คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 7
“แมวใรันนะ?” เฮอร์ไมโอนี้อมอแมวสีทออย่าสนใามประสาทาสแมว เธอ่อยๆ เินเ้าไปใล้มัน เ้าแมวทำท่ายับัวเล็น้อย เฮอร์ไมโอนี่อยๆ เอื้อมมือเล็อเธอไปหามัน้าๆ
“เ้าเหมียว..” เธอร้อเรียแผ่วเบา ไม่้อารให้เ้าแมวใและหวัให้มันเป็นฝ่ายยับเ้าหาเธอ่อน เพื่อให้มันไว้ใว่าเธอะไม่ทำร้ายมัน เ้าแมวสีทอ้อมอมือเฮอร์ไมโอนีที่ำลัยับเ้ามาใล้หน้าอมัน ่อนมือเล็ะเ้าไปใล้ว่านี้ เ้าแมว็ยาหน้า้านึึ้นมาและยันมืออเฮอร์ไมโอนีไว้
“โอ้ ายริ หวัวั” เฮอร์ไมโอนีร้ออุทาน
เ้าแมวสีทอระโลาำแพหิน เมื่อเท้าอมันแะถึพื้นแทนที่มันะไ้เินไป่อ ทันในั้นรุแ์็ระโนเ้าใส่เ้าแมวสีทอ แล้ว้อนนสอลูให่็เี่ยวพันันเป็น้อนลมๆ ลิ้ไปมา
เฮอร์ไมโอนียืนมอแมวสอัวเล่นัน แ่เหมือนว่าเ้าแมวสีทอะไม่ไ้อยาเล่น้วยเท่าไหร่ มันพยายามลุึ้นและีัวออห่าลอเวลา แ่รุแ์็ยัระโนใส่มันไม่หยุ นเฮอร์ไมโอนี้อปรี่เ้าไปอุ้มรุแ์ไว้ เพราะเ้าแมวสีทอำลัโ่ัวู่นหาพอ
“พอแล้วรุแ์”เฮอร์ไมโอนีปรามและอเ้าอ้วนอเธอไว้แนบอ เธอนั่ย่อัวล้าๆ และยื่นมือออไปอีรั้ พร้อมส่รอยยิ้มอ่อนโยนไปให้เ้าแมวสีทอ
“เ้าเหมียว…มานี้มา ันไม่ทำอะไรหรอ..นะมาหาัน..” เฮอร์ไมโอนีอ้อนวอน ยัรออยเ้าแมวสีทอให้เ้ามาใล้ มันูลัเลอย่ามา ในะที่มอมือและใบหน้าอเฮอร์ไมโอนีสลับัน เมื่อมันเริ่มะยับาเล็ๆ เ้ามาใล้อย่าั่ใ เฮอร์ไมโอนีเอ็แอบยับมือเ้าไปเ่นัน
นระทั่เ้าแมวสีทอยินยอมให้เธอไ้สัมผัสใบหน้าอมัน นอมันนุ่มลื่นมาเหมือนไ้รับารูแลมาอย่าี เฮอร์ไมโอนีสัมผัสลูบไล้ใบหน้ามันไปมา เ้าแมวยั้อเม็มอเธอลูบใบหน้ามัน นระทั่เธอลูบไปบนหัวอมัน เ้าแมวหลับาพริ้มและเผลอส่เสียราออมา เฮอร์ไมโอนีอมยิ้ม ในที่สุมัน็ยอมเปิใให้เธอนไ้
เฮอร์ไมโอนีนั่ลับพื้นในที่สุ โยมีรุแ์อยู่ในอ้อมแนอี้าและมืออี้าอเธอยัเาหัวเ้าแมวอยู่ ทาสแมวอย่าเธอมันอใไม่ไ้ริๆ ที่ะไ้เล่นับแมวแสนน่ารัแบบนี้ ถึแม้ว่านี่ะใล้เลยเวลาเ้าหอนอนแล้ว็าม แ่อเธอเล่นับมันอีนิเถอะ เมื่อเห็นว่าเ้าแมวูเลิ้มไ้ที่แล้ว เฮอร์ไมโอนีัสินใปล่อยรุแ์และเ้าอุ้มเ้าแมวสีทอทันที มันูใอย่ามาเมื่อเธอยมันึ้นาพื้น มันพยายามิ้นรนบิร่าไปมา แ่เฮอร์ไมโอนี็เอามันมาอไว้แนบอ
