มาปลูกผักในวันสิ้นโลกกันเถอะ

ลำดับตอนที่ #7 : ปลูกครั้งที่ 7

ตอนนี้คีริณกำลังคิดอยู่ว่า: คู่รักหนุ่มสาวที่ไม่รู้ว่าโลกกำลังจะไม่เหมือนเดิม พวกเขาจะรับมือยังไงหากโลกนี้มีการเปลี่ยนแปลง พวกเขาจะยังคงอยู่ในความรักที่ไร้กังวลหรือ พวกเขาจะสามารถเตรียมรับมือกับเรื่องที่กำลังจะเกิดได้หรือไม่

ตอนนี้คีริณตกใจมากและหยุดนิ่งอยู่กับที่

เขาไม่รู้จักหมายเลขนี้แต่ฝั่งนั้นรู้จักชื่อของเขา เพราะงั้น อีกฝ่ายจึงไม่ได้ส่งข้อความผิดอย่างแน่นอน

ส่งครั้งแรก 'ต้องการจูบคุณ ' อาจเป็นเพราะไม่อาจยับยั้งใจตัวเองได้แต่ ครั้งที่สองเผยให้เห็นความหมกมุ่น!

ก่อนที่ไวรัสแพร่ระบาด คีริณแอบชอบผู้หญิงหน้าอกคัพ D คนหนึ่ง แต่หลังจากการแพร่ระบาด เขาก็สิ้นหวังกับเรื่องความรัก เมื่อต้องต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดนทุกๆวันผู้หญิงก็กลายเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถเข้าถึงได้

ผู้ชายและผู้หญิงหลังจากการแพร่ระบาดเชื้อไวรัสสามารถแบ่งได้คร่าวๆ เป็นสองประเภท หนึ่งคือคนที่ไม่มีความสามารถในการเอาตัวรอดและต้องพึ่งพาผู้อื่นเพื่อความอยู่รอด และอีกประเภทคือคนที่พึ่งพาตัวเองเขาต่อสู้และวิ่งหนีเพื่อชีวิต

ไม่ว่าเพศใด ผู้ที่คิดแบบแรกจะกลายเป็นทาสถูกเจ้านายตีจนตาย ส่วนผู้ที่คิดแบบหลังจะมีชีวิตรอดแต่อาจจะลำบาก

ตอนที่เขาอยู่ในมหาวิทยาลัยตั้งใจฟังคำสอนของผู้ใหญ่เต็มที่ เขาไม่ได้ตกหลุมรักใครและไม่เคยจีบผู้หญิง เขาเป็นคนที่อยู่ในระเบียบตลอดการเรียนที่มหาวิทยาลัย ในที่สุดเขาก็หวังว่าจะได้กุมมือเล็กๆ ของผู้หญิงสักคนหลังจากกลับมาจากการฝึกงานและเรียนจบ เพราะฉะนั้นคีริณนจึงไม่มีความคุ้นเคยใกล้ชิดกับผู้หญิงมาก่อนจนถึงตอนนี้

พูดง่ายๆ ก็คือ เขาใช้ชีวิตเหมือนคนแก่ๆ ที่ขี้หลงขี้ลืม

แต่ในเวลานี้ เขายินดีที่จะได้สัมผัสความรู้สึกของชายหญิง ไม่คิดด้วยซ้ำว่าข้อความที่ส่งจะมาจากผู้ชายหากอีกฝ่ายรู้เพศของเขาอยู่แล้ว

คนที่คีริณนึกถึงตอนนี้เขากำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ผู้ชายที่ส่งข้อความเล็กๆ ให้เขา ผู้ชายที่แอบอยู่ข้างๆ เขา แกล้งทำเป็นหมาป่าห่มหนังแกะที่รอโอกาสจับกระต่ายกินไม่ให้เหลือแม้กระดูก

ขณะที่คีริณกำลังคิดว่าจะตอบกลับข้อความนี้ยังไงดี อย่างแรกคือเพื่อเตือนหญิงสาวให้สงบลงและอย่างที่สองคือเพื่อหยั่งเชิงหญิงสาว แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเพื่อมีข้อความใหม่

คีริณเปิดข้อความอ่าน

“พวกเราถึงเมือง A แล้ว เราเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเช่า ริน ริน ถ้านายเปลี่ยนใจ บอกฉัน ฉันจะขอลากับหัวหน้างานให้ ฉันจะบอกว่านายมีงานที่บ้านและนายจอาจมาช้าหนึ่งหรือสองวัน ”

