คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Angel's Story * 6 :: เมื่อเด็กหนุ่มถูก. .O.,O
กลางดึกที่ควรเงียบสงัด แต่กลับมีเสียงดนตรีกระหึ่มกับท่วงท่าการเต้นที่เร้าร้อนของนักท่องราตรีผู้ขวนขวายเอาความสนุกสนานเป็นสำคัญ และเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มนั้นเองที่ดังแว่วๆ ผ่านประตูห้องที่ถูกล็อคโดยชายหน้าหวานที่ถูกบรรเลงพลงรัก มาเข้าโสตของผู้บรรเลงเพลงดังกล่าวที่จบเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้ ผู้บรรเลงที่สายตาจับจ้องไปยังร่างที่หลับไหล ด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ความรู้สึกนี้ที่คุ้นเคยเมื่อ 2 ปีก่อน ความรู้สึกทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้น ที่ไม่มีวันจางหาย มันตราตรึงทุกเศษเสี่ยวชิ้นส่วนหัวใจเค้าไปหมด ...คิดอยากจะขอโทษ แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก... เขาคนเดียวที่ทำให้ชีวิตของ ปาร์ค จองซู ต้องเจอกับความเดียวดาย พร้อมกับมรสุมชีวิตที่ถาโถม แต่ความรู้สึกทั้งหมดนั้นก็ไม่อาจจะตีความหมายอื่นไปได้นอกเสียจาก ...ความรู้สึกผิด...
แล้วยิ่งเห็นสภาพเสื้อผ้าสิ่งของภายในห้องที่กระจัดกระจาย อันเนื่องมาจากสมรภูมิบทรักอันร้อนแรงนั้นเข้าไป นัยน์ตาคมก็สลดลงกว่าครึ่ง เพราะเหมือนจะไปตอกย้ำชีวิตที่แตกสลายให้มันยิ่งหนักขึ้นไปอีก
คนตัวสูงลุกขึ้นจากโซฟาตัวหรู เก็บเอาเสื้อผ้าทั้งหลายขึ้นมาแล้วจัดการแต่งร่างกายของทั้งตัวเองและคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่ แขนแกร่งยกร่างบอบบางทั้งร่างขึ้นภายในอ้อมอกของตน ก้าวเดินออกจากห้องไป
เสียงดนตรีรื่นเริงจากที่ได้ยินเพียงแว่วๆ กลับกระจ่างชัดภายในใบหู เมื่อออกมาถึงภายนอกของห้อง เหล่านักท่องราตรีแดนซ์กันสุดฤทธิ์สุดเดชโดยไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปมา เว้นเสียแต่ร่างหนาคนหนึ่งที่เต้นอยู่กับร่างสละสลวยของหญิงสาวหุ่นเพรียวที่กลับเห็นร่างสูงร่างหนึ่งอุ้มร่างเล็กเดินผ่านไป จึงเลือกที่จะผละจากาสาวอรชรนั่นเดินตรงดิ่งมาที่คนที่จะเดินผ่านไป
“พี่ฮัน พี่อีทึกเป็นอะไร? พี่จะพาเค้าไปไหน?” แรงกระชากด้านหลังที่ไม่ใช่น้อย และเสียงเอ่ยตามที่คุ้นเคย ทำให้ฮันกยองหันกลับไปจ้องหน้าเจ้าน้องชาย
“เค้าแค่หลับไป ฉันจะพาเค้าไปส่งที่บ้าน” ตาคมหรี่ลง เพ่งพินิจไปยังใบหน้าเรียบเฉยของพี่ชาย ไร้ซึ่งความผิดปกติ
“งั้นผมไปส่งให้” หนุ่มหน้าหมีพูดแล้วทำท่าเหมือนจะมาอุ้มร่างบอบบางจากคนตัวสูงกว่าไป แต่ด้วยความว่องไวทำให้ฮันกยองบิดตัวออกได้ทันการณ์ แล้วจ้องคังอินตรงๆ