“ไม่เอาน่าา ออหน่อยนะ ันไม่ทำอะไรหรอ” เธอพูและอระับเ้าแมวมาึ้น เธอโยไปมาเหมือนำลัล่อมเ็ เธอสัมผัสไ้ถึหัวใที่เ้นแรอเ้าแมว มันไม่อบให้นแปลหน้าอุ้มสินะ ในระหว่าที่ำลัอุ้มเ้าแมวแนบอ เธอเานแผออมันไป้วยเพื่อให้มันสบล เฮอร์ไมโอนีไ้ลิ่นหอมลอยมาาัวเ้าแมว..ลิ่นหอมเหมือนอส้ม ไม้สน และวนิลา
“ัวแหอมั เพิ่อาบน้ำมาเหรอ” เฮอร์ไมโอนีทำท่าะโน้มใบหน้าเ้าไปใล้อี แ่เ้าแมวิ้นพลิัวหนีเธอ มันระโออาอ้อมอเธออย่ารอเร็ว
“หวัวัเลย” เฮอร์ไมโอนีมอ้อน เธอลุึ้นปัฝุ่นและนแมวออาระโปร เธออุ้มรุแ์ไว้ในอ้อมออีรั้
“ันะลับหอนอนแล้ว แ็วรลับไปหาเ้าอไ้แล้วนะ เาเป็นห่วแ” เฮอร์ไมโอนีุยับเ้าแมวสีทอ เธอสาบานไ้เลยว่า เห็นมันสะบัหน้าใส่เธอ โอ้ ่าเอาแ่ใริๆ
เฮอร์ไมโอนี่อยๆ เินไปยับันไหออย ่อนลไปเธอหันลับมามอเ้าแมวสีทอ้วยสายาอ่อนโยนพร้อมับรอยยิ้ม
“ไว้เอันอีนะ”
---------------------------------
เฮอร์ไมโอนีทิ้ัวนั่ลใ้้นไม้ให่้นเิมริมทะเลสาบที่เธอเยเอเรโ มัลฟอย อนนี้มันลายเป็นสถานที่โปรอเธอไปแล้ว เวลาที่้อารวามสบ เฮอร์ไมโอนีมัแอบมานั่ที่นี้ทุรั้เวลาที่เธอรู้สึโเี่ยวหรือทะเลาะับรอน เธอไม่เยิเลยว่า เธอะมี่วเวลาแบบนี้เหมือนัน เวลาที่รู้สึไม่มีใร
เฮอร์ไมโอนีไ้ยินเสียเหยียบใบไม้ัึ้นา้านหลั เมื่อเธอหันไปมอ็พบับเรโ มัลฟอยำลัเินมา ทั้เธอและเา่ามวิ้วมอันและัน หลัาวันนั้นที่เธอพบับเา ทุอย่า็เป็นเหมือนปิ พวเายัมีปาเสียันเหมือนเิม มัลฟอยยัวนประสาทเหมือนเิม แ่สิ่ที่่าออไป มัลฟอยไม่ไ้เรียเธอว่าเลือสีโลนอี แ่เา็ยัพูาเสียสีให้เธอเ็บแสบเล็ๆ น้อยๆ อยู่ี หยั่ับว่า วันไหนไม่ไ้เหน็บแนมเธอ วันนั้นเาะไม่มีวามสุ
“แอบมาอ่านนิยายน้ำเน่านเียวอีแล้วเหรอ?” เสียยานาน่ารำาอมัลฟอยัึ้น เฮอร์ไมโอนีถอนหายใออมาเสียั
“นิยายน้ำเน่าที่ทำให้นายเสียน้ำาน่ะเหรอมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนีลั้นรอยยิ้มไว้ เธอเหม่อมอไปที่ทะเลสาบโยไม่ไ้มอว่ามัลฟอยแสสีหน้ายัไ เธอไ้ยินเาส่เสียเอะออมาเบาๆ
มัลฟอยทิ้ัวลนั่้าๆ เฮอร์ไมโอนี แ่็มีระยะห่าระหว่าพวเาพอสมวร เธอหันมามอมัลฟอย้วยแววาที่เ็มไป้วยำถาม
“นายมาทำอะไรที่นี้?”
