว่ากองกำลังจะมา อาจโดนจับได้ก่อน มันก็อันตราย...คิดแล้วมันน่าเป็นห่วงนี่”
ชางมินพูด จูฮยอนมองชางมิน ... หมอนี่เป็นห่วงชั้นหรอเนี่ย?? ... จูฮยอนคิดในใจอย่างนึกสงสัย
“นายเป็นห่วงชั้นหรอ?”
“เปล่าซักหน่อย =0= เธอกลับบ้านเถอะน่า เดี๋ยวชั้นให้คนไปส่ง แล้วให้เอารถของเธอกลับไปด้วย”
“ขอบคุณนะค่ะพี่ฮเยจิน พี่อินซอง มาส่งแทถึงบ้านเลย”
“คำว่าค่ะ....”
“เว้นบ้างก็ได้หน่าที่รัก แทก็ลืมบ้างมันก็ไม่แปลกหนิ^^”
“ชั้นไม่ได้บอกให้นายพูด-___-+++”
“ขอโทษครับT^T”
แทยอนที่มองดูคู่สามีภรรยาที่ทะเลาะกันอย่างน่าเอ็นดู(?) ในสายตาของเธอ พวกเขาดูรักกันมาก เหตุผลนี้ทำให้อินฮวาโตมาอย่างน่ารักและซนสินะ ^^
“งั้นเดี๋ยวแทเข้าบ้านก่อนนะค่ะ ดึกขนาดนี้ไม่รู้พี่ยูลจะกลับมารึยัง”
“เดี๋ยว!!!”
แทยอนที่กำลังจะลงจากรถแต่ฮเยจินคว้ามือเอาไว้ก่อน หญิงสาวมองใบหน้าของฮเยจินอย่างสงสัย
“ค่ะ??”
“แทมีพี่สาวด้วยหรอ?”
“ค่ะ พี่สาวแท้ๆของแทเลย ชื่อยูริค่ะ พี่เค้าเปลี่ยนนามสกุลจากคิมเป็นควอนด้วย เลยกลายเป็น ควอนยูริ”
หญิงสาวตอบอย่างไม่คิดใดๆ ฮเยจินตกใจก่อนจะหันไปมองหน้าสามีของตนที่สีหน้าแทบไม่ต่างกัน...
“มีอะไรรึเปล่าค่ะ?”
“อะ...อะ..อ๋อ เปล่าจ้ะ”
“งั้นแทลานะค่ะ ฝันดีนะค่ะพี่ฮเยจิน พี่อินซอง^^”
แทยอนเอ่ยลาอีกครั้งก่อนจะลงจากรถ ฮเยจินมองตามหญิงสาวไป ก่อนจะมองเข้าไปในตัวบ้านที่ยูริเดินออกมาอ้าแขนรับแทยอนอย่างอบอุ่น พลันน้ำตาของฮเยจินหลั่งรินอย่างช่วยไม่ได้...
“อินซอง...อย่าบอกนะ...ว่าทงเฮรู้เรื่องนั้น...ถึง...คิดจะแก้แค้น...”
“ผมว่าไม่นะ...ผมว่าไอ้นั่นมันโดนคยูฮยอนปั่นหัวมันมากกว่า...”
“ชั้นไม่อยากให้เกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับยูริอีกครั้งนะ...เธอไม่ควรจะเจออะไรแบบนั้นอีกครั้ง...”
“เราไปขัดชะตาไม่ได้หรอกนะฮเยจิน...อะไรจะเกิด...มันก็ต้องเกิดซักวัน...”
“วันนี้ใครมาส่งถึงบ้านเนี่ย??”
“คนรู้จักคนใหม่ คิคิ”
“แล้วชื่ออะไรหละ??”
“ไม่บอก~~”
“เดี๋ยวนี้กล้ามีความลับกับพี่แล้วนะเรา”
“แทเปล่านะ~~ คิคิ”
แทยอนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนกับยูริอย่างเคยชิน เมื่อเห็นน้องสาวร่าเริงได้ขนาดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะต้องยีผมของเจ้าตัวยุ่งตรงหน้านี้ให้หายหมั่นไส้เสียหน่อย
“วันนี้มีคนมานอนบ้านเราด้วยหละ...”
“หืม??”
แทยอนทำสีหน้าสงสัยเมื่อจู่ๆยูริก็พูดขึ้นมา...
“จ๊ะเอ๋!!!”
“ว๊าย!ตกใจหมด เจสสิก้า จูฮยอน เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้”
แทยอนตกใจเมื่อจู่ๆสองเพื่อนสาวตัวดีก็ทำท่าเข้ามาแกล้งเธอซะอย่างนั้น ก่อนจะตีเบาๆไปที่ไหล่ของเพื่อนทั้งสอง
“ถ้าเล่นแบบนี้อีกนะ แม่จะเฆี่ยนด้วยแส้เลยหนิ”
“แกเป็นโรคซาดิสตั้งแต่เมื่อไหร่???”
เจสสิก้าเอ่ยถามเพื่อนสาวที่พึ่งกลับบ้านมา แทยอนหันไปมองเพื่อนสาวที่เอ่ยถามตนก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยดูน่าสงสัย...เจสสิก้าเริ่มรู้สึกขนลุกซู่ๆขึ้นมาอย่างประหลาด
“ตั้งแต่ที่รู้ว่า...ชั้น...เป็น...”