“นายอยู่ดูแลแทยอนไปเถอะ แล้วอีกอย่างนายก็ไม่รู้ว่าบ้านอีทึกอยู่ไหน” ฮันกยองว่าแล้วก็เดินออกไปด้วยความไวดุจแสง ทิ้งให้อีกคนที่อยู่ท่ามกลางนักแดนซ์ฟึดฟัดอยู่คนเดียว
คฤหาสน์สุดไฮโซที่แต่เดิมเคยมีสามศรีพี่น้องอยู่กันพร้อมหน้าอย่างมีความสุข ตอนนี้กลับเหลือเพียงน้องคนเล็กซึ่งเป็นบุรุษเพศที่คล้ายอิสตรีเสียยิ่งกว่าใช่ คฤหาสน์หลังนี้ ในค่ำคืนเช่นนี้กลับมีเพียงสาวใช้เก่าแก่อยู่เฝ้าพร้อมกับคนบริการไม่กี่คน
แม่นมผู้สูงวัยนั่งรอนอนรอแก้วตาดวงใจของตนอยู่ที่โซฟารับแขกใจกลางคฤหาสน์ โทรทัศน์ฉายภาพรายการต่างๆ วนซ้ำเวียนมา แต่ภาพเหล่านั้นกลับไม่เข้าไปในลูกนัยน์ตาของแม่นมแต่อย่างใด บัดนี้เพียรเป็นห่วงผู้ที่เปรียบเสมือนลูกของตน
“คุณแม่นมๆ มีผู้ชายคนหนึ่งจะขอเข้ามาด้านใน เค้าบอกว่าอยากคุยกับคุณแม่นม” นั่งคิดอยู่กลับมีสัญญารูปภาพเคลื่อนไหวและเสียงปรากฏขึ้นบนสิ่งที่คล้ายจอทีวีขนาดจิ๋ว บนฝาผนัง แม่นมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ กดปุ่มพูดตอบกลับ
“ใครกันมาดึกๆ ดื่นๆ ไหนให้ฉันพูดกับเค้าทีสิ” และแล้วภาพที่แสดงต่อหน้าผ่านจอเล็กนั้นคือ ผู้เฝ้าประตูที่กำลังหลีกทางให้อีกคนเข้ามาทางกล้องแทน
“สวัสดีครับ”
“คุณฮันกยอง !! มาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ ค่ะ” แม่นมร้อนรน ..รึว่าจะมีเรื่องอะไร?.. สมองจินตานาการต่างๆ นานา
“ผมพาอีทึกมาส่งน่ะครับ ผมไปเจอเค้าที่ผับกลางเมือง”
“จองซูไปผับงั้นเหรอคะ !! เข้ามาก่อนค่ะ ........... เปิดประตูใหญ่ด้วย” ประโยคสุดท้ายของแม่นมถูกทำตามโดยเร็ว รถสปอร์ตสุดโฉบสีดำ เคลื่อนที่เข้ามาภายในประหนึ่งแสง จอดเทียบท่าหน้าบ้านอย่างพอดี
“ขอบคุณคุณฮันกยองนะคะ ที่พาจองซูมาส่ง” เมื่อเห็นฮันกยองวางร่างเล็กบนเตียงแล้ว คุณแม่นมก็ทำการขอบคุณเป็นที่เรียบร้อย
“ผมกลับก่อนนะครับ”
“ค่ะ เดินทางดีๆ นะคะ” แม่นมประจำตัวคุณหนูจองซูเดินไปส่งฮันกยองที่รถ และขึ้นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ลูกชายคนสวย
...รอยอะไรกันนะ ? ?
“อีทึกเป็นอะไรรึป่าว? ?” ฮีชอลเดินตรงเข้ามาหาเพื่อนรักที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะเรียน สะกิดเล็กน้อยเพื่อให้รู้สึกตัว ตาหวานสะลึมสะลือ หน้าหวานยับยู่ตามรอยแขน
“ไม่เป็นไร ฉันแค่นอนไม่พอ” เหตุหนึ่งของการโทรมครั้งนี้ ครึ่งหนึ่งก็เป็นเพราะนอนไม่พอจริงๆ แต่อีกครึ่งหนึ่ง คงเป็นเพราะ เมื่อเช้าเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วรู้ถึงร่างกายตัวเองถูกกระทำอะไร จึงอาละวาด ...ครั้งแรกในชีวิต...