มัลฟอยเหยียายาวๆ อเาออไปไว้ัน และยันแนสอ้าไว้ับพื้นห้าเียวอุ่ม ้วยท่าทาสบายๆ
“แ่มาพัผ่อน ันมั่นใว่า รนี้ไม่มีใรถือสิทธิ์ารเป็นเ้าอนะ” เายยิ้มเล็น้อย
“แล้วเธอล่ะ มาทำอะไรที่นี้ ทำไมไม่ไปอยู่ับเพื่อนรั หรือับแฟนเธอล่ะ?” มัลฟอยถาม นั้นเหมือนไปี้ใำอเฮอร์ไมโอนีเ้า เธอระพริบาถี่ๆ และเริ่มมีสีหน้าุ่นเือึ้นมาทันที มัลฟอยเหลือบมอสีหน้าอเฮอร์ไมโอนีเียบๆ และรอยยิ้มปีศา็ปรา
“ให้ันเานะ พอไม่้อู้โลแล้ว พวเธอเริ่มแอันสินะ”
เฮอร์ไมโอนีมวิ้วมอมัลฟอย
“นายหมายวามว่ายัไ?”
มัลฟอยแสร้ทำเหมือนรุ่นิและมอไปที่ทะเลสาบ
“็..พอไม่้อู้โลแล้ว พวเธอ็ไม่มีอะไรทำร่วมันไ้เลยน่ะสิ ยอมรับเถอะ พวเธอน่ะ มันไม่มีอะไรเ้าันไ้สันิ ันพนันไ้เลยว่า ที่เธอเ้าไปยุ่เี่ยวับเ้าพวนั้น เพราะสถานาร์พาไป แล้วเธอ็สสารพวมันเินว่าะปล่อยให้พวมันไปายัน 2 นถูมั้ย?”
เฮอร์ไมโอนีใับำพูอเรโ
“นั้นมันไม่ริสันิ รอนและแฮร์รี่ พวเา่วยเหลือันอนปี1 และเรา็เป็นเพื่อนรัันั้แ่อนนั้น”
เรโเลิิ้วมอเธอ
“อย่าั้นเหรอ? แล้วอนนี้เธอมาอยู่ที่นี้ทำไมนเียว ู็รู้ว่าเธอถูทิ้ เ้าพอเอร์ถึไม่มียัยเ็ผมแ มัน็มีอย่าอื่นที่น่าสนใให้ทำ ส่วนเ้าวิสลีย์แฟนอเธอ็เหมือนัน มีอย่าอื่นที่น่าสนใ มาว่าหนัสือหรือห้อสมุแบบเธอ และเธอึ่อยู่นอวามสนใ ็ถูทิ้ไว้นเียว และเธอไม่มีเพื่อนนอื่นอีแล้ว เพราะเธอน่าเบื่อและรู้มาเินไป”
“พอที!” เฮอร์ไมโอนีะหวาเสียั รู้สึเ็บใที่มัลฟอยนั้นพูถูทุอย่า ใ่ เธอถูทิ้และเธอน่าเบื่อ
“โอ้ โทษที ันพูถูเอ้ย มาเินไป” มัลฟอยยมือยอมแพ้ และแสยะยิ้มร้ายา
“มันไม่ไ้เป็นแบบนั้น” เธอโห
“พวนายเอ็มีพาร์ินสันเป็นผู้หินเียวในลุ่ม” เฮอร์ไมโอนีพยายามเปลี่ยนวามิมัลฟอยแ่ยัไม่ทันสำเร็เา็พูึ้นมาเสีย่อน
“ใ่ แ่พวันไม่เยทิ้แพนี่นะ” เรโหันมายิ้ม
“พวเราบันเพราะมีหลายอย่าที่อบเหมือนัน พวเราสลิธีรินอบใ้สมอมาว่าำลั แพนี่สามารถอยู่ับัน หรือ เบลส หรือธีโอ ็ไ้ โยที่ไม่รู้สึเหาหรือโเี่ยว ถ้าไม่นับเรื่อที่เราไม่ไ้เปียผมให้เธอ่อนนอนน่ะนะ”
“พู่ายๆ ือ แพนี่เป็นเหมือนเ้าหิในลุ่มอพวเรา ไม่เหมือนเธอหรอ”
ฟัมาถึรนี้เฮอร์ไมโอนีทั้รู้สึอยาะอาเียน และรู้สึอิาแพนี่ไปพร้อมัน เธอไม่เยิเลยว่าพวสลิธีริน็มีมุมมอแบบนี้ับมิรภาพ