เจสสิก้าเริ่มเขยิบหนีแทยอนที่ทำเสียงน่ากลัวแล้วเข้ามาใกล้เรื่อยๆ....ก่อนที่เท้างามที่ใช้เดินแบบฟินาเล่จะโดนเข้าไปที่ท้องของแทยอนอย่างจัง จูฮยอนและยูริต่างหัวเราะเสียงดัง
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ชิ!ใจร้าย!!...ว่าแต่พี่แจจุงหละ??”
“รายนั้นพอกลับมาก็ขึ้นไปบนห้องไม่พูดไม่จาเลยหละ ไม่รู้ไปเจอเรื่องอะไรมา”
ยูริพูดอย่างเป็นห่วงน้องชายที่วันนี้ดูเงียบผิดปกติเกินไปจริงๆ...แม้จะอยากรู้แต่เธอก็ไม่อยากจะเข้าไปก้าวก่าย เพราะอาจเป็นเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวที่แม้แต่คนในครอบครัวอย่างเธอก็ยังไม่อยากยุ่งก็ได้...
“ขึ้นไปดูกันหน่อยดีมั้ยค่ะ??”
จูฮยอนเอ่ยทัก เจสสิก้ากับแทยอนพยักหน้าเห็นด้วย แต่ยูริส่ายหน้าก่อนจะยิ้มให้กับสามสาว
“ปัญหาทุกปัญหามีทางออก ถ้าแจจุงเค้าเครียดเรื่องอะไรจริง แม้เราจะพูดเท่าไหร่ เค้าก็ไม่หายหรอกจ้ะ บางทีอาจแค่สบายใจนะ...แต่ไม่นานมันก็จะกลับมาใหม่ สู้ให้เค้าตัดสินใจกับปัญหาหรือเรื่องที่กำลังคิดนั่นเองจะดีกว่านะจ้ะ”
ยูริเอ่ยบอก จูฮยอน เจสสิก้าและแทยอนพยักหน้ารับฟังคำสอนจากอาจารย์แม่(?) ที่มักจะดูเป็นผู้ใหญ่อย่างน่าเหลือเชื่อ
“แล้วเย็นนี้จะกินอะไรหละค่ะ หนูน้อยจูฮยอนหิวแล้ว~~”
จูฮยอนทำท่าออดอ้อนยูริราวกับเป็นพี่สาวของตนเอง ในขณะที่เจสสิก้าเข้าร่วมกับเพื่อนสาวคนดีด้วย
“นั่นสิน้า หนูน้อยเจสสิก้าก็หิวนะ~~”
“จ้าๆ งั้นเดี๋ยวพี่ทำอาหารให้ทานเอง นั่งรอกันได้เลยจ้ะ^^”
“ไชโย!!!”
“พี่คยูค่ะ ทำไมตอนเจอพี่แจพี่ถึงทำสีหน้าเหมือนตกใจหละ??”
ยุนอาเอ่ยถามเมื่อถึงบ้าน คยูฮยอนที่เดินนำน้องสาวหันกลับมาหาก่อนจะจับไหล่สองข้างเชิงเป็นการหยุดให้ฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด
“แจจุง...คือน้องสาวของยูริ ซึ่งเป็นผู้หญิงที่ฮันกยองกำลังเล่นด้วยตอนนี้...และฮันกยองก็คือพ่อของมุนบิน...ทีนี้เข้าใจรึยัง ว่าทำไมพี่ถึงตกใจ”
“!! พ่อของมุนบิน!!”
ยุนอาตกใจกับคำพูดของคยูฮยอน แม้คนตรงหน้าจะเคยเล่าเรื่องพ่อของมุนบินให้เธอฟัง แต่ก็ไม่คิดว่าโลกจะกลมถึงขนาดนี้
“แล้ว...ทำไมต้องเกลียดพี่แจด้วยหละ...พี่แจเค้าไม่รู้เรื่องหนิ”
ยุนอาพยายามพูด ในขณะที่คยูฮยอนส่ายหน้า
“พวกมันทั้งหมด...แจจุงคนนั้นอาจจะรู้เรื่องนี้ก็ได้นะยุนอา เพียงแค่มันทำเป็นไม่รู้และไม่พูด”
“ไม่จริง!! พี่แจจุงไม่ใช่คนแบบนั้น!!”
“แล้วเราคิดว่ารู้จักผู้ชายคนนั้นดีแค่ไหนกันยุนอา รู้จักโลกภายนอกมากแค่ไหนกันถึงเถียงพี่แบบนี้!!!”
ยุนอานิ่งเงียบกับคำพูดของคยูฮยอน...
“พี่ขอโทษที่ตะคอก...แต่พี่แค่อยากให้เราทำบางอย่างให้พี่...”
“ทำอะไรค่ะ??”
“หลอกเข้าไปใกล้ชิดมัน แล้วหลอกถามความลับของบริษัทมันมาให้มากที่สุด!!”
จบไปแล้วกับตอนนี้ เฮือก! ฮาร์ดคอร์จริงๆ รู้นะว่าทุกคนอยากรู้แล้วว่าความลับโน่นนั่นนี่คืออะไร...ถ้าบอกนิดเดียวรู้กันหมดแน่เลยT^T คิคิ เอาไว้จะพยายามใบ้นะค่ะ^^
ความคิดเห็น