“นายไปทำอะไรมา เมื่อคืน..ที่นั่น!” อีทึกเพียรทำหน้าตาย แล้วตอบเนือยๆ
“ฉันแค่ไปดื่มกับคังอินแค่นั้น ไม่มีอะไร?” คนหน้าหวานยันตัวขึ้นจากที่นั่ง “เดี๋ยวฉันมานะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อย .. จารย์มาแล้วโทรบอกด้วย” เดินออกไปแบบไม่คิดจะหันกลับมามองเพื่อนรัก ..มันแปลก.. ความรู้สึกในใจฮีชอลร้องออกมาแบบนั้น
..เย็นชา เกินไป
น้ำเย็น หรั่งรดบนใบหน้า ให้สายน้ำล้างภาพวุ่นวายในจิตใจทิ้งไป เรื่องราวที่ไร้ค่า เรื่องราวที่ทำให้เจ็บ !
เงยหน้าขึ้นมองตัวหน้าในกระจก ..ใบหน้าที่สวย หวาน.. ใครอยากจะได้กัน ! แต่ประโยชน์ของมันก็ไม่ใช่น้อย .. ลูบไล้ใบหน้าตัวเอง ที่เปรอะย้อยไปด้วยหยาดน้ำใส แม้แต่ตัวเองยังอดหลงไปด้วยมิได้
“สวยเรอะ ..งั้นก็ช่วยฉันแก้แค้นหน่อยแล้วกันนะ ปาร์ค จองซู~” พูดพร่ำกับตัวเอง ในเมื่อเสียไปแล้ว ..เรียกคืนอะไรไม่ได้.. งั้นก็ปล่อยให้เป็นไปตามสถานการณ์ล่ะ . .
“อ้าว ! พี่อีทึก มาทำอะไรที่นี่ฮะ~”
..มาแล้ว เหยื่อของฉัน
ยิ้มหวานให้กับตัวเอง ภาพบุรุษหนุ่มนาม ..คยูฮยอน.. แสดงขึ้นในกระจกบานใหญ่ ตัวบางกลับหลังหัน แย้มยิ้ม ยิ้มที่ทำให้สติที่เคยมีของเด็กหนุ่ม . .หลุดลอย~
“ถามอะไรตลกๆ ฉันมาห้องน้ำก็ต้องมาเข้าห้องน้ำสิ ...หืม คยูฮยอน !” หน้าสวยเอียงตามรัศมีการมองของตาคม ตาคมที่เหม่อจนสังเกตได้ มือบางยกขึ้นโบกปัดไปตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เข้าไปในสายตาของคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ..หึหึ เด็กน้อย..
“นี่คยู !!~” แรงตบอันไม่ใช่น้อยนิดตบลงตรงแก้ม สัมปัชชัญญะกลับเข้าสู่ร่างกายมองหน้าคนภายหน้า แบบตื่นๆ
“ครับผม !!”
“ว่างมั้ย ? ?” เนื่องด้วยว่าอยู่ไกลรึอะไรก็มิอาจทราบได้ คยูฮยอนจึงเลือกที่จะเดินให้เข้าใกล้อีทึกเข้าไปอีก และ กรรมหรือ พรหมลิขิต ทำให้ ..
“เฮ้ย !!”
