คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 ความรู้สึกดีๆและการรอคอย
ท่ามกลางธรรมชาติที่สุขสงบ มีเพียงฝีเท้าของม้าอาหรับพันธุ์ดีที่ควบหลบหลีกไปตามทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ บนหลังของม้าสีน้ำตาลเข้มมีชายหนุ่มอยู่สองคนนั่งอยู่ มือแกร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งคอยกระชับเอวของอีกคนไว้กันตก ดวงหน้าเข้มขึ้นสีน้อยๆ เมื่อได้สัมผัสร่างกายของอีกฝ่าย ไม่ต่างจากอีกคนที่หน้าแดงระเรื่อ แผ่นหลังบางแนบชิดอยู่กับอกแกร่งเพราะกลัวตก สายตากวาดไปรอบๆเลิกลั่ก แต่จิตใจกลับไปจดจ่ออยู่กับคนที่กอดเอาไว้แทน แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้พูดคุยกันมากมายนัก แต่ความรู้สึกดีๆก็เกิดขึ้นได้มากมาย แต่อีกคู่นี่สิ จะเรียกว่าดีขึ้นหรือเปล่านะ
"หนาวหรือเปล่าจุนซู?" ยูชุนถามอย่างเป็นห่วง พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ร่างบางหันหน้ามามองน้อยๆก่อนจะส่ายหัวบอก
"ไม่เป็นไรหรอกขอรับ ว่าแต่สองคนนั้นน่ารักดีนะขอรับ" จุนซูว่า มองคู่ตรงหน้ายิ้มๆ
"แล้วเมื่อไหร่เราจะเป็นแบบนั้นบ้างล่ะ" ยูชุนกระซิบถาม รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าของจุนซูจางหาย
"ท่านยูชุน...."
"ไม่เป็นไรหรอกจุนซู ข้ารอได้" ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็อดที่จะคิดไม่ได้ ว่าเมื่อไหร่เล่า การรอคอยของข้าจะสิ้นสุดลง
"ขอโทษนะท่านยูชุน" ร่างบางบอกเสียงแผ่ว ยูชุนประทับริมฝีปากลงบนเรือนผมนุ่ม กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
"อย่าคิดมากน่า" พูดปลอบ ไม่ใช่เพียงแต่ปลอบร่างบาง แต่เป็นการปลอบตัวเองด้วย ปวดใจเล็กน้อยกับสรรพนามที่อีกฝ่ายใช้เรียกตน ไม่ใช้การเรียกชื่ออย่างสนิทสนมดังแต่ก่อน แต่เป็นการเรียกที่แสดงให้เห็นถึงระยะห่างที่เจ้าตัวขีดไว้ ..... ท่านยูชุน .....
"ว้าว" แจจุงอุทานเสียงเบา เมื่อมาเห็นที่หมาย รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ มีลำธารเล็กที่ไหลมาจากน้ำตกสวยที่ อยู่ห่างออกไปไม่ไกล บนพื้นเต็มไปด้วยก้อนหินสีสวย ไม่ว่าจะเป็นสีขาว แดง ฟ้า ชมพู หรือเขียวมรกต บรรยากาศรอบด้านช่างตรึงตาผู้ที่เพิ่งเคยเห็นนัก แม้แต่คนที่เคยมาบ่อยๆอย่างยุนโฮ ยูชุน และจุนซู ก็ยังอดชื่นชมกับความสวยนี้ไม่ได้ แจจุงกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างถูกใจ ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ดอกไม้คล้ายดอกกุหลาบสีเงินสวยที่ขึ้นอยู่ไม่ไกล หันไปถามยุนโฮอย่างใคร่รู้
"นั่นดอกอะไรครับ? สวยจัง"
"กุหลาบสีเงินน่ะ เจ้าชอบมั้ยล่ะ?" ยุนโฮถามกลับ จ้องหน้าร่างบางที่พยักหน้าเล็กน้อยไม่วางตา ก่อนจะเดินเข้าไปหมายจะเด็ดดอกไม้นั้น
"อ๊ะ อย่าครับ ปล่อยมันไว้อย่างนั้นดีกว่า สวยกว่าเยอะ" แจจุงร้องบอก ถึงแม้ว่าเขาจะชื่นชอบดอกไม้สวยๆ แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะเด็ดมันขึ้นมา เพราะเขาคิดว่าดอกไม้ยามที่สวยที่สุด ก็ต่อเมื่อมันได้อยู่บนต้นของมันตามธรรมชาติ
"จุนซู ไปเล่นน้ำกันมั้ย?" แจจุวิ่งมาถามจุนซูที่เพิ่งลงจากหลังม้าหมาดๆ ยูชุนทำท่าจะห้ามแต่จุนซูยกมือห้ามเสียก่อน
"เอาสิ?" จุนซุตอบก่อนจะพากันไปที่ริมลำธาร มือเรียวค่อยๆปลดผ้าคลุมออกเหลือแต่เพียงชุดลำลองสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยก่อนจะพากันลงไปเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน เสื้อผ้าแห้งๆเริ่มเปียกแนบลำตัวเผยสัดส่วนสวย สภาพของทั้งสองตอนนี้เล่นเอาอีกสองหนุ่มใจเริ่มตุ้มๆต่อมๆ
"ยั่วกันแบบไม่ตั้งใจเลยนะ" ยูชุนเปรยขึ้น ดวงตายังคงจับจ้องจุนซูไม่วางตา แม้ว่าจะมีคนสวยอยู่ถึงสองคน แต่ทำไมไม่รู้ สายตาของเขาถึงมองเห็นเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
