ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
“แลนซ์~~ ตื่นรึยัง~~”เสียงใสๆของใครบางคนดังขึ้นหน้าประตูพร้อมเสียงทุบดังใครมๆอย่างกับจะพังมันลงมา เรียกให้ร่างที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่ม สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจก่อนคว้าเสื้อคลุมสีดำสนิทมาสวม แล้วปั้นหน้านิ่งก่อนส่งเสียงเหี้ยม
“ใครกันกล้ามารบกวนข้า!!”เขาเปิดประตูออกโดยแรงอย่างหงุดหงิด ก่อนชะงักเมื่อพบว่าใครอยู่หน้าประตู เทพอัศวินครีอุส(จอมวุ่นวาย)ยืนฉีกยิ้มอย่างไม่รู้ไม่ชี้กับสีหน้าของเพื่อนสนิทแม้แต่นิด กลับเดินมาโอบแขนข้างหนึ่งอย่างเทอร์มิสแน่นแล้วเริ่มอ้อน
“แลนซ์~ ข้าอยากกินขนมจัง เจ้าออกไปซื้อกับข้าหน่อยสิ น้า~” แลนซ์ เทอร์มิส หน้าขึ้นสีอย่างไร้สาเหตุก่อนจะพยายามเรียกสีหน้าสงบนิ่งของตนคืนมาแล้วกล่าวเรียบๆ
“ข้าไม่ว่าง” ครีอุสนิ่วหน้าลงอย่างขัดใจ ก่อนอ้อนต่ออย่างไม่ยอมแพ้
“นะๆ แลนซ์ไปกับข้านะ ข้าอยากให้เจ้าไปด้วยอ่า...”
“ข้ามีงานต้องจัดการ” เมื่อคำตอบที่ได้ยังคงเดิม เจ้าของดวงตาสีมหาสมุทรก็เบ้หน้าลง น้ำใสๆเริ่มคลอหน่วงอยู่เต็มดวงตากลมโต เสียงที่ดังก็เปลี่ยนจากออดอ้อนเป็นตัดพ้ออย่างน้อยใจ
“แลนซ์ใจร้าย...ฮึก...เจ้าเกลียดข้าแล้วใช่..หมะ...ไหม...ฮึก เจ้าเห็นงานสำคัญกว่าข้า...เจ้ามันใจร้าย...ใจร้ายที่สุด!! ฮืออออ” สิ้นคำตัดพ้อต่อว่า เจ้าของเรือนผมสีทองสว่างไสวก็ปล่อยโฮออกมาเต็มที่ เทอร์มิสเบิกตากว้างอย่างตกใจ หันไปมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร ก็รีบหาวิธีปลอบใจคนตรงหน้าอย่างลนลาน
“ครีอุส...ข้าขอโทษเจ้าอย่างร้องสิ...ข้าขอโทษ” แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล เพราะเจ้าคนตรงหน้ามันยิ่งสงเสียงร้องดังขึ้นไปอีก เทพอัศวินเทอร์มิสขมวดคิ้วอย่างกังวลด้วยความคิดที่ว่า หากเกิดท่านอดีตเทพอัศวินครีอุส อาจารย์ของเจ้าคนมาเห็นลูกศิษย์สุดรัก สุดหวงของตัวเองร้องไห้เพราะข้า...ข้าตายแน่!! แลนซ์ เทอร์มิส ขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีกก่อนระบายลมหายใจแรงแล้วตอบอย่างไม่มีทางเลือก
“ข้าไปกับเจ้าก็ได้...ครีอุส”
“แลนซ์ ใจดีที่สุดเลย~” พอได้สมดังใจหวัง หน้าตาที่ไหลอาบแก้มราวน้ำบ่าเมื่อครู่ก็หยดลงอย่างกับปิดก๊อก! ก่อนตัววุ่นวานจะกระโดดหอมแก้มข้าอย่างรวดเร็วก่อนวิ่งกลับไปในห้องของตัวเองก่อนจะยื่นหน้าออกมาพูดกับเทพอัศวินเทอร์มิสที่กลายร่างเป็นก้อนหินว่า
“อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่หน้าประตูตำหนักนะ!”ก่อนพลุบหายเข้าไปในห้องอีกครั้งอย่างไม่สนใจอาการแข็งค้างของเทพอัศวินเทอร์มิสอีกเลย.....