“เฮอะ เธอโีนะที่มีเพื่อนเยอะแยะ ในระหว่าที่แฟนอเธอไปมั่วับนอื่น” เฮอร์ไมโอนียยิ้มเล็น้อยเมื่อิว่า เธอสามารถโ้ลับมัลฟอยไ้
มัลฟอยเลิิ้วึ้นมอเธอ และยิ้มเยาะ
“แฟนเหรอ? แพนี่ไม่ใ่แฟนัน เรนเอร์”
เฮอร์ไมโอนีมวิ้ว สีหน้าอเธอแสวามสับสน
“็..วันนั้นที่ันเห็น..แบบว่า นายับเธอ ำลั..” ใบหน้าเฮอร์ไมโอนีเริ่มึ้นสี เธอรู้สึระาปาที่ะพู
มัลฟอยแอบยับเ้ามาใล้พร้อมรอยยิ้มเ้าเล่ห์อเา
“ันำลัทำอะไรเหรอ?..” เาพู้วยเสียแผ่วเบา อนนี้ใบหน้าอเฮอร์ไมโอนีเริ่มแึ้นมาว่าเิม เมื่อนึถึภาพวันนั้นที่เธอเห็นแพนี่นั่ร่อมอยู่บนัเาโยที่เสื้อผ้าทัู้่หลุลุ่ย ทำให้มัลฟอยหัวเราะออมา
“เ็์ับวามรัน่ะ มันนละเรื่อัน” ำพูอมัลฟอย ทำให้เฮอร์ไมโอนีอ้าปา้า
“นายะบอว่า นายไม่ไ้รัพาร์ินสันหรือใรๆ แ่็ใ้พวเธอเพื่อสนอเรื่อนั้นเหรอ มัลฟอยนายมันเห็นแ่ัวที่สุเลย” เฮอร์ไมโอนีส่ายหัวพร้อมับแววารัเีย
“เฮ้ อย่ามาัสินันเรนเอร์ ถึันะทำแบบนั้น แ่อย่าน้อยัน็ัเนในวามสัมพันธ์อัน” มัลฟอยมวิ้วแน่น มอเฮอร์ไมโอนีอย่าไม่อบใ านั้นเา็หรี่าลและมอเธออย่าพินิ
“อย่าน้อยัน็ไม่เหมือนเธอ” มัลฟอยเบะปา เฮอร์ไมโอนีหันไปมอเาอย่าไม่เ้าใ
“ันทำไม?”
“เธอ..ล้าัเนในวามสัมพันธ์อัวเอหรือเปล่าล่ะ?” มัลฟอยยิ้มเ้าเล่ห์ ทำให้เฮอร์ไมโอนี้อลืนน้ำลาย
“พูบ้าอะไรอนาย” เฮอร์ไมโอนีเสมอไปทาอื่น ไม่ล้าแม้แ่ะสบาับวาสีเทาที่มอเธอทะลุปรุโปร่
“เรื่อบ้าๆ ที่พยายามเสแสร้รันอื่น นลืมรััวเอล่ะมั้” มัลฟอยยับเหยียายทิ้ัวนอนลับพื้นห้า เาหลับาล ในะที่เฮอร์ไมโอนีมอามเา และเริ่มรุ่นิามสิ่ที่เาพูออมา
“นายรู้หรือเปล่า..ว่าพาร์ินสันหลรันาย”
“รู้สิ” มัลฟอยพูะที่ยัหลับาอยู่
“แล้วนาย็ยัให้วามหวัเธอั้นเหรอ?” เฮอร์ไมโอนีเสียสูึ้น
“ันบอแล้วไ..ว่าันัเน” มัลฟอยอบอย่าเรียบเย ำอบอเาทำให้เฮอร์ไมโอนีมวิ้วแน่น
“นายไม่ิเหรอว่า นายำลัทำร้ายเธอ”
มัลฟอยลืมาึ้นมา เามอเฮอร์ไมโอนี้วยสีหน้าที่ไม่แสอารม์ใๆ แววาอเาว่าเปล่า
“เธอำลัอยารู้อะไร..เรนเอร์”
“….” เฮอร์ไมโอนีลืนน้ำลาย ลัวสิ่่อไปที่ะออาปาเา
“เธอำลัอยารู้ว่า ันและแพนี่เราเป็นเพื่อนันไ้ยัไ ทั้ๆ ที่เรามีเ็์ันแ่ไม่บันอย่าั้นเหรอ?”