"นั่นสิ" ยุนโฮรับ ความรู้สึกไม่ต่างจากเพื่อนสนิท ทั้งสองมองดูคนที่รักไปได้สักพักแจจุงก็ร้องขึ้น
"จุนซู เป็นอะไรไป?" แจจุงถามอย่างร้องใจ เมื่อยู่ดีๆร่างบางก็ล้มฟุบลง
"จุนซู" ยูชุนพึมพำก่อนจะรีบวิ่งไปหาจุนซูทันที หัวใจกระตุกวูบเมื่อเห็นจุนซูฟุบลงอยู่ที่บ่าของแจจุง ใบหน้าที่เคยเลือดฝาดบัดนี้กลับซีดเผือด
"จุนซู เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?" ยูชุนรับจุนซูมาประคอง มือแกร่งตบแก้มซีดเบาๆพร้อมกับเรียกซ้ำๆอย่างร้อนใจเพื่อให้คืนสติ ในใจของยูชุนตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวลเมื่อเห็นสภาพคนในอ้อมแขน
"ย....ยูชุน" เสียงหวานพึมพำเบาๆ เปลือกตาขยับเล็กน้อยก่อนจะเปิดขึ้นช้าๆ
"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?" ร่างสูงถาม มือยังคงประคองหน้าสวยเอาไว้ สายตาทอดมองคนในอ้อมแขนด้วยความรักและเป็นห่วงอย่างไปปิดบัง จนทำให้จุนซุอดที่จะยิ้มน้อยๆอย่างขอบคุณออกมาไม่ได้
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะขอรับ ข้าแค่หน้ามืดนิดหน่อย" จุนซูบอกก่อนจะยันตัวขึ้นโดยมียูชุนประคองไม่ห่าง ยุนโฮเห็นดังนั้นจะพาแจจุงเลี่ยงหลบไปทางอื่น ด้วยที่ว่าไม่อยากขัดจังหวะเพื่อนรักที่บรรยากาศกำลังได้ที่
"จุนซูเค้าเป็นอะไรหรือครับ?" แจจุงถามขึ้นหลังจากเดินออกมาได้สักพัก สายลมที่พัดไม่แรงมากบวกกับแสงแดดยามสายใกล้เที่ยงเริ่มทำให้เสื้อผ้าของแจจุงเริ่มแห้ง พลิ้วไหวไปกับสายลม
"จุนซุร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กน่ะ เจ้ายูชุนคอยต้องคอยดูแลตลอด" ยุนโฮตอบพลางมองแจจุงไปด้วย ความรู้สึกรักที่มีให้เพิ่มขึ้นกว่าเดิมมากนัก ชักไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่า ถ้าหากร่างบางคนนี้ต้องจากไป ตัวจะยังทนอยู่ได้หรือไม่
"ดีจังนะครับ มีคนคอยดูแลตลอด" แจจุงพูดเสียงเศร้า นั่งลงกับพื้นหญ้า นิ้วเรียวสัมผัสกลีบดอกไม้บางใจลอย
"แต่ถึงยังไง เจ้าก็ยังมีข้าอยู่นี่" ร่างสูงพูดพลางนั่งลงข้างๆแจจุงที่หันมามอง ส่งความรู้สึกที่มีให้ออกมาทางสายตาอย่างไม่ปิดบัง
"ครับ" แจจุงรับคำเบาๆ ใบหน้าสวยแดงระเรื่อก้มลงมองดอกไม้ต่อเพื่อกลบอาการเขินอาย
"จริงสิ ข้ามีของจะให้" ยุนโฮพูดขึ้น ก่อนจะถอดสร้อยที่คอออกมา "ข้าให้เจ้า" ก้มลงไปพูดใกล้ๆพลางสวมสร้อยคอให้อีกฝ่าย "มันเป็นของน้องสาวข้าน่ะ"
"งั้นสร้อยเส้นนี้ก็สำคัญมากเลยน่ะสิครับ แล้วเอามาให้ผมอย่างนี้ ... มันจะ..." แจจุงบอก มือเรียวเร่งถอดสร้อยออก แต่โดนมือของอีกฝ่ายห้ามไว้ก่อน
"ก็เพราะว่ามันสำคัญมากน่ะสิ ข้าถึงให้เจ้า" ร่างสูงเอ่ย "เจ้าจะได้ไม่ลืมข้าเมื่อยามเห็นมัน"
"ครับ" บทสนทนาสิ้นสุดลงแค่นั้น ความเงียบเข้ามาแทนที่ ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกดีๆก็เข้ามาเติมเต็มอย่างไม่ขาดสาย
แสงแดดเริ่มอ่อนแรงลงพร้อมๆกับที่ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ ยุนโฮอดที่จะแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่าทำไมตัวเองถึงนั่งอยู่เงียบๆข้างแจจุงได้เป็นนานสองนาน ทั้งๆที่ปกติจะเบื่อกับการที่ต้องอยู่เฉยๆ นี่เขาคงต้องตกหลุมรักแจจุงเข้าอย่างจังจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วแน่ๆ คิดแล้วก็หันไปดูคู่ที่อยู่บนหลังม้าข้างๆ นึกสงสารเพื่อนรักเพราะ ไม่ว่าบรรยากาศจะเป็นใจ หรือเขาจะลงทุนช่วยเหลือเพียงใดความรักของยูชุนกับจุนซูก็ยังไม่คืบหน้าซักที คิดแล้วก็หงุดหงิด ทั้งๆที่รู้ว่าทั้งสองคนใจตรงกัน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ที่เห็นเป็นแบบนี้ ไม่ใช่จุนซูไม่รุกยูชุน แต่รักต่างหาก ถึงไม่ยอมเปิดใจ เพราะกลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
...............................................................................................................................................................
ความคิดเห็น