คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 ไม่สบาย..
ตอนที่ 5 ไม่สบาย..
“อืมม...”
“เฮือก!! ”
เสียงครางจากปากสวยเบาๆ ทำให้คนข้างๆถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะรีบเดินออกไปข้างนอกทันที
แอด~ ปัง!!
เสียงปืนที่ดังขึ้น เย้ยย(เมาและตู) เสียงประตูที่ปิดลงช้าๆ (ตรงไหน)
เจ้าของดวงตาเย็นชายังคงจับลูกบิดประตูค้างไว้ด้วยสายตาเหม่อลอย ก่อนจะต้องย่องเข้าไปเพื่อหยิบแว่นตาอีกครั้ง -*- แล้วกลับมาเก๊กที่น่าประตูต่อ
‘จนได้สินะเรา’
มาสเตอร์หนุ่มค่อยๆยกมือขึ้น เสยผมที่ปรกหน้าให้พ้นๆทาง ทั้งๆที่มันก็จะลงมาปรกหน้าใหม่เสมอๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวเฟื้อย
“ เฮ้อออ....ไม่น่าเลย ” แล้วก็นั่งกุมขมับอยู่ที่หน้าห้องนั้นเอง
‘ถึงเขาจะรักไคโตะยังไง แต่นี่เป็นสิ่งที่ควรทำงั้นเหรอ..?
ทั้งๆที่ไม่ได้แพ้ฤทธิ์ยาเลยสักนิด.. แต่ก็เลือกที่จะทำงั้นเหรอ เหอะๆ เขานี่มันแย่กว่าหมาข้างถนนอีก’
(ดู ลูกตูมันเปรียบเปรย-*- ตายและ)
มาสเตอร์ค่อยๆแง้มประตูส่องดูร่างบางที่ยังคงคุดคู้ตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ด้วยดวงตาที่คาดเดาได้ยาก (ขนาดฉันเป็นแม่นะเนี่ย-*-)
“ หึๆ คนรู้จักทีนายคิดว่าใจดีที่สุด... คงจะเป็นคนที่ไว้ใจที่สุดไม่ได้ซะแล้วล่ะ ไคโตะ..”
มาสเตอร์พูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นจัดเสื้อเชิ้ตแบบลวกๆแล้วเดินลงข้างล่างไป.. พร้อมกับเสียง ที่ค่อยๆเบาลงตามระยะห่างของมาสเตอร์
.......
...
..
“ อา...อืมมม..งุมๆ ” เสียงเพ้อเบาๆค่อยๆ ออกมาจากปากของคนขี้เซา ที่บัดนี้ ยังไม่ยอมตื่น-*- ผมที่น้ำเงินที่ค่อยๆซุกลงไปตามซอกเล็กซอกน้อยของผ้าห่มเหมือนเด็กขาดหมอนข้าง ทำเอาไคโตะดูโมเอะขึ้นทันตา
(นักอ่าน:อ่าว อินี่นอกเรื่องแระ- -* อยากตายเหรอไงฟระ)(ไรเตอร์: เย้ยย แค่คิดน่ะจ่ะ^^; เข้าเรื่องกานเถอะน๊อ )
ก่อนที่เจ้าตัวจะปรือตาขึ้นมา มองทุกๆสิ่งที่อยู่ในห้อง
แล้วก็เป็นแฉกเช่นทุกเช้า...บรรยากาศน่านอนต่อชะมัด ผมขอนอนต่ออีก2-3นาทีดีกว่า อืม งุมๆๆ~ ว่าแล้วเจ้าตัวก็ทำท่าจะคุดคู้กลับเข้าไปในผ้าห่มต่อ ..แต่พอไคโตะเหลือบมองไปยัง นาฬิกา!!
“เย้ยยยยย สายแล้วนี่หว่า” ไคโตะลุกลี้ลุกล่น รีบเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกามาดูใกล้ๆ
“ตายล่ะเหวย!! ยังไม่ได้ทำอาหารเช้าให้มาสเตอร์เลย” ด้วยความต๊กกะใจ (แบบโอเวอร์นิดๆ) ไคโตะจึงลุกพรวดอย่างไม่แคร์สื่อ (ยังไงหว่า??) แต่ก็เพียงไม่นานเท่านั้นแหละ -*-
“อ....โอ๊ยย!!..เจ็บ..เจ็บเป็นบ้าเลยT_T” ก็ต้องลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง เจ็บจนน้ำตาเล็เลยแฮะ ไคโตะค่อยๆปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบบอกเซอร์ ที่ถูกกองๆเอาไว้กับเสื้อผ้า มาใส่ อย่าง ออดๆแอดๆ
ก่อนที่ไคโตะจะยืดขาไปเกี่ยวกางเกงผ้ายีนสีน้ำตาล ขึ้นมาใส่
โอยย .. แค่ขยับนิดเดียวก็เจ็บซะเจียนตาย ไคโตะคิด ขณะที่ยังคงนอนอยู่ท่าเดิม (ไม่อยากขยับ) สงสัยอาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนนี้... อ๊ากก ไม่อยากจะคิด ไคโตะซุกหน้าที่แดงระเรื่อลงกับกองผ้าห่ม เหลือเพียงดวงตาที่ยังคงจ้องมองไปยังเพดาน แบบคนคิดไม่ตก
‘ทำไมกันนะ...เจ็บจะตาย..เจ็บจนแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่ก็ยังมีความสุข... ไม่เข้าใจตัวเองเลย ’
ไคโตะคิดในใจเงียบๆ ขณะที่ยังคงวาดนิ้วไปมาในอากาศ
“ไคโตะ...ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงนุ่มอบอุ่นพูดขึ้นเบาๆในความเงียบ ในมือมีขนมปังปิ้งกับโกโก้
“กินอะไรหน่อยไหม”
มาสเตอร์พูดเบาๆแล้วนั่งลงข้างๆ(ซาก)ไคโตะ
“อ่า...มาสเตอร์..ขอบคุณครับ”
ไคโตะพูดแล้วค่อยๆยันตัวเองขึ้นมานั่งช้า เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่มีรอยจางๆเต็มไปหมด จนคนที่ทำอดที่จะหันหน้าหนีไม่ได้ (อายว้อย) (ไรเตอร์:อายทำไมลูก กล้าทำกล้ารับสิ > < )
“ทำไม..ไม่ใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยหน่อย”
มาสเตอร์ตำหนิเล็กๆขณะที่มือยังคงเกาจมูกแก้เก้อ
“เอ่อ..ก็เสื้อผม มันอยู่ตรงนู่นอ่ะครับ”
ไคโตะผู้ใสซื่อ ชี้นิ้วไปยังเสื้อของตัวเองที่กองอยู่ไกลเกินเอื้อม
“แล้ว..ผมก็เจ็บกว่าจะลุกไปเอาน่ะครับ”
ไคโตะหน้ามุย พลางเอานิ้มจิ้มๆไปที่เอวตัวเอง
“ปวดไปทั้งตัวเลยครับ มาสเตอร์ ”
....................................................................................................................................
ฉับ!! ตัดขาดในทีเดียว
ก่อนอื่นต้องของอภัยมากๆT^T ช่วงนี้มันเปิดเทอมเเล้วอ่า เเง้ๆๆ
อาจจะอัพช้าไปบ้าง (+อู้เล็กน้อย อ้าวเฮ้ย!!)
เเต่จะนำมาลงอย่างสม่ำเสมอ(รึเปล่า)นะคะ
เเปะรูปต่อ-*-
บะบายจ้า เฟี้ยวววว~!!!
ความคิดเห็น