“…หรือริๆ แล้วเธอำลัสสัยว่าะรัษาวามสัมพันธ์ับวิสลีย์ยัไ หลัเธอบอเลิเา แบบนั้นใ่มั้ย?” มัลฟอยยันัวลุึ้นนั่และ้อมอเ้าไปในวาสีน้ำาลลมโที่ำลัสั่นไหว
“ันะบอให้นะ เธออาเห็นว่า สิ่ที่ันเป็นมันั่วร้าย แ่ันไม่หลอัวเอและไม่หลอใร แล้วเธอล่ะ ำลัโหใรอยู่หรือเปล่า?”
เฮอร์ไมโอนีหลบา เธอถอนหายใออยาวลายวามรู้สึเหมือนถูไล่้อนามัลฟอยออไป
“ัน..” เฮอร์ไมโอนีเม้มปา “เราุยเรื่ออื่นเถอะ”
มัลฟอยเลิิ้วึ้น เาส่เสีย หึ ออมาเบาๆ ในลำอ เฮอร์ไมโอนีทำทีหันไปอี้าน หยิบนมออาระเป๋าลูปัอเธอ พร้อมับหนัสือสอสามเล่ม มัลฟอยมอารระทำอันลุลี้ลุลนอเธอที่พยายามลบเลื่อนบาสิ่เอาไว้อย่าบัน นระทั่สายาเาไปเห็นเ้าับรอยแผลาๆ ที่ท้อแนอเฮอร์ไมโอนีอนเธอพลิหนัสือที่หน้าั
มัลฟอยว้าแนอเฮอร์ไมโอนีึ้นมา ทำให้เธอร้ออุทานใ
“ทำอะไรน่ะ!” แ่แล้วเธอ็เ้าใไ้ในทันทีที่เห็นเา้อมอรอยแผลเป็นอเธอ เฮอร์ไมโอนีพยายามึแนลับแ่็ทำไม่ไ้เพราะมัลฟอยำไว้แน่น เธอสะุ้เมื่อเาใ้ปลายนิ้วโป้ลูบเบาๆ ที่รอยแผลเป็นอเธอ
“เ็บมามั้ย?” มัลฟอยถามึ้นเสียอเาเบาราวับระิบ เฮอร์ไมโอนีสัเเห็นวามปวร้าวในวาเย็นาอเา
“มันีึ้นเยอะแล้ว อันที่ริมันลบไ้ยาเพราะแผลลึ..และถูรี้วยมีมน์ำ” เฮอร์ไมโอนีพยายามอบ้วยน้ำเสียปิที่สุ เหมือนว่าเธอไม่ไ้ิถึมันอีแล้ว
แ่แล้วเธอ็้อสะุ้อีรั้ เมื่อมัลฟอยเลื่อนมือมาุมมือเธอไว้และบีบมันแน่น เธอสัมผัสไ้ว่า มือเาสั่น มัลฟอยผ่อนลมหายใเล็น้อย เาหลับาแน่น ัฟันนรามปูนูน ่อนะเปิเปลือาึ้น ้อมอลึเ้าไปในวาสีน้ำาลลมโที่มอมาที่เาอย่าสับสน
“ันเสียใ..ที่เธอ้อ..” น้ำเสียอเาสั่นไหว นั้นมัน็ทำให้เฮอร์ไมโอนีใสั่นไป้วยวามสับสน เธอฝืนยิ้มลับไปให้เา
“ันไม่โทษนายหรอ มันไม่ใ่วามผินาย ันไม่โรธที่นายอยู่ที่นั้นแ่..” มัลฟอยหลับาล เฮอร์ไมโอนีลืนน้ำลายและเริ่มพู่อ “ันไม่โทษนาย แ่็ไม่รู้ว่า วรรู้สึยัไ ใ่ นายเมินเย่อัน แ่ไม่รู้สิ..นาย็่วยแฮร์รี่ใ่มั้ยล่ะ?”