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“นั่นเจ้าสมผ้าคลุมมาทำไมอ่ะ แลนซ์” ตัวปัญหาเอ่ยถามอย่างแปลกใจกับร่างที่คลุมด้วยผ้าสีหม่นของข้า ก่อนกอดอกเอียงคอมองข้า อ่า...ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้มีคนอยู่เต็มไปหมดล่ะก็...ข้าจะกดเจ้าตรงนี้ล่ะ!!(เริ่มหื่น)
“เจ้าอย่าใส่ใจเลย...ไปกันเถอะ ข้าต้องรีบกลับมาทำงาน”ข้าตอบอย่างเอาการเอางาน เบนสายตาออกมาก่อนที่ข้าจะทนไม่ไหว เกรเซียสร้องอืมตกลงเบาก่อนจะลากข้าออกเดินไปในตลาดทันที เขาลากข้าผ่านฝูงชนที่เบียดเสียดเข้ามาที่ใจกลางเมือง ข้าหันซ้ายหันขวาอย่างไม่ชิน เพราะปกติเวลาข้าออกไปไหนมาไหนจะมีหน่อยเทพอัศวินเทอร์มิสของข้าติดตามไปด้วยเสมอ แล้วฝูงชนรอบข้าก็จะแหวกทางออกให้ข้าเดินผ่านไปได้แบบสบายๆ บางคนถึงกับไม่กล้ามองหน้าข้าด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้คนรอบข้างไม่รูสึกถึงการมีอยู่ของข้า ทุกอย่างเต็มไปด้วยความสับสน วุ่นวายและรีบร้อน ข้าเหม่อได้สักพัก เจาคนที่ลากข้าโดดงานมาซื้อขนมเป็นเพื่อนก็กระตุกชายผ้าคลุมของข้า
“ถึงแล้ว เข้าไปกันเถอะ”เกรเซียสว่า พร้อมดึงมือข้าเดินเข้าไปในร้านขายขนมหวานเบื้องหน้า เสียงกรุ้งกริ่งของกระดิ่งแก้วดังกังวานใสต้อนรับบุคคลสองคนที่ก้าวเข้ามาในร้าน กลิ่นหอมของขนลอยตลบอบอวนในอากาศ ภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าขาว ขนมนานาชนิดถูกจัดเรียงอย่างสวยงามอยู่ในถาดสีเงินสลักลายสวยงาม เลยไปเป็นทางผ่านเข้าสู่สวนกลาง โต๊ะสีขาวหลายชุดจัดเรียงอยู่ในสวน เจ้าตัวป่วนกับข้าเดินตามพนักงานในร้านเข้าไปนั่งที่โต๊ะในสุด ทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่ง เสียงใสๆก็ดังเจื่อยแจ้วสั่งรายการเค้กหลากหลายชนิด อย่างที่ข้านึกสงสัยว่าเจ้าตัวเอาเค้กที่ไอซอททำก่อนหน้านี้ไปไว้ที่ไหนหมด
ไม่นานเค้กที่เกรเซียสสั่งก็วางอยูเบื้องหน้า ทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยขนมหวานหลากหลายชนิด ที่พานให้ข้ารู้สึกคลื่นไส้อย่างไร้สาเหตุ จนต้องยกชาขึ้นจิบดับเครียด นั่งรอให้คนตงหน้าสวาปามเค้กอย่างเมามันด้วยความเซ็งสุดขีด แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นครีมเค้กที่ติดอยู่ที่แก้มก็อดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ ก่อนโน้มตัวไปเลียครีมที่ติดอยู่ที่แก้มของเกรเซียส เขาหันมามองข้าอย่างงุนงง ก่อนจะก้มลงกินเค้กต่ออย่างไม่สนใจอะไร
ดูท่าการที่อายุสมองของเกรเซียสลดลงคงไม่ได้มีแต่ผลเลวร้ายแล้วล่ะมั่ง ข้าคิด พลางเลียครีมที่ติดริมฝีปากอย่งรู้สึกว่าคีมเค้กที่ปกติจะหวานจนเลี่ยนวันนี้มันหวานอร่อยเหลือเกิน....
.................................................................