คิมหันต์ส่งข้อความเสียงใน WeChat

หากจุดเริ่มต้นของเรื่องยังคงดำเนินตามเรื่องราวของครั้งที่แล้ว คิมหันต์ก็จะผ่านพ้นช่วงแรกของการระบาดของเชื้อไวรัสได้ เขาจะอยู่รอดมาได้อย่างแน่นอน คีริณไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเขาไว้ข้างหลัง

การสร้างทีมหลังการแพร่เชื้อไวรัสนั้นสำคัญมาก และคนที่สามารถไว้วางใจโดยไม่มีเงื่อนไขถือเป็นสมบัติล้ำค่า

เพียงแต่ว่าการจะดึงเขากลับมาอยู่ด้วยตอนนี้ไม่ได้ แต่ไม่สามารถปล่อยให้คิมหันต์วิ่งไปทั่วเหมือนคนอื่นๆ

คีริณครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พิมพ์ข้อความส่งไป “คิมหันต์ นายฝึกงานไปก่อน และระวังตัวเมื่อออกไปข้างนอก อย่าไปยุ่งคนบ้าหรือหากพบเจอเรื่องที่ไม่ปกติอยู่ให้ห่างไว้ ตอนนี้ฉันจะกลับบ้านแล้ว มีเวลาเราค่อยมาเจอกัน”

หลังจากรออยู่พักนึง คิมหันต์ก็ส่งข้อความเสียงตอบกลับมา “งั้นเจอกันตอนเปิดเทอม”

น้ำเสียงของเขาฟังดูผิดหวัง

คีริณถอนหายใจ บทสนทนาของเขากับคิมหันต์ดึงเขากลับสู่ความเป็นจริง ถึงแม้ว่าเขาอยากจะลองจีบผู้หญิงดูสักครั้งแต่ สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือการพร้อมรับมือการแพร่ระบาดเชื้อไวรัสที่กำลังจะมาถึง

คีริณขมวดคิ้วขณะคิดหาวิธีเอาตัวรอด ในตอนที่นิ้วของเขาปัดไปมาอย่างไร้ความหมายบนหน้าจอมือถือของเขา จู่ๆ แอปขายของก็โผล่เข้ามาในสายตาของคีริณ และได้ดึงความสนใจจากเขา

แอป JJ เป็นที่รู้กันว่าใครที่ต้องการซื้อของอะไรให้มาดูในนี้ได้เลย ในแอปนี้มีของขายครอบคลุมเกือบทุกอย่าง

คีริณก็เคยซื้อของจากแอปนี้ แต่เขาซื้อแค่ถุงเท้าสองสามคู่ รองหนึ่งคู่ และสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ อื่นๆ แต่ตอนนี้เขามีของที่ต้องการซื้อมากกว่านั้น

เขาลองพิมพ์ "เครื่องมือที่ใช้ในการเพาะปลูก" ลงในช่องค้นหาอย่างไม่แน่ใจ แต่กลับปรากฏผลลัพธ์มากมายโดยไม่คาดคิด ทั้งขนาดเล็กและใหญ่

ตอนแรกคีริณไม่ได้คิดจะเพาะปลูกมากมาย เขาจะปลูกไว้สำหรับครอบครัวเล็กๆของตัวเอง แต่หากสำเร็จไปด้วยดีในอนาคตข้างหน้าค่อยว่า

เขาเคยชินกับการเป็นคนจืดจาง และไม่ต้องการโดดเด่น

คีริณค้นหาเครื่องมือทุกอย่างที่เขาต้องการได้ในครั้งเดียว เขาไม่ได้หวังว่ามันจะเยอะมากขนาดนี้

ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังมีฟังก์ชั่นต่างๆให้เลือกอีก

เครื่องจักรส่วนใหญ่ดัดแปลงให้ใช้ไฟได้หลังจากซื้อมันมา มันอาจจะส่งผลต่อการทำงานของเครื่องจักรเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบกับความสะดวกในการใช้งานโดยรวมแล้ว นี่ไม่ใช่ปัญหา

เกี่ยวกับการมีไฟฟ้าใช้ คีริณได้วางแผนล่วงหน้าไว้แล้ว

คีริณจมอยู่กับโลกของตัวเองมากเกินไปและไม่สังเกตเห็นว่าคณินได้อาบน้ำนานจนน่าสงสัย

เขาต้องการ พักผ่อนสักพัก และอดไม่ได้ที่จะเปิดข้อความอ่านมันอีกครั้ง

เป็นการค้นหาความทรงจำที่ยาวนาน เมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว

เขารู้จักผู้หญิงคนไหนบ้าง

เมื่อคณินเดินออกจากห้องน้ำ เห็นคีริณนอนอยู่บนเตียงใช้ขาอีกข้างนึงพาดกันปล่อยตัวตามสบายพร้อมกับมีรอยยิ้มจางๆที่ใบหน้า