มัลฟอยปล่อยมือาเฮอร์ไมโอนี เานั่ันเ่าึ้น และพาแนทั้สอ้าไว้ที่เ่า
“อนนั้น..ันใมาที่เธอถูึัวไว้เพื่อสอบสวน ันไม่ิว่า เธอะถูทรมาน ไม่ว่าเธอะเื่อหรือไม่ ัน..อยาเ้าไป่วยเธอนะ แ่เมื่อมอไปที่พ่อับแม่..วามิในหัวอัน็ีันไปหม ันลัวป้าะทำอะไรแม่ ึ่เธอทำแน่ และพวเรา็สู้วามบ้าลั่อเธอไม่ไ้” มัลฟอยถอนหายใยาว เาหันไปมอเฮอร์ไมโอนีที่มอเา้วยแววาที่เ็มไป้วยวามรู้สึหลาหลาย
“ันอโทษเรนเอร์” น้ำเสียอเาแหบพร่า เฮอร์ไมโอนีรู้สึสับสนและรู้สึสั่นไหวภายในใับำอโทษานอย่าเรโ มัลฟอย นทีู่ถู ลั่นแล้ เหยียหยาม เธอมาลอ 7 ปี เธอลัเลที่ะเอื้อมมือไปแะไหล่เาแล้วบอับเาว่า ไม่เป็นไร แ่ไวเท่าวามิ เธอ็ทำสิ่ที่ใิออไปนหม
เฮอร์ไมโอนีเอื้อมมือไปแะไหล่อมัลฟอยเบาๆ
“ไม่เป็นไร ันเ้าใ” เฮอร์ไมโอนียิ้ม “อบในะ ที่เล่าให้ันฟั”
มัลฟอยมวิ้ว แววาเาเ็มไป้วยำถามมามาย
“เธอไม่โรธันเหรอ”
เฮอร์ไมโอนีเม้มปา เธอยิ้มเล็น้อย
“ัน็..ไม่รู้ว่า ทำไม้อโรธนายเรื่อนั้น้วย นายมีเรื่ออื่นให้น่าโรธทุวันอยู่แล้ว” เฮอร์ไมโอนีอมยิ้ม
มัลฟอยแสยะยิ้มึ้นมาเล็น้อย เาพยัหน้าเบาๆ
“แ่เธอ ทำให้ันอารม์ีทุรั้ที่ยั่วโมโหเธอไ้นะ” เฮอร์ไมโอนีอ้าปา้า เธอัริมฝีปาล่าแน่น และปล่อยหมัเล็ใส่แนอมัลฟอย้วยแรที่เธอมี ทำให้มัลฟอยร้อออมาเบาๆ ไม่ใ่เพราะเาเ็บแ่เพราะมันทำให้เาลที่เธอโมโหอีแล้ว่าหา
“นายนี้มันริๆ เลย ให้าย” เฮอร์ไมโอนีมอ้อน แล้วเธอ็นึึ้นมาไ้ถึแผลอมัลฟอยที่เธอเห็นเมื่อวันนั้น
“ว่าแ่..แผลที่แนนาย มันืออะไร” เฮอร์ไมโอนีถาม พร้อมับ้อไปที่แนอมัลฟอยที่ถูแนเสื้อเิ้ปปิอยู่ มัลฟอยถอนหายใเฮือให่ เาเียบไปั่วรู่ ่อนะพูึ้น
“ันพยายามทำลายมัน ไม่้อบอใ่มั้ยว่า มันืออะไร” น้ำเสียอมัลฟอยเรียบเย
“นายเ็บมาสินะ แผลมันูน่าลัวมา” เฮอร์ไมโอนีพู สีหน้าอเธอเ็มไป้วยวามเห็นใที่มี่อผู้าย้าาย
มัลฟอยยแนึ้นมาและเริ่มปลระุมที่แนเสื้อ เฮอร์ไมโอนีมอารระทำนั้นอย่าไม่่อยเ้าในั นระทั่มัลฟอยพับแนเสื้อึ้นมา เผยให้เห็นรามารที่น่านลุสีำที่ไร้ารเลื่อนไหวใๆ อีแล้ว
“มัน..เิอะไรึ้น” เฮอร์ไมโอนีถาม เสียอเธอสั่นไหว เพราะเธอำไ้ีว่า วันนั้นที่เธอเห็น มันไม่ใ่รามาร แ่เป็นรอยแผลเป็นสีแนาให่เหมือนรอยเผาไหม้
“ทุรั้ที่ันพยายามทำลายมัน ไม่ว่าะ้วยวิธีไหน เมื่อแผลหาย..มันลับมาเหมือนเิม..เหมือนมันพยายามะย้ำว่า ันไม่มีทาหนีพ้น แม้ว่าเาะายแล้ว็าม” น้ำเสียอมัลฟอยเ็มไป้วยวามมื่นที่เ็บเอาไว้ภายใน เา็ไม่รู้ว่า ทำไมมาเล่าให้เธอฟั แ่มันมีบาสิ่ที่ทำให้เารู้สึสบายใที่อยู่ับเธอ วามรู้สึไว้ใที่เาไม่เ้าใมันสันิ