“แลนซ์~~ ตื่นรึยัง~~”เสียงใสๆของใครบางคนดังขึ้นหน้าประตูพร้อมเสียงทุบดังใครมๆอย่างกับจะพังมันลงมา เรียกให้ร่างที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่ม สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจก่อนคว้าเสื้อคลุมสีดำสนิทมาสวม แล้วปั้นหน้านิ่งก่อนส่งเสียงเหี้ยม
“ใครกันกล้ามารบกวนข้า!!”เขาเปิดประตูออกโดยแรงอย่างหงุดหงิด ก่อนชะงักเมื่อพบว่าใครอยู่หน้าประตู เทพอัศวินครีอุส(จอมวุ่นวาย)ยืนฉีกยิ้มอย่างไม่รู้ไม่ชี้กับสีหน้าของเพื่อนสนิทแม้แต่นิด กลับเดินมาโอบแขนข้างหนึ่งอย่างเทอร์มิสแน่นแล้วเริ่มอ้อน
“แลนซ์~ ข้าอยากกินขนมจัง เจ้าออกไปซื้อกับข้าหน่อยสิ น้า~” แลนซ์ เทอร์มิส หน้าขึ้นสีอย่างไร้สาเหตุก่อนจะพยายามเรียกสีหน้าสงบนิ่งของตนคืนมาแล้วกล่าวเรียบๆ
“ข้าไม่ว่าง” ครีอุสนิ่วหน้าลงอย่างขัดใจ ก่อนอ้อนต่ออย่างไม่ยอมแพ้
“นะๆ แลนซ์ไปกับข้านะ ข้าอยากให้เจ้าไปด้วยอ่า...”
“ข้ามีงานต้องจัดการ” เมื่อคำตอบที่ได้ยังคงเดิม เจ้าของดวงตาสีมหาสมุทรก็เบ้หน้าลง น้ำใสๆเริ่มคลอหน่วงอยู่เต็มดวงตากลมโต เสียงที่ดังก็เปลี่ยนจากออดอ้อนเป็นตัดพ้ออย่างน้อยใจ
“แลนซ์ใจร้าย...ฮึก...เจ้าเกลียดข้าแล้วใช่..หมะ...ไหม...ฮึก เจ้าเห็นงานสำคัญกว่าข้า...เจ้ามันใจร้าย...ใจร้ายที่สุด!! ฮืออออ” สิ้นคำตัดพ้อต่อว่า เจ้าของเรือนผมสีทองสว่างไสวก็ปล่อยโฮออกมาเต็มที่ เทอร์มิสเบิกตากว้างอย่างตกใจ หันไปมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร ก็รีบหาวิธีปลอบใจคนตรงหน้าอย่างลนลาน
“ครีอุส...ข้าขอโทษเจ้าอย่างร้องสิ...ข้าขอโทษ” แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล เพราะเจ้าคนตรงหน้ามันยิ่งสงเสียงร้องดังขึ้นไปอีก เทพอัศวินเทอร์มิสขมวดคิ้วอย่างกังวลด้วยความคิดที่ว่า หากเกิดท่านอดีตเทพอัศวินครีอุส อาจารย์ของเจ้าคนมาเห็นลูกศิษย์สุดรัก สุดหวงของตัวเองร้องไห้เพราะข้า...ข้าตายแน่!! แลนซ์ เทอร์มิส ขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีกก่อนระบายลมหายใจแรงแล้วตอบอย่างไม่มีทางเลือก
“ข้าไปกับเจ้าก็ได้...ครีอุส”
“แลนซ์ ใจดีที่สุดเลย~” พอได้สมดังใจหวัง หน้าตาที่ไหลอาบแก้มราวน้ำบ่าเมื่อครู่ก็หยดลงอย่างกับปิดก๊อก! ก่อนตัววุ่นวานจะกระโดดหอมแก้มข้าอย่างรวดเร็วก่อนวิ่งกลับไปในห้องของตัวเองก่อนจะยื่นหน้าออกมาพูดกับเทพอัศวินเทอร์มิสที่กลายร่างเป็นก้อนหินว่า
“อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่หน้าประตูตำหนักนะ!”ก่อนพลุบหายเข้าไปในห้องอีกครั้งอย่างไม่สนใจอาการแข็งค้างของเทพอัศวินเทอร์มิสอีกเลย.....