ตอนนี้ที่แก้มของคณินมีสีแดงจางๆ เขานั่งลงข้างคีริณอย่างเงียบๆ อีกด้านของเตียงก็ยุบลงด้วยน้ำหนักตัวของเขา

คีริณใช้ประโยชน์จากการที่เตียงยุบลงกลิ้งไปหาคณิน เขายื่นโทรศัพท์มือถือที่มีข้อความให้คณินอ่านพร้อมกับมีรอยยิ้มที่ตื่นเต้น

คณินตกใจจนอ้าปากค้างกับการที่กะทันหันเช่นนี้

ทั้งสองใช้ครีมอาบน้ำของโรงแรมเหมือนกัน แต่กลิ่นตัวของคีริณนั้นหอมมาก ตอนที่คีรินขยับเข้ามาใกล้ทำให้ได้กลิ่นหอมจางๆลอยเข้ามาในจมูก
เป็นกลิ่นที่สดชื่นและหอมอ่อน

พวกเขาใช้ครีมอาบน้ำขวดเดียวกัน แต่คณินรู้สึกว่ากลิ่นที่ออกมาจากตัวของคีริณหอมเย้ายวนล่อลวงให้เขาลุ่มหลงจนไม่สามารถหาทางออกได้

"ดูข้อความนี้สิ" คีริณกลัวว่าคณินคิดว่าตัวเองไม่จริงจัง เขาเลยเก็บรอยยิ้มซุกซน

คณินมองตามเสียงเรียกแล้วหันไปมองดูโทรศัพท์ในมือของคีริณพี่มีข้อความกระพริบอยู่

ข้อความที่แสดงบนหน้าจอคือข้อความที่เขาส่งหาคีริณโดยใช้เบอร์โทรหมายเลขอื่น

คนส่งคือเขาเอง ตอนนี้รู้สึกว่าลำคอตีบตันหัวใจบีบรัดอย่างกะทันหัน ตลอดมาเขาคิดว่าคีริณรู้ว่าเขาเป็นคนส่งข้อความหา

ตอนที่กำลังจะเปิดปากบอก แต่คีริณก็พูดขึ้นอย่างมีความสุขว่า "ผมคาดไม่ถึง คาดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะมีผู้หญิงคนหนึ่งกระตือรือร้นที่จะส่งข้อความหาผม รุ่นพี่คุณคิดว่าผมควรตอบกลับยังไง"

"นายคิดว่าเป็น" ตาของขมิ้นเบิกกว้างจากนั้นเขาถามอีกว่า "ผู้หญิง..."

นี่...คีริณคิดว่าคนที่ส่งข้อความมาหาคือผู้หญิง?

คีริณพยักหน้าและมองคณินขึ้นลงด้วยความอิจฉา

เครื่องหน้ารูปร่างส่วนสูงของคณินดูดีเกินไปหากคนอื่นต้องการไปเปรียบเทียบ คนอื่นต้องดับแสงแน่นอน

“รุ่นพี่ คุณคงได้รับข้อความแบบนี้บ่อยๆ ช่วยคิดได้หรือเปล่าว่าจะส่งข้อความตอบกลับอย่างไร” จี้ชาเฝ้ารอที่จะได้ฟัง โดยถือโทรศัพท์มือถือโดยประกบมือไว้

เมื่อคณินมองหน้าใสซื่อของคีริณ ความมึนตึที่มีของเขาก็หายออกไปจากใน เขาไม่สามารถโกรธคีริณ

คณินไม่ได้ตอบคีริณ ไม่รู้ว่าเขาจะตอบคำถามนี้ยังไง เพราะคีริณคิดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงที่ส่งข้อความมา

“พรุ่งนี้เราต้องเดินทางแต่เช้า” คณินหยิบโทรศัพท์ ออกจากมือคีริณเอาไปวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง"รีบนอนเร็วหน่อย"

เสียงของเขาแหบต่ำ และเพิ่งจะออกจากห้องน้ำผมยังไม่แห้งดีนัก คีริณได้กลิ่นสดชื่นออกมาจากตัวของอีกฝ่าย คีริณได้ยินเสียงก็หัวใจพองโต

คณินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จผมของเขายังชื้นอยู่จึงละลงมาที่หน้าผากเล็กน้อย ให้ความรู้สึกน่าเข้าใกล้กว่าเมื่อตอนกลางวัน ดวงตาของเขาลึกล้ำและดำขลับ หากใครได้สบตากับเขาคงจะโดนมองทะลุปลุโปร่ง

คีริณชะงักค้างไปชั่วขณะ

หล่อมาก...

จากนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกอิจฉามากขึ้น