เฮอร์ไมโอนีเอื้อมมือเล็อเธอไปบีบไว้ที่แนทับบนรามารอมัลฟอย เธอ้อเ้าไปในวาสีเทา้วยวามแน่วแน่
“ั้นนาย็ไม่้อทำลาย ปล่อยมันไว้มัลฟอย รามารมันอาทำให้นายรู้สึทุ์ที่้อมอเห็นมัน แ่มันือทุอย่าที่เิึ้นริ ไม่ว่านายะพยายามหนียัไ สุท้ายแล้วนาย็หนีมันไม่ไ้ สิ่ที่นาย้อทำือ นาย้อยอมรับมัน นาย้ออยู่ับมันให้ไ้ อย่าให้มันเอานะนาย”
“เรนเอร์..” มัลฟอย้อมอวาสีน้ำาลหวาน ที่มอมาที่เาอย่าที่ไม่เยมีใรมอเาแบบนี้มา่อน แววาที่เ็มไป้วยพลัใมามาย เธอเหมือนพระอาทิย์ที่เ็มไป้วยพลั เารู้สึเหมือนถูึูาวาู่นี้ มัลฟอยยมือึ้นประอสัมผัสแ้มเนียนแผ่วเบา เฮอร์ไมโอนีรู้สึหัวใวูบเล็น้อยับารระทำอเา แ่ที่เธอใมาว่าือ เธอไม่ไ้ยับัวหนีาสัมผัสอเา
ทั้สอยั้อมอันและัน้วยแววาที่เ็มไป้วยำถามและวามรู้สึสับสนมามาย โยไม่มีำพูใๆ มัลฟอย่อยๆ โน้มใบหน้าเ้าไปใล้เฮอร์ไมโอนี ราแรเาูลัเลและั่ใ เหมือนัวลใับบาสิ่ เาำลัะหยุารระทำอัวเอ แ่แล้วเมื่อเฮอร์ไมโอนีหลับาล วามั้ใที่ะหยุ็พัทลาย
เรโ้มลสัมผัสริมฝีปาสีุหลาบอย่าแผ่วเบาเสมือนผีเสื้อแะลีบอไม้ แ่หลัาไ้ลอแะ้ออไม้าม วามลัเลทุอย่า็ถูทิ้ไว้้าหลั เรโ่อยๆ รอบรอริมฝีปาอิ่มอย่าอ่อนโยนและแนบแน่น เายับัวเ้าใล้มาึ้นและระออร่าเล็เอาไว้ในอ้อมแน เาอระับและูบเธออย่าลึึ้ เฮอร์ไมโอนีรู้สึใับารระทำอัวเอ เธอสับสน ทำไมเธอยอมให้เรโ มัลฟอย รุ่มร่ามับเธอนานี้ แ่เมื่ออยู่ใล้เา ้อมอเา มัน็ทำให้เธอห้ามัวเอไม่ไ้ เธอเหมือนแม่เหล็่าั้วที่ถููเ้าหาเา เรโ มัลฟอยมีพลับาอย่าที่เหนี่ยวนำเธอ เธอลัวใัวเอเสียแล้ว ถ้าหาเธอ้อหลใหลเา เธอะทำยัไ
ูบอเรโ ทำให้สมอเฮอร์ไมโอนีาวโพลนว่าเปล่า เธอรู้สึแ่เพียริมฝีปาอเาที่รสาิเหมือน็อโแล มัน หวาน ม และน่าลิ้มลอไปเรื่อยๆ เมื่อเรโสอใส่ลิ้นอ่อนนุ่มเ้ามาในโพรปาเธอ เฮอร์ไมโอนีรู้สึสันหลัอเธอเสียว่าน ท้ออเธอมวนเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยบินอยู่ ยิ่เรโอเธอแน่นึ้น ยิ่ทำให้เฮอร์ไมโอนีรู้สึวูบวาบไปทั้ัว เธอไ้ลิ่นัวหอมๆ อเา ลิ่นล้ายวนิลา
