คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :EP: 6 Fade Away... [100%]
EP:6 Fade Away
ยงฮวานิ่งไปซักพัก สายตาเรียวไล่มองไปทั่วใบหน้าของคนเอ่ยปาก
“เดี๋ยวก็ไข้ขึ้นอีกหรอกครับ”
“ฉันไม่สน”
จียงว่า รั้งตัวคนตรงหน้าเข้าหา
“กล้าขัดรึไง”
ยงฮวาทำสีหน้าคิดอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะใช้มือตัวเองเชิดคางคนเอาแต่ใจขึ้น
“กินยาแล้วนอนดีกว่านะ”
“จองยงฮวา” จียงเรียกเสียงเขียว
“ไว้หายแล้วค่อยทำก็ได้นี่”
ร่างสูงว่าแล้วหันไปหยิบยาทันที เล่นเอาจียงอารมณ์เสียมากที่โดนขัดใจ
กินยาบ้าอะไรเล่า!! จองยงฮวาก็รู้ไม่ใช่รึไง เขาไม่ชอบกินมันเลย ไอ้ยาเม็ดเนี่ย!!
“เอ้า”
ยงฮวาส่งยาให้แล้วยิ้มบางๆ แต่จียงกลับปัดมันเบาๆแล้วทำสีหน้าไม่พอใจ
“ฉันไม่ชอบกินยา”
“ไม่เอาน่า เดี๋ยวไม่หายนะครับ” ยงฮวาพยายามหว่านล้อมด้วยเสียงนุ่ม
“งั้น...”
เรียวปากแดงเชิดขึ้น แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“ก็ป้อนสิ”
ร่างบางทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ ยงฮวายิ้มน้อยที่มุมปากแล้วพูดตอบ
“เอาแต่ใจชะมัด”
“ถ้านายป้อนฉันจะกินนะ...”
“อือ....”
ยงฮวาตอบกลับเบาๆ แล้วดึงตัวจียงเข้าหา
มือใหญ่กรอกยา 2-3 เม็ดใส่ปากตัวเอง ตามด้วยน้ำ
แล้วป้อนคนตรงหน้า ....ด้วยปาก....
“อือ”
ตอนนี้รู้สึกเหมือนยงฮวาจะลืมจุดประสงค์ของเขาไปเสียเอง
ร่างสูงค่อยๆดันตัวจียงลงกับเตียงแล้วรุกไม่หยุด
“อื้อ ยง...”
จียงครางเบาๆแล้วโอบรอบคอยงฮวาเอาไว้
ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำเอาทั้งสองคนชะงักกึก
“จียง ยงฮวา นอนรึยัง”
เสียงเท็ดดี้ดังขึ้นจากอีกฟากของประตู
ยงฮวาผละออกจากจียงแทบจะทันทีแต่ยังไม่วายหันกลับมาเพราะคนตัวเล็กดึงแขนเขาเอาไว้
“เกือบแล้วนะเนี่ย”
“ชิ”
คนตังสูงแกะมือจียงออกเบาๆ แล้วเดินไปที่ประตู
แกร๊ก...
“ครับพี่เท็ดดี้”
“จียงเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ เพิ่งจะกินยา...ไปเมื่อกี้”
ยงฮวาเบี่ยงตัวให้เท็ดดี้เดินเข้ามาในห้อง
พี่ชายทำหน้าเป็นห่วงแล้วเอาหลังมือแตะเข้าที่หน้าผากของจียง
“ตัวไม่ค่อยร้อนแล้วหนิ”
“อือ” จียงตอบกลับไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก
“งั้นพี่ไม่รบกวนละ ถ้ายังไงคืนนี้พี่ฝากจียงด้วยนะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเคลียร์งานให้เสร็จก่อน พรุ่งนี้จะได้มีเวลาดูจียง”
เท็ดดี้พูดกับยงฮวาก่อนที่จะขอตัวออกไป
เสียงประตูปิดลง ตามด้วยเสียงล็อคประตู
จียงยังนั่งหน้างออยู่ที่เดิม
“เอ้า นอนเถอะครับพี่”
“นอน ....ในความหมายของนาย..” ร่างบางพูดเสียงเรียบ
“...”
“…หรือของฉัน” สายตาจ้องไปที่คนตรงหน้า
“หึ”
“...”
“นอนของผมก็คือ หัวถึงหมอน หลับตา แล้วก็พักผ่อนครับ”
“ชิ ฉันเกลียดนายชะมัด”
“ชอบพูดจาสองแง่สามง่ามนัก เดี๋ยวก็จับปล้ำซะเลยหนิ” ยงฮวาว่าเบาๆ ก่อนที่จะดึงจียงให้ล้มตัวลงนอน
“อย่ามายุ่งน่ะ ฉันนอนของฉันเองได้” จียงสะบัดมือออก ร่างสูงเดาได้ในทันที
...ควอนจียงกำลังงอน...
“หือ แล้วจะเสียงดังทำไมอ่ะ อย่าสะบัดมือผมด้วย”
“ไม่ต้องมาพูดมาก” คนตัวเล็กหันหน้าหนีแล้วนอนลงอย่างว่าง่ายแถมยังดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
“โอ๋ๆๆๆ อย่างอนนะ”
“...”
“พี่จียงงงงงงงง” ยงฮวาพยายามเขย่าตัวจียงเบาๆ
“...”
“โอเค”
สิ้นเสียงทุ้มของยงฮวา เขามุดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับจียงแล้วคว้าคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน
“ไอ้บ้า ปล่อยเลยนะ”
“ไม่เอาอ่า อย่างอนเลยน้า~”
“ชิ...”
“พี่จียงของผมต้องไม่ขี้งอนซี่~”
“ใครเป็นของนายกัน ไอ้โรคจิต”
“ใจร้ายอ่ะ”
“...”
“มาหอมที”
ว่าจบ ยงฮวาพยายามจะจับหัวจียงให้หันมาทางเขา แต่ร่างบางก็ยังดิ้นขลุกขลัก
“อย่านะไอ้บ้า!!”
“เร็วๆดิ มาจุ๊บๆ ฮ่าๆ”
........................
เวลาเช้าวันใหม่มาเยือน
ยงฮวาเดินออกมาจากห้องน้ำ
ร่างสูงเช็ดหน้าด้วยผ้าสีขาวก่อนที่จะเอามาฝาดบ่า
ตาเรียวจ้องมองไปที่คนผมทองที่ยังหลับสนิท
ขายาวก้าวไปที่โต๊ะข้างเตียง หยิบโทรศัพท์ตัวเองที่วางไว้คู่กันกับโทรศัพท์ของจียงขึ้นมาอย่างเบามือ
ก่อนที่จะกดโทรออกไปที่เบอร์หนึ่ง...
เสียงรอสายดังอยู่ไม่นาน ปลายสายก็รับ
//ฮัลโหล?//
“อือ ว่างอยู่รึเปล่า”
//ก็นิดหน่อย ...เฮ้ อย่ายุ่มย่ามสิ// ปลายสายตอบกลับ ก่อนจะเหมือนหันไปว่าใครสักคน
“บ่ายโมงเจอกันที่คอนโด”
//คอนโดแก?//
“อือ”
//เรื่องเดิมๆใช่มะ?//
“นั่นแหละ”
//โอเค แล้วเจอกัน เดี๋ยวไป เฮ้!!....ติ๊ด//
เสียงดังตามสายหยุดลงเนื่องจากการวางสาย ยงฮวาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะเริ่มสะกิดคนบนเตียง
“พี่จียง”
“อือ”
“พี่จียงงงง”
“อื้อ...”
ร่างบางตอบกลับในลำคอ แต่ก็ยังไม่ยอมลืมตา
“ให้ตาย ...ที่นี่สระอยู่ไกลซะด้วยสิ” ร่างสูงพึมพำกับตัวเองเบาๆด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ถ้าพี่ไม่ตื่นนะ ผมจะ...อุ๊บ”
ยังไม่ทันจบประโยค แขนเล็กของคนที่คิดว่ายังไม่ตื่นก็ยกขึ้นดึงคอเสื้อยงฮวาลงไปทันที
“นายจะทำไม?”
“อืม....ไม่รู้สิน้า” ยงฮวาตอบสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ชิ”
จียงปล่อยคอเสื้อยงฮวา ก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้น
ร่างบางมองไปรอบห้องด้วยสายตาที่ยังเบลอๆ
“ฉันไปเข้าห้องน้ำดีกว่า” จียงลุกขึ้นยืน แล้วเดินโซเซเข้าห้องน้ำไป
“ให้ผมช่วยอาบป่ะ??”
“ไม่ต้อง!”
“ให้ตายสิ” ยงฮวามองตามคนตรงหน้าไป แล้วส่ายหัวเบาๆ
เวลาผ่านไปไม่นาน จียงกับยงฮวาเดินลงมาข้างล่าง พบว่าเท็ดดี้กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร
“เอ้าพอดีเลย พี่กำลังจะให้คนขึ้นไปตามเลยเนี่ย”
“รบกวนหน่อยนะครับ” ยงฮวาว่าเบาๆ
“ไม่หรอกน่ะนั่งก่อนสิ”
“ครับผม”
“เป็นไงบ้างจียง ดีขึ้นรึยัง?”
เท็ดดี้หันไปถามน้องชายสีหน้าเป็นห่วง
“ก็ดีขึ้น หายแล้ว”
“แน่ใจนะ” เท็ดดี้ยังคงสงสัย
“อือ” ร่างบางตอบเบาๆ ก่อนจะลงมือทานอาหารเช้า
“จะกลับแล้วหรอ?”
จียงถามขึ้น หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ ยงฮวากำลังเตรียมตัวจะออกจากบ้าน
“ครับผม พอดีมีธุระน่ะ” ร่างสูงตอบกลับ แล้วหันมายิ้มให้น้อยๆ
“อือฮึ จะทิ้งกันงั้นสิ”
“ไม่ได้ทิ้งซักหน่อย ก็บอกว่ามีธุระ ผมไม่กล้าทิ้งพี่หรอกนะ”
“ให้มันจริง”
“น่านะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมแวะมาหา ไปก่อนนะครับ” ยงฮวาตัดบท แล้วเดินออกนอกตัวบ้านไปทันที
ร่างบางยืนหน้างออยู่ซักพักก็เดินกลับเข้าไปทางห้องโถง สายตาเหลียวไปมองเห็นเท็ดดี้เข้า
“มานี่ก่อนสิจียง”
“?”
“ไม่กินยาเดี๋ยวไม่หายหรอกน่า”
เท็ดดี้ว่า พลางยื่นยามาให้
“...” จียงรับยาไปอย่างว่าง่าย แล้วรับแก้วน้ำที่พี่ชายส่งมาให้
คนตัวเล็กมองยาอยู่นาน แล้วเงยหน้าขึ้นมองเท็ดดี้อีกครั้ง
“กินเข้าไปเถอะ แค่สองเม็ดเอง”
จียงทำหน้าย่นจมูก ก่อนจะกรอกยาสองเม็ดเข้าปากตามด้วยน้ำอย่างรวดเร็วจนเท็ดดี้อึ้ง
....เกลียดยาขนาดนั้นเลย..???
“แหยะ” จียงร้องออกมาเบาๆ แล้วส่งแก้วน้ำคืนให้เท็ดดี้
“มันขมมากรึไง?”
“ไม่ขม แต่ไม่ชอบ” ร่างบางตอบกลับเสียงเบาๆ
“จะมาชอบกินยาน้ำเป็นเด็กๆไม่ได้แล้วนะ โตขนาดนี้แล้ว”
“จิ๊”
คนเป็นน้องจิ๊ปากอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟา แล้วหยิบรีโมทขึ้นมากดไล่ช่องไปเรื่อยๆ
“ให้ตาย”
เท็ดดี้ร้องออกมาแล้วส่ายหัวหน่อยๆ จียงก็เป็นเหมือนเดิม เอาแต่ใจยังไงยังงั้น เขาล่ะกลุ้ม...
ร่างสูงของเท็ดดี้เดินหายขึ้นไปที่ชั้นบน จียงยังนั่งเล่นอยู่ที่โซฟา
สักพักหนึ่งเสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ
จียงหันหน้าไปมองด้วยความสงสัย
เสียงสูงร้องทักออกไป เมื่อนึกว่าเป็นคนที่ตัวเองกำลังนึกถึง
“นายลืมของรึไง จอง...”
เสียงของจียงเงียบไปทันทีเมื่อได้เห็นใบหน้าผู้มาเยือนได้อย่างชัดเจน
ไม่ใช่ยงฮวา
ไม่ใช่แดซอง
แต่มันกลับเป็น
....ชเวซึงฮยอน...
ยังกล้าโผล่หน้ามาอีกหนิ ...ชิ
“ผิดหวังล่ะสิ ที่ชั้นไม่ใช่ใครบางคน”
“ไม่หนิ”
จียงตอบไปงั้นๆ ก่อนจะหันจ้องหน้าจอทีวีอย่างคนไม่สนใจ
“เห็นว่าไม่สบาย รอบนี้ของจริงหรือแกล้งป่วย?”
“ถ้าจะมาพูดจาหมาๆแบบนี้ล่ะก็ ...กลับไปเลย”
“แล้วจะเอายังไง”
ซึงฮยอนพูดเสียงดุขึ้น เขาล่ะเกลียดนักเวลาที่จียงทำตัวแบบนี้
ทำเหมือนไม่เห็น
ทำเป็นไม่สนใจ
........เหมือนเขามันไม่มีตัวตน...