ตุ๊บบ !!~
“อ๊ะ !..” แผ่นรองเท้าของคยูฮยอนเหยียบบางสิ่งบางอย่างทำให้เกิดการลื่นมาทางด้านหน้า ..ทางอีทึก.. และมีหรือที่สุภาพบุรุษจะล้มทับคนหน้าหวานร่างบอบบาง ? ? เพราะงั้นทำให้คยูฮยอนกลับตัวกลางอากาศ (- -* :: เรื่องเว่อร์ขอให้บอก!) เอาตนเองลงรับด้านล่าง
และบัดนี้ ใบหน้าทั้งสองแทบจะห่างกันไม่ถึงมิล ลมหายใจหวานหอมยั่วยวนใจ หน้าหวานเชื่อมที่ยังมีเม็ดน้ำเกราะอยู่ประปรายสะท้อนกับแสงไฟนีออน ส่งผลให้หน้าสวยเปล่งประกาย งดงามขึ้นอีกโข
หลงใหล เพ้อพก กับช่วงด้านหน้า และไม่รู้ว่าจงใจรึเป็นแค่บังเอิญ ~ ร่างกายทั้งสองแนบชิด ..ทุกสัดส่วน..
แขนแกร่งขึ้นโอบรอบเอวบางอย่างเผลอไผล กดร่างด้านบนให้แนบใกล้กว่าเดิม ร่างสวยก็กดร่างของตัวเองลงเช่นกัน ลมหายใจ ร้องเรียกใบหน้าให้ใกล้กันเข้าไปอีก ริมฝีปากบางเผยอขึ้น คยูฮยอนเอียงคอปรับมุมองศาเล็กน้อย เพื่อให้พอเหมาะ
สัมผัส อ่อนโยน นุ่มนวล ลื่นไหล ส่งผลให้การจูบครั้งนี้ ยาวนาน .. ลิ้นทั้งสองพัวพันไม่มีปล่อย ความรู้สึกใหม่ๆ ก่อตัวขึ้นภายในเด็กหนุ่ม อีทึกขยับร่างกายส่วนล่างไปมา เสียดสีจนจับความรู้สึกแข็งขืนขึ้นมาได้ บางสิ่งอย่างมันทิ่มอยู่บริเวณช่วงหว่างขา
“อ๊ะ.. พี่อีทะ...”
นอน นารึล วอนแฮ นอน เนเก ปาจยอ นอน เนเก มี ชยอ เฮออ นาลซู ออบซอ I got u...under my skin ~ ~
“อ๊ะ..ขอโทษนะ” แม้นว่าจะรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ต้องแกล้งทำเป็นสติหลุดลอย เมื่อเสียงโทรศัพท์เข้าจึงทำท่าทางตกใจ และผละตัวบางขึ้นจากร่างกายแข็งแกร่งที่รองรับเขามานานแสนนาน ..ขัดจังหวะจริง - -*..
“ว่าไง ? ?” ถึงจะรู้ว่าผู้ที่โทรมา คือเพื่อนรัก ..ฮีชอล.. แต่น้ำเสียงที่เปล่งลงในโทรศัพท์กลับ ..เย็นชา..
(อาจารย์มาแล้วนะ)
“ขอบใจ”
(อีทะ..)
ปี๊บบ !!
วางสายใส่เพื่อนคนสวย แล้วมองมาที่คยูฮยอนที่ใบหน้าแดงแจ๋ .. ร่างสูงลุกขึ้นยืนต่อหน้าเค้า ความเงียบบังเกิด เนื่องด้วยไร้ซึ่งสิ่งที่ต้องการพูด อีทึกจึงเอ่ยทำลายสถานการณ์
“พี่ไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวครับ !!” เมื่อเห็นคนหน้าหวานจะตีจาก ทั้งสมองและสองมือก็ทำตามใจคิดไปอัตโนมัติ รู้ตัวอีกที การกระทำก็เสร็จสิ้นไปแล้ว อีทึกมองคนตรงหน้างงๆ
“มีอะไรเหรอ ? ?”
“พี่อีทึก..” รวบรวมความกล้า จากตำแหน่งต่างๆ ของร่างกาย ลมปรานที่แตกซ่าน ถูกจิตดึงเข้ามาไว้ที่ปาก “วันนี้ไปเที่ยวกับผมนะครับ !!”
ความคิดเห็น