เรโผละออาริมฝีปาอิ่มที่บวมแาารูบทีู่ื่ม เาไลู่บไปามสันราม ลำอระห เฮอร์ไมโอนีเผลอราออมาเบาๆ เมื่อเรโูบลที่ำแหน่ีพรอเธอ สอแนเรียวยึ้นอรอบออเรโ เธอสอมือเล็ไปามเรือนผมนุ่มลื่นอเา เฮอร์ไมโอนีรู้สึสิอเธอระเิระเิไปหม สัมผัสอเรโสร้าวามร้อนรุ่มึ้นภายในร่าายอเฮอร์ไมโอนี เธอไม่เยรู้สึเสียารวบุมอย่านี้่อน นระทั่รู้สึไ้ว่าหลัอเธอสัมผัสับพื้นห้า เธอรู้สึถึน้ำหนััวอเรโที่ทับเธอ และบาอย่าที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี้อหน้าแึ้น สิ่นั้นเธอรู้สึไ้
เฮอร์ไมโอนีพยายามันร่าายแ็แรอเรโ แ่มัน่าไร้ประโยน์เาแทบไม่ยับเลย เรโึ้นมารอบรอริมฝีปาอิ่มอีรั้ เาูบเธออย่าหิวระหาย เรโยอมรับว่า เาไม่เยูบใรที่ให้วามรู้สึื่ม่ำนานี้มา่อน ทีแรเธอูไร้เียสาเอะะ แ่เธอ็่าสมับเป็นนัเรียนีเ่น เธอหัวไวมา เธอูบอบเา้วยวามเร่าร้อนแบบที่ทำให้เรโรู้สึประหลาใ เรโรู้สึถึแรันเล็ๆ อเธอ เาผละออาริมฝีปาอิ่มอย่าเสียาย
เมื่อทัู้่ผละออาัน ทั้สอ้อมอันและัน้วยวาที่เ็มไป้วยวาม้อารที่พวเารู้ีแ่ใและแววาแห่วามสับสนว่า อะไรนำพาให้พวเามาถึุนี้ เรโมอใบหน้าแปลั่อเฮอร์ไมโอนี วาอเธอหวานเยิ้มแบบที่เาไม่เยิฝันว่าะไ้เห็นมา่อน ในใเาแอบนึอิาวิสลีย์ว่า หมอนั่นเยไ้เห็นมันมาแล้ว
เรโหอบหายใถี่ไม่่าาเฮอร์ไมโอนีที่พยายามโยอาาศเ้าปอ เธอเบือนหน้าหนีาร้อมออเรโ
“ปล่อยันเถอะ ัน..ทำแบบนี้ไม่ไ้” เฮอร์ไมโอนีพูึ้น เสียอเธอแผ่วเบาราวับระิบ เรโลืนน้ำลายอย่าลำบา เาพยายามระับอารม์ที่พลุ่พล่านอัวเอ ่อนะยันัวึ้นาัวอเฮอร์ไมโอนี เรโยับลุไปนั่ เาส่มือให้เฮอร์ไมโอนีับเพื่อลุึ้นมาเ่นัน
เรโเอื้อมมือไปัเสื้อผ้าให้เฮอร์ไมโอนี ึ่อนนั้นเอที่ทำให้เฮอร์ไมโอนีใ เธอไม่รู้ัว้วย้ำว่า ั้แ่เมื่อไหร่ันที่ระุมเสื้ออเธอถูปลลมานเือบหม ใบหน้าอเฮอร์ไมโอยิ่แึ้นไปอี เธอเสมอไปทาอื่น
“ม ไม่เป็นไร ันใส่เอไ้” เฮอร์ไมโออ้อมแอ้มและพยายามะเบี่ยัวหนี แ่เรโ็ับไหล่อเธอไว้
“ันถอ็ให้ันใส่เถอะ” ำพูอเรโ ยิ่ทำให้เฮอร์ไมโอรู้สึอาย บ้าะมัเธอทนมอหน้าเาไม่ไ้แล้ว
เรโิระุมพร้อมับผูเนไทให้เธอเรียบร้อย เฮอร์ไมโอแอบเหลือบมอัวเอ้วยหาาและยัไม่ยอมหันหน้ามารๆ เพราะลัวที่ะมอหน้าเรโ เมื่อเห็นว่า ทุอย่าูเรียบร้อยแล้ว เฮอร์ไมโอเริ่มัารเ็บอ อัวเอเียบๆ โยมีเรโนั่มอโยไม่พูอะไร
“ ันไป่อนนะ” เฮอร์ไมโอนีพูพร้อมับลุึ้น ะที่เธอำลัเินมุ่หน้าไปริมฝั่ที่อเรือบอเธอไว้ เสียอเรโ ็ทำให้เฮอร์ไมโอนี้อะั
“อย่าลืมนะเรนเอร์..อย่าโหัวเอ”
เมื่อเฮอร์ไมโอนีหันลับไป ็พบว่า เรโำลัเินเ้าป่า โยไม่ไ้หันลับมามอเธอ
ความคิดเห็น