ร่างสูงคว้าข้อมือจียงขึ้นมาแล้วรั้งเข้าหาตัว
“ปล่อยฉัน” จียงพูดเสียงเข้ม
“...”
“ถ้าจะโผล่หน้ามาเพื่อทำร้ายร่างกายฉันล่ะก็ ไสหัวไป!”
ร่างบางร้องลั่นแล้วสะบัดมืออย่างแรงให้หลุด ซึงฮยอนปล่อยข้อมือบางออกก่อนที่จะพูดบ้าง
“ฉันจะไม่ทำร้ายร่างกายนายถ้านายรู้จักทำตัวดีๆ”
“ก็ดี” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเบาๆ ในหัวเริ่มจะคิดอะไรออก
จียงดูจะใจเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยปากออกไป
“งั้นเรา....”
“...”
“มาตกลงกันดีๆมั้ยล่ะ?”
ซึงฮยอนนิ่งไปซักพัก ร่างสูงทำหน้าเหมือนสงสัย ก่อนจะทวนคำออกไป
“ตกลง?”
“อื้อ”
จียงพยักหน้าให้ ยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินนำไป
“ตามมานี่”
ก็....
เดี๋ยวพี่เท็ดดี้มาเจอเข้า
...ได้เป็นเรื่อง
ร่างบางเดินขึ้นไปทางชั้นบน ซึงฮยอนพอจะเดาออกว่าไปที่ไหน
ร่างสูงยิ้มเพียงแวบเดียว ก่อนที่จะเค่นหัวเราะในลำคอ
“หึ รอบนี้ชวนขึ้นห้องเลยรึไง”
“ถ้ารู้ว่าพูดแล้วอัปมงคลแบบนี้ ...หุบปากไปดีกว่า”
จียงหันมากัดตอบ ทำเอาซึงฮยอนเงียบไป
ขายาวเดินนำเข้ามาถึงในห้องตัวเอง เมื่อซึงฮยอนเดินตามเข้ามา เขาปิดประตูอย่างเบามือและล็อคประตูทันที
“ฮึ รู้ดีนี่นา” จียงพูดเหน็บ
คนตัวบางเดินไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ปลายเตียง ก่อนที่จะเริ่มพูด
“ถ้าชั้นพูด ฟังก่อน ห้ามขัด”
“...”
“ข้อที่ 1 ห้ามทำร้ายร่างกาย ใช้ความรุนแรง ป่าเถื่อน ปากหมา กวนอวัยวะเบื้องล่าง หรืออะไรก็แล้วแต่ พูดง่ายๆก็คือทำตัวให้มันดีๆเข้าไว้”
“...” ซึงฮยอนเงียบนิ่งมองหน้าจียง
“ข้อที่ 2 ถ้านายทำตามที่บอกไปเมื่อกี้ได้ ฉันก็จะทำตัวดีๆกับนายเหมือนกัน”
“ชิ” คนตัวโตหัวเราะออกมาเบาๆ
จียงปรายตามองเพียงเล็กน้อย ก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วแล้วเริ่มพูดต่อ
“ข้อที่ 3 สำนึกเอาไว้เสมอว่า ฉัน กับ นาย ไม่-ได้-เป็น-อะ-ไร-กัน ข้อนี้จำเอาไว้ให้ขึ้นใจ เพราะฉะนั้นถ้าฉันจะไปไหนกับใคร นายไม่มีสิทธิ์ยุ่งไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น”
ข้อนี่จียงเน้นเสียงหนักแน่นมากกว่าข้ออื่นมาก ให้รู้ว่าสำคัญมากที่สุด
แน่นอนว่าคนฟังย่อมต้องไม่พอใจ แต่ยังเก็บอาการเอาไว้ได้อยู่
“ข้อที่ 4 สุดท้าย ถ้าจะนัดไปไหน ช็อปปิ้ง ดูหนังกินข้าว หรือ...มากกว่านั้น ต้องโทรนัดก่อน”
ร่างบางพูดจบก็ยิ้มมุมปากเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“รับได้ก็อยู่ รับไม่ได้ก็...”
จียงพยักหน้าไปทางประตู “เชิญ”
“...”
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังไม่มีท่าทีจะปฏิเสธ จียงจึงพูดขึ้นอีกครั้ง
“มีคำถามถามได้”
คอนโด Bluetory ชั้น 22
//เปิดประตูดิ๊//
“แปป”
ยงฮวาเดินไปเปิดประตูแล้วก็อดทำหน้าสงสัยไม่ได้
ก็คนที่เค้านัดให้มาตอนบ่าย ดันโผล่มาตั้งแต่ยังไม่เที่ยงนี่นา
“จำได้ว่าบอกว่าบ่ายโมง”
“อือจำได้ แต่ถ้าฉันไม่ออกมาก่อน...”
“...”
“สงสัยจะไม่ได้ออกแล้วว่ะ”
ร่างสูงตรงหน้าทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะสายตาจะเหลือบไปเห็นรอยแดงๆแถวๆคอของเพื่อน
“อือ เข้าใจแล้ว”
คนตัวบางเดินสบายอารมณ์เข้าไปในห้องอย่างคุ้นเคย ก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนโซฟา
“เอ้อออออ ว่ามาสิ รอบนี้คนไหนอีก?” ว่าพลางบิดขี้เกียจไปมา
“เอาไปดูเอง”
พูดจบก็โยนกระดาษสองแผ่นที่แม็กติดกันเอาไว้ให้คนบนโซฟารับไปดู
ตาเรียวเบิ่งโตขึ้นเล็กน้อยทันทีที่ได้เห็นชื่อบนกระดาษ
“อะไรเนี่ย งานช้างซะแล้วสิ”
“ทำไม”
“เฮ้อ ...ยงฮวา ถามจริงเหอะว่ะ”
“อะไร”
“เมื่อไหร่มึงจะล่ามโซ่พี่จียงของมึงเอาไว้ซักที เดือดร้อนกูตลอด”
“ก็อยากอยู่”
“เร็วๆเข้าโว้ย กูเหนื่อย”
“ชิ”
.........
ซึงฮยอนยังคงจ้องหน้าจียงนิ่ง จนร่างบางเริ่มเอ่ยปากถามอีกครั้ง
“เอ้า ว่าไง?”
จะให้เขาปฏิเสธหรอ? บอกไว้คำเดียวว่า ไม่...
ถ้ามันเป็นเมื่อก่อน..
อย่าว่าแต่ข้อตกลงบ้าๆแบบนี้เลย
...แค่จะมองหน้ายังไม่มีหวัง จะคุยด้วยคงมีวัน
จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าเขาจะเรียกว่ามันคือ “โอกาส”
ในเมื่อ ควอนจียงหยิบยื่นมาให้ เขาก็ต้องรับมันเอาไว้...
“ฉันถามน่ะ ตอบสิ”
“มี” ร่างสูงเอ่ยพูดเสียงต่ำ
จียงเงยหน้าเพื่อรับฟังอย่างตั้งใจ
แน่นอนล่ะ ถ้าหมอนี่ทำตัวดีๆได้ เขาก็คงไม่ต้องเหนื่อย...
“แล้วจะต้อง...”
“...”
“โทรนัดนายด้วยรึเปล่าถ้าเกิดว่าตอนนี้...”
“...”
“ฉันอยากนอนกับนาย”
จียงนิ่งไป สายตามองค้างอยู่ที่เดิม...
....สุดท้าย มันก็ไม่มีอะไรจะให้เสียอยู่แล้ว.....
ควอนจียงมองไปที่ตาของคนตัวสูงจนสบตากันอีกครั้ง ก่อนที่ร่างบางจะเอ่ยเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน
“ไม่ต้อง....”
พูดจบไม่เท่าไหร่ ซึงฮยอนโน้มตัวลงมาทันทีแทบจะไม่ทันให้ร่างบางได้ตั้งตัว
“อะ”
จียงตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
จนสุดท้ายซึงฮยอนออกแรงยกตัวจียงขึ้นมาจากโซฟาที่เขานั่งอยู่
รู้ตัวอีกที จียงก็รู้สึกได้ว่าหลังของเขากำลังสัมผัสกับเตียงนุ่ม
“อื้อ”
ร่างบางครางน้อยๆในลำคอ ก่อนที่ซึงฮยอนจะเริ่มจัดการคนตรงหน้าอย่างคุ้นเคย....
.............................to be con
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย อารายแว๊ - -*
แต่งไปแต่งมา งงตัวเอง นี่กุกำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย? หมั่นไส้ใครเป็นพิเศษรึเปล่า?
รอบนี้ขอโควต้าคนเม้นซัก สามร้อยได้ป่ะ เดี๋ยวมาต่อเลย จุ๊ฟๆ
ความคิดเห็น