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“นั่นเจ้าสมผ้าคลุมมาทำไมอ่ะ แลนซ์” ตัวปัญหาเอ่ยถามอย่างแปลกใจกับร่างที่คลุมด้วยผ้าสีหม่นของข้า ก่อนกอดอกเอียงคอมองข้า อ่า...ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้มีคนอยู่เต็มไปหมดล่ะก็...ข้าจะกดเจ้าตรงนี้ล่ะ!!(เริ่มหื่น)
“เจ้าอย่าใส่ใจเลย...ไปกันเถอะ ข้าต้องรีบกลับมาทำงาน”ข้าตอบอย่างเอาการเอางาน เบนสายตาออกมาก่อนที่ข้าจะทนไม่ไหว เกรเซียสร้องอืมตกลงเบาก่อนจะลากข้าออกเดินไปในตลาดทันที เขาลากข้าผ่านฝูงชนที่เบียดเสียดเข้ามาที่ใจกลางเมือง ข้าหันซ้ายหันขวาอย่างไม่ชิน เพราะปกติเวลาข้าออกไปไหนมาไหนจะมีหน่อยเทพอัศวินเทอร์มิสของข้าติดตามไปด้วยเสมอ แล้วฝูงชนรอบข้าก็จะแหวกทางออกให้ข้าเดินผ่านไปได้แบบสบายๆ บางคนถึงกับไม่กล้ามองหน้าข้าด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้คนรอบข้างไม่รูสึกถึงการมีอยู่ของข้า ทุกอย่างเต็มไปด้วยความสับสน วุ่นวายและรีบร้อน ข้าเหม่อได้สักพัก เจาคนที่ลากข้าโดดงานมาซื้อขนมเป็นเพื่อนก็กระตุกชายผ้าคลุมของข้า
“ถึงแล้ว เข้าไปกันเถอะ”เกรเซียสว่า พร้อมดึงมือข้าเดินเข้าไปในร้านขายขนมหวานเบื้องหน้า เสียงกรุ้งกริ่งของกระดิ่งแก้วดังกังวานใสต้อนรับบุคคลสองคนที่ก้าวเข้ามาในร้าน กลิ่นหอมของขนลอยตลบอบอวนในอากาศ ภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าขาว ขนมนานาชนิดถูกจัดเรียงอย่างสวยงามอยู่ในถาดสีเงินสลักลายสวยงาม เลยไปเป็นทางผ่านเข้าสู่สวนกลาง โต๊ะสีขาวหลายชุดจัดเรียงอยู่ในสวน เจ้าตัวป่วนกับข้าเดินตามพนักงานในร้านเข้าไปนั่งที่โต๊ะในสุด ทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่ง เสียงใสๆก็ดังเจื่อยแจ้วสั่งรายการเค้กหลากหลายชนิด อย่างที่ข้านึกสงสัยว่าเจ้าตัวเอาเค้กที่ไอซอททำก่อนหน้านี้ไปไว้ที่ไหนหมด
ไม่นานเค้กที่เกรเซียสสั่งก็วางอยูเบื้องหน้า ทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยขนมหวานหลากหลายชนิด ที่พานให้ข้ารู้สึกคลื่นไส้อย่างไร้สาเหตุ จนต้องยกชาขึ้นจิบดับเครียด นั่งรอให้คนตงหน้าสวาปามเค้กอย่างเมามันด้วยความเซ็งสุดขีด แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นครีมเค้กที่ติดอยู่ที่แก้มก็อดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ ก่อนโน้มตัวไปเลียครีมที่ติดอยู่ที่แก้มของเกรเซียส เขาหันมามองข้าอย่างงุนงง ก่อนจะก้มลงกินเค้กต่ออย่างไม่สนใจอะไร
ดูท่าการที่อายุสมองของเกรเซียสลดลงคงไม่ได้มีแต่ผลเลวร้ายแล้วล่ะมั่ง ข้าคิด พลางเลียครีมที่ติดริมฝีปากอย่งรู้สึกว่าคีมเค้กที่ปกติจะหวานจนเลี่ยนวันนี้มันหวานอร่อยเหลือเกิน